คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เริ่มต้นการค้นหา!!
" มิโอะ!!!! "
เสียงตะโกนของฟุบุกิก่อนที่เจ้าตัวจะโดนแรงระเบิดของวงแหวนเวทมนต์พลักกระเด็นออกมา
แรงระเบิดส่งผลให้คนทั้งห้องกระเด็นลอยไปจนเกือบติดผนังห้อง บางคนกระเด็นไปชนโต๊ะอาหารล้มไป แต่โชคดีที่ไม่มีใครบาดเจ็บสาหัสหรือตาย หลังจากที่คนส่วนใหญ่เริ่มตั้งหลักได้แล้วก็เริ่มเกิดความสับสนวุ่นวายเข้ามา
" ระเบิดเมื่อกี้มันอะไรกัน!? "
" มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เปโกะ!! "
" มิโอะจังหายไปไหนแล้ว!? "
เหล่าคนในห้องเริ่มถามกันเองเพื่อหาคำตอบของสิ่งที่เกิดขึ้น แค่ก็ไม่มีใครสามารถตอบคำถามเหล่านั้นได้
" ฟุบุกิจังเป็นอะไรรึปล่าวเธออยู่ใกล้มากเลยนะตอนมันระเบิดน่ะ! "
ซูบารุรีบเข้าประคองฟุบุกิที่ล้มลงไปเนื่องจากโดนแรงระเบิดเข้าอย่างจัง เลือดจากแผลบนหัวไหลผ่านตาข้างขวายาวลงมา
ฟุบุกิค่อยๆลุกขึ้นมาช้าๆส่ายหัวเบาๆไล่ความมึนงงก่อนจะบอกซุบารุว่ายังไหวอยู่
" เอาหล่ะทุกคนช่วยตั้งสติกันก่อน ฉันโทรเรียกรถพยาบาลให้แล้ว ตอนนี้เราต้องตรวจดูความเสียหายที่เกิดขึ้นก่อน ใครที่ปฐมพยาบาทเป็นช่วยไปดูแลคนที่บาดเจ็บส่วนคนยังปลอดภัยดีมาช่วยกันจัดการกับของที่ได้รับความเสียหายในห้องกับฉัน "
เสียงสั่งการจากรุ่นพี่โซระ ที่ดึงสติทุกคนกลับมาและแก้ไขสถานการณ์เบื้องต้น ทุกคนที่ได้ยินก็เริ่มทำตามที่บอก คนเจ็บถูกย้ายไปห้องด้านล่างเพื่อปฐมพยาบาล ส่วนที่เหลือเริ่มเก็บข้าวของที่ได้รับความเสียหายออกมา
ซุบารุประคองฟุบุกิพลางเอาผ้าซับเลือดไม่ให้ไหลพาเดินลงบันไดมาปฐมพยาบาลด้านล่าง จากนั้นพาไปที่เก้าอี้ตัวหนึ่งตรงมุมห้องก่อนจะปล่อยให้ฟุบุกินั่งพัก แล้วเดินไปหากล่องพยาบาล
[มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?]
สิ่งที่อยู่ในหัวฟุบุกิตอนนี้สับสนไปหมด ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น มิโอะหายไปไหน หรือมิโอะตายไปเหรออย่างงั้นเหรอ ไม่จริงน่ะ ไม่เอานะแบบนั่นน่ะ!
" ฟุบุกิ? ฟุบุกิจังเป็นอะไรรึเปล่า ให้ชั้นพาไปขึ้นรถพยาบาลไหม? "
" อะ ซุบารุจัง ขอโทษนะเหม่อไปหน่อยน่ะ ฉันยังไหวอยู่ขอบใจนะ"
ฟุบุกิที่พึ่งได้สติตอบซุบารุไปว่าไม่เป็นไร ก่อนที่จะรู้ตัวว่าปฐมพยาบาลเสร็จแล้ว ผ้าพันแผลถูกพันที่ศีรษะและแขนทั้งสองข้างกับบริเวณขาโดยที่ไม่ทันรู้สึกตัว ซุบารุที่เห็นฟุบุกิซึมหนักขนาดนี้จึงพูดให้กำลังใจ และบอกว่ามิโอะจะต้องไม่เป็นไร
รุ่นพี่โซระเดินเข้ามากลางห้องพร้อมกับอายาเมะและจอมเวทสาวหนึ่งคน
" ทุกคน ช่วยฟังทางนี้หน่อย อายาเมะจังกับชิออนจังมีเรื่องจะแจ้งน่ะ "
พอรุ่นพี่โซระพูดเสร็จ อายาเมะก็ก้าวออกมาข้างหน้าก้มหัวลงต่ำสุดจนเหมือนมุมฉาก
" ข้าต้องขอโทษทุกคนด้วยจริงๆ ที่ทำให้ต้องมาเจอเรื่องอันตรายแบบนี้ มันเป็นความผิดข้าเองข้าขอรับผิดชอบทุกอย่าง เรื่องมิโอะข้าก็จะรับผิดชอบพากลับมาเอง ต้องขอโทษด้วยจริงๆ "
" พากลับมาได้งั้นเหรอ?! แปลว่ามิโอะจังยังไม่ตายใช่ไหม!! พากลับมาได้จริงๆใช่ไหม!! "
" ใจเย็นก่อนนะฟุบุกิจัง ฉันเข้าใจนะว่าเธอเป็นห่วงมิโอะจัง แต่ตอนนี้เธอควรพักก่อนนะ เธอบาดเจ็บมากที่สุดเลยนะ พักรักษาตัวให้เสร็จก่อนเถอะนะ "
" ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะรุ่นพี่โซระ ถ้ามีทางที่สามารถช่วยมิโอะจังได้ล่ะก็ ให้ฉันร่วมด้วยเถอะค่ะ!! "
" ฉันก็อยากให้เธอช่วยนะ แต่ว่าเธอตอนนี้น่ะ... "
" ให้ฟุบุกิร่วมด้วยน่าจะดีกว่านะคะรุ่นพี่ "
จอมเวทสาวที่มากับอายาเมะ ' ชิออน ' เข้ามาร่วมบทสนทนาของทั้งสองคน
" หมายความว่ายังไงเหรอชิออนจัง "
รุ่นพี่โซระถามด้วยความสงสัยว่าทำไมถึงต้องให้ฟุบุกิจังที่บาดเจ็บเข้าร่วมด้วย
" รุ่นพี่จำที่ดิฉันบอกก่อนหน้านี้ได้ไหมคะ ที่ว่าดิฉันจำรูปแบบวงแหวนเวทได้น่ะ นั่นน่ะเป็นเวทมนต์เคลื่อนย้ายข้ามมิติค่ะ ซึ่งถ้าให้สรุปเลยก็ มิโอะจังโดนเวทนั่นส่งไปต่างมิติแล้วน่ะค่ะ ส่วนที่ทำไมต้องมีฟุบุกิก็เพราะหากเราจะไปช่วยมิโอะล่ะก็เราก็ต้องไปด้วยเวทมนต์ข้ามมิติแบบเดียวกันซึ่งโอกาศที่จะไปโผล่มิติเดียวกันนั่นเป็นเรื่องที่ยากมากต้องใช้คนที่มีจิตเชื่อมต่อกันหรือมีสิ่งยึดเหนี่ยวซึ่งกันและกันจึงจะเชื่อมปลายทางให้ตรงกันได้ค่ะ ซึ่งฟุบุกิน่าจะเป็นคนที่สนิทกับมิโอะที่สุดแล้ว จึงเหมาะสมที่สุดกับหน้าที่นี้ค่ะ "
คำอธิบายร่ายยาวถึงเหตุผลนั่นทำเอาซุบารุที่ยืนฟังข้างๆถึงกับมึนงงเนื่องจากไม่เข้าใจ ส่วนโซระที่ฟังแล้วก็ครุ่นคิดอย่างหนัก ว่าจะให้ฟุบุกิไปดีหรือไม่
" ถ้าห่วงเรื่องฟุบุกิล่ะก็ให้ชั้นไปดูแลให้ได้นะ ชั้นสัญญาว่าจะปกป้องฟุบุกิจังเอง "
