คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สีทันดร
ศัรินทร์นาาประอร่านารัืนสู่ท้อนทีโามแนหรีอีสาน
นถึห้อโถลาบัลลั์เร็เเ้วประายแวววับ
นาเือพรายอารยานีรั้ายถอยออห่ารีบแยเ้ายัเูหาสัส่วนน
มีโอาศไ้รุ่นิับสิ่ที่ผ่านมาราเมื่อนาาบาาลอาหาบุอาาัรเวหาหล
เหุ้วยนาถูลัพาโยรุธาปารถนท้ายสุ้อประาศ่อพารุธาศรุาเลือู่รอ
“เพราะอันใเล่าหนอ”
อารยานีนวลปราผุริ้วร้อนวูบวาบเิประหลาับในมิล้าแม้ระทั่พบประัหน้า
อีฟาท้าวศัรินทร์นาายัิในห้วรื่นรมย์ปรีานัรั้นาเือพรายอารยานีัสินเลือน
“มิแล้วัน”
ีพรพลุ่นพล่านร้อนรันสมยอมปล่อยให้อารม์รอบำเลยผ่าน
วบเ้ารีสันิั่เิม้วยว่าั้นอนประสิทธิ์วิาศาสร์เลื่อนายย้ายร่า
เพื่อ่อประโยน์แ่วิถีารรับหน้าที่ธนแพทย์สั่สมบารมีไถ่ถอนบาป้อระทำ่อเนื่อ
บ่าวสอนาีเ้าเฝ้ารายาน
“เพลานี้นาเือพรายอารยานีไ้แ่หลบ่อนเ้า่ะท่าน”
พะวลนลานลืมสิท้าวศัรินทร์นาา้าว้ามเ
“เิอันใึ้น?”
เปิวาาถามไถ่เรยัอยู่ในอาารล้าแรมิพร้อม
ถลันอารยานีนาสัาระท้าวท่าน่อนานไ
“มิไ้เป็นเ่นไรเ้า่ะ”
ส่อเ้าน้ำเสียอบับระแสไ้ถึวามแปรปรวนภายใน
ประโยท้าวศัรินทร์ยืนรานาราพาเพียร
“ถึราเพลา้อร่ำเรียนแล้วนะ”
ถือว่าเป็นรุท่านแล้วสามารถทัท้วเอาไ้
“มิสะวนัท่าน”
อ้าเหุผลึ้นประอบ้วยเลี่ยประสบเนร
ทันใมีเอ่ย้าน“มิไ้!”
สุรเสียเ้มยัิรวามเร่รัรับผิอบ่อภาริานะอาารย์
่อให้นาเือพรายอารยานี้อระทำามหน้าที่ศิษย์
แ่้วยเป็นารโนบัับฝืนระทำวิึมิปลอโปร่นัยาแ่ารำหน
“อันเราอยานำพาไปยัอีสถานสำั”
เสมือนท่านท้าวศัรินทร์นาาัวน
เิประายแสสีทออำพันเรือรอในวานาเือพราย
“หนใเ้าะ?”
ท้าวศัรินทร์นาาเอื้อมแะสัมผัส่ว้อแนเรียว
านั้นหลับาเพ่ำหนธาุอาาศให้เปิทา
สอร่าปราายยัสวนอไม้พฤษาหลาหลายนิ
บริเวเบื้อหน้าทำให้นาเือพรายอารยานีละลานาับมวลอมะลินานาพันธุ์
“่าวิเศษ!”
อุทานื่นมยั้นอออินถวาสีาวบริสุทธิ์ที่อออบานสะพรั่
ประับประาเ็ม้นลิ่นหอมอ่อนละมุนวนให้หลใหล
“ามทั้รูปหอมทั้ลิ่น”
ระวีระวาอารยานีเือพรายเผลอโน้มายลสูอมม
อ์นาาบาาลแลหยุนิ่ับภาพเบื้อหน้านเิ
ฝุ่นผระแสลุ่มหลลาล่ำามายพยายาม่มสะลั้น
ให้ลายลเพราะ้วยมีเส้นแบ่วามเป็นอาารย์ับศิษย์ให้ระหนั
“สวนอินทร์ถวายแห่นี้้อนรับเสมอ”
ประส์สิ่่อให้สร้าแรบันาลแ่ศิษย์ท่านหวัระุ้น
แ่นาเือพรายอารยานีเร่ร่ำเรียนศาสร์ั้นบรรลุผล
“มินึเลยว่าท่านสามารถเสเนรมิุ้อาร”
อารยานี้าวย่าื่นาื่นใแวะเวียนพร่ำื่นมับทัศนียภาพโยรอบ
“แม้นัวเธอบำเพ็บะ้อสร้าอานุภาพไ้สัวัน”
วาาท้าวศัรินทร์นาาหมายถึสร้าสมบารมี
“อย่าว่าระนั้นเลย้อรออีี่ภพาิร้อยโิถึเทียบทันเ้าะ”
เห็นถึอิทธิฤทธิ์ั่่ายายอารยานีนึเทียบท้อแท้
ประโยึ่ทำให้ท้าวท่านประส์ผลััน
“โปรอย่าท้อถอยเป็นพอเพราะวามสำเร็ย่อมมาาวามเพียร”
เมื่อรับแรพรประเสรินาเือพรายอารยานีบัเิพลั
“ท่านรุเ้าาืนลับยัสถานสอนันเถิ”
“ให้ไ้รื่นรมย์ับพฤษา่อนอารยานี”
อี้านมุมัหาฝ่ายมืิรั้ไว้มิให้นาเือพรายน้อย
ไ้สำเร็ศาสร์วิาเร็วนัปรารถนายืเยื้อเือเลศนัย
เพื่อบำรุปรนเปรอสนอใท้าวศัรินทร์นาาสู้รบ่อร
ับมวลริปรุแ่ัวนระหว่าเยือนยัสวนอินทร์ถวาย
…..สูรย์พารานรเหุอันยัมิสามารถ้าวผ่านสีทันรอแม่น้ำสายแห่วามายไ้
พามารอสูรอัศนัยำ้อมอยู่ับวามระทมรมรอม
สลพิศมอยัร่าไร้วิาอนาไยสีเมียรั
ในโลแ้ว
ที่วารอบร่าบนแท่นหินย้อนหวนถึหนหลัอีหวานื่น
“หยุนะเ้าเป็นผู้ใถึบัอาบุรุสถานนี้ไ้?”
สาวามธิาอพายัษ์ียศาเ้าเมือปลัษา
เอ่ยวาาถามับผู้ล่วล้ำแนอุทยานว้าะออมาลำพั
บุรุษหน้าามายุเ่าอบ้วยน้ำเสียเรอาา
เพิ่สำนึรู้ว่านเอหลทาเ้ามายัเหวห้าม
“้าพเ้านามว่าอัศนัยเป็นอสูรทาฝั่สูