ได้โปรด รักกูนะ

พี่ไกด์ ชื่อคนรักของผมคือคนที่ผมจะแต่งงานด้วยในไม่กี่เดือนข้างหน้าเราคบกันตั้งแต่อยู่ปี 4 ตอนนี้ก็ย่างเข้าปีที่ 6 ที่เราคบกันแล้ว  พี่เขามักจะบอกรักผมทุกวันผมทุกวันตอนตื่นนอน ซึ่งผมก็ยังไม่ชินซักที ยิ่งเวลาที่พี่เขายิ้มมันทำให้ผมรู้สึกว่าพี่เขาเป็นโลกทั้งใบของผม
 

ย้อนไปตอนสมัยที่ยังเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยพี่เขาเป็นคนที่ฮอตมาก ผมก็แอบปลื้มพี่เขาเพื่อนของผมเป็นน้องของเพื่อนพี่เขาทำให้เราได้พบกัน เมื่อได้พบกันบ่อยขึ้น ในวันหนึ่งพี่เขาก็ขอเป็นแฟนผม ตอนแรกผมก็ตกใจ ใจผมเต้นตึกตักสั่นระรัวไม่จังหวะ และได้ตอบตกลงเป็นแฟนกับพี่เขา

ในเช้าวันนี้พี่ไกด์ก็ยังตื่นเช้ากว่าผมอีกแล้ว ผมไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตา แล้วลงไปห้องครัว

 “กลิ่นหอมจัง ” พี่ไกด์หันมามองผมด้วยรอยยิ้ม แล้วเดินมาหาผม จับมือพาผมไปที่โต๊ะกินข้าว ผมรู้สึกว่าผมโชคดีจังที่มีพี่ไกด์เข้ามาในชีวิตผมทำให้ให้รู้จักคำว่ารัก ทำให้รู้ว่าการตัดสินใจในวันนั้นของผมนั้นถูกต้องที่สุดแล้ว

 “ไงคนขี้เซา ผมยุ่งมาเชียว วันนี้พี่ทำของโปรดให้เราเลยนะ ข้าวต้มปลา ลองชิมดูซิ ”

 “หื้ม อร่อยมากเลยครับ พี่ไกด์ทำอาหารอะไรก็อร่อยไปหมดเลย ไม่ว่าจะของคาวหรือของหวานผมชอบหมดเลย”

 “อร่อยก็กินเยอะๆครับ พี่ขุนเราเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน”

 “ก็แหมผมก็พยายามเพิ่มอยู่แต่มันก็ไม่เพิ่มขึ้นเลย” ผมทำหน้าหงึใส่พี่ไกด์ทีหนึ่ง พี่เขาก็ยิ้มให้ผมด้วยความเอ็นดู

 “น้ำหนักเราจะเพิ่มได้ไงหละ กินข้าวคำน้ำคำ และวันไหนที่พี่ไม่อยู่ก็แทบจะไม่กินข้าวเลย เจ้าดื้อ ป้าเพ็ญบอกพี่อยู่”

 “แหะๆ วันนี้ผมจะกินให้หมดเลย เรามากินข้าวกันเถอะครับ ”

“ครับ วันนี้ช่วงบ่ายพี่ว่างเราไปลองชุดแต่งงานกันมั้ย ”

       “ครับ ร้านที่พี่ส่งมาให้ผม ผมว่าโอเคนะ ชุดสวยแล้วก็เรียบหรู ร้านที่ชื่อ รักนิรันดร์นะครับผมชอบร้านนี้”

      “โอเคครับ ร้านนี้ร้านเพื่อนพี่เอง ร้านไอ้เดย์อะ”

      “งั้นก็ดีเลยสิครับ พี่จะได้ไปหาเพื่อนด้วย ช่วงนี้พี่มัวแต่ทำงานและอยู่กับผม คงไม่ค่อยได้พบปะเพื่อนพี่”

     “ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ”

     หลังจากนั้นเราก็ทานอาหารกัน พี่เขาก็คอยตักอาหารอื่นๆมาใส่จานผมตลลอดไม่เคยให้ผมได้พักเคี้ยวเลย บางทีผมก็แอบคิดนะว่าอยากจะมีหุ่นแบบพี่เขาบ้างหุ่นแบบนายแบบมีกล้ามเนื้อและซิกแพค ไม่สิๆเราต้องตัวเล็กๆน่ารักน่าทะนุถนอมสิ
 

    เมื่อถึงตอนบ่ายเราก็เดินทางไปยังร้านนิรันดร์ พอไปถึงก็พบกับเพื่อนพี่ไกด์ ตอนแรกผมก็ตกใจไม่นึกว่าร้านนี้เจ้าของร้านคือพี่ เดย์ พี่เดย์เป็นคนที่สูงกว่าหน่อยนึง ไม่ใช่คนตัวบางมาก หน้าตาจะบอกว่าหล่อแต่ก็น่ารัก ผมเคยเจอพี่เขาบ่อยๆตอนช่วงมหาลัย พี่เขาเป็นเพื่อนสนิทของพี่ไกด์ เวลาผมจะซื้อของหรือเซอร์ไพรส์อะไรพี่ไกด์ผมก็มักจะโทรถามกับพี่เดย์เพราะพี่เดย์ถือว่าเป็นเพื่อนที่รู้ใจพี่ไกด์

    “สวัสดีครับพี่เดย์ ไม่เจอกันตั้งนานตั้งแต่ที่พี่ไปเรียนต่อต่างประเทศ”

    “สวัสดีครับน้องวิง ไม่เจอกันตั้งนานยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ พี่พึ่งกลับมาได้ เดือนสองเดือนครับมารับช่วงต่อกิจการทางบ้าน”      

     “ขอบคุณครับ ร้านพี่มีแต่ชุดสวยๆทั้งนั้นเลย”

     “ขอบคุณครับ น้องวิงอยากได้ชุดแต่งงานแบบไหนครับ”

ผมก็เปิดโทรศัพท์หพี่เดย์ดู
             “โอเคครับ เดี๋ยวไปวัดไซส์กันนะครับ เดี๋ยวพนักงานของพี่จะพาไปวัดให้” “แล้วมึงละไกด์จะไปวัดพร้อมน้องเลยมั้ย”

     “เดี๋ยววิงไปวัดตัวก่อนเลยนะครับพี่ขอคุยกับเพื่อนแป๊บนึง”

     “ได้เลยครับ” ขณะที่ผมกำลังจะเดินออกไปผมเหมือนเห็นสายตาของพี่ไกด์ที่มองพี่เดย์มันเหมือนกับว่าคิดถึงมาก  ดวงตาที่มองพี่เดย์อย่างอ่อนโยน มุมปากประดับรอยยิ้มของพี่ไกด์ที่ส่งไปหาพี่เดย์ ผมส่ายหน้าแล้วคิดในใจว่าพวกพี่เขาไม่เจอกันตั้งนาน ก็ต้องคิดถึงกัน เป็นเพื่อนกันจะยิ้มให้กันก็เป็นเรื่องปกติเปล่าวะ อย่าคิดมากดิใกล้ถึงวันแต่งงานแล้วนะ งี่เง่าหนะเรา แล้วผมก็เดินตามพี่พนักงานเพื่อไปลองชุด