" ข้าเองก็ไปด้วยเหมือนกันจะขอรับผิดชอบเรื่องนี้และสาบานว่าจะช่วยกลับมาให้ได้เลย "
ซุบารุที่แม้จะยังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์แต่ก็อาสาจะไปกับอายาเมะที่ตั้งใจจะรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้น
" ก็ได้จ่ะ ฉันให้ฟุบุกิไปด้วยก็ได้แต่จำนวนคนแค่นี้มันออกจะน้อยไปหน่อยนะ... "
" ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็โคโรเนะก็จะช่วยด้วยอีกแรงนะ!! "
สาวน้อยที่มีหูหมาผมสีน้ำตาลโคโรเนะ ได้ยินบทสนทนาของพวกโซระก็อาสาเข้าร่วมทีมช่วยเหลือด้วยอีกคน
" ถ้าโคโรเนะไปเค้าก็จะไปด้วยเหมือนกัน เค้าเป็นห่วงโคโรเนะน่ะ "
สาวหูแมวผมสีม่วงอ่อน ' โอคายุ ' ก็อาสาเข้าร่วมด้วยเช่นกัน
" ทั้งสองคน ขอบคุณมากเลยนะ ว่าแต่พวกเธอไม่เป็นอะไรใช่ไหมจากแรงระเบิดเมื่อกี้น่ะ "
" โคโรเนะกับโอคายุน่ะนะ พอสัมผัสได้ถึงแรงระเบิดก็รีบหลบเลยหล่ะ! เพราะงั้นตอนนี้เลยยังสบายดีสุดๆ! ไม่ต้องเป็นห่วงนะรุ่นพี่โซระ "
โคโรเนะชู2นิ้วขึ้นมาแสดงความหมายว่าสบายดีสุดๆ ทำให้รุ่นพี่โซระโล่งใจในระดับนึง เท่านี้ก็มีสมาชิกที่จะออกตามหามิโอะแล้วห้าคน จริงๆเธออยากให้คนอื่นๆไปด้วยมากกว่านี้แต่บางคนก็บาดเจ็บเหมือนกัน แถมการที่จู่ๆมีสมาชิกในวงหายไปเยอะๆแฟนคลับคงจะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เพราะงั้นการที่ไปกันห้าคนจึงเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุด เพราะจะสามารถอ้างเหตุผลในการหายไปได้ง่ายกว่า
" งั้นเรื่องจำนวนสมาชิกเอาเป็นตามนี้นะกันนะส่วนเรื่องการเดินทางข้ามมิติ ขอฝากให้เป็นหน้าที่เธอนะ ชิออนจัง "
โซระหันไปพูดกับชิออน ชิออนที่ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าตกลง
" เรื่องสร้างทางเชื่อมมิติน่ะไม่มีปัญหาหรอกค่ะ แต่ต้องบอกก่อนว่าดิฉันคงไปด้วยไม่ได้ เพราะดิฉันต้องคอยคุมวงจรเวทให้มันเสถียรทำให้ไม่สามารถแบ่งสมาธิไปทำอย่างอื่นได้ แต่ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะคะ ดิฉันจะให้หุ่นยนต์เวทมนต์ของดิฉันไปกับพวกเธอแทน มันจะช่วยพวกเธอแทนดิฉันได้แน่นอนค่ะ "
ชิออนยื่นหุ่นที่เหมือนนกฮูกเหล็กสีเงินขนาดเท่าของจริงให้อายาเมะ
" ดิฉันตั้งค่าไว้ว่าถ้าหุ่นตัวนี้พัง มันจะร่ายเวทมนต์ส่งพวกเธอกลับมาทันที เพราะฉะนั้นช่วยถะนุถนอมมันด้วยนะคะ "
พอชิออนเห็นอายาเมะพยักหน้ารับทราบแล้ว จึงเริ่มทำการเขียนวงเวทขนาดใหญ่ขึ้นมา
" คนที่จะไปช่วยมายืนตรงกลางแล้วจับมือกันด้วยค่ะ "
อายาเมะ ฟุบุกิ ซุบารุ โคโรเนะ และโอคายุ เดินเข้ามาในวงแหวนแล้วจับมือกันเป็นวงกลม
" พยายามเข้านะ!! "
" ต้องพามิโอะกลับมาให้ได้เลยนะ!! "
" ระวังตัวกันด้วยหล่ะ "
คนที่เหลือในห้องตะโกนให้กำลังใจทั้งห้าคน
" ฉันจะเอาใจช่วยนะ พยายามเข้านะทุกคน "
รุ่นพี่โซระพูดกับทั้งห้าคน ก่อนจะเดินถอยออกมา
" งั้นดิฉันจะเริ่มแล้วนะคะ "
" จงเปิด จงเปิด จงเปิด เส้นทางที่เชื่อมทุกสรรพสิ่ง
ขยายออก บิดเบือน คงอยู่ ความบิดเบี้ยวที่ไร้เหตุผล
ทะลุข้าม ส่งผ่าน เชื่อมต่อ วังวนแห่งกาลเวลาอันไร้สิ้นสุด!! "
[เวทมนต์ดำระดับแปด : ข้ามห้วงมิติ]
ทันทีที่ชิออนร่ายเวทสำเร็จ แสงสีม่วงก็สว่างขึ้นมาใต้วงแหวนเวท มีเสาแสงห้าสีพุ่งขึ้นมาล้อมทั้งห้าคนไว้
แดง ฟ้า เขียว ส้ม ม่วง สื่อถึงตัวตนของทั้งห้าคน ก่อนที่ทั้งห้าจะวาร์ปหายไป
< ขอให้ปลอดภัยจนกว่าฉันจะไปถึงทีเถอะนะมิโอะ! >
ฟุบุกิคิดแบบนั้นก่อนที่ภาพทุกอย่างที่เห็นจะบิดเบือนหายไป
แสงแดดยามบ่ายลอดผ่านยอดต้นไม้ลงมาในป่าไม้เบื้องล่างให้ความรู้สึกอบอุ่น สายลมเย็นๆที่ไหลผ่านก่อให้เกิดเสียงพริ้วไหวของใบไม้ที่เสียดสีกันจนเกิดเป็นเพลงแห่งพงไพร ความรู้สึกสงบที่เกิดขึ้นกระทันหันจากการข้ามมิติทำให้ทั้งห้าคนยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง
“ นี่พวกเราข้ามมาที่ไหนกันหล่ะเนี่ย.... ”
คำถามของโอคายุที่สลัดความเงียบสงบดังขึ้นมา ซุบารุกับฟุบุกิส่ายหน้าบอกว่าไม่รู้เหมือนกัน โคโรเนะมองสำรวจรอบๆตัวเอง
“ ตอนนี้พวกเราคงจะอยู่ในป่าลึกที่ไหนสักแห่งละน้า แต่โคโรเนะไม่เห็นว่าจะมีมิโอะจังเลยนะ เรามาถูกแน่เหรอ? ”
“ เวทมนต์ของชิออนจังน่ะไม่น่าจะผิดพลาดหรอกมั้ง ถึงปกติจะไว้ใจไม่ค่อยได้ก็เถอะ ”
“ เดี๋ยวเถอะอายาเมะซัง ที่ว่าเวทมนต์ของดิฉันไว้ใจไม่ค่อยได้นี่หมายความว่ายังไงนะคะ?! ”
“ เหวอ!? หุ่นนกฮูกพูดได้!! ”
อายาเมะถึงกับสะดุ้งตกใจขึ้นมาเมื่อจู่ๆนกฮูกเหล็กก็โผล่ออกมาจากด้านหลังพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจอย่างมาก
" ถึงดิฉันจะไปด้วยไม่ได้แต่ก็สามารถคุยติดต่อกับพวกคุณผ่านหุ่นตัวนี้ได้นะคะ
เพราะงั้นอย่าคิดว่าจะแอบนินทาดิฉันได้เชียวนะ "
“ ขอโทษน้าชิออนจัง ข้าไม่ได้จะแอบนินทานะ จริงๆนะ ”
“ เรื่องนั่นเอาไว้ก่อนเถอะค่ะทั้งสองคน ตอนนี้สิ่งที่เราต้องทำคืออกตามหามิโอะจังนะ
ชิออนจังพอจะมีวิธีอะไรที่ช่วยให้หาชิออนจังเจอไหม? ”
ฟุบุกิเข้ามาหยุดการสนทนาทั้งสองคนก่อนเพื่อไม่ให้เสียเวลาไปมากกว่านี้
“ เรื่องตามหามิโอะจังน่ะ ดิฉันได้ติดตั้งเวทค้นหาระยะไกลไว้แล้ว
ถึงจะไม่สามารถระบุที่อยู่ตรงๆได้แต่ก็พอจะบอกทิศทางได้อยู่ค่ะ ”
“ เห๋~ ฟังดูแล้วงานนี้คงไม่เสร็จง่ายๆแน่ แล้วชิออนจังมีเวทมนต์ที่สามารถเสกอาหารหรือที่พักได้บ้างไหมเพราะถ้าเป็นไปได้ชั้นก็ไม่อยากนอนค้างกลางป่าแบบนี้หรอกนะ ”
ซุบารุพูดอย่างเป็นกังวล จะให้นอนกลางป่าแบบนี้จะให้หาที่พักกับอาหารคงจะยากไปสำหรับเธอ
“ เสียใจด้วยค่ะ เวทมนต์ที่ฉันเอามาด้วยได้มันมีจำกัดเพราะฉะนั้น คงต้องพึ่งตัวเองแล้วหล่ะค่ะ พยายามเข้านะคะ ”
คำตอบของชิออนนั่นทำเอาซุบารุกับโอคายุที่อยู่ข้างๆถึงกับเหงื่อตก การที่ต้องมาตามหามิโอะที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนกลางป่าแถมไม่มีที่พักหรืออาหารมาให้นี่เป็นเรื่องที่ยากลำบากสุดๆ
“ กะ ก่อนอื่นเอาเป็นว่าเราลองไปตามที่เวทค้นหานำทางกันก่อนเถอะ เผื่อมิโอะจังอาจอยู่ไม่ไกลก็ได้ ”
“ แล้วเรื่องอาหารหล่ะซุบารุจัง เค้ายังไม่อยากมาหิวตายกลางป่านา ”
“ ช่วยไม่ได้นี่โอคายุ ของกินที่พอจะเอามาได้ก็โดนแรงบะเบิดทำลายจนเละไปหมด แถมพวกเราก็รีบมากด้วย คงต้องหาเอาดาบหน้าแล้วหล่ะ ”
“ มันก็จริงน่ะนะ... ”
“ เอาหล่ะ ดิฉันจะเริ่มนำทางแล้วนะคะ ช่วยระวังอย่าให้คลาดสายตาจากหุ่นตัวนี่นะคะ ”
ชิออนเข้าตัดบทสนทนาของโอคายุกับซุบารุ นกฮูกเริ่มกางปีกบิน มันเริ่มบินไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ
สาวๆทั้งห้าไล่ตามนกฮุกโดยที่อายาเมะกับซุบารุคอยระวังให้ฟุบุกิที่ยังไม่หายสมบูรณ์ดีไปด้วย
เส้นทางที่ทั้งห้าคนต้องผ่านไปนั้นมีตั้งแต่ข้ามเนินเขาชัน แม่น้ำที่เชี่ยวกราด ทุ่งหญ้ารกชันที่สูงถึงเอว แต่ทั้งห้าคนก็ฝ่าฟันไปได้แม้จะเต็มไปด้วยความยากลำบาก จนกระทั่งพระอาทิตย์เริ่มจะตกดินไปทีละนิด
“ นะ นี่ ไม่คิดว่าพวกเราควรจะพักบ้างเหรอ เราวิ่งตามนกฮูกมาตั้งนานแล้วนะยังไม่เจอตัวมิโอะจังเลยแถมตอนนี้ก็ใกล้จะเริ่มมืดแล้วด้วย เค้าว่าเราควรพักซักหน่อยนะ ”
โอคายุที่เริ่มจะหมดแรงหลังจากวิ่งติดต่อกันนานๆ ส่วนซุบารุที่เห็นฟุบุกิเริ่มจะหอบแล้วเหมือนกันก็เห็นด้วยกับโอคายุ
โคโรเนะกับอายาเมะที่แม้จะยังมีแรงเหลือแต่ก็เห็นด้วยที่จะพักกัน ทั้งห้าคนจึงเลือกลานกว้างด้านหน้าเป็นที่พักกันก่อน
หลังจากเลือกที่พักได้แล้วโคโรเนะกับสุบารุอาสาไปหากิ่งไม้มาก่อไฟ ส่วนอายาเมะออกไปสำรวจความปลอดภัยรอบๆ พร้อมกับหาอะไรที่สามารถกินได้ เหลือแค่โอคายุกับฟุบุกิที่นั่งรอคนอื่นๆตรงลานกว้าง ความเงียบเริ่มเข้าปกคลุมทั้งสองคน
“ รู้สึกเหมือนฉันเป็นตัวถ่วงยังไงก็ไม่รู้นะต้องให้ทุกคนมาคอยเป็นห่วงทั้งๆที่ทุกคนน่ะอุตส่าห์อาสาจะมาช่วยตามหามิโอะจังถ้าเกิดฉันไม่บาดเจ็บล่ะก็คงจะไปตามหามิโอะได้ไวกว่านี้แท้ๆ ”
