ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จุดเริ่มต้นของเสือดาว
รถปรับอาาศวิ่ออารุเทพฯ เมื่อเวลาแปโมเ้า ุหมายปลายทาือัหวัหนึ่ ที่อยู่สุแผ่นินสยาม ภายในรถมีเสียพูุยันับ้า ้วยว่านี่ือารเินทาใน่วเวลาลาวัน บาน็นอนหลับพัผ่อน บานเล่นโทรศัพท์มือถือ เพราะอยู่ในยุเฟื่อฟูอโลโเียล
“หนูาวหนาวไหม...”
“ไม่่ะุอา...อาาศำลัี น้อาวมีเสื้อแนยาว”
“ถ้าหนาว็บอ...อามีผ้าลุมผืนเล็ิมา้วย เสื้ออหนูาวะ่วยอะไรไ้...บาเียว เอ้า...เอาไว้ลุมหน้าอ้วยะีว่า เอาไว้ออนหลับ็ยัี”
“ุอาน่ารัที่สุในโล เสียายเวลาั หนูาววระมาหาแวะเวียนไปอยู่้วยั้นานแล้ว”
“นเราทำามใัวเอไม่ไ้ทุเรื่อหรอ อนนี้มาแล้ว็อยู่้วยันนานๆ ” สายพินยมือึ้นไปวาที่หัวแล้วลูบเบาๆ
“หิวไหม...เพราะระยะทายัอียาวไลว่าะถึบ้าน”
“ยัไม่หิว่ะ...น้อาวมีนมมา้วย เพราะรู้ว่าบ้านุอาอยู่ไล” สายพินมอูหลาน้วยวามเอ็นู
“ถ้าเหนื่อย็นอนพั...ใล้ถึบ้านแล้วอาะปลุ”
“อบุนะะ ที่มารับน้อาว ถ้าุอาไม่มารับ ุแม่ไม่ยอมให้ไปไหน” หิสาวหวนิถึสายาและารระทำอุแม่ ่วเวลานี้ือารเินทาที่อิสระ หวัว่าะมีารเปลี่ยนแปลีๆ เิึ้นสำหรับเธอ
“ไม่เป็นไร อย่าิมา มาอยู่ับอาและย่ามาไม่้อเป็นห่ว บ้านอาในน้ำมีปลาในนามี้าว อยู่นานแ่ไหน็ไ้ อยู่นว่าะสบายใ หรือะมาอยู่ลอไปยัไ้เลย” สายพินพูแล้ว็มอสบสายาหลานสาว ่าเหมือนเ็น้อยหลทาน่าสสาร พี่เือนนะพี่เือน ูแลลูยัไให้นอื่นมารัแ
“น้อาวไม่อยู่นานนานั้น รบวนอามาเินไป ไว้สบายใเมื่อไร น้อาว็ะลับ”
“ รบวนอะไรัน อยู่นานแ่ไหน็ไ้ อาและุย่า็มีหนูาวเป็นาิเพียนเียว”
“หนูาวะพยายามอยู่ให้นานที่สุ”
“ีมา...แล้วหลานะอบบ้านอเรา”
เธอมอหลาน้วยวามเป็นห่ว ั้แ่พี่ายาไป นานเหลือเินที่อาหลานไม่ไ้พบัน หาไม่ไ้รับาริ่อาหลานสาวให้มารับ เธอไม่ไ้พบและเห็นหน้าัน
สายพินมอถนนหนทาที่รถวิ่ผ่าน หลายอย่าเปลี่ยนแปลไปมา เริึ้น รถที่นั่็สะวสบายว่าแ่่อนมามาย แ่สำหรับเธอแล้วอยู่บ้านนาอยู่ับแม่ีที่สุในโล
รถโยสารันให่ ไ้พาผู้นที่นั่มายาวนาน เ้าไปอยัานาลา ผู้น่าลุึ้นบิี้เีย พูเสียัันอย่าเ็แ่ว่าถึบ้านแล้ว...
“หนูาวหนาวไหม...”
