คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : โบกขรณีธาร
นาเือพรายอารยานีถึถิ่นานประารแริัวล
ับอาารเ็บป่วยอนาษิาพรายเือผู้เป็นมารายิ่นั
แสวหาสารพัหยูยามาปรุแ่ผสมเพื่อรัษานำเอาปะารัหินหยทิวา
มาบับมุรารีไ้พอพยุไว้อาเพราะเม็นิลาฬทถอยพลัอีอย่าเหุทรุโทรม
“ำ้อพยายามเพิ่ม”
เป็นำพูบอับนมิให้ผ่อน่ออุปสรรเนื่อ้วยนั้นือ
แม่พระผู้อาศัยรรภ์ให้ีวิอุ้มูมานเิบโถึวันนี้ไ้
ยัลาูหาโถว้าะใน่วราบวิาหมู่มัาร่วมรุ่น
่าับลุ่ม้นว้าสูรยา่วเหมาะให้อารยานีไ้ราเอ่ยปาถามับเือพรายแม่เ่าสุนันทา
“าราไหลเวียนอโลหิร่าายเลือลมมิทำานไอละออเย็น้าาอู”
ำแวินิัยามหลัาร
อารยานีฟัแล้วระบายลัลุ้ม
“ลำพัพึ่พาหยูยามิไ้้ออาศัยรรมวิธีในารรัษา้วยเ่นนั้นใ่ไหมเ้าะท่านแม่เ่า”
อีลูศิษย์ึ่บันี้้าวึ้นมาเป็นแพทย์เ็มัว
“ะว่าไปแล้วยัมีหนทา”
นาเือพรายสุนันทาั้สิเพ่ิโบรีธารน้ำอมฤ
พลันผุระ่าึ้นรารั้เยาว์วัยไ้มีโอาสิามผู้อาารย์
หมอยายัแนมนุษย์นำพาี้หลัแหล่มหัศรรย์
“รุา้วยเถิ”
นาเือพรายพึ่ลับมาถึมาุภูมิอร้อ
้านสุนันทานาเือพรายเ่านั่สบทบทวน
“.โบรีธารแห่นี้สามารถรัษาอาารเ็บป่วยเรื่อธาุไฟระแสลมปรับสมุลร่าายไ้เมื่อนอนแ่ายยัใ้ธารในสามวันผ่าน”
ประโยเล่าสู่าไพรัปรมาารย์ึ่ประสาทวิา้านสรีระเรือนธาุให้
เมื่อเ็ร้อยปี่อนเผยแนลับปริศนาแบ่ปัน้อมูล
“ท่านแม่เ่าเ้าา”
นาเือพรายอารยานีเรียาน
เือพรายสุนันทาืนื่นรู้ัวรีบถ่ายทอ่ออารยานี
อีทั้แ้ยับรราลูศิษย์ทั้หลายึ่ำลัร่ำเร่สร้าผลาน
“่วที่้ามิอยู่ให้ไปเรียนับท่านรุูรมะารย์แทน”
สอนาเือพรายนัแนะยามเินทา
….สามมัาพาันอเ้าเฝ้าเพื่อารอนุาาท้าวสุรทิน่อน
านั้นึแหวว่ายึ้นมาเหนือหาทรายสมิหลาุ่อเื่อมอาาัรมนุษย์
“ไ้้า่อนเถิลูแม่”
บ่บอเหนื่อยล้าษิาอ่อนแอนนแทบไม่ไหว
นาเือพรายอารยานีัสินใเลื่อนายย้ายร่านำพาั้น้น้นหา
ประอบไ้แม่เ่าสุนันทาเือพรายบอหมุหมายามวามทรำ
“่าสมับเป็นสถานเยียวยาบรรเทา”
นาเือพรายษิาสูมวลสารอาาศเ้าปอรู้สึมีเรี่ยวแรึ้นมา
ส่วนนาเือเ่าระลึถึบุุอาารย์แ่ทันในั้น
“มิทราบว่ามา้วยประส์อันใ?”
เทพารัษ์สถิย์เฝ้าป่าพไพรเอ่ยวาาถามับายทิพย์หิทั้สาม
“เพื่ออให้ไ้ใ้โบรีสำหรับรัษาอาารเ็บป่วยอมาราเ้า่ะท่าน”
นาเือพรายอารยานีแ้ประส์บอล่าวับเทพารัษ์เ้าถิ่น
“แล้วพอะทราบถึสิ่แลเปลี่ยนในประารนี้หรือไม่ล่ะ?”
หยั่ะเนเทพารัษ์ับระแสายัเมา
“ว่ามาเถิ้วยอันใเ้าะ”
สำหรับอารยานีพร้อมน้อมรับไ้ทุอย่า
“้อิยัแนมนุษย์สร้าุประโยน์ไถ่ถอนเป็นระยะยี่สิบปี”
เทพารัษ์ยื่น้อำหนับนาเือพรายที่มิใ่มนุษย์
ให้ทราบเื่อนไเนื่อ้วยโบรีธารเป็นสิทธิ์สำหรับเพียมวลมนุษยนบนพื้นินเท่านั้น
มิสามารถมอบแ่ศัะ/อวลัษ์อื่นไ้แ่เห็นถึวามัูท่านเทพารัษ์ึโปรทาน
“หาหนทาแนววิธีอื่นไป่อนอารยานี”
ษิาเือพรายผู้เป็นแม่มิมีวามสบายในัับ้อปิบัิที่้อห่าันอีับลูสาวึั้าน
“อนุาให้ลูไ้ืนสนอเถิท่านแม่๋า”
นาเือพรายน้อย้มลราบยัเบื้อบาทเท้ามาราเอ่ยวาามิลัเล
เือพรายแม่เ่าสุนันทาเป็นพยาน
“ษิาเ้าอย่าัทอนารสร้าอบุเลยนะ”เสริมเห็น้วย
“เอาเป็นว่าเนาีพอลหลั่นเหลือรึ่เป็นสิบปี”
เทพารัษ์ยั้อปราีึ้ในสายสัมพันธ์แม่ลู
สอนานั่ทำสมาธิอธิษานบนโหินเหนือลำธาร
ร่านาเือพรายษิาำิ่สู่เบื้อล่าท้อน้ำใสหย
ผ่านไปามำหนั่ำว่าท่านไพรัอาารย์ล่าวไว้
อูธาุสรีระทั้สี่/ิน/น้ำ/ลม/ไฟ/ย่อม้อให้ไหลเวียน
มิะนั้นะเิอาารีเียวหมอล้ำโลหิหยุะลอไปหล่อเลี้ย
ล่อห้อลาวใมิทันเิลมีสิ้นีวาวายเียบพลัน
วารีบำบัมวลถอนพิษาายนาเือพรายษิา้าวเินเหิน
ึ้นมาพร้อมประายราศีับอย่าัเนับผลารรัษารานี้
อันมิเสียแรที่อารยานีรับปาเยพระุัู
เมื่อ้อทำามิานาเือพรายอารยานีร่ำลาออุ่น
“มินานไปเลยท่านแม่่วยามาลมนุษย์เร็วนั”
ท่าทาเื้อยแ้วเราเพื่อลายัวลแ่ระนั้นเอสอนายัมีราบน้ำามุสวมอันอาวร์
“อสิ่ศัิ์สิทธิ์ปป้อุ้มรอลูแม่”
วลีำพรานาเือพรายษิาประทานแ่อภิาบุร
่อเิสะเทือนใสำหรับผู้พบเห็นแม่เ่าสุนันทาเือพราย
ถึับทำไ่มุเม็ามร่วหล่นลาป่า่อนะ้าวห่าูแนันืนสู่ท้อทะเล
“แ้ให้ทราบ้วยเถิท่านว่า้อทำหน้าที่อันใ?”
อารยานียมือพนมราบเทพารัษ์ี้แนว
“สำหรับเธอ้อทำารรัษาโรภัยไ้เ็บแ่มวลมนุษย์นาน้อยอารยานี”
ภาริไ้มอบหมายามถนั
“เ้า่ะ”นาเือพรายรับเอา
….“หาปล่อยไว้อันราย”
พารุศรุาเมื่อทราบรายานถึวามอำมหิอพามารอสูรอัศนัย
ึ่่อรรมทำเ็ร่าีวินำเลือโลหิไปสัเวยิเลสัหาน
แท่นบัลลั์นนแ็ระ้าแทบนั่มิลระทั่ะเ์
“ถือมิบัวรอย่ายิ่”
รุธาปารถผ่านแลเห็นเรื่อราวมาับาึร่วมแนวเสริม
“เอาเถิำ้อล่วยเหลือเพื่อนมนุษย์มิให้เป็นทาสหลล”
อีหนึ่ผู้มา้วยุธรรมพารุศรุาเอ่ยำ้วยมิประส์ให้เิารรบรา่าฟันันึ้น
ระหว่ารุธาับมารอสูรายโยรึรอใ้สิปัาแนะทาสว่า
“อันอาสาเพื่อผุมวลมนุษย์ให้มีศรัทธาล้าพอมิหลลานนี้”
สมับทหารล้ารุธาปารถเสนอเอ
รายป่าบริเวหุบเาร่าแปลายอรุธาปารถ
สวมราบพรพราหม์ห่มาวเินทาไปยัหมู่บ้านอเผ่าเษรร
….ล่าวถึท้าวศัรินทร์นาาในห้วสมาธิแผ่เมา่อสรรพสิ่ในโลหล้า
“เ้าเวรนายรรมทั้หลายเยระทำรรมีหรือ่อรรมั่วไว้แ่ันอให้ไ้รับส่วนผลบุอ้าพเ้า้วยเถิ”
อธิษานออโหสิยโทษมุ่ทำบำเพ็เพียรเนิ่นนานมิรู้ำนวนรารีทิวาผ่านหมั่นเริวิปัสสนา
มวลศรัทธาทะลุถึเบื้อบน
“ทำถูทาแล้วท้าวศัรินทร์นาา”
เทพพรหมผู้ำหนลิิะาส่อระแสารวรา
ุศลึ่ปล่อยวาให้นาเือพรายอารยานีไ้่อประโยน์านะธนแพทย์
อีทั้ยัเพียรบะเผื่อแผ่ย่อมทำให้รรมหนัลเบาล
“หายัสถิินแนสรวสวรร์ั่แ่่อนป่านนี้เ้าั้นระับอนาามีโสาบัน”
สุรวาาล้ายเสียายาพระอินทร์ผู้เยรับรู้แววรุ่เรือ
ระหนัถึวามเร่รัในหน้าที่ะปิบัิในหอหนัสือัมภีร์
รารั้เป็นเทพาอาลัษ์เนื่อเทวาอื่น่าละทิ้ภาระหนีหาย
ับปราาร์พลิัวสะท้านลั่นสามภพออ์นารา
ั้นื่นมผลานนาประทานินแนพฤษาให้นเป็นที่มาสวนอินทร์ถวายนั่นเอ
ยามโพธิสัว์เส็ึ้นมาโปรเหล่าบรราทวยเทพรวมหมู่
เ้าเฝ้ารับฟัเทศน์ธรรมะวบล่วเลยผ่านบิวัรพระสัมมาสัมพุทธเ้า
บาลุ่มยัประทับถเทศนาอยู่รนั้นมีอินทร์ับพรหมปะสนทนา
“ใหู้เอาเถิเศษเสี้ยวระพี้รัถล่มฝัมบาาลอยู่นั่นไเล่าท่านทั้หลาย”
เทียบโวหารผู้เริหวัสู่นิพพานยประเ็นโทษิเลสัหา
“อย่าว่าไปท่านพรหมมิใ่หลุัรอไ้่ายายนัระนั้นมิมีเออุบัเิเพียห้าอรหัน์หรอนะ”
ทาอ์อินทร์ท้าวท่าน้านืน
เทพพรหมถูระับเียวันโ้อบ
“เหลือีอยู่ในภานาายัิเร่บําเพ็”
ล่าวแ้“ะเสียแ่สรีรึใให้ล้าลั”เปล่ประโยมิถือหา
“่วยนำเอาไปพิาราัรอ้วย”
สี่รี้มาทาบรราเทวาน้อยให่พาันพนมน้อมรับฟัมหาาพย์นาาื้อ
….รานี้เทพารัษ์ไ้นำพานาหมออารยานีถึยัอีหมู่บ้านหนึ่มิไลาผืนป่านั
พบับผู้ป่วยเป็นายมีอาารสิฟั่นเฟือนิแ่ะทำร้ายนเอ
“ปล่อยระผมไปเถิท่านหมอ”
เมื่ออาารำเริบิปรุแ่ระแวหวาลัวบัเิเสมือน
ว่ามีผู้อื่นมุ่มาร้าย่อน้อหาทาออาทุ์เ็
้วยวิธีิับีพเพื่อหมเวรสิ้นรรมายสิวิปลาสร่ำรว
บอเหุนาถึเลือระทำวิสามัั่อน้อยหลีลี้พ่ายะา
“มิไ้ท่านบาปหนัหนา”
เือพรายอารยานีในายทิพย์้อนทับเป็นนาหมอาวบ้าน
เอ่ยประโลมัแผสมนานยาบำรุเสริมายเพราะรูปร่าูบผอม
ั่ั้ใทรมานนเอนถูับล่ามโ่ึ่ทารอบรัวเระสร้าอันราย่อผู้อื่น
นาหมออารยานีเวทนาวินิัยนำหลั‘ิเป็นนายายเป็นบ่าว’
มาประยุ์ใ้่อนอื่นอบู้ร่าายบวับปรับสภาวะทาิ
“ท่านวรทำสมาธิำหนวบู่ไป้วยัน”
พูแนะแนวปิบัิ
เลยอ่อเทพารัษ์ยัร่าายรานิามสอนวิธีรรมาน
แ่สมานายผู้ป่วยารรัษา้อใ้ั้นอนวิริยะ่อเนื่อระยะสามปีในโลมนุษย์ถึเริ่มเห็นพันาาร
ะที่เ้าไปรัษาายาวบ้านแล้วำ้อเินทาไปยัอีสถานบ้านหลัให่านะร่ำรวย
“โปรพยายาม”
อารยานีับรวีพรให้นาัหาลูสาวเศรษีึ่มีป่วยเรื้อรัเบื่ออาหาราริน
ปิทั้ที่มิไ้ัสน้าวปลาสมบูร์แ่พยาธิโราเบียบั
อุส่าห์ล้ำลืนฝืนลับอาเียนออมาผลพวระเพาะว่าเปล่าสีหน้าอิโรย
ื่มไ้เพียน้ำประทัเรี่ยวแรำลัเหลือน้อยเ็มทีหมอาลัยนอนรอวามาย
“ัน้อทำสิ่ใหรือ?”
ุศโลบายำอให้นาัหาทำทานแบ่ปันอาหารบริาแ่าวบ้านานะยานาหมอผู้เยียวยา
หลัโรา่อเิึ้นย่อมมีสาเหุส่ผลระทบ่อผู้ป่วยไ้
วามสามารถนาหมออารยานี้านรัษาทำให้าวบ้านึ่ประสบปัหาพาันหลั่ไหลมาพึ่พา
….ปารถห่มาวเ้าออหมู่บ้านยัเานเมือัวนผู้นทั่วไป
ให้หันมาปิบัิธรรม่อประโยน์มีสิรู้เท่าทันัวิเลส
่วยเหลือัเลาิแรเริ่มมนุษย์ถิ่นนั้นยัมิไ้ให้วามร่วมมือีนั
เพียยัมิเห็นถึสิ่ที่ไ้รับาลมือระทำอย่าริั
ะมีลำพัแ่รอบรัวอวาลัยผู้สมาินับถือศาสาส์
โยส่ผ่านัมภีร์เ่าแ่สืบมรทอาบรรพนรุ่น่อนบััิ‘ผู้มิประมาทย่อมพ้นภัย’
ิธรรมำสอนถูนำมาใ้ในีวิประำวัน่อสิริมลลอาลผ่านมา
“เิๆท่านอรับ”
นายให่อวาลัยเอ่ยนำให้ปารถบุรุษห่มาวถือศีลละบริโภเนื้อสัว์ทุนิ
ำรีพ้วยผลไม้เม็พืพรรธัาหารเ้ามายัห้อโถลาฤหาสน์
ประเนสำรับัน้ำปรมัถ์ปานะึ้นถวายเพลอุปถัมภ์
“รา่อนแล้วไ้แลเปลี่ยนเรื่อทาธรรมับท่านเพิ่มประมวลวามรู้ยิ่นั”
อวาลัยนั่ลเริ่มบทสนทนานอบน้อม่อผู้ทรศีล
“อันเรามีสิ่ประเสริมา้วยรั้นี้”
บุรุษปารถเอ่ยึ้นมิั้ใให้ลุ่มหลแุ่ประส์เพื่อเิวามศรัทธาใร่รู้
สะพานบุพอมีพื้นานีามย่อมเป็นเรื่อ่ายที่ะสานเื่อม
“มิทราบอันใหรือท่านปารถ?”
ระือรือร้นนายให่อวาลัยัถามถึสิ่นั้นทันที
“นี่ือบทสว้อห้ามเบศีลอันสำัเน้นเว้นสร้าเือร้อน่อรรม”
ยื่นบทสวถึมือผู้เริทรุวุิทั้อธิบาย
“หาถือปิบัิไ้เป็นสุยอสันิสุ”
นัพรในรูปพราหม์ล่าวเสริม
“วิเศษวิโสเียวนั้นหรือท่าน!”อวาลัยอุทาน
“มิทันรู้ไ้หายัมิลมือปิบัิ”
ประโยแยบยลเิท้าทายเปิยิ้มับู่สนทนาสูวัยิมุ่ทาเียวัน
….แสแวบแทรผ่านอาาศศาสร์เลื่อนายย้ายนำสอร่า
มุ่ลับยัถิ่นสถานลาป่า้าโบรีธารแหล่ศัิ์สิทธิ์
ส่วนเทพารัษ์ืนร่าเิมสิสถิยั้นไม้ให่เ้าานสมาธิ้วยวามอ่อนเพลียเผลอผลึีบไป
ฝั่อารยานีเหนื่อยล้ามิ่าันแลไปยัธารน้ำใสเิระหาย
สาเหุเนื่ออาศัยยัพื้นมนุษย์ส่ผลให้วามอิ่มทิพย์อนาลล
ยับยั้ั่ใมิอยู่้วัเ้าปาพลันรัศมีสว่าวาบบนหน้าผา
หมสิล้มลหลับไหลในห้อหับระท่อมลืมวันเวลา
ผิสัเเทพารัษ์ทำารถอิสอส่อรวู
ในเหะสถานที่พัปรารหน้าสร้าวามแลใยิ่
“เวรรรมริๆ”
ำวาาออมาเมื่อพบหลัานอเปล่าพร่อภานะที่นาใ้อยู่ใล้าย
น้ำอมฤหามิใ่มนุษย์ื่มินถือว่าละเมิ่อระทบ
่อวามำบา่วาหายแ่มิั้นส่ผลถึสิปัาให้เลอะเลือนาม
“ื่นเถินาหมอ”
รวบรวมระแสแริเรียปลุ
“เอ๊ะ!”
ปิิริยาลุึ้นนั่ทบทวนประเ็นอารยานีเธอำมิไ้ว่าเิอันใึ้น
เทพารัษ์ย้อนิเ้าร่ายั้นไม้ให่
“้อมีสิ่สะิเือนถึลับมาไ้”
เปรยปลในอุบัิเหุเป็นไป
….วสุริยาโผล่พ้นร่ำไรอบฟ้า
“ท่านเทพารัษ์เราพร้อมแล้วเ้า่ะ!”
ยืนเรียยัหน้า้นโพธิ์นาหมอนึไ้าราเยียวยา
วนบรรบถึราอายสิฟั่นเฟือนึ่ใล้หายา
“มิทราบว่าท่านนาหมอไปไหนมาอรับ?”
นายสมานถามเพราะนับวันรอยาส่ถึ
“ิวัรันออรัษาเเ่นเยอยู่แล้ว”
วามมิทราบประารอันใอันเิึ้นับนะหลัาื่มน้ำในโบรีธาร
อนาหมออารยานีบอแ่ายผู้นรัษาพยาบาลอย่าปินั
“ระผมว่านาหมอหลลืมแน่”
บันี้ายป่วยไ้สิฟื้นฟูเือบเิมเ็มทัท้วึ้น
“ิอย่านั้นหรือ”
ฝ่ายอารยานีไ้แ่ยิ้มเพราะลำับสับสนับ้นนปลายมิถู
“สมาธิ่วยไ้ริแท้”
ำอุทานาาราภาพพูให้เห็นประโยน์แห่ารปิบัิ
อารยานีนาหมอำแนประมวลผล
“สมุนไพรบำรุเน้นรรมานีว่า”
“ัวระผมะทำาม”วิสัยทัศน์เปลี่ยนนายสมานเื่อฟั
่วปาิหาริย์หน้าลานบ้านสมานำลัเินรมอยู่นั้น
เหลือบแลมอยัเหล่าฝูมบนพื้นินพาันนไ่าบทยอย
ไ่ึ้นไปหลบยัที่สูให้พ้นน้ำเมื่อฝนะมาในมิ้านี้ผลบุบันาลลิ
“ุ่าีวิ้อถนอมไว้แม้ระทั่มปลวยัห่วีพ”
าบึ้มอเห็นสัธรรมรู้ว้าลายอิทธิพลรอบำใ
อีเ้าวันนาหมอับายแ่้าวเ้าเเรือนเพื่อแวะเวียนเยี่ยมยามถามถึอาาร
“อบพระุท่านทั้สอเหลือเิน”
้มราบแทบเท้าผู้รัุ้่วยเหลือปลพันธนาาร
“ระผมปิภาะออบวอรับ”
สมานแ้ประส์เนา
“อนุโมทนา้วย”าเ่าสนับสนุน
นาเือพรายับเทพารัษ์ในร่าแปลถึับเผยิริยาปิิีใล้น
“ถือไ้ว่าสร้าุศลแรส่หนุนอให้ท่านร่มเย็นใ้เาศาสนา”
ำล่าวอวยพรในวันสุท้ายอารรัษาเป็นอันบสิ้นบวน
้าวออมาห่าพอพ้นสายาึเลื่อนายย้ายร่าไปยัอีหมู่บ้านนอเนร
“หยุพั่อนเถิท่านา”
นาหมออารยานีใล้เียมนุษย์มาึ้นทุทีล้าเหนื่อยหอบ
ยามใ้วิาล่อหน้าวเินะไม่ไหวหลบใ้้นมุลินท์เป็นุนั่พั
“เป็นอย่าไรบ้านาหมอ”เทพารัษ์ัเห็นใ
้วยบนพื้นพสุธาูับมวลไอ่าธาุหาเหยียบสัมผัสเนิ่นนานเ้า
มัาเือพรายึ่ศัะอาศัยในวารีย่อมมีอันเป็นไปในเรื่อัทอนำลั
“หิวเหลือเินเ้า่ะ”
อีมุ่ทำหน้าที่นมิเผื่อสำหรับภาวนาบำเพ็สมาธิผลพลอยเอำนาเสื่อมถอย
ร้อนให้เทพารัษ์อธิษานิเสเป่าเอามายื่นส่ถึมือนาหมอเพื่อหล่อเลี้ยประทัีพ
“รับไปินเสียเถินะ”
“เป็นพระุเหลือเินท่านา!”
วามระหายรีบว้า่อให้พลาทำร่วหลุลยัพื้นลิ้ระเ็นามทาลาันบนถนน
อารยานีถลาวิ่ัหวะเียวับสมะพราหม์้าวย่า
บัเอิฝ่าเท้าบลผลล้วยป่านสภาพเละบี้แบน
สลวูบเ่าทรุรำพัน“โธ่หนอเ้าผลไม้ที่น่าสสารโนย่ำยีะแล้ว”
“มิเป็นไรอันเรายัมีอีมาโ”
ำปลอบัึ้นปารถล้วลในถุย่ามพร้อมทแทนารระทำึ่่อเสียหายอน
ะยื่นให้แลประัษ์ัับพลันะลึ้า
“นาเือพราย!”อารามเินาทัทาย
อารยานีลืมอีบา่วเพราะพิษสื่มน้ำอมฤาโบรีธาร
“ัวันมิเยพบพานท่านมา่อนเลยนะ”
หยิบวยผลไม้อย่า่วนเินหนีหลบผู้ทึทั
“หยุ่อนเถิ”
พรห่มาวประบามิ“ำันมิไ้หรือ?”
ย้ำถามนาที่ยั้อใอยู่มิลาย
“ท่านเป็นผู้ใ”
นาหมอำบุรุษรหน้าว่าเป็นผู้เยลัพานเหาะึ้นฟ้ามา่อนมิไ้
รุธาปารถเอ่าสสัย“้าพเ้าือ”เอ่ยไ้เท่านั้น
“ให้ถอยไปบันี้!”
ายราเ้ามาวาพิทัษ์ไล่เสียเ้มใส่ำพวห่มาวออห่านาหมอ
อาศัยอิทธิฤทธิ์สัาารุธาปารถไ้ทราบแ้ว่าเป็นร่าแปลอเทพารัษ์
“ออภัยเถิท่าน”
ึล่าวอ่อนน้อม“มิทราบว่าเิอันใึ้นับนาอารยานีระนั้นหรือ”
นเหุใถึรู้นามนาหมอ้วยเพิ่ะประสบพบ่อรีเพ่เล็
รั้สำแแท้ริบุรุษห่มาวเป็นร่าแปลมาเ่นัน
“มิใ่สิ่ที่ท่านวรรู้รุธา”
้านอารยานีหิวัปลีวิเวมุมสบปลอผลไม้ินปล่อยให้สอนเรา
“อันเราอยา่วยนาท่านเทพารัษ์”
รับสารภาพทั้ปารถหา่อสบเหมาะไ้เ้าใล้
“รู้แ้นาว่านาหมออาารเ่นไรเียวนั้นหรือ?”าแุ่นเียว
รุธาปารถพยัยิ้ม“ท่านเทพารัษ์อามิเื่อหาะล่าวว่าอันเราับนาเยมีวีรรรมร่วม”
“เอาล่ะนี่มิใ่ารใอท่านเลย”
ท่าทายัห่วในสวัสิภาพอพรายเืออารยานีำเป็น้อเสียมารยาทับทีั้น
มีหรือะละทิ้่ายาย“ประทานโอาส้วยเถิ”บุรุษห่มาว้มน้อมวันทา
“โอ้!อย่าทำเ่นนี้เลยท่านผู้เหนือั้น”
ท้ายแล้วเทพารัษ์ในร่าายราบอให้เลิล้ม
“หามิเห็นถึเนาถ่อแท้เนื้อในทุ์รมับารที่ท่านผลัไส”
อ้อนวอนเพื่อเี่ยว้อำปารถล่าวอรบเร้า
นเทพารัษ์อ่อนิ“พอที่ะรู้อยู่ว่าท่านมาี
เลยเปิทา”
….เ้าแห่วามุ้มรอรุธาปารถาปีโบยบินเหนือพื้นป่า
สาสายามริบสำรวทั่วบริเวสระน้ำใสลาไพรพนา
ลไ้ปัใแล้วยาหัถอหวัไว้สัวันบุพาวาสนาส่ว้าถึ………
{าเป็นารแสเรื่อในอีอพระพุทธเ้าึ่ปราในพระไรปิ่อมานำมาแ่เป็นหนัสือเพื่ออธิบายยายวามเรียว่าอรรถาา}
#โบรีธารในอรรถาล่าวเปรียบเี่ยวับน้ำสามระับ#
ระับ1=หมายถึุสมบัิอผู้มีบุาธิารึ่อยู่ใน
รอบศีลธรรมอันีามเื่อมโยสู่นิพพานผลารรัษาปิบัิธรรม
เสมือนสระโบรีุ่มเย็นสบ่อเป็นทิพยสมบัิบัเิประโยน์
ระับ2=หมายถึโบรีอาเป็นิเลสที่ทำให้ลุ่มหลและยาสลัทิ้
ในทิพยสมบัิึ่่อทุ์ไ้เ่นันหาไม่ใ้ิพิาราหยั่ถึ
แสให้เห็นว่า/มนุษย์/นาา/เทวา/สามารถปิบัิธรรมไ้สูึ้นอี
โยแยแยะออว่าโลียสุไม่แท้ริและไร้ยั่ยืน
ระับ3=หมายถึารมุ่บำเพ็บารมีให้เ็มเปี่ยมเพื่อบรรลุนิพพานละพ้นหลุบ่ววััร
ความคิดเห็น