ฟุบุกิที่ทนความเงียบเหงาไม่ไหวเริ่มระบายความในใจออกมา ภายนอกที่ดูเข้มแข็งนั้นได้ปลดปล่อยความรู้สึกข้างในออกมา โอคายุที่ได้ยินดังนั้นจึงขยับเข้ามาจับมือฟุบุกิไว้ พร้อมกับปลอบประโลมจิตใจของฟุบุกิ
“ อย่าไปคิดมากเลยนะฟุบุกิจัง เค้าเชื่อว่าทุกคนที่มาน่ะไม่มีใครมองฟุบุกิจังเป็นตัวถ่วงหรอกนะ ฟุบุกิจังเองก็อยากช่วยตามหามิโอะจังใช่ไหมหล่ะ ทุกคนน่ะเข้าใจถึงความตั้งใจนี้ของฟุบุกิเลยพยายามช่วยอย่างเต็มที่ไงหล่ะ เพราะฉะนั้นฟุบุกิจังเองก็ต้องเลิกโทษตัวเองแล้วก็พยายามเข้านะ ”
ฟุบุกิที่ได้ยินแบบนั้นน้ำตาซึมขึ้นมาเล็กน้อย ความรู้สึกแย่ที่สะสมมาตั้งแต่ตอนออกเดินทางมาหายไป เหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก
“ อื้ม ขอบคุณนะโอคายุ ฉันเข้าใจแล้วหล่ะมิโอะกำลังรอพวกเราอยู่จะมามัวเศร้าแบบนี้ไม่ได้ ”
“ ใช่แล้วหล่ะ ต้องยิ้มสู้เข้าไว้นะฟุบุกิจัง ”
ฟุบุกิที่ได้รับกำลังใจจากโอคายุก็กลับมาสดใสและเริ่มที่มีกำลังใจเพิ่มมากขึ้น ทันใดก็เกิดเสียงกรีดร้องดังขึ้นมาห่างจากตำแหน่งของทั้งสองคนไม่ไกลนัก
“ ใครก็ได้ช่วยด้วยเจ้าค่าาาาาา!!! ”
“ มีคนขอความช่วยเหลือ รีบไปดูกันเถอะโอคายุ! ”
ฟุบุกิที่ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือรีบเร่งวิ่งไปทางต้นทางของเสียงโดยที่มีโอคายุวิ่งตามมาติดๆ ที่มาของเสียงมาจากป่าด้านข้างที่มีพุ่มไม้หนา ฟุบุกิวิ่งฝ่าพุ่มไม้เข้ามาวิ่งไปตามเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นมาเป็นระยะพร้อมกับสังเกตเห็นรอยเท้าของสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ที่น่าจะเดิน4ขา หรือเจ้าของเสียงกำลังหนีสัตว์อะไรบ้างอย่าง? ฟุบุกิคิดแบบนั้นจนกระทั่งวิ่งผ่านพุ่มไม้หนึ่งไป สิ่งที่ปรากฏในสายตาของฟุบุกิคือ หมูป่าขนาดใหญ่ที่มีขนาดสูงถึง3เมตรยาวประมาณ5เมตรมีเขี้ยวขนาดใหญ่ที่ดูน่าเกรงขาม กำลังไล่ตามสาวน้อยครึ่งคนครึ่งสัตว์ผมน้ำตาลที่สภาพมอมแมมจากการวิ่งหนีสุดชีวิต
“ โอคายุดูตรงนั้นสาวน้อยคนนั้นกำลังตกอยู่ในอันตราย! มีวิธีไหนที่เราจะสามารถช่วยเธอได้ไหม ”
" ถ้าขนาดเท่าๆกันคงใช้หมัดได้อยู่แต่ขนาดมันต่างกันเกินไป
เข้าไปสู้ตรงๆคงไม่ไหวแน่แต่ถ้าแค่พาสาวน้อยคนนั้นหนียังพอมีแผนอยู่ "
“ มีแผนงั้นเหรอ? ”
“ ไปอุ้มสาวน้อยคนนั้นมาแล้วก็วิ่งหนีสุดแรงเกิดไงหล่ะ! ”
“ นั่นเรียกแผนได้ด้วยเหรอ!! ”
“ แล้วจะให้ทำยังไงหล่ะ เจ้าหมูป่านั่นมันใหญ่เกินไปนะฟุบุกิจัง ”
โอคายุทำหน้าเหมือนจะอยากบอกว่าถ้ามีแผนที่ดีกว่านี้ก็ช่วยบอกมาที ฟุบุกิที่รู้ตัวว่าไม่มีทางอื่นแล้วจึงได้ยอมทำตามแผนที่ไม่แน่ใจว่าจะเรียกว่าแผนได้ไหมของโอคายุ ทั้งสองรีบวิ่งตามหลังเจ้าหมูป่ายักษ์ จากนั่นฟุบุกิก็หยิบหินมาก้อนหนึ่ง
“ โอคายุ ฉันจะหลอกล่อเจ้าหมูป่านั่นเอง เธออาศัยจังหวะนั่นไปช่วยสาวน้อยนั่นซะแล้วหนีมาเจอกันนะ ”
“ อะ เอ๋ เดี๋ยวก่อนสิฟุบุกิหน้าที่นั่นให้เค้าทำ- ”
ยังไม่ทันที่โอคายุจะพูดจบฟุบุกิก็ขว้างหินไปโดนหัวหมูป่ายักษ์เข้าอย่างจัง พร้อมตะโกนเรียกร้องความสนใจ
“ เฮ้ เจ้าหมูป่าคนที่แกควรจะสนใจน่ะมันทางนี้ต่างหาก!! ”
บ้าบิ่นเกินไปแล้วฟุบุกิจัง! โอคายุคิดในใจแต่ก็ไม่ปล่อยให้โอกาศที่ฟุบุกิสร้างขึ้นมาเสียเปล่า เธอรีบวิ่งล้อมไปทางสาวน้อยคนนั้นขณะที่ฟุบุกิวิ่งล่อหมูป่ายักษ์นั่นไปอีกทาง
“ สาวน้อยเธอไปอะไรรึปล่าว?! ”
โอคายุวิ่งมาถึงตัวสาวน้อยที่ล้มลงไปเนื่องจากเหนื่อล้าถึงขีดสุด สภายภายนอกบอบช้ำรุนแรงมีรอยแผลถลอกทั่วทั้งร่าง
ทั้งๆที่มีแผลเต็มตัวแต่ก็ยังหนีมาได้ขนาดนี้ถึงกับทำให้โอคายุตกตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนจะอุ้มสาวน้อยคนนี้ขึ้นมาและวิ่งกลับไปทางลานกว้างตอนแรกเผื่อจะเจอคนอื่นๆที่เหลือ และภาวนาให้ฟุบุกิจังปลอดภัย
ทางด้านฟุบุกิหลังจากที่ล่อหมูป่ายักษ์ตัวนั่นมาได้ก็เริ่มวิ่งหนีอย่างสุดกำลัง ดูเหมือนเจ้าหมูป่ายักษ์ตัวนั่นจะฉลาดไม่น้อย
ฟุบุกิแม้จะวิ่งหลอกไปมาแต่ก็สลัดเจ้าหมูป่าตัวนี้ไม่หลุดสักที จนแรงที่เหลือน้อยอยู่แล้วยิ่งน้อยลงไปจนเกือบจะวิ่งต่อ
ไม่ไหวแล้ว
“ แย่ล่ะสิทางตัน!! ”
ฟุบุกิที่เหนื่อยล้าสะสมจนพลาดท่าด้านหน้านั่นเป็นภูเขาสูงชันปีนขึ้นไปไม่ไหวแน่ซ้าย-ขวาก็เช่นกันทางหนีถูกปิดไปหมดแล้ว
คงมีแต่ต้องเผชิญหน้าตรงๆสินะ ฟุบุกิหันกลับมาทางหมูป่ายักษ์ที่วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“ คงต้องเดิมพันกันหล่ะ!! ”
ฟุบุกิวิ่งอย่างสุดกำลังเข้าหาหมูป่า ภายในเสี้ยววินาทีก่อนที่หมูป่ายักษ์จะใช้เขี้ยวมหึมาขวิดตรงๆ ฟุบุกิสไลด์สลบไปด้านข้าง เขี้ยวอันใหญ่โตเฉียดหัวของฟุบุกิไปนิดเดียวก่อนจะเลยไปอีกทาง ขณะที่ฟุบุกิกำลังคิดว่าจะรอดแล้วแต่จู่ๆร่างของหมูป่าก็แผ่ออร่าสีแดงขึ้นมา มันพลิกตัวกระทันหันฟาดเขี้ยวไปโดนฟุบุกิเข้าอย่างจัง
บ้าหน่า!! มันไม่น่่าจะพลิกตัวกลับมาไวขนาดนี้หนิ!! ฟุบุกิรับแรงกระแทกกระเด็นไปชนต้นไม้ล้มลง สติเริ่มค่อยๆหายไป
นี่เราจะมาตายตรงนี้เหรอ…. ยังไม่ทันจะได้เจอมิโอะเลยนะ…. ทั้งที่สัญญาไว้แล้วแท้ๆ…..
[ถอดใจแล้วอย่างงั้นเหรอ?]
เสียงปริศนาดังขึ้นมาในหัวขณะที่สติเลือนลาง
[จะมาตายในที่แบบนี้เนี่ยนะ?]
[ยังเป็นน้องสาวที่ไม่ได้เรื่องเหมือนเดิมเลยให้ตายสิ]
[ ฉันจะยอมช่วยสักครั้งก็ได้แต่ถ้าตายล่ะก็ไม่รู้ด้วยนะ ]
“ อึ๊ก!! ”
ออร่าสีดำเข้มปกคลุมร่างของฟุบุกิ จากชุดสีขาวเริ่มเปลี่ยนไปเป็นสีดำ ผมสีขาวเริ่มเปลี่ยนไปเป็นสีดำจนหมด ดวงตาเปลี่ยนไปเป็นสีแดงเลือด ใบหน้านั่นแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ร่างนั้นยืนขึ้นมาช้าๆ
[ ทำไว้ซะแสบดีนี่ ไอ้หมูป่าระยำ ไหนมาลองดูกันซิว่าฉันจะฆ่าแกได้ก่อน หรือยัยนี่จะทนพลังไม่ไหวซะก่อน ]
พูดจบร่างฟุบุกิก็หายไปจากสายตาของเจ้าหมูป่ายักษ์
[ เขี้ยวนี่สวยดีนี่ ฉันขอละกันนะ ]
ฟุบุกิมาอยู่ตรงด้านหน้าหมูป่าภายในพริบตาจากนั้นก็เอามือสองข้างไปบีบเขี้ยวทั้งสอง แรงบีบมหาศาลจนเขี้ยวขนาดใหญ่ทั้งสองอันหักในทันที
เสียงกรีดร้องที่มีทั้งความทรมาณบวกกับความสับสนของหมูป่าดังก้องไปทั่ว หมูป่าพยายามสู้กลับโดยอ้าปากหมายจะขย้ำ
ฟุบุกิทิ้ง แต่ตรงหน้ามันว่างเปล่ามันพยายามมองซ้าย-ขวาเพื่อหาศัตรูของมัน
[ กุอยู่ตรงนี้โว้ยไอ้โง่! ]
เสียงมาจากด้านบนหมูป่ายักษื พร้อมกับร่างฟุบุกิที่พุ่งลงมาเอาเท้าฟาดเข้าที่หัวของหมูป่าอย่างจัง ด้วยแรงมหาศาลที่ฟาดลงมาทำให้มันกระอักเลือดออกมาทางปาก แต่มันก็ยังไม่สิ้นฤทธิ์ออร่าสีแดงแบบตอนแรกแผ่ออกมา มันพ่นลมขนาดใหญ่ออกมาและยกเท้าหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็วหมายจะกระทืบฟุบุกิให้เละ
[ แกนี่มันชักช้าจริงๆ รีบตายๆไปได้แล้ว!! ]
ฟุบุกิโผล่มาจากด้านหลัง เอาเขี้ยวข้างหนึ่งของมันเสียบเข้าที่กลางหัวอีกครั้ง แรงเสียบทะลุกระโหลกเข้าไปในหัวของเจ้าหมูป่าได้อย่างง่ายดาย ลูกตาของหมูป่ายักษ์ทะลักออกมา เลือดไหลออกมาจากทุกรูทวาร ออร่าสีแดงหายไป หมูป่ายักษ์ตายแล้ว
ฟุบุกิกลับมายืนด้านหน้าเจ้าหมูป่า ยืนนิ่งเหมือนคิดอะไรบางอย่าง
[ ถึงขีดจำกัดแล้วเรอะ อ่อนแอลงไปมากนะฟุบุกิ ]
“ ฟุบุกิ!! ฟุบุกิเธออยู่ที่ไหนน่ะ ”
“ ฟุบุกิ ได้ยินแล้วก็ช่วยตอบทีเถอะ!! ”
“ ฟุบุกิ พวกเรามาช่วยแล้วนะเธออยู่ไหนน่ะ!! ”
เสียงตะโกนเรียกหาฟุบุกิของอายาเมะ โคโรเนะและซุบารุ ทั้งสามคนที่ออกตามหาฟุบุกิ กำลังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
[ หึ เพราะมัวแต่หลงไหลอะไรแบบนี้ เลยเกือบจะตายแล้วไม่ใช่รึไง น่าสมเพชสิ้นดี ]
ออร่าสีดำที่คลุมตัวฟุบุกิไว้หายไป ชุดและสีผมเริ่มกลับมาเป็นสีขาว พร้อมกับร่างที่ล้มลงไป อายาเมะที่สังเกตเห็นฟุบุกิรีบวิ่งเข้ามา
“ ฟุบุกิ!! ทำใจดีๆไว้นะข้ามาช่วยแล้ว นี่ฟุบุกิตอบข้าสิ!! อย่าพึ่งตายเชียวนะนี่!! ”
คำพูดของอายาเมะและน้ำตาที่ไหลลงมาโดนแก้มเป็นอย่างสุดท้ายที่ฟุบุกิจำได้ก่อนจะสลบไป
ความคิดเห็น