ปิงป่าวนะ!

ลำดับตอนที่ #1 : ปิงไม่ได้ทำ อย่ามาใส่ร้ายปิงน๊าาา

"ปิงขโมยขนมพี่อีกแล้วนะ"

พี่ชาเอ่ยเสียงดุเมื่อจับได้ว่ามีคนแอบขโมยขนม แต่ก็แค่ดุเล่น ๆ เท่านั้น เพราะยังไงเขาก็จะให้ขนมนั่นกับเจ้าตัวเล็กอยู่แล้ว

"อะไร ปิงเปล่านะ ปิงไม่ได้ขโมย อย่ามาใส่ร้ายปิงซี่"

คนถูกดุทำหน้ายู่ไม่ชอบใจที่โดนจับได้ แต่ก็ยังเนียนโกหกว่าไม่ได้ทำเพื่อเอาตัวรอด เขาไม่ได้ขโมยสักหน่อย! เขาไม่เห็นรู้เลยว่าขนมชิ้นเป็นของพี่ชาน่ะ ก็เลยหยิบกินไป อย่าหาว่าปิงเป็นขโมยนะ!! เอาจริง ๆ ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องโกหกคนพี่ด้วย แต่ปากมันลั่นไปแล้วนี่ แง

"แก้มยังเลอะขนมอยู่เลย ไหนว่าไม่ได้ขโมย เด็กไม่ดีต้องโดนลงโทษนะรู้มั้ย"

คนพี่ต่อว่าพลางใช้นิ้วปาดเศษขนมที่เลอะอยู่บนแก้มของคนตัวเล็กออก

"ไหนมีอะไรจะแก้ตัวกับพี่ไหม"

......

หงึ

หัวทุยส่ายดุ๊กดิ๊ก เมื่อจนมุมก็ต้องยอมรับผิด ช้อนตามองพี่ชายของตนเผื่อว่าพี่ชายจะลดโทษให้สักนิด

"ไม่ต้องมามองพี่อย่างนั้น ไม่ลดโทษให้แล้วนะ พี่ให้ปิงงดขนมสามวัน"

"ใจร้ายยยย"

คนตัวเล็กหน้างอ คนอื่นอาจคิดว่าแค่งดขนมสามวันเองไม่เห็นมีอะไร แต่สำหรับปิงที่ชอบกินขนมมาก ๆ แล้วมันเหมือนกับตกนรกทั้งเป็นเลย เอ๊ะ เวอร์ไปเหรอ ผมว่าไม่นะ!

หึ

คนเป็นพี่หัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะเดินหนีไป ปล่อยให้น้องของตนทำหน้าเศร้าอาลัยอาวรณ์อยู่แบบนั้น แต่ถึงจะทำเก๊กดุคนน้องยังไง ตัวเขาเองก็ไม่เคยที่จะไม่ใจอ่อนให้ปิงเลย เวลาโดนลูกอ้อนของคนน้องทีไรใจเขาก็อ่อนยวบตลอด จนอยากจะจับเจ้าแก้มนุ่มมาฟัดให้หายหมั่นเขี้ยว แต่ก็ต้องอดทนไว้ก่อนเพราะกำลังดุเจ้าตัวอยู่

เฮ้อ จะแอบลดโทษให้นิดหน่อยก็แล้วกันนะ

---------------------------

Talk

สวัสดีค่าาาาา นี่ก็เป็นนิยายเรื่องแรกที่แอบจริงจังนิด ๆ ของไรท์เลย5555 เรื่องนี้จะเป็นโมเม้นสั้น ๆ ของสองพี่น้องชาปิงค่าา ที่จริงอยากจะวาดเป็นคอมมิคสั้น ๆ แต่ก็ขี้เกียจ ที่เขียนสั้นก็ขี้เกียจเหมือนกัน! เพราะงั้นเวลาคิดโมเม้นอะไรออก ก็จะมาเขียนเป็นเรื่องสั้นแบบสั้นสุด ๆ (แง๊) ที่ช่วงทอล์คยาวเพราะไม่อยากให้ตอนสั้นค่ะ อ๊ะ หยอกกก เอาจริง ๆ ก็อยากเขียนให้ยาวกว่านี้ แต่อยู่ดี ๆ เราก็ตันค่ะ งงมาก ตอนนี้เลยแค่ลองเขียนเจิมทักษะการเขียนเฉย ๆ ค่ะ รักทุกคนนะ จุ๊บุ♡