"ใจเย็นแล้วฟังพี่พูดได้ไหม...แบมแบม"
10
แฟนเก่าที่โคตรเจ็บ
เราใช้เวลาไม่นานมากเท่าไหร่นักที่จะขับรถจากตัวเมืองเพื่อออกมาจากต่างจังหวัดแล้วแวะเข้าโรงแรมที่ให้บริการนักท่องเที่ยวที่มาเล่นสวนสนุกในวันหยุดแบบนี้
แม่ง...คนเยอะเชี่ยๆ
อ้อ! โรงแรมที่ผมอยู่เป็นโรงแรมวีไอพีชื่อดังที่มีแต่คนนั้นรู้จัก
การจองห้องได้ก็เหมือนกับว่าเราได้บัตรคอนเอ็กโซโซนหกพันมาแบบฟรีๆโดยไม่ต้องแบมือของเงินแม่สักแอะ!
มันยากแค่ไหนคิดดูเอานะคุณเอ๊ย!
แล้วก็เรื่องเฟลๆอีกเรื่องนึง...
ผมไม่ได้นอนห้องเดียวกับบอสว่ะ
(;_;) หลังจากเมื่อเช้าแล้วผมกับบอสก็แทบไม่ได้คุยกันอีก
ผมนั่งมาข้างหลังกับพวกหญิงแตงแล้วก็แจ๊คซันนี่ส่วนบอสก็ระเหิดตัวเองไปนั่งข้างคนขับเล่นเอาอีเอื้อยคนนี้ต๊อแต๊...ไม่มีกำลังใจในการเดินทางไปต่างจังหวัดเลยครัช...
ขนาดตอนนี้ที่เราพักกินข้าวที่สวนสนุกกันบอสแม่งยังแยกตัวออกไปนั่งกับพวกผู้ชายฝรั่งตรงนู้นเลยอ่ะ...เล่นเอาผมแม่งจะเหี่ยวแข่งกับไข่เจียวตรงหน้าอยู่ละ
แง...เรื่องมันเศร้าตักข้าวกินแปบ...
“เป็นไรวะพี่แบ๋ม
ทำหน้าทำตาเป็นหมาไม่มีกระดูกเลย”
ดูปากมัน...ดูนะดู
“เสือก...”
“คำก็เสือกสองคำก็เสือก
แจ๊คเป็นห่วงพี่สาวแล้วผิดเหรอวะ...”
“ดราม่าเชี่ย...เอาเป็นว่าวันนี้กูเฟลไม่พร้อมเจอใคร
ทั้งนั้น!”
“ไมวะ...อ๋อ
เรื่องบอสอ่ะนะ ทำไม มาถึงขั้นนี้แล้วยังไม่ได้แอ้มมันอีกอ๋อ?”
“แอ้มพ่อง วันแรกบอสก็เสือกหยุดไปดื้อๆ
วันที่สองบอสแม่งก็อ้วกแตก กูว่ากูคงกรรมเยอะว่ะ...ฮรึก...”
ชีวิตมันเศร้า...
ตักข้าวเข้าปากอีกคำนึง...
ไข่เจียวโคตรเค็มเลยอ่ะ
(;_;)
“โอ๋ๆน่า...เรื่องแค่นี้เองชิลๆเลยพี่บอสมันปากแข็งจะตายห่า...เดี๋ยวก็แม่งแพ้ทางสักวันแหละ
เชื่อผมๆ”
ถ้ามันเป็นอย่างนั้นกูจะเชื่อมึงนะน้องรัก...
“แล้วมึงกับหญิงแตงอ่ะ
ขั้นไหนกันละ”
ผมวกเข้าเรื่องของมันบ้าง
ดีนะที่ตอนนี้ชะนีบอบบางคนนั้นขอตัวไปซื้อน้ำมาให้ผมกับแจ๊คกินก่อน ขืนถ้านางนั่งอยู่ตรงนี้มีหวังบิดอายเป็นงูรัดศัตรูเลยมั้ง
สยองแท้...
“โอ๊ย...ก็ไม่ขั้นไหนหรอกพี่เมื่อวานก่อนนะเพิ่งเข้าเรือนไปพบแม่น้องเอง”
“โฮ่ ไปขอน้องเขา?”
“เปล่า
ทำจานราคาพันห้าของเขาแตก”
ถรุ้ยยยยย
อยากจะคายไข่เจียวใส่หน้าแม่ง!
แล้วผมก็ไม่ฟังมันเพ้อถึงน้องเขาต่อ
ตักไข่เจียวเข้าปากอย่างหมดอารมณ์ ตอนนี้เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอมอะ! อยากได้บอสสสสส!!! อยู่ๆก็มาเมินกัน! โกรธไรไมไม่พูดตรงๆวะ!
งืออออออออ!!!
//เบะปากแรงพร้อมเคี้ยวไข่เจียวไปด้วย
“ทุกคนแยกย้ายกันไปเล่นอะไรสนุกๆกันก่อนก็ได้นะคะ
เดี๋ยวแตงกับพี่แจ๊คจะไปหาสถานที่นั่งดริ๊งกันแบบสนุกๆ ปาร์ตี้ไทม์น่ะค่ะ”
ชะนีบอบบาง(ทำไมกูต้องเรียกอย่างนี้วะ
เออช่างแม่งเหอะ ดีกว่าเรียกอีแตงแล้วกัน)พูดกับผมและบอสพร้อมลูกน้องของบอสที่มารวมตัวกัน
บอสจิ๊ปากเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ
หลังจากที่ชะนีบอบบางพูดจบคนข้างๆผมก็ทำท่าจะเดินเข้าโรงแรมไปแต่ผมก็คว้าแขนแกร่งนั้นไว้ก่อน
หมับ!
…!
“บอสโกรธอะไรทำไมไม่พูดกับแบ๋มดีๆวะ”แล้วบอสก็หันมามองตาขวางใส่ผมทันที แต่ยังไงซะเราต้องใจดีสู้เสือ! ห้ามท้อ! ห้ามถอย! “แบ๋มไม่โอเคที่บอสเป็นแบบนี้!”
“กลับโรงแรมกับกู”
“ทำไมต้องกลับ! บอสเบื่อแบ๋มแล้วใช่มั้ยอะ บอสไม่เข้าใจหนูเลยอะ มาเที่ยวกันครั้งนี้ก็ไปด้วยกันไม่ได้เพราะว่าบอสคิดว่าหนูรู้สึกดีใช่มั้ยล่ะที่บอสเป็นแบบนี้บอกเลยว่าหนูรู้สึกเฟลมากที่บอสเป็นแบบนี้อย่างน้อยถ้ามีอะไรน่าจะพูดกันตรงๆหนูเสียใจนะเว้ยที่จู่ๆบอสก็ไม่สนใจหนูและพยายามหลบหน้าหนูอ่ะตอนหนูคุยที่รถบอสก็เอาแต่จิ้มโทรศัพท์พอมาที่นี่บอสก็เอาแต่คุยกับพวกฝรั่งคิดว่าหนูอยากให้บอสง้อมากไง
เออ อยากเว้ยยยย!”
แง...
งอแงแล้วเว้ย! งอนๆๆๆ!
ง้อด่วนก่อนที่โปรโมชั่นจะหมดนะท่านขุน!
“บ่นเสร็จยัง?”
“เออ เสร็จแล้ว!”
บอสยิ้มน้อยๆกับท่าทีที่เหมือนเด็กของผมก่อนจะใช้มือหนาลูบลงบนกลุ่มผมของผมเบาๆ
และพูดแบบเรียบเฉย
“งั้นก็ไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว
กูไม่ชอบที่มึงใส่ชุดนี้เข้าผับ”
ฮะ? ผมถึงกับอ้าปากค้างกับเสียงของบอสที่ไม่ดูแข็งเหมือนเมื่อก่อน
ริมฝีปากล่างแทบจะติดกับคอของผม อยู่ดีๆก็บอกให้เปลี่ยนชุด บ้าป่ะเนี่ย...
เอาเป็นว่าชุดที่ผมใส่อยู่ตอนนี้คือกางเกงสามส่วนกับเสื้อยืดสีขาวบางที่ผมชอบใส่เวลามาเล่นซัมเมอร์แบบนี้
มันโป๊ตรงไหนวะเนี่ย สไตล์อ่ะเข้าใจป่ะ!?
“ไม่เอาอ่ะ
บอสต้องให้หนูใส่ชุดแบบคุณป้ากระโปรงลากยาวถึงพื้นแน่ ใครจะไปใส่ลงวะ”
“กูหวง”
“ฮะ?”
ช็อคอีกแล้วครับท่าน
ช็อคแบบไร้แสตนอินด์จริงๆนะ...
“กูหวง ชัดมั้ย?”
“บอส...เมาไข่เจียวป่ะเนี่ย”
ป๊อก!
มะเหงกก้อนโตถูกปั้กเข้าที่หน้าผากผมเต็มแรง
ผมลูบมันป้อยๆ โอ๊ย เจ็บเชี่ยๆ ไปเขกมะเหงกแข่งระดับชาติไป๊!
ถามว่าเขินมั้ยก็เขินนะ
แต่ตอนนี้ยังอยู่ในโหมดช็อคมากกว่า ผมยิ้มกับตัวเองแก้มแทบแตกก่อนจะวิ่งแจ้นขึ้นไปที่ห้องตัวเองและจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าตัวเองให้อยู่ในเสื้อลายทางสีดำและกางเกงขาเดฟยาวจนถึงข้อ...
ไอ้เสื้อผ้านี่ร้อยเก้าเก้าป่ะถามจริง...
สรุปกูควรเขินหรือกูควรจะเขกหัวตัวเองตายกับการเลือกเสื้อผ้าของบอสดีวะ...
Night Club
“ฉลองให้กับวันเกิดครับหญิงแตง
เฮ!!!”
“เฮ!!!”
แก้วเหล้าในมือของทุกคนถูกชนเข้าหากันเสียงกระทบของมันดังไปทั่วจนนักท่องเที่ยวคนอื่นยังต้องมอง
มีแต่ผมคนเดียวที่ชูแก้วน้ำเปล่าไปชนกับคนอื่น
แก้วน้ำเปล่า
ชัดเจนมั้ย...
แก้ว-น้ำ-เปล่า!!!!
“บอสอ่ะ ให้หนูกินเหล้ามั่งดิ
เอานี้ดดดเดียวก็ได้ นิดเดียวจริงๆ (;_;)”
บอสที่นั่งไขว้ห้างเก๊กท่าเท่อยู่ข้างๆผมถึงกับมองตาขวางเมื่อผมเอ่ยถึงเหล้าที่วางแอ้งแม้งอยู่บนโต๊ะ
บรรยากาศในไนต์คลับแห่งนี้คึกครื้นขึ้นทันที
มีบางคนที่ออกไปเต้นแล้วก็ส่ายหัวเหมือนคนบ้า บางคนก็เริ่มที่จะออกลายถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกแล้วไปยั่วผู้ชายโต๊ะอื่น...
มีกูคนเดียวที่นั่งตาแป๋วอยู่กับที่ครับ...อาเมน
ออมมานา...
“ไม่”
“บอสอ่า...หนูอยากไปเต้นหัวสะบัดแบบคนอื่นมั้งอ่ะ!”
“มึงก็ออกไปเต้นก็ได้นี่
เต้นให้หัวหลุดแม่งทั้งหัวเลย”
โอ๊ย คำนี้เจ็บแรง...
ไม่กินก็ได้..เชอะ!
แล้วบอสก็ลุกหนีผมไปเลย
เห็นว่าจะออกไปสูบบุหรี่ล่ะมั้ง...
ทั้งโต๊ะก็เลยมีผมคนเดียวที่นั่งตูดเปียกอยู่ฮะ...
โอย...นั่งนานๆมันก็ชักจะปวดฉี่ละ
ผมวางแก้วน้ำเปล่าของตัวเองไว้บนโต๊ะ ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อแหวกฝูงชนไปที่ห้องน้ำด้านใน
ทั้งบอสหญิงแตงและอีแจ๊คก็ต่างไปลั้ลลาแบบพวกชอบสนุกกลางคืนกันหมดแล้ว ผมเดินเข้าห้องน้ำชายก่อนจะปลดทุกข์เมื่อธุระเสร็จแล้วผมกำลังจะออกไปข้างนอกกระเป๋าตังค์เจ้ากรรมมันก็ดันร่วงไปอยู่ที่พื้นเสียก่อน
ตุบ!
“อุ้ย...เชี่ย”
มือของผมถูกส่งไปเก็บมันแทบทันทีแต่ยังไม่ทันที่มือของผมจะสัมผัสเจ้ากระเป๋าที่รักก็มีมือขาวของใครคนหนึ่งมาแทรกหน้าผมและหยิบกระเป๋าตังค์ผมไปทันที!
“ของคุณน่ะครับ...”
ผมค่อยๆเงยหน้าไปรับกระเป๋าตังค์นั้นมาแต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไรออกไปลิ้นผมก็แข็งเอาเสียดื้อๆ
เหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างมาจุกที่คอจนพูดไม่ออก...
ทำไม...
เราสองคนที่สบตากันก็ต่างอยู่นิ่งกับที่
ทั้งดวงตาสีนิลนั้นที่ผมคุ้นเคยมันเป็นอย่างดี
ริมฝีปากที่เอ่ยพูดกับคนในโทรศัพท์ที่แนบหูอยู่ต้องหุบลงไปแทบจะทันที
ผมเบิกตาตัวเองกว้างแล้วก็รู้สึกได้ถึงดวงตาที่มันเริ่มร้อนผะผ่าวขึ้นมากะทันหัน...
คุณเคยเป็นมั้ย...เหมือนโดนถีบลงเหวน่ะ...
คุณจะรู้สึกโหวงๆในใจราวกับมีคนมาทำอะไรกับร่างกายเป็นเวลานาน...
ผมปาดน้ำตาที่มันไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ออก
ไม่อยากให้ใครที่จะเป็นความเจ็บปวดที่อยู่ภายใต้ใบหน้าของตัวเองเลย...
เชี่ยเอ๊ย...ทำไมวันซวยอย่างนี้วะ...
[เซฮุน...อยู่ในสายหรือเปล่า
สัญญาณหายเหรอ...ฮัลโหลๆ]
เจ้าของสายนั้นเรียกชื่อคนตรงหน้าผมเสียงดังจนผมแอบได้ยินมันออกมา
บุคคลตรงหน้าผมที่เหมือนจะได้สติก่อนกลับยิ้มกวานเหมือนเดิมและปล่อยมือที่จับกระเป๋าตังค์ของผมไว้อยู่
ผมยื่นมือไปรับมันมาและกัดฟันข่มอารมณ์ตัวเองแน่น...
ถามว่าทำไมไม่เดินหนีไปน่ะเหรอ?
เพราะว่าไอ้คนข้างหน้ามันขวางประตูห้องน้ำอยู่ไง!
“ว่าไงจีมิน...อ๋อ
สายมันซ้อนน่ะโทษทีนะครับ”
ชื่อผู้หญิงแสนหวานนั่นที่ถูกเอ่ยออกมาเหมือนกรีดลงมาบนหัวใจผมอย่างแรง
ใบหน้าเจ้าเล่ห์ที่เมื่อก่อนบอกว่ารักผมหนักหนากลับยังไม่หายเหวอตอนที่เจอผมเลยสักนิด
ตอนนี้ผมเกลียด...
เกลียดทุกอย่าง...
เกลียด!
แล้วผมก็ทนไม่ไหวใช้แรงผลักร่างสูงตรงหน้าออกไปเพื่ออกจากห้องน้ำนี้
ผมอยากออกไปเจอความจริงให้เร็วที่สุด! ไม่ต้องมาอยู่กับไอ้คนประเภทนี้อีก!
วันนี้...ผมเกลียดมัน!
ผมเกลียดทุกอย่างที่เป็นวันนี้ที่สุด
ให้ตายสิ!!!
ตุบ!
ผมทิ้งตัวลงบนโซฟาที่เดิมอย่างหมดแรง
อารมณ์ตอนนี้ผมกลับโดนกรีดหัวใจเข้าไปลึกกว่าเดิมถึงสองเท่า
ผมคว้าขวดเหล้าเข้ามาก่อนจะเปิดฝาแล้วกระดกมันเข้าปากเพื่อระงับอารมณ์ตัวเองที่เริ่มขุ่นมัวขึ้นถึงสองเท่า
รสชาติขมปร่าและแสบคอของมันทำให้ผมต้องเบ้ปากก่อนจะกลั้นใจกลืนอึกสุดท้ายลงไปในลำคอ!
อึก!!!
เคร้ง!
ขวดเหล้าถูกผมปาไปไม่รู้ทิศทาง...จะเป็นยังไงแม่งก็ช่างเถอะตอนนี้น่ะ..
เชี่ยเอ๊ย...
ผมปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอีกครั้ง
พยายามกลั้นสะอื้นให้มากที่สุดเท่าที่ตัวเองจะทำได้ นำมือของตัวเองมาผิดที่ปากแล้วร้องไห้เงียบๆคนเดียว
ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้ผมยิ่งคิดถึงความทรงจำเลวๆพวกนั้นกลับมาอีก
แฟนเก่าเฮงซวย...
“แบมแบม...รู้มั้ยว่าพี่คิดถึงเราน่ะ”เสียงที่แสนคุ้นเคยจากคนที่คาดว่าน่าจะเป็นบุคคลที่ผมเจอหน้าห้องน้ำกลับเข้ามากระซิบที่หูผมอีกครั้ง...ผมที่นั่งก้มหน้าอยู่ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าใคร!
“ตั้งแต่วันนั้นเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย...พี่คิดถึงแบมมากเลยนะ
ไม่คิดจริงๆว่าแบมจะมาที่นี่”
ไออุ่นที่มือที่กำลังแตะอยู่บนบ่าผมนั้นผมช่างรังเกียจมัน...โดยเฉพาะจากคนที่เข้ามานั่งข้างๆผมทำให้ผมต้องกัดฟันแน่น
นี่ยังจะตามผมมาอีกเหรอ?
เราเป็นอะไรกันหัดจำมั่งสิวะ!!!
ซ่า!
แก้วเหล้าไร้เจ้าของถูกสาดเข้าที่ใบหน้าหล่อเหลาที่ผมคุ้นเคยนั่นทันที
ผมมองด้วยแววตาแข็งกร้าวต่างกับ โอเซฮุน ที่กำลังยิ้มกับตัวเองเหมือนพอใจในสิ่งที่ผมทำ
“จะไปไหนก็ไป...”ผมกัดฟันพูด น้ำตาอุ่นๆเริ่มเปรอะที่หน้าผมอีก
อดีตแฟนเก่าที่จบไม่สวยอย่างโอเซฮุนกลับยืนขึ้นแล้วทำท่าจะเข้ามาจับเข้าที่แขนผมเป็นเชิงให้ใจเย็นแต่ผมกลับสะบัดมันออกเสียก่อน
“จะไปตายที่ไหนก็ไป อย่ามายุ่งกับแบม!!!!”
“แบม...ใจเย็นแล้วฟังพี่พูดก่อนนะ...พี่...”
“ออกไปจากชีวิตของแบมสักที!!!
ไอ้เลว!!!”
เพียะ!
ฝ่ามือของผมถูกฟาดเข้าที่ใบหน้าหล่อๆนั่นอย่างเต็มแรง
โอเซฮุนเหมือนจะอึ้งไปสักพัก รอยแดงจากการตบเมื่อกี้ทำให้ผมเพิ่งสำนึกได้ว่าทำอะไรออกไป!
แต่มันยังน้อยไปกับอดีตที่ผมกับคุณเพิ่งเจอมานะโอเซฮุน หึ!
เซฮุนที่เหมือนจะหัวเสียไม่แพ้ผมกลับก้าวขาเดินออกไปจากถิ่นของผมทันที
หน้าผมร้อนผ่าว
น้ำตาที่ไหลมาไม่มีวี่แววว่าจะหยุดนั้นผสมผสานกับเหล้าที่ผมกินไปได้อย่างดี
หัวใจผมเต้นตุบๆเหมือนกับจะระเบิดออกมาข้างนอก ผมทรุดตัวลงบนโซฟาอย่างอ่อนแรงและนำมือมากุมที่หัวใจตัวเองเบาๆ
เชี่ย...เจ็บชิบ...
เคยคิดป่ะถ้าเจอแฟนเก่าเราจะมีความรู้สึกที่ดีต่อกันได้...
แต่ความรู้สึกผมมันไม่โอเคเลยว่ะตอนนี้...
เพราะผมใช้คำว่าแฟนเก่ากับมันไง...โคตรเจ็บ!!!
ฮัลโหลลลล กลิ่นม่าลอยมาแต่ไกลเลยค่ะหลังจากนี้ อีเน่ แกไปทำอะไรแบ๋มไว้เนี่ย!!! แง...
บอสมาเคลียร์ด่วนเลยดิ๊ เดี๋ยวถ่านไฟเก่ามันปะทุแล้วจะลำบากนะบอส!!
ความคิดเห็น