คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ทดสอบบทเรียน
ยาม่ำที่ห้อโถำหนัฝูเป่า
สาวามทุนำลัยืนเรียแถวฟัหลวนอบรมสั่สอน่อนแยย้ายเ้านอน
“วันนี้้ามี่าวีมาแ้
พรุ่นี้ฝ่าบาทเส็ลับวัหลว อีสามวัน ในวัะมีานเลี้ย้อนรับ ฮอเฮาเพิ่มีพระเสาวนีย์ลมาให้สาวามที่ผ่านารทสอบพรุ่นี้เ้าร่วมานไ้
ถึเวลานั้น้อสบสำรวมอย่า่อเรื่อวุ่นวายเ้าใหรือไม่
มิเ่นนั้นหัวับัวระเ็นหลุาันแน่นอน”
“เ้า่ะ”
“เอะอะ็ู่
ทำยัับอยู่ในเมือปีศายัั้นแหละ”
หวาอิลี่เอียหน้าระิบระาบับีหย่าเสียน
“หยุพูเพ้อเ้อ
เี๋ยวโนลโทษหรอ”
เมื่อถูสหายระิบุ สาวามแ่หวาึไ้สิยอมสบปาสบำ พอีับปรายหาามมอมาพอีแ่เมื่อเห็นหิสาวัวปัหายืนสบเสี่ยมเรียบร้อยึิว่านหูฝาไ้ยินนาพูาไม่สำรวม
หลัหลวนปล่อยสาวามลับเ้าห้อนอน หวาอิลี่ับีหย่าเสียนรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าำระายแล้วออมา่วยันทาผิวประทินโมามำสั่
“่อไป้าับเ้า้อระวััวให้ี
่อนถึวันัาน้อถูสาวามนอื่นเล่นานแน่ พวนาลัวเราเ่นเินหน้า”
หวาอิลี่ระิบะยื่นแนให้สหาย่วยทาน้ำมันหอมประทินผิวมิให้แหยาบร้าน
“เ้าิอะไรเหลวไหล านวันนั้นมีทั้ฮอเฮาทั้ือุ้ยเฟย สรีอื่นล้าทำัวเ่นเินหน้าพวนาอาโร้ายไ้
เรื่อเหล่านี้เล่าลือันไปทั่ววั เ้าไม่รู้หรือ”
หวาอิลี่ผุลุาเียเินมานั่บนเียหย่าเสียน
“ฮอเฮาน่ะ
้าเ้าใ เพราะนาเป็นแม่อแผ่นิน แ่ือุ้ยเฟยเนี่ย ้าสสัย
ทำไม้อหวาลัวนาันนั”
“้าไ้ยิน
นาำนัลเล่าว่า ือุ้ยเฟยเป็นที่รัและโปรปรานอฝ่าบาท อีทั้รอบรัวนามีอำนาอยหนุนานบัลลั์มาั้แ่ฮ่อเ้รัสมัย่อนึเป็นที่เรพระทัยอฝ่าบาทไม่น้อย”
“แล้วรอบรัวฮอเฮาล่ะ
้าว่า้อมีอิทธิพลไม่น้อยเหมือนัน
ไม่อย่านั้นะรัษาำแหน่ไว้ไ้หรือ”
หวาอิลี่ป้อปาระิบระาบถาม้วยวามอยารู้
เมื่อนามีเป้าหมาย้อารยึรอพระทัยฮ่อเ้ึ้อเสาะหา่าวราวเ็บไว้เป็นลัอาวุธเพื่อเรียมัมา่อสู้ฟาฟันใน่วเวลาเหมาะสม
บุรุษที่นาปรารถนามีสรีแวล้อมถึสามพัน
้ำแ่ละนายัามหยาฟ้าราวับเทพธิาลอยลมาาสรวสวรร์
ันั้นแม้มั่นใในเสน่ห์เย้ายวนอน็ไม่วรประมาทนประเมินศัรูู่แ่่ำเินไป
“้า็ไม่รู้อะไรมา เ้าอย่าถามเยอะแยะเลย
เรื่อพวนี้ใ่สิ่ที่เรา้อสอรู้ที่ไหนัน พอเถอะไปนอนไ้แล้ว ยิุ่ยับเ้า
้ายิ่เสี่ยหัวา ถูทสอบมาทั้วันไม่เหนื่อยหรือไ
รีบพัผ่อนเถอะ พรุ่นี้้อื่นแ่เ้าเ้ารับารทสอบอีนะ”
ีหย่าเสียนผลัร่าสหายให้ลุึ้นาเีย
ส่วนัวนาสอร่าเ้าผ้าห่มแล้วหันหลันอน
หวาอิลี่ยืนฮึฮัมอแผ่นหลัสหายอย่าไม่สบอารม์ แ่เมื่อทำอะไรไม่ไ้ึยอมเินลับเียล้มัวลนอนแ่โยี
เ้าวันนี้สาวามำหนัฝูเป่าถูปลุั้แ่แสะวันยัไม่ทาบทออบฟ้า
สาวามแ่ละนารีบร้อนแ่ัวทั้ที่วายัหรี่ปรือ
มือยัปิปาหาวเพราะนอนไม่เ็มอิ่ม
เนื่อาวันนี้้อถูทสอบ่อหน้าพระพัร์ฮอเฮาเมื่อืนะัวลนนอนไม่หลับ
“ไ้เวลาพวเ้ารีบออมาเร็วเ้าอย่าให้หลวนรอนาน”
สาวามทั้หมถู้อนให้ไปรวมัวันในห้อพั้าน้าอห้อโถลา
ระหว่ารอพวนา่าระวนระวายทั้ันทั้ัวล
“แย่ล่ะทำยัไี
้ายัไม่พร้อมเลย”
สาวามนหนึ่หันมาระิบับลุ่มเพื่อน้าน้า
“้า้วย
ปัผ้ายัไม่สวย เรื่อนรี็ยัไม่เล่นล่อมือ”
“ส่วน้าำท่าร่ายรำสลับสับสน
้อเอียวา่อน่อยวามือ้อนสายาหรือว่าผายมือ่อน่อยเอียัวล่ะเนี่ย”
หวาอิลี่ับีหย่าเสียนนั่ฟัเหล่าสาวามร่วมะารรมบ่นพึมพำอย่าบัน
สอสหายหันมอหน้าแล้วหัวเราะเบาๆพร้อมันโยมิไ้นัหมาย
“เ้าำอะไร”
“แล้วเ้าำอะไร”
“้านึถึอนเริ่มฝึร่ายรำ
พวเราแ่ละนท่าทาเ้้า หมุน้ายหมุนวานันไปมานมึนยืนาไม่ิพื้นเล้มทับันเป็นภูเามนุษย์”
“้า็ำลันึภาพเียวับเ้า
ไปเถอะ พี่ถิถิเรียแล้ว”
สอสาวสหายรัรีบลุึ้นยืนเรียแถวามำเรียรอถวายพระพรฮอเฮาที่เส็มาเป็นประธานารทสอบ
ลาห้อโถำหนัฝูเป่าถูัเป็นสถานที่สำหรับทสอบสาวาม
หลวนำลัเินรวราวามเรียบร้อย
“รบำหนหนึ่เือนที่พวเ้าเรียนรู้ธรรมเนียมาววั
วันนี้ือารทสอบ ารเป็นนาในวั สำั้อเพียบพร้อมทั้รูปร่าหน้าาผิวพรริริยาและวามรู้ แู่สภาพพวเ้าแ่ละนสิ แ่ารเลือุเแ่ัวยัย่ำแย่เฮ้อ ลุ้ม ”
หลวนรีเสียแหลมวาสายามอเหล่าสาวามอย่าหุหิ
“อีรู่ฮอเฮาเส็หาพวเ้าทำเหยาะแหยะไม่ั้ใน้าถูฮอเฮาำหนิ
้าะลโทษพวเ้า”
“หลวนอย่าเพิ่หมหวัเ้า่ะ
พวนายัอ่อนวัยไร้เียสา เวลาเพียหนึ่เือนมิอาบ่มเพาะวามเป็นนาในไ้สมบูร์รบถ้วน
แ่ท่านวาใเถอะ อยู่นานไปพวนาะเรียนรู้เอ”
“เ้านี่นะ
อยออหน้ารับแทนพวนาอยู่เรื่อย ่าเถอะ
่าเถอะ ฮอเฮาใล้เส็แล้ว ั้ใทำให้ีล่ะ อย่าให้้าายหน้าเ็า”
“เ้า่ะหลวน”
สาวามทั้หลายรับำแล้วยืน้มหน้านิ่สบสำรวมอยู่ประมาหนึ่้านธูป ันที้านนอ็ร้อะโนึ้น
“ฮอเฮาเส็แล้ว”
สิ้นำร้อะโน
หน้าประูพลันปราร่าสรีสูศัิ์แ่ายาม
มีมามาและนาำนัลประอเ้ามาทรุนั่ที่ำแหน่ประธานในห้อโถ
“ถวายพระพรฮอเฮา”
“ลุึ้น”
“อบพระทัย”
“พวเ้าเ้าวัมาหนึ่เือนแล้ว
พวเราเพิ่พบหน้าันสอรั้ แ่้าไ้รับรายานเรื่ออพวเ้าลอ
หวัว่าวันนี้พวเ้าะทำไ้ีนผ่านารทสอบ”
“เพะฮอเฮา”
โวฮอเฮาเบนสายพระเนรส่สัาอนุาให้เริ่มารทสอบ หลวนประสานมือรับแล้วหันไปะโนสั่าร
“เริ่มารทสอบไ้”
สิ้นเสียอหลวน
เหล่าันทีนาำนัลอำหนัฝูเป่ารีบนำสาวามเ้าประำโ๊ะที่เรียมไว้
บททสอบแรือวิาปัผ้า
ันั้นบนโ๊ะรหน้าทุนึมีผ้า ้ายและเรื่อมือสำหรับานวาเรียรายอยู่ปั
“้าให้เวลาหนึ่ั่วยาม
ปัผ้าออมาให้ามปราีที่สุ”
“เ้า่ะหลวน”
สาวามทั้หม้มหน้า้มาทำานอย่าั้ใ
่านทสอบวันนี้สำัยิ่เพราะผู้ผ่านารทสอบะลายเป็นว่าที่พระสนมรอถวายัวส่วนนที่สอบไม่ผ่านะ้อถูัสรรเป็นนาำนัลหมสิทธิ์เพ้อฝันทันที
“ฮอเฮา เิเส็ประทับพัผ่อน้านใน่อนเพะ”
ฟาถิถิทูลเิประมุวัหลัเส็เ้าห้อพัผ่อน โวฮอเฮาพยัหน้ายื่นให้ี้มามาประอลุึ้น
่อนเส็ยัวาสายพระเนรมอบรราสาวามที่ำลัทสอบ้วยวามรู้สึริษยาวูบหนึ่
“สรีามือบุปผา
ย่อมมีเวลาเบ่บานและมีเวลาร่วโรย พวนาทุนล้วนอ่อนวัยแรแย้มมอแล้ว่าน่าอิาเสียริ”
รัสบทรสะบัพระพัร์สาวพระบาทเ้าห้อทันที
เวลานอห้อผ่านไปหนึ่ั่วยามรบามที่หลวนำหน
เหล่าสาวาม่าทยอยลุึ้นเพื่อให้ฮอเฮาทอพระเนรัสิน
“ผืนนี้เลือสีไ้ามแ่ฝีเ็มไม่เรียบร้อย ส่วนผืนนี้มอไม่ออว่าปัรูปอะไร”
ฮอเฮาพิาราานปัเหล่านั้นอย่าพระทัยนระทั่เลือผู้ผ่านารทสอบปัผ้าไ้ำนวนหนึ่
หลวนึสั่ให้ทสอบ่าน่อไป
“เริ่มารทสอบวามำนานรี”
ถึ่านนี้สาวามหลายนาำเลือมอหน้าันเลิ่ลั่ วามหวั่นัวลายันฟาถิถิส่ายหน้าเิวามสสาร
แ่นั่นแหละยามให้ฝึฝนเรียนรู้พวนาอยาไม่ใส่ใ ถึเวลานี้ไม่มีผู้ใ่วยเหลือไ้แล้ว
“นแร แม่นาหวาอิลี่ เลือเรื่อนรีู่เิ้”
สิ้นเสียเรียาน
หวาอิลี่ประสานมือำนับฮอเฮา่อนนั่ลวามือบนู่เิ้รีนิ้วไล่สายไล่เสียนมั่นใ
านั้นึเริ่มบรรเลอย่าำนิำนา
เพลอไม้แย้มบานที่นาเลือมาบรรเล่วยสร้าบรรยาาศอบอุ่นสใสทั่วห้อโถลา บุรสาวแม่ทัพหวาบรรเลไ้ไพเราะเสียนฮอเฮายัปรบพระหัถ์เมื่อเพลบ
“ไพเราะยิ่นั
นับว่าเป็นสาวามมาฝีมือ”
“อบพระทัยเพะฮอเฮา”
หวาอิลี่ลุึ้นประสานมือ้าลำัวย่อายำนับอย่านอบน้อม
“น่อไป
แม่นาีหย่าเสียน เลือเรื่อนรีพิสาย”
สิ้นำประาศ
หวาอิลี่หันมาับมือีหย่าเสียนเย่าให้ำลัใ
บุรสาวเ้าเมือุนาพยัหน้าอบ่อนเินออมาำนับฮอเฮา้วยท่วท่าอ่อน้อยนุ่มนวล
“เลือพิสายหรือ
น่าสนใ เ้าเลือเพลใมาบรรเล”
“ทูลฮอเฮา
หม่อมันเลือเพละวันโหยหา ันทราโหยไห้เพะ”
โวฮอเฮาเปิโอษ์เผยยิ้มอ่อนอย่ามีเมา ีหย่าเสียนประสานมือำนับอีรั้่อนหยิบพินั่ลละเลนิ้วบรรเลท่วทำนอัวานไพเราะสใสเปี่ยมวามหวันนทั้ห้อโถประหลาใ
เิมเพลนี้ให้อารม์อาูรเศร้าสร้อยไร้วามหวัเนื่อาอนนั้นผู้แ่สูเสียภรรยาและลูน้อย
อนไ้ยินว่าีหย่าเสียนเลือเพลนี้มาทสอบ
หลายนในที่นั้นรู้สึัวล
แ่รั้นนาลมือบรรเล ทุนรู้สึอึ้และื่นมที่นาสามารถเปลี่ยนวามรู้สึในบทเพลาหมหวัลายเป็นรออยอย่ามีวามหวัไ้
ึ่นั่นทำให้ฮอเฮาพอพระทัยถึั้นพระราทานราวัล
“สุท้าย
ทสอบารร่ายรำ”
“เ้า่ะหลวน”
เหล่าสาวามรับำบรีบแยย้ายเ้าประำลุ่มที่ถูแบ่เพื่อเรียมัว ลุ่มอหวาอิลี่ับีหย่าเสียนร่ายรำเป็นลำับแราม้วยลุ่มอเริ่นิเหลียน
ระหว่ายืนรอหลวนเรีย
เริ่นิเหลียนแล้เินเเ้ามาใล้และอาศัย่วทุนเผลอแอบสาผบาอย่าใส่หวาอิลี่
“ลุ่มแรเรียมพร้อม”
“เ้า่ะ”
สาวามลุ่มแร้าวออมายืนั้ท่าเรียมพร้อม
แ่ะรอนรีบรรเลหวาอิลี่อาารันนยืนยุยิไม่อยู่นิ่
“เป็นอะไร
อิลี่”
“ไม่รู้สิ
้าันมา เหมือนัวอะไรไ่เ็มัว้า”
“ทำอย่าไรีล่ะ
เพลร่ายรำะเริ่มแล้ว”
“้อมีใรแล้้าแน่
อยูนะ ้า้อับัวให้ไ้”
“อย่าเพิ่โวยวาย
อนนี้สนใสถานาร์รหน้า่อน พยายาม่มลั้นหน่อย รอให้ร่ายรำบ่อยเา”
“ทนไม่ไหวหรอ
้าันะแย่แล้ว หย่าเสียนทำไี”
ีหย่าเสียนั้สิิหาหนทา่วยอย่ารวเร็ว
“เอาอย่านี้
เ้าทนเ็บหน่อย เป็นวิธีเียวที่ะ่วยให้เ้าร่ายรำไ้บโยไม่ถูฮอเฮาลพระอาาและไม่ถูหลวนับีเนื้อิน”
บุรสาวเ้าเมือุนาึปิ่นามวยผมับมือสหายึ้นมาพลิหาุเหมาะ
“เ้าะทำอะไร”
หลุปาถามแล้ว
หวาอิลี่นึำอบไ้ทันทีึลั้นใลึหลับายมืออุเสียร้อให้อยู่ใน่อปาปล่อยสหายปัปลายแหลมอปิ่นลอเล็บ
หวาอิลี่ัริมฝีปานห้อเลือ
วามเ็บร้าววิ่แล่นทั่วร่านลืมอาารันไ้ั่วรู่
“เ้าไหวไหม”
บุรสาวแม่ทัพหวาพยัหน้าทั้ยััปาแน่น
ีหย่าเสียนเห็นเ่นนั้นึรีบเสียบปิ่นลับเ้ามวยผมและูมือสหายออร่ายรำามทำนอนรีบรรเลนบเพลอย่าราบรื่น
“ีมา
สาวามสอนานี้ ใบหน้าาม รูปร่าอ้อนแอ้น เ่อัษร ำนานรี
ท่วท่าร่ายรำพลิ้วไหว ี ีมา ้าให้นาสอนนะในารทสอบรั้นี้ ส่วนลำับอื่น้าให้ี้มามาเียนไว้ในผ้าแพรแล้ว”
“อบพระทัยฮอเฮาเพะ/พ่ะย่ะ่ะ”
สาวามทั้หมรวมทั้นาำนัลและันทีำหนัฝูเป่าประสานมือน้อมส่ฮอเฮาเส็ลับอย่าพร้อมเพรีย
#ไรท์แ้่าว้า#
นิยายเรื่อบาหมา (3เล่มบ) ีพิมพ์ับ สนพ บุ๊ออฟรีม
สามารถสั่ื้อไ้ที่เพ สนพ Book of dream และ เพ ริน์าเลลี่ ่ะ
เริ่มัส่เล่มวันที่ 22 ันยายน 2562 ่ะ
ความคิดเห็น