คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : มนต์อาลัมพายน์
อรุายระทบผิวธารนที่อเิพราวเพรร่วเลือบทาบรัศมี
ร่อลื่นลายน้ำไหวระยับละออหมอไอลอยอ้อยอิ่ึ้นเหนือบริเวเโาม
“อันเราไ้รอูแล้วภิริยา”
ท้าวศัรินทร์นาาล่าวึ้น“มีประสเยือนยัถิ่นแนนรบูรพาอาโป”
วาาทวถามถึราำบออนาเือพรายอารยานี
เมื่อประสิทธิ์ศาสร์วิาเลื่อนายย้ายร่าให้แล้วะมอบอบแทนประารใ
ท้าวท่านลั่นรอผลึสรุปผลมีใมุ่หมายเพื่อสู่อนา
มาเป็นเอเทวีสถิยัถ้ำัสาลวิมานทิพย์เียู่ัน
“ันลให้เป็นเ่นนั้นเ้า่ะสามี”
วลีานรับอารยานีเอ่ยยัท้าวศัรินทร์นาา
“บันี้ไ้ามปรารถนาไว้แล้วนะ”
ย้ำวาาวัว้าอุ้มร่า้าวลบ่อสระมรม่านแ้วริ้วทอปลิวสั่นระทวย้อลมเสน่หา
….ในวามสบนิ่ยัท้อทะเลฟาฝั่บูรพานาเือพรายษิา
บันี้มีสุภาพพลานามัยสมบูร์นับเพลาั้าอยลูสาวืนสู่อ้อมอ
นมิสามารถเ้าถึสมาธิเพียรบำเพ็โย่ายพเอาิระวนระวาย
ั้แ่แม่เ่าสุนันทาเือพรายแ้สารบทับน
“มิ้าะมีผู้นำบวนันหมาแห่แหนมาถึ”
ประโยึ่เล่นเอามารา่มอาารมิล
วบนยามเพลามาใล้“ท่านแม่”
้นเสียนำเรียหาัระทบโสหลุสิพลันสะุ้
นาเือพรายษิารีบสาวย่า้าวภาพรหน้า
ืออารยานีสอแม่ลูโถมเ้าอัน“่าเป็นศิริเมาสวรร์”
ลั่นอุทานำอบพระุเบื้อบนที่ไ้พบเอบุร
“ิถึท่านแม่เหลือเิน”
เมื่อไ้สถานภาพึ้นเป็นมาราเสียเอย่อมประัษ์ถึ้ออาทรเป็นอย่าี
ษิาเอื้อมมือปาหยมุให้“แม่เเ่นันลูเอ๋ย”
ท้าวศัรินทร์นาาหยุถอยมอบยามแ่ภิริยา่อมารานา
รอนระทั่อารยานีนึึ้น“ท่านแม่๋ารานี้ลูยาพาสามีมา้วยเ้า่ะ”
“โอ้พระุเ้า!”
อารามนาเือพรายษิาล้นทวีีใเลยหันมา
“อสัาระน้อม้อนรับท้าวนาาผู้ปรอเโามถิ่นอีสาน”
พอรู้าปาำเือพรายแม่เ่าแล้วึพอประิประ่อเรื่อไ้
“มิ้อมาพิธีนาท่าน”
ผู้เยือนแย้มยิ้มล่าวับนาเือพรายษิา้วยมาประบเหมาะ
เห็นวามรัอันบริสุทธิ์เหนือสิ่ใระหว่าสายสัมพันธ์แม่ลู
“แล้วท่านล่ะเป็นอย่าไรโรภัยไ้เ็บยัหลเหลืออยู่อีหรือ?”
“พลานามัยีึ้นั่าเห็น้วยบุุสนอทแทนาอภิบุรอารยานี”
นาเือพรายษิาแ้แ่ท้าวท่านเยแนไล
เนาารมาเยือนรานี้ยั้อระทำารให้เป็นอันสมวรแ่เือพรายษิา
อันเป็นศัิ์มาราอนารันท้าวศัรินทร์นาาไ้มอบ
อ์นาปรศิลาหยสลัเพื่อไวุ้้มรอปัเป่าสิ่อัปมล
“เป็นพระุอย่ายิ่นั”
ษิานารับบูาวัถุศัิ์สิทธิ์้วยิศรัทธาเสริมวาา
“เนื่อหัวอมาราอฝาบุรสาวอารยานีแ่ท้าวท่าน้วยเถินะ”
ศัรินทร์นาาน้อมเอาำ“ไ้ามสมประารทั้ปว”
เพลาถึราเ้าเฝ้าท้าวสุรทินยัแท่นบัลลั์ปะา
“ในนามท้าวศัรินทร์นาาอัอภิเษสมรสับอารยานีมิทราบท่านะั้ออันใหรือไม่”
เิล่าวถามับเ้ารอนรนาเือพรายภิริยาึ่อยู่ในอาัิ
“เห็น้วยในสิ่นั้น”สุรทินยินี
….“ท่านท้าวอนุรานาาเ้าา!”
นาเือพรายษิามิอาให้นาาพิภพพลาโอาสในพิธี
ถึับำเป็น้อรบวนารเ้าานสมาธิบําเพ็เพียร
“เหุอันใรึ?”
ละิาำเรียะโน้อทั่วบริเวหน้าผา่อหุบเา
โยประเ็นนาเือพรายษิาอใ้สิทธิ์วามเป็นภิริยาออนุรานาาพิภพท้าวท่าน
“ออภัยเถิ”
้วยารสำันันาแ้บอแ่ผู้เพิ่ื่นหลุสมาธิให้รับทราบเรื่อประเพีวิวาห์
“โธ่หนอมิเป็นันท์ใ”
แววาเปล่วามปราีสำรวแลว่านาเือพรายษิา
ึ่พ้นาโรภัยพยาธิแล้ว่อวามลายปมัวลมิไ้มีวามโรธเือในารระทำที่สมเหุผล
ทุรารั้เ็บทุ์ทรมานับโราำเริบนาเือพรายษิายัอทนอลั้นไ้
มิอยาเป็นารัวาในิปิบัิอท้าวอนุรานาาพิภพ
แ่ารนี้มิสามารถปล่อยวาอ้อนวอนอัเิ
“ท่านโปรเ้าร่วมเป็นสัีพยานเถิเ้า่ะ”
นาาพิภพหวั่นลึำสัาเยล่าวเป็นพันธะ่อรอ
“อย่าลืมษิาอันทุ้อสัะมั่นที่ให้ไว้ับท้าวมัุราท่านย่อม้อระวั”
ิละเอียอ่อนอเพศอิสรีนาเือพรายษิาทั้พยายามหาทาออ
“ใ้ารเปิบััวนมิเสียหลาย”
เธออยามอบเียริแ่านะบิาสำหรับท้าวอนุรานาาพิภพ
“เอาเ่นนั้นหรือ”
ท้าวท่านเอแอบประส์ถึเห็นบุรธิาในพิธีึเห็น้วยับารเร้นาย
....แม่เ่ารวนับูวะาอารยานียั้อประสบเราะห์
เสียบุลในรอบรัวอีราหนรั้ให่หลว
“ั่ำล่าวไว้ว่าท้อทะเลที่สบย่อมมีลื่นระแสใ้น้ำร่วนไ้เสมอ”
าภพภูมิสุท้ายือนาสุมาวานรืนมาอบแทนุยาปรุในภาสุนันทาเือพราย
…..ท้อบาาลแนบูรพาอาโปเหล่าบริวารสัว์น้ำ
พาันัแ่เหสถาน้วยมวลปะารัรวเพรแพรวพราว
มวลพฤษาอไม้ทะเลประับประาพาันส่ลิ่นหอมฟุ้ระาย
มีท้าวสุรทินเป็นอ์ประธาน้านนาเือพรายษิานั่ทับบนอาสน์ศิลาแล
รับารน้อมสัาระาอารยานีบุรีพร้อมท้าวศัรินทร์นาาามธรรมเนียมปิบัิ
อสินสอเพรนิลินามหาศาลสูท่วมหัวยให้ฝ่ายเ้าสาว
วสั์มโหรีบรรเลประอบสรรพสมาิึ่เย่วยเหลือรัษา
่าพาันเอ่ยสรรเสริั้อมิเว้นระทั่เหล่ามวลเือพรายฝ่ายั่ว
ที่นาเือพรายอารยานีอุทิศนพยาบาลล้วนมาร่วมาน
“อให้ทั้สอรอรัื่นีวัน”
เริ้อสยมอวยพรทั่วสารทิศ
ลำแสนวลเลื่อนผ่านอูธาราห้วสัาแสแทรเสียทัท้ว
“ประเี๋ยว่อนบิามารา!”
ผู้ยืนรหน้าเปี่ยม้วยรอบรัศมีแห่มลธรรมหมอบวันทา
มอบพวมาลัยอรัสำหรับบ่าวสาวปารมีนาาบุรมิพลาโอาสนี้แ่อย่าใึรีบมา
่อสร้าวามื่นใแ่ท้าวอนุรานาาพิภพยัร่าแปลศิลาแท่นอาสน์
“นั่นใรันหรือ?”
บัเิำถามับิวิสัยทัศน์ปลื้มปริ่ม
ะสวมนำมาลัยล้อหัถ์เอ่ยวาา
“ปารมีนาาบุรแห่ทั้สอท่านอร่วมยินีเทอ”
เท่านั้นถึับอทนมิไ้เผยหลุออมา
“ระไรนี่านะอเราถือเป็นายายันแล้วเียวหรือ”
นับลำับาิาเมื่อมานพปารมีนาาปราาย
ส่ผลท้าวอนุรานาาพิภพเปิร่าแท้ริพร้อมธารปิิหลั่ไหล
“เวรรรมๆ”
ทานาเือพรายษิาะลึอุทานฝ่ายท้าวสุรทินสีหน้าผะแวววูบ
“อันท่านือท้าวอนุรานั่นเอ”
ศัรินทร์นาาทรเรื่อวิิรสมานะเ้าบ่าวเอ่ยึ้น
เพราะุ้นประสบพบันมา่อนอนไปทวไถ่ถามถึธิายับาาลับน
พฤิรรมอนาาพิภพ่วอารยานีโนระแสพายุวาสารฟา
เหุาร์พลัหละเินทาืนนรบูรพาอาโป
ส่วนอารยานีามในแพรพรรภูษาเสระาราเฝ้ามอนึพิศว
“่าประเสริยิ่นัอันเราเป็นวศาาเียวัน”
ท้าวอนุรานาาพิภพเ็บวามลับมิมิเสียแล้วเมื่อภายใน
ั้นอนพิธีบัเิสิ่วนระทึนับเร่ัวนสู่สายา
ท้ายสุเือพรายษิา้าวมาับประอบ่าอารยานี
“สัาระบิาเถิลู”
ผู้เป็นแม่มิาว่าารที่นาั้น้นพาท้าวอนุรานาาพิภพมาร่วมเพื่อเป็นเียริ
เปลี่ยนพลิลับลายนำเอาปริศนาลับมาายน้อปล่อยามเลย
ทั้สามอารยานีนามธิาและท้าวศัรินทร์นาาบุรเย
ประอบอีปารมีนาาสถานะหลาน้มน้อมทำวามเารพ
“สุแสนุ้ม่านัหาแับสูยัมิเสียาย”
านยอมรับะารรมเือิเปี่ยมล้นื่นสุอนุรานาาพิภพั้นเอ่ยประโยำออมา
“เอาเถิเมื่อถือว่า้นพบันแล้วอให้พึ่สัวรอีสัอย่า”
ท้าวสุรทินรีบแ้เือนผลึ่ะามมาในไม่้า
่วำเนินไปนผ่านเมื่อ้ายสายสิน์มลผูมั
บน้อแนบ่าวสาวถือเป็นนิินัยภิริยาสามีสำเร็
นาเือพรายเ่าสุนันทาทำหน้าที่ประาศแ่ทุมวลเหล่ารับรู้
ลีบออินถวาโปรยปรายนรีลอสมโภน์
ท่ามลาบรรยาาศสุีระนั้นยัถือเหุว่าเป็นารผิสัา
ับท้าวมัุราเภทภัยอันรายเริ่ม่อปั่นป่วนระแสบทสวอาลัมพายน์
ัแผ่ระายลบโลาหลเรัานั้นน้อยถูระทบนร่ำรววอน
“เ็บปวเหลือเินโปรปราีระับหยุเถิ”
มัสยา(ปลา)ัวเล็ิ้นรนปิโสประสาททวารรับฟั
“พอเถิอรับท่านผู้ทรอิทธิฤทธิ์อัน้าผู้น้อยแทบทนไม่ไหวแล้ว”
ูรมะ(เ่า)ทะเลหลายัวะายมุหหัวเ้าระอ
ฝูบรราุรวารี(้าน้ำ)ห้อระทืบเท้าแื่นสะพรึลัว
ภุมภีร(ระเ้)รีบเ้า่อนามเหลือบูหาถ้ำแอ่่ออหิน
สินธพนที(ม้าน้ำ)หอบลูหลานมุลร่อทรายบัพุ่มสาหร่าย
แม้แ่มรสัว์วิเศษแห่ท้อทะเลยัลุลนหนีาย
ผุวลีุเ้มเิเย้ยหยันเนื่อเสมือนถูลบหลู่
“เป็นเยี่ยอย่าไรันล่ะผู้ผิสัาย่อมนำพาวามเือร้อนสู่มวลน?”
วาา่อว่าเผ็ร้อนาั้นนรภพภูมิสะเทือนถึบาาลใ้นที
“ไ้โปรเถิท่านท้าวมัุรา”
ท้าวสุรทินผู้มีสิศัิ์ยศสูพ้นภัยมน์อาลัมพายน์วิวอน้วยเวทนาบริวาร
“มิไ้เพราะนี่ือบทลโทษ”
ำท้าวท่านึ่เป็นให่ในแนนรภพภูมิแสแสนยานุภาพ
“ท้าวผู้ทรุธรรมเมาิลราบ้าเถิ”
่อนอื่นศัรินทร์นาาเอ่ยอวามเมาทั้รีบร่ายาถานารารอบลุมพื้นที่
ทนรับับารเห็นทรมานิ้นรนอเือพรายและบรราั้นน้อยมิล
ปารมีนาามิถูทำร้ายไ้้วยบุาธิารสูส่แ่มีิสสาร
เผื่อแผ่ยัผู้มิมีส่วนเี่ยว้อทั้หลายที่โนมน์อาลัมพายน์เล่นาน
“อรับผลรรมแ่เพียผู้เียวเถิท่านอย่าทำให้สรรพีวิที่ไม่มีส่วน้อลำบาเลย”
อวลัษ์ยินยอมพร้อมเสียสละอุทิศนำเสนอนแล่อท้าวมัุรา
“้า่อนท่านนำวินี้ไปลบล้ายัำสาบานนั่น้วยเถิ”
หนทาือท้าวอนุรานาาพิภพยือรับเอามวลประาร
“ไ้สิ”ท้าวมัุราำลัะลมือ
“ฟั่อนท่านระนั้นเลยเอานาเือพรายบุรอท้าวอนุรานาาพิภพไป้วยเ้า่ะ”
พรวพราอารยานี้าวามบิา
“หาประส์เ่นนั้นเราให้ไ้”
สุรเสียัึ้นมานพื้นบาาลสั่นสะท้าน
“เป็นัว้าพเ้าีว่าภิริยา”
มิยอมท้าวศัรินทร์นาาเ้าทัทานนารั
ประโยส่อเสียอบลับเป็นมิสบอารม์
“อุแม้น!นั้นนายอมายถวายีวิทแทนันไ้เียวหรือ”
สถบัมปนาทท่วมแผ่นินใ้ท้อบาาลแร้าวมวลนทีไหลวนหายไปในธรีสูบ
วิถูึลอยมาถึ้นทาฝั่สายน้ำสีทันร
“ำพวมายหลในวัวนแห่สายใยสัมพันธ์ที่เป็นั่หลุมพราับััหาิเลส”
ท้าวท่านมัุราี้นิ้วราสั่สอนแ่้วยิั้ในวามยุิธรรม
ำเลือัสินให้วิใวิาหนึ่้อแสลายไปเพื่อใ้
“เป็นเราเอ”
นิ่มิอยู่ท้าวศัรินทร์นาาอาสารับโทษ้วยปป้อรอบรัว
“มิถูสามี”
อารยานี้าน“สำหรับืนุัูย่อมแ่ันผู้เป็นธิาโยร”
“มอบภาระรนี้้วยเถิ”
้านปารมีนาาเยื้อแย่รับโทษทั์ทั้หมาบุพารีผู้เหนืออื่นใ
“อุบ่ะ!”
เป็นารัสินวามึ่สร้าวามลำบาใยิ่นัแ่ท้าวมัุรา
“มิมีเพลาเหลือยืเยื้อนานนันะับรีินี้”
รอีพิพาษาเปล่วาาเร่รัให้เรื่อราวบล
“สรุปมอบวามายแ่้าพเ้าผู้ละเมิเถิท่าน”
วิท้าวอนุรานาาพิภพล่าวแ้รับสิ่สมวรอน
“ถูแล้วผู้ใเป็นผู้่อย่อมรับเอา”
เือนสิวิยัิห้วผูมันมิอาสลัหลุบ่วห่วโ่
“พวท่านมิสามารถรับรรมแทนผู้อื่นไ้นอาผลระทำนเอสร้า”
ประาศิท้าวมัุราเมื่อพิาราถี่ถ้วนึี้า
“ท่านพ่อ!”
นาเือพรายอารยานีเรียำออมา่อสะเทือนอุรา
อารม์ระนผสมปนปรีาเปี่ยมิท้าวอนุรานาาพิภพ
“ลับไปเถิธิาแห่นาาพิภพ้วยบุุศลที่ทำยัมิถึัน”
ท้าวอนุรานาาพิภพบอแ่นาเือพรายอารยานี
ทรุโหยสะอื้นร่ำไห้“พ่อ๋า”
เพิ่รับรู้ว่าบิาแท้ริือใร่อมาเพียั่วรู่ั่วยาม
้อพราันอีย่อมมีเยื่อใยันบ้าอารยานีอารูโศ
“หาบุุศลหนุนนำภพภูมิภาหน้าไ้เิเป็นพ่อลูันอีรา”
วาา่อนถูปลิับสลายให้ลอย้ามไปยัอีฝาฝั่นที
ท้าวอนุรานาาพิภพหลั่น้ำาแห่วามปราโมทย์ยิ่
เมื่อรานาเือพรายอารยานีเรียนประโยว่า‘พ่อ’
ออมาาใไ้เท่านี้พอเพียแล้วสำหรับทุสิ่ที่วรสละ
หยเม็มุร่วหล่นระย้าสู่สายน้ำอาลัยำยอมปลปล
ววิาบิาไ้ลอยผ่านไปอย่าสบสันิมิมีพันธนาารใยื้อไว้
….ยัท้อบาาลเนรบูรพาอาโปบันี้ทุอย่าสบสิ้นอุปสรร
อันท่านอนุรานาาพิภพไ้ระทำารยุิวามผิสัย์สัา
โยัสินรับผลรรม่อ้วยนเออย่าเ็มใเหมือนั่รา
เมื่อลในพันธะสัาับท้าวมัุราเเ่นัน
“มิว่าเิเหุใึ้นท่าน้อมิเผยในัวนที่แท้ริว่าานันรศัิ์อวามเป็นบิาแ่นาเือพรายให้รู้แ้ไ้”
ัเนท้าวอนุรานาาพิภพรับปาทุเื่อนไแลับีวาอธิาทาร
ึ่ยัาบุาธิารสะสมในลำับั้นานันรถึั้นมิสามารถุิสมบูร์ไ้
รีล้วนเื่อมโยมาา้อทั์ปิบั่อนรื่อยัแนสวรร์
สืบเนื่ออนาฟ้าอ์นั้นุโนหลัรรมย้อนามสนอ
“ผู้เป็นบิา้อปิบััวน”
ามพันธิหาระทำผิสัาย่อม่อภัยพิบัิมายันาเือพรายอารยานีบุร
มวลวามรัอันบริสุทธิ์าบิามิน้อยยิ่หย่อนไปว่าวามรัอมาราผู้ให้ำเนิ
รวมถึำเอ่ยเรียว่าาปาลูสาวนาเือพรายอารยานีเป็นรั้แรทั้ราสุท้าย
นั้นล่ะือเหุผลร่าหินศิลานาาเสื่อมสลายลายเป็นุลละออธาุ
ล่อลอยหายไปในห้วอาาศเปรียบิธรรม‘หมห่วพ้นทุ์’
….“อันลูหวัให้ท่านแม่ไปสถิยัแนอีสานเโามวารี้วยเ้า่ะ”
โน้มน้าวนาเือพรายอารยานีเอ่ยอับมารา
“มิไ้หรออารยานีลูรัมิใ่แม่ผลัไสแ่เรียนรู้เพื่อปล่อยวา”
ประหนึ่เ้าถึสัธรรมอนาเือพรายษิาั่เ่นเธอพิารา
ให้โอาสวิท้าวอนุรานาาพิภพผู้สามีไ้สู่ภพภูมิที่ี
“สำหรับหลานะมาเยือนท่านยายเสมอ”
วลีปารมีนาาเอ่ยึ้น่อนาลา
มารายืนส่ื่นมบารมีสั่สมอนาเือพรายอารยานีลูสาว
รบถ้วนไ้สามีทั้บุรามพร้อม้วยิใมิว่าะเป็นศัะ/อวลัษ์
….ราพายุสบท้อฟ้าย่อมลับมาสใสามวััรธรรมาิวิถี
ภายในถ้ำัสาลวิมานทิพย์ยัห้อลับโ๊ะศิลาหยาว
ฝ่ามือนาเือพรายอารยานีสัมผัสเนื้ออูหวัเ็บเอาภาพแห่หนหลัหวนลับมาในวามทรำ
“ะอรอู่ันทุภพทุาิไป”
เส้นรัมัแน่นนมิสามารถหลุพ้นไ้นี้เอถึทำให้พบเอผูพัน
“อันเรานั้นิั้มั่นมีใเพียนาผู้เียว”
เทพาอาลัษ์ศานินันท์เอ่ยวาาสัย์ปิา่อเบัล
นาฟ้าเภสัร้นเรื่อแห่ทิพย์โอสถสถานสรวสวรร์อีทั้มอบนวโลหะประับสวมนิ้วีรา
วบนประโยท้วึ้น“ห้อแนลับมิเป็นปริศนาอี่อไปแล้วนะภิริยา”
ท้าวศัรินทร์นาาออาารบำเพ็สมาธิเลื่อนายย้ายร่า
มาใล้สออ้านหลัว้าไว้ทัน่อนอารยานีนาะระโ
หลบวามผิเ้าภายใ้้านล่าแผ่นศิลาหยเสีย่อน้วยแอบระทำัำสั่
“อย่าโมโหเลยนะเ้าะสามี”
เล็ลับรอู่ใ้น้ำเย็นเ้าลูบวิธีอออ้อนไ้ผลเสมอ
….มน์ราอาลัมพายน์ถือเป็นสิ่ที่เหล่ามวลนาาสัว์มีพิษทั้หลายเร
สำหรับท้าวศัรินทร์นาาหาเป็นเ่นนั้นหาวามลัวในประารเียว
ือะมิไ้รับวามรัาภิริยานาลอทุาิภพ
แสนยานุภาพใมิอาหาสู้ไ้้วยอำนาพลัแห่รัทะลว
เทียบั่เอบุรุษนัรบสรามผู้ไม่เยพ่ายแพ้แ่ใรในโลา
ไนลับ้อมาเพลี่ยพล้ำยอมสยบแ่นาวใอยู่ร่ำไป………
#ที่มาอบทสวอาลัมพายน์#
พารุสุบรรไ้ับนานหนึ่ึ้นมาินะับหัวนาบินผ่าน
บริเวป่าหิมพาน์หาอนาไ้เี่ยวเสียหายับ้นไทรใล้อาศรมฤษีโสิยโร
ทำลายารปิบัิเินรมอผู้ทรศีลท้าวท่านสุบรรึสำนึละอายผิ
ำแลายเป็นมานพเ้าหาเพื่ออมาึ่ไ้รับอภัยาฤษีทั้ี้ว่า
“บาปะมีึ้นไ้่อเมื่อเนา”
บริบทสั่สอนสร้าเลื่อมใส่อพารุสุวรรน้อมรับฟั
ริยวัรแสออมาฤาษีโสิยโรนึื่นมเลยแลเปลี่ยนสนทนา
ทาพารุสุบรรศรัทธามอบบทสวลัษะล้ายลื่นระแสเสียรุธา
แ่สมะพรเพื่อป้อันอาาเมิให้บุรุโย่าย
่อมามีอาลัมพายน์พราหม์ึ้นมาปรนนิบัิรับใ้และร่ำเรียนวิาับฤษีโสิยโรนไ้มน์นี้ไป
{อ้าอิาอรรถาภูริทัา}
เ็ำพวนาึ่รุมิสามารถับเี่ยวเอาไปินไ้
1.นาที่าิำเนิสูว่า
2.นาำพลอัสรเสนาบี
3.นาธรัระับราาปรอ
4.นาที่อยู่ในมหาสมุทรสันสีทันร
5.นาที่อยู่บนแผ่นิน
6.นาที่อยู่บนภูเา
7.นาะอยู่ในวิมานสถิยัสถานน
ความคิดเห็น