คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : รสสุคนธ์สวาท
มวลออินถวาไม้ามส่ลิ่นหอมแผ่ระายอารยานีลืมาื่นลับืนสู่สภาพ
ผืนที่นอนสำสีหลัเิมไ้ท้าวศัรินทร์นาาเรียลับ้วยรอยประทับลนลาไ่มุสีทอบนใบหน้า
“ัวัน!”
วลีำแรหลัาพฤินัยเป็นอนาา
“เธอือภิริยาอเราแล้วนะ”
ทัท้วท่านท้าวศัรินทร์เปล่น้ำเสียอ่อนโยนบอล่าว
“ท่านท้าว”นาหมอมีำะพู่อ
“เรียว่าสามีเถิอารยานี”
วามอยารอบรอบัเิึ้นถึับำหนให้เรียานสถานะภาพอนให้ถู้อ
“ือว่า”
ยัหลเหลืออาารวยเินามวิสัยหิอยู่เมื่อโนท้าวศัรินทร์นาารุิสวาทในสวนพฤษา
พลาแลมอหาแพรพรรยันนึ้นท่าทาเรียมลุ
ับพลันถูรเรียวประทับแหวนบ่วนาบาศินิ้วว้าร่า่ายอให้นอนลเียู่ั่เิม
“้าสัราประเี๋ยวเถิ”
้วยสามารถเนรมิสิ่ใไ้ามประส์แ่ลับมิเสเอาที่นอนผืนว้าึ้นอี
สำหรับามนาท้าวศัรินทร์นาาถือไ้เบียแนบิร่าอรรนุ่มนิ่มในพื้นแบ
นมิมีระิระใลุึ้นไปทำิธุระใือผลพวร้ายาอัหา
ึ่ทรอานุภาพ่อวามลุ่มหลมัวเมาอรสามารม์
“ท่านท้าวเ้าา้อออไปปิบัิหน้าที่รัษามนุษย์เ้า่ะ”
วาาเร่รัให้ื่นาราะออารยานี
“านให้ถู้อเสีย่อน!”
บุรุษนาายันอนุมสรีระนารัเพิ่มรัวระับแน่นึ้นล้ายเป็นารบัับลายๆไปในัว
“เ้า่ะสามี”
อันไร้ทาเลืออารยานีเลยัามสมประส์
….เปลวสุริยะาบทอนภาเปล่รัศมีทาบทับลผืนป่าทั่วบรรพ
ถูปีรุธาปารถาบัแสแรให้ร่มเย็นบินถลาร่อนฟ้าเพื่อเฝ้าินา้อใ
รั้ประัษ์ว่าเ็หิน้อยนาราือร่าแปลมาอท้าวศัรินทร์นาายิ่เพิ่มเื้อวิัวล
หวั่นะพ่ายแพ้ในรัรารอบสอบุรุษห่มาวปารถ้าวเท้ามายับริเวูหาบริบาล
เอ่ยมลสวัสิ์เสนอหน้าเพื่อสร้านิยมพยายามิแทรลาให้ไ้
“มาไ้พอีท่านพราหม์”
ายรานมัสารืน“เบศีล้อำหนเผยแพร่ลามถึนิราศนรเียวบันี้”
เทพารัษ์วนุย้วยพอทราบถึเล่าลือาปาประาราษรผู้ฝัใฝ่ธรรมมะ
“ิประส์หวัให้มวลมนุษย์หลุพ้นาิเลสพื้นานึ่่อปัหา่อีวิประำวันมามายหาลืมปิบัิ”
วาาแน่วแน่ในเนาพิทัษ์ารุธาปารถ
ะภายในห้อบริบาลนาหมออารยานีำลัรวอาารอสรีมีรรภ์
“โปรทำิให้แผ้วผ่อนใส”มอบทาประโยน์
“ิันเอยัเลือมิทาถูเลยเ้า่ะ”
ลัเลน้อมาปรึษานาสุปราีิเลิบริโภเนื้อสัว์ทุนิ
ลาร่าัทอีวิเพื่อสร้าบุุศมอบแ่ทาร
แ่เนื่อ้วยหลัวิทยาารทาแพทย์ลับเรระทบ
หาาแร่ธาุอาหารึ่ำเป็น่อโรสร้าอินทรีย์
“มิ้อทำถึปานนั้นเลย”อารยานีนาหมอ้าน
สบ่อสมพราหม์เินผ่านเ้ามา
“ให้้าพเ้า่วยเถิท่านสรียัมีทาออ”
บุรุษห่มาวปารถ่ามาถู่วนัแนะแนว
“เลือถือสมาธิปิบัิธรรมทแทนเห็นผลเ่นัน”
“หนูเอเห็น้วยอันุลสนธิในรรภ์มิวรออยา”
นาน้อยนารา้าวเ้ามาสมทบเ็หินั่ลเอาหูแนบผนัท้อ
เี่ยรอฟัปิิริยาทั้ยัยิ้มร่าท่าทีทำให้สุปราีเบิบานาม
่อประหลาแ่รุธาปารถที่ารี้ทารั้นี้มิถูัแย้าศัรูหัวใ
“รับวามปรารถนาีเอาไว้เถิ”
สมะพราหม์หันมาล่าวับนาผู้ั้รรภ์
“น้อมปิบัิทำามำท่านทั้หลาย”
นายอมรับวาม่วยเหลือลุึ้นยืนล่าวอบุแล้วออไป
“ท่านาเ้าะสมุนไพรที่าไว้ใ้ไ้หรือยั”
นาหมอเินถึอีห้อสำหรับปรุยาปล่อยให้พราหม์ปารถับเ็หินาราสนทนาปรับเ้าหาัน
อี่อมาือารปมพยาบาลวาพิารมานานอายหนุ่ม
เบื้อ้นสาเหุึ่เผลอทำบาปับาร้อแ่ะับผิว่าร้ายผู้อื่น
ลามถึใส่วามนีให้ถูเลียัอันนิสัยั้แ่อีาิาลผลรรมิาม
นาหมออารยานีใ้น้ำหยลั่นาสมุนไพรลให้พร้อมปิทับ้วยผ้าาสะอา
“เอาละนะมาราหน้าสรุปรู้ไ้ออาาร”
แ้ับนป่วยมิสามารถมอเห็นอีทั้มอบยาลูลอนสำหรับินับรอยฝ้าในอประสาทัษุ
“แล้วเมื่อไรันหนานาหมอะหายาเป็นปลิทิ้”
มาราเีย้าผูู้แลูมาทุรั้เอ่ยถาม
“อันนี้้อประอบวามีเสริมอี้วยเพื่อลวิบารรมถึส่ผลเร็วึ้น”
ไร่รอแล้วอยาถี่ถ้วนอารยานีเปิพูับายหนุ่ม
“ระผมั้มั่นพยายามเ็มำลัศรัทธาอรับ”
มานพรูปลัษ์ามพร้อมธนาระูลแ่ปัหาสายาบอมืมนล่าวรับเอา
“ไปันเถิลูแม่”
มาราเ้ามาประบับเินทั้เอ่ยอบพระุนาหมอที่รัษา
หลัาหมวันในสถานายราล่าวแ้ว่ามีบัาออ์อินทร์
เรียให้เ้าเฝ้ารับประทานพรราวัลเนื่อเมื่อไ้ยินระแสสรรเสริ
ารปิบัิสร้าบารมีอนาหมออารยานีแ่มวลมนุษยาิ
เนื้อนาบุแบ่สู่เทพารัษ์ไ้เลื่อนลำับอีามวาสนา
ส่วนรุธาปารถหาโอาสมิไ้ามเย้วยอารยานีับนาน้อยนาราปิเสธารรับส่
ึย้อนืนยัอาศรมเ้าห้อบูาทำสมาธิานทระยะละเลยเยหย่อนยาน
“ทายาทรุธาทั้หลายมีายาเป็นถึผู้แบรับภาวะอันหนัยิ่ไ้ย่อม้อมีิใที่มั่นถึะผ่านวิฤาร์พ้น”
บัเิสุรเสียาพารุศรุาสื่อระแสเรียืนสิ
วลีมอบสำหรับำพลอัสรเสนาทหารเอปารถอนมิให้ถลำลึในศึรัยัแนมนุษย์
….แปปีผ่านในแนโลาผ่านเร็วนันมิทันสัเ
.ระท่อมพำนัท้าวศัรินทร์นาาแยร่าืนสำรวถิ่นโาม
มิไ้ละทิ้หน้าที่เร่รัยัใ้ร่าเ็หินาน้อยมีภาระิท่อิลาระเวน
่วนาหมออารยานีหลับพัผ่อนบันี้วามระ่าแล้วมิ้อปิบััวน
บทเรียนสืบเนื่อ้วยรา่อนรั้เ่า่อนรุธาปารถเยระทำาร
รีล่วล้ำอาาเไ้ในระหว่าำหนแผ่เมา่อสรรพสิ่สัว์
ประส์เพื่อ่วยปัเป่าบรรเทาะเือพรายอารยานีอยู่ในห้วหลับไหล
โยผลระทบาวแ้วเวสายยันทีโาม
ั้แ่นั้นมาท้าวท่านวาำลัเวรยามแน่นหนาเหล่ามวลบริวารภัีระายามุสำั
วไฟแสเทียนวิบวับภายในอีห้อหับแยส่วนสำหรับศึษาัมภีร์ำรับสูรยาสำหรับมวลมนุษย์
นาหมอมิลปล่อยวาระผ่าน้มหน้า้มาศึษาาบันทึลสมุเพื่อพันาเรียนรู้้นว้า
ท้าวศัรินทร์นาาเสร็าารส่อระทิพย์แว่นฟ้าผินมาเห็น
“ยามพัผ่อนมาถึแล้วภิริยาอเรา”
นั่นเออารยานีถึเยึ้นมอมายัทา้นเสีย
“เิ่อนเถิสามี”
ฟื้นหน่วยวามทรำลับืนมาพร้อมับำแหน่ภิริยานาา
“มิไ้หาเธอยัรารำเร่ับำราอหนาอารยานี”
ท้าวศัรินทร์นาามิยอม้วยห่ว่ออนามัยสุภาพทัทาน
้วยารโน้มอุ้มร่าอรรึ้นมาแนบอ้าว้ามธรีประูเ้าห้อหอ
“หน้าที่ภิริยาอย่าให้าบพร่อ”
ั้นท้าวท่านทวาน
รสสุนธ์สวาทลาป่าเาลำเนาไพรยัถิ่นแนมนุษย์
ส่ผลให้นาเือพรายอารยานีมีปิสนธิในาย
ในวันหนึ่ยัสถานบริบาล“เอ๊ะนั่น!”
เทพารัษ์มอเห็นสิ่ปราับนาหมอึทัึ้นใน่วเที่ยวันพระอาทิย์ทรล
บัเิุเม็มุสีทอฝัเพรน้ำามประับผุโผล่แ้ม
รลานลา้วยวามรับผิอบในหน้าที่นมิไ้พอสำรวนเอ
“อันใันหรือ๊ะท่านา”
ายราี้ยัหน้าผา“รนั้นให้หาัน่อส่อบ้า”
สร้าื่นระหนถลันไปหาเ็หินาราอีห้อปรุบยา
“่วยูให้เถิหนาไนท่านาทัท้ว”
พอประสบท่านท้าวถึับเปรมปรีา
“ผู้มีอภิาลมาุินันท์แล้วละนะ”
ราบนารานาน้อยีใล้นลืมัวระอออารยานีบอหนุน้นแน
“หาว่าอันในะ!”
เป็นำอุทานออมาานาหมอว่าที่มารา
“ใ่ริแท้โอปปาิะำลัมา”
ย้ำัเนาเ็หิยืนยัน“มิไ้ารล่ะ้อมีบุลรับรู้”
พูบวิ่ไปหาายราส่วนนาหมอไ้แ่ยืนสบ้วยยัมิทันั้รับ
เมื่อไ้สับฟัายราล่าวแส“โอ้!ถือเป็นสิ่มลนัยินีับท่าน้วย”
ภุ์เทพารัษ์มิไ้เห็นแปลแผไป้วยทราบถึวามเป็นมา
อท้าวศัรินทร์นาาึ่ึ้นาบาาลเพื่อเื้อหนุนนารัเือพรายอารยานีสร้าุศลู่ัน
อีประารมิใ่ิล่วอน้าว่ายในสายสัมพันธ์ระหว่าทั้สอ
“มวลประอบล้วนไ้อานิสส์าอุเบา(เมา/รุา/ปราี/ปล่อยวา/)อท่าน้วย”
ประโยสรรเสรินาน้อยนาราแย้มยิ้มเรา
“เป็นอันสมวรที่ท่านไ้รับเ่นัน”
ำล่าวึ่นึเารพท้าวท่านั้แ่แรเริ่มแล้ว้วยวามมิลุล่วในอำนาเหนือว่า
ถึระับบารมีสูส่เพียพอนำใ้อภิสิทธิ์เทพารัษ์ประัษ์้อรนี้
าลเทศะลับนอบน้อมเ้าหารุเทวาั้นผู้น้อยอย่าน
อันถือนิยมนัในุสมบัิทาเมามหาเสน่ห์ประับสายระูลนาาทุวศ์
....สถานอาศรมล้นหลามบรราสมาิมีเพิ่มมาึ้นทุวัน
เหล่าศิษย์ผู้ปิบัิเห็นผล่าพาันัวนเผยแพร่วว้า
“ทำไ้ีมารุธาปารถ”
พารุศรุาออวาาื่นมผลานยุทธศาสร์ธรรมะ่อสู้ับอธรรม
ส่ผลให้มิมีผู้ใเป็นเหยื่อิเลส่ายายเเ่นที่ผ่านมา
“เพียมุ่ปรารถนาี่อมวลมนุษย์เพื่อยระับิให้สูึ้นอีท่านพา”
สำนวนมิส่อแววอวโอ้ราเเรเป็นารอาสาวบนบันี้ถือว่าเ็มใรุธาปารถบรรยาย
พารุศรุาส่ระแสิเรียเ้าหาถามไถ่สนทนาเี่ยวับสิ่ที่เยอุบัิึ้น้าหลัำแพำ
“่าวสารเป็นทิศทาใ”
“่วนี้ิอัปยศหหายประอบ้วยมิสามารถล่อลวผู้นไ้อีระมัท่าน”น้อมรายาน
“เอาเถิให้ทำหน้าที่่อไปอีสัระยะอย่าะล่านั”
รอบอบผู้บัับบัาเือน
“ทั้นั้นึอลาเพื่อปิบัิาน”
รุธาปารถำถวายวามเารพ่อนถอยออมายบินลับืนพสุธา
....พามารอสูรอัศนัยปรับเปลี่ยนแนววิธีารใหม่หลัใ้
ยานยน์สำเภาอาถรรพ์ท่อแล่นผ่านมหาสมุทรสีทันรมิสำเร็
สมัหมาย้อ้นหาวิถีทาประส์บรรลุเป็นผู้อมะมิมีวันาย
ุประส์แท้ริเพื่อใ่ัวนยืนยันับท้าวมัุรา
“ไ้วามหรือยัสุระ!”
อัศนัยมารอสูรราถามับสมุนึ่ใ้ให้ไปแทรัวเพื่อสืบหาหมอผู้สามารถ
“ยัมิแน่นอนเลยอรับท่าน”
บาหน้าับรอยแผลเริ่มาลล่าวแ้นายน
“เร่มือ่วนืนั้าเราอแเสีย่อน”
แววน้ำเสียปรามิเป็นที่สบอารม์
“ะพยายามอรับ”อสูรสุระ้มล
“อย่าทำให้เราผิหวัเป็นอันามิะนั้นแล้วย่อมรู้ี”
เอ่ยาโทษหัวไว้ให้เรลัวาพามารอสูรอัศนัย
“อรับท่าน”ลนลานรับำ
“ไปไ้แล้ว!”
ยามพอหมสิ่ถามึไล่ให้พ้นอสูรพามาร้าวเร็วเ้าห้อปิเียบเ็บัว
....บุรุษห่มาวปารถอเ้าพบเศรษีอวาลัย
“เิเริอาหาร่อนเถิท่าน”
นายให่อบ้าน้อนรับ้วยธัาหารพืปรุปราียถวายเพล
“มิ้อลำบาประารใ”
สมะพราหม์ปารถยื่นมือรับน้ำปานะมาื่ม
“ระผมนำหลัปิบัิศีลห้า้อมาใ้ามำแนะ่าีนั”
อวาลัยผู้มุ่ใฝ่ทาธรรมแ้าสิ่พิสูน์
พลอยบัเิปิิาม“ไ้มีอศัิ์สิทธิ์มามอบให้ท่านวันนี้”
สำหรับอบแทนในารทำทานสละทรัพย์สมบัิสร้าสาธารูปโภนานัปาร
สู่แ่มวลมนุษย์ร่วมโลารุธาปารถในร่าห่มาวยื่นส่ธัย
“นี่ือพารุยุนาสัลัษ์แห่วามมั่ั่หนุนนำ้วยอำนาบารมีทั้สามารป้อันเภทภัย”
เนื่อในพารุศรุาเห็นถึุวามีเลยประทานผ่านมือมา
“่าเป็นพระุอย่ายิ่ท่านพราหม์”นายอวาลัยราบสัาระ
่วเพลาเลื่อนเร็วนัารพบปะสนทนาึถูนัหมายไว้อีราหน้า
“อให้สุทวี”
ำมลอวยพร่อนาอบุรุษห่มาวปารถ
....รัศมีสีทอประับเพรพราวส่อระทบสายารุธาปารถ
เมื่อราเยือนยับริบาลสถานเพื่อทำัวเป็นสาธารประโยน์
“ห่าเพีย่วยามนาาิรัหัสวาทไปเสียแล้ว”
เ้าลาัว่านา้อในถูแย่นึเือุ่น้อับารระทำัหน้านยาให้อภัย
“ท่านเป็นเ่นไรหรือ?”
อารยานีถามับอาาร้านิ่ไม่ไหวิอบุรุษห่มาว
“้าพเ้าสบายี”เอ่ยราบเรียบ
นาหมอเธอนึไ้“ลืมฝาำอบุถึท่านอวาลัย”
พอที่ะรู้ว่าสอนนีุ้้นเยันึเปรยประโย
“อันเราเพิ่ลับมาาเรือนเศรษีมะรืนนี้เอ”
ปารถในรูปพราหม์แ้อบ
“หามีโอาสเ้าหาท่านล่าววาาเสียเอแู่เอาเถิิวัรล้นเหลือเิน”
ประอบพูะนป่วยสุท้ายเินออประูไป
“พร้อมเมื่อไรอให้บอมา”
ู่สนทนาอาสาวนอีรอบ
“เป็นอันว่าอิ่อนท่านพราหม์”
ห่วนไ้เ็เล็หูหนวึ่นา้อ้ามภูเาเพื่อเยี่ยมรวอาารถึเรือนสถาน
ประวบนาน้อยนารา้าวเ้ามาแทร
“พบเอันนไ้นะท่านพราหม์”ทัทายามปิ
แ่ลับไ้รับวามเียบเียบารุธาปารถ
“นี่ท่านเป็นอันใไปหรือ?”
ประมาเสมือนไร้ำอบเ็หิึถามืน
“พอีมีสิ่ทำ้าไว้อลา”
ทนเห็นมิไ้ึเลี่ยบุรุษห่มาวรีบย่าเินหนี
ปล่อยทิ้ให้มอาม“หรือว่ารุธาทราบแล้ว”
นารานาน้อยหันถามทาอารยานีึ่อยู่ในเหุาร์
“้วยเรื่ออันในาหนู”
ยัอยู่ในภาเ็หิเลยถูับแ้มเล่นแทน
เหลียวแลโยรอบ่อนสำแ“ภิริยาอย่าแล้สามีเ่นนี้สิ!”
แ่อนนาน้อยนาราอยาืนร่าริึัปราม
“โธ่ๆท้าวท่านเ้าาโปรอภัย”
พลอย่อนึเอ็นูอารยานีโน้มอปลอบเอาใ
“ะอุ้ย!”
าแ่เทพารัษ์เ้ามาเอภาพะสัมพันธ์ลมเลียวเลยหลุำ
....วามหมอหม่นัินวใรุธาปารถพยายามอุส่าห์เอาวามีเ้าแล
หวัิใล้เพื่อแ้ไและสาน่อับเือพรายอารยานี
หรืออีภานาหมอบนโลาแนมนุษย์แ่มาโนระทำาิาอนาาึ่เอาเปรียบน
ใ้ราบเ็หิ่วอาศัยอยู่้วยันในระท่อมพำนั่อราประทับบนนลานา
“หยามันมาไปแล้ว”
สถบออมาอารม์ฝ่าย่ำรอบำทันที
ราลับถึสถานระท่อมั้้าโบรีธารสายฝนระหน่ำเทลมา
ศัรินทร์นาารู้้วยาทิพย์ึยอ้าับอารยานี
อลไปทำิยับาาลแ่นั่นหารู้ไม่ท้าวท่านเหาะลอยึ้นสวรร์เพื่อไปรับโทษทั์อาา
บุรุษห่มาววิสาสะล่วล้ำ“รา้อลาแล้วนาหมอ”
รุธาปารถ้นแผนั่วหาเรื่อมาถึทีสร้าเรื่อ
“แล้วท่านพราหม์ะไปแหล่ใมิทราบเ้า่ะ”
ิลำพัใหายอยู่เหมือนันอารยานีพอฟัเลยถามไถ่
ามมารยาทเิึ้นบนานเรือนบริเวโล่โปร่มิบัาทั้ยััหาผลไม้้อนรับามเหมาะวรสมะ
ฝ่ายรุธาปารถบัเิหลระเริประเมินว่าอารยานีอาทร่อนวัาร้อยเรียำถาม
“ำ้อืนยัวิมานิมพลี”
เนื่อ้วยสบโอาสเทพารัษ์ิธุระไป่วยาวป่านิศาให้พ้นภัย
ปราบสัว์ร้ายออสูรายแปลยัฟาป่าถูเาอี้าน
ทั้แลหามารหัวใมิปราไร้เาเ็หินาราเ้าทาปารถรุธา
“อท่านเินทาโยสวัสิภาพ”
พลันวลีาปาผิานึว่านาะทัทานลับเป็นอวยพร
“ูท่านาหมอมิอาวร์ใๆเลย”
มือับผลไม้มาัปล่อยำน้อยเนื้อ่ำใเิัพ้อ
“ท่านมิสมวรเปล่วาาเ่นนั้น”
อารยานีรีบบอระวัในประโยึ่มิามในสายาล้ายเือนัยยะ
ยิ่เอับิริยาวาัวเสมือนีระยะเว้นห่า่อัวามรู้สึ
“หามิมีนาาเ้ามาั่นลานาท่านยัะเลือัวเราหรือไม่?”
ลัษะรุธาลุึ้นมาเินประิเ้นถาม
“หยุเถิ!”
ระแวำนึถึสิ่มิบัวราท่าทาอผู้มาใล้
สุะหัห้ามใมิไ้อีแล้วเหลือำลั้านทานสยบแ่ิเลสพิษส
หน้ามืามัวรุธาปารถทำารเสเป่ามน์ใส่้ำรอยเิมเยระทำวยเอาอุ้มึ้นบิน
….“เิเรื่อแล้วนาาท่าน!”
เทพารัษ์ภุ์พอืนถึ้นไม้แนสถิระรอน้อยบริวาล
เ้ามารายานให้ทราบับเหุาร์นาหมออารยานีถูวิหสวรร์ลัพา
“่าไร้วามละอายยิ่”
ท้าวศัรินทร์นาาระอัเลือเป็นรุธิาร
เมื่อมีผู้วิ่ระหืระหอบมาับอระหว่า้าวึ้นบันไระท่อม
“่อไปท่านะทำเ่นไร?”
ิมิถึเ่นัน้วย้ำึ่นับถือในวามสามารถเาอรุธาปารถ
รวมทั้ราบสมพราหม์ที่รัีลมาเพื่ออบู้มวลมนุษย์
“อามิ้อให้อภัยันแล้ว!”
เปล่วาาแ็ร้าวเเนื่อ้วยเป็นปัหารัระหว่านาาับรุธา
ำ้อสะสาั้นพินาศันไป้าหนึ่ึะบสิ้น
“โปรระวั้วย”
เทพารัษ์เือนร่าอันบอบ้ำหลัโนแส้อัสนีบาลทั์
่อนเสลายเป็นนาาล่อึ้นเบื้อบนอีรั้อย่าอาา
.....วิมานิมพลีอานุภาพหลมายรับบันมิแยแยะออ
“ปล่อยันไปเถิท่านปารถ”
แรอารยานีนาฟื้นื่นพร่ำร้ออรุา
“ทำมิไ้”
ำานามิระทบผลประารใแ่รุธาผู้ำลัอำนาราะั้นมัวเมา
ถึนาใ้แรหัหา่วิับร่าหวั่มเหเอา
สัาาปัป้อั้สิไ้ระแทเ่าเ้าให้
“ออไปนะ”อารยานีเธออสู้าย
“โอ้ย!”
วามผลีผลามเิเป็น่อพลาเ็บัวเสียเออรุธาปารถ
เผลอไผลเือบสะบัฝ่ามือฟาืนร่านาหมอ
ระทั่ลั้นสะยับยั้เมื่อเอับน้ำาพรั่พรูอนา้อใ
“อันเรามิเย่อมาร้ายับท่าน”
น้ำเสียสะอื้นมาาวิเศร้าสร้อย“ใยถึสิ้นไร้ไมรีเยมีแ่ัน”
อ่อนโอนนิสรรหา้อแลเปลี่ยนลปารถนำเสนอ
“บรราสมบัิในหล้าหานาท่าน้อารให้บอมาะประเนมิั้า”
รุธาปารถถึับสลับอาารอ้อนวอน“โปรเป็นอเราเถิ”
ฝั่อารยานียืนยันอมีายเียว
“มิไ้หรอท่านัวันเป็นภิริยาท้าวศัรินทร์นาาแล้วนะ”
อารยานีนาัเือนหวัให้บุรุษรหน้าาสว่าเสียที
“สิ่นั้นมินำพาสัน้อยนิ”
้ออ้าเหุผลใมิลบล้าวามมืมนไ้ะนี้
“แ่เราเอถือสายิ่นัับารโมยนารัมา!”
อีบุรุษ้าวเ้ามาท้าวศัรินทร์นาาพิโรธลุโน
“อย่าล่าวหาเลยท่านเอือโรปล้นนาาใ้าพเ้า”
้านรุธาปารถล่าวืนโ้แย้เือเือนลับไป
“พิสูน์ย้อนประวัิอันเราือผู้มา่อนาิภพภูมิท่านเสียอี”
ในเมื่อ่ามิยอมลแ่ันึบัเิปล่อยแส่อรปะทะ
ัสินทาอิทธิฤทธิ์ย่อมแร่ล้าเสมอ้วยทั้สอเผ่าพันธุ์
หาแ่นับั้นอัะ(มวลเิาไ่)รุธาปารถแล้ว
หามิเทียบบารมีไ้ับระับัิรสยศอท้าวศัรินทร์นาา
ลื่นระแสสุบรรพิาัเ้าใส่ยัมิระายเือแ่ศัรินทร์นาา
ถึแม้นะอภิสิทธิ์รับพราอ์อินทร์มิมีอาวุธใทำร้ายั้นปาาย
สรุปท้ายรุธาลับพ่ายเพราะพื้นเพาิำเนิเป็นรอ
“เอาีวิอเราไปเถิ”
ทำอันใู่่อสู้มิไ้ปารถยอมรับผลออมา
“เ่นนั้นเราะให้ามอ”
มวลเพลิสีเินนาาอัีำลัถูใ้เป็นพลัประหาร
“หัห้าม่อนเถิสามี!”
รั้ไว้อารยานีนาวอนอ“สำหรับันมิอยาให้ท่านทำบาป”
รัศมีสว่าวิบวับรุนลาสื่อแผ่ถึวิท้าวศัรินทร์นาานลายับไฟล
“อย่าัวาเลยัวเรามันสมวราย”
อัปยศอสูรุาปารถุเ่ารอารมอไหม้
ทันในั้น“ไ้สิภิริยาถ้าเป็นวามประส์อเธอ”
ลทิิลศัรินทร์นาาสมยอมแ่นารัอย่าราบาบ
แ้ประัษ์แล้วว่าท้าวท่านนาายอมยให้เหนือทุสิ่อื่นใืออารยานี
บันลอนุภาพวามรัแท้ริือารส่เสริมเื้อูลนำสู่เส้นทาเริ่าหา
“สมวรแล้วที่รอในา”
น้อมให้รุธาเิูใน้อึ่นบพร่อ
“ทุอย่ายัทำเพื่ออีุลีพหนึ่ึ่ใล้าลมาถึ”
ุประาศท้าวศัรินทร์นาาเอื้อมหัถาึ้นแะสัมผัสนลานารั
บันี้ยืนอยู่เีย้า่ออารยานีสัเเห็นหยเหลวเปลวปรอทวาวไหลลพื้น
ร่อรอยบาแผลรับโทษทั์าสวรร์ยัมิ่อมแมสมานท้าวท่าน้อฝืนทนไว้
มารุธาปารถนั่ท่าเบาประิษ์
“แ่นี้อมอบสละให้ท่าน้วยีวิ”
เ็เี่ยวสำนึล่าวบอแ่นาอารยานี
“มิไ้ๆรุาเ็บรัษาสัารอท่านไว้เถิมีุ่านัสำหรับ่วยเหลือมนุษยาิ”
วีอโหสิรรมหลุออมาอย่า่ายายานาึ่เยถูระทำิมิี
มอบอภัยทานยิ่ให่ระแสบุแผ่เมาส่ถึรุธาปารถ
“่อไปะหยุสร้าปัหาใแ่ท่านทั้สอ”
พนมรั้มั่นสัาโยมีศัรินทร์นาาเป็นพยาน
....บัเิเหุยัอาาัรปรออนพารุศรุา
บินมายัสถานวิมานทิพย์ส่วนอผู้อยู่ใ้บัับบัา
“ประเมินมิไ้มา้าไป”
ร้าวสมทบ“อีแล้วนะปารถ”ำหนิเอาับารระทำผิ้ำ
อารยานีแทร่อนที่ะโนถอยศศัิ์าทหารเอับออาวษา
“พอเถิท่านพาสำหรับทุสิ่ที่แล้วมาล้วนมิถือโทษโรธเือให้หนัใ”
“แบบอย่าประเสริมีเรียนรู้แล้วยัแสวใฝ่่ำอีหรือรุธาปารถ!”
ระอาิท้าวท่านพาราวาามายัสมุน
“มิบัอาแล้วอรับท่าน”านำสำนึผิ
พารุศรุาเลยมอบธมนราสัลัษ์วิหวลานำบวน
แ่อารยานี้วยิัวลห่วใยในวามปลอภัยภายภาหน้า
“ไว้ใ้ปป้อภัยอันรายมิล้าเ้าใล้”
“สาธุารอบพระุท่านยิ่”อารยานีรับเอาผลพวุศลรรม
ปิาล้วยีท้าวศัรินทร์นาาเหินลมาพาร่านารัสู่ท้อนทีสายน้ำ
ั่ประารามนิมิเยายในลาสัหร์เมื่อราเือพรายอารยานี
พลัาเวหาาศไ้นเป็นที่พึ่อยประับประออุ้มู
….รสสุนธ์สวาทยัแนมนุษย์่อำเนิปารมีนาาสืบสายระูลวิรูปัษ์
ระับุิโอปปาิะยัเม็มุฝัเพรรนลาอนาเือพรายอารยานี
เป็นผู้มีเรือนายสีทอรัศมีล้อมรอบแสสว่าเปลววับวาว
บนนลาประับ้วยมุสีทอล้อมรอบเพรเพ็พิสุทธ์
อวลัษ์สับบุรุษลิ่นายหอมประุอบัวสำหรับไหว้บูารันรัยพุทธุ……….
เรื่อเล่าพอสัเป
....อันนาแม้มีฤทธิ์มามายแ่ยัมีศัรูึ่น่าลัวเ่นเรุ
ารพิพาทอทั้สอเผ่าพันธุ์่าฝ่าย่าผลัันรุและรับ
่าิ้นสารพัำัระหว่าันเิมทีรุมิรู้วิธีับนาึ้นมาิน
โยับทาหัว่อน่อมาภายหลันารู้ารป้อภัย
เอาัวรอ
พาันลืน้อนหินไว้ในท้อทำให้หนัยาไปอีหารุับหัว
ึมิสามารถยไ้ถนัทั้นาเอยัลาึล่มมบาาลนเพลี่ยพล้ำ
เิปัหาบรรารุ่าสืบเสาะหา้อแ้ไ้รู้วามลับาฤษีีเปลือยนหนึ่
เลยเปลี่ยนมาับนาทาหาให้ห้อยหัวลสำรอหินออนหม
่อนโบนาเอาไปินเหมือนทุรั้เยระทำนิสัยเิม
ั้นอน่อนนาะสิ้นใไ้สำรอ้อนหินพร้อมับโลหิออมา
รั้ที่หนึ่#หลั่โลหิสีเียวเ้มหยลสู่พื้นพสุธาลายเป็นมร
รั้ที่สอ#หลั่โลหิบนน้ำลายหยลสู่พื้นพสุธาลายเป็นนาสวาทอัมี
รั้ที่สาม#หลั่โลหิล้วนมิเือใหยลสู่พื้นพสุธาลายเป็นเพรรุธิาร
{อ้าอิาอรรถาปัรา}
ความคิดเห็น