“ไม่่ะุอา...อาาศำลัี น้อาวมีเสื้อแนยาว”
“ถ้าหนาว็บอ...อามีผ้าลุมผืนเล็ิมา้วย เสื้ออหนูาวะ่วยอะไรไ้...บาเียว เอ้า...เอาไว้ลุมหน้าอ้วยะีว่า เอาไว้ออนหลับ็ยัี”
“ุอาน่ารัที่สุในโล เสียายเวลาั หนูาววระมาหาแวะเวียนไปอยู่้วยั้นานแล้ว”
“นเราทำามใัวเอไม่ไ้ทุเรื่อหรอ อนนี้มาแล้ว็อยู่้วยันนานๆ ” สายพินยมือึ้นไปวาที่หัวแล้วลูบเบาๆ
“หิวไหม...เพราะระยะทายัอียาวไลว่าะถึบ้าน”
“ยัไม่หิว่ะ...น้อาวมีนมมา้วย เพราะรู้ว่าบ้านุอาอยู่ไล” สายพินมอูหลาน้วยวามเอ็นู
“ถ้าเหนื่อย็นอนพั...ใล้ถึบ้านแล้วอาะปลุ”
“อบุนะะ ที่มารับน้อาว ถ้าุอาไม่มารับ ุแม่ไม่ยอมให้ไปไหน” หิสาวหวนิถึสายาและารระทำอุแม่ ่วเวลานี้ือารเินทาที่อิสระ หวัว่าะมีารเปลี่ยนแปลีๆ เิึ้นสำหรับเธอ
“ไม่เป็นไร อย่าิมา มาอยู่ับอาและย่ามาไม่้อเป็นห่ว บ้านอาในน้ำมีปลาในนามี้าว อยู่นานแ่ไหน็ไ้ อยู่นว่าะสบายใ หรือะมาอยู่ลอไปยัไ้เลย” สายพินพูแล้ว็มอสบสายาหลานสาว ่าเหมือนเ็น้อยหลทาน่าสสาร พี่เือนนะพี่เือน ูแลลูยัไให้นอื่นมารัแ
“น้อาวไม่อยู่นานนานั้น รบวนอามาเินไป ไว้สบายใเมื่อไร น้อาว็ะลับ”
“ รบวนอะไรัน อยู่นานแ่ไหน็ไ้ อาและุย่า็มีหนูาวเป็นาิเพียนเียว”
“หนูาวะพยายามอยู่ให้นานที่สุ”
“ีมา...แล้วหลานะอบบ้านอเรา”
เธอมอหลาน้วยวามเป็นห่ว ั้แ่พี่ายาไป นานเหลือเินที่อาหลานไม่ไ้พบัน หาไม่ไ้รับาริ่อาหลานสาวให้มารับ เธอไม่ไ้พบและเห็นหน้าัน
สายพินมอถนนหนทาที่รถวิ่ผ่าน หลายอย่าเปลี่ยนแปลไปมา เริึ้น รถที่นั่็สะวสบายว่าแ่่อนมามาย แ่สำหรับเธอแล้วอยู่บ้านนาอยู่ับแม่ีที่สุในโล
รถโยสารันให่ ไ้พาผู้นที่นั่มายาวนาน เ้าไปอยัานาลา ผู้น่าลุึ้นบิี้เีย พูเสียัันอย่าเ็แ่ว่าถึบ้านแล้ว...
เธอหันูหลานสาวที่หลับสนิทมาลอทา อยู่บ้านนอนไม่่อยหลับ เอาเถอะมาอยู่ับอา่อน็แล้วัน
“น้อาวื่น...ถึบ้านเราแล้ว”
นถูเรียัวเียลืมาึ้น เธอมอออไปทา้านนอระอรถ วามมืเ้ามาเยือน เมื่อถึุหมายปลายทา
“เร็วเ้า นอื่นเาลารถันหมแล้ว” สายพินเร่เมื่อเห็นว่าหลานสาวลุึ้นนั่แล้ว...
“ถึแล้วเหรอะุอา...เป็นารเินทาที่ยาวนานมา”
“ใ่ เร็วเ้า...ถึบ้านเราแล้ว ลุึ้น แล้วเินามอาลมา”
วาใสแวววาว บ่บอถึวามื่นเ้นีใ ที่ะไ้มาเห็น ไ้มาอยู่ในที่ที่พ่ออเธอเยอยู่ เธอรีบ้าวามุอาสาวลารถทันที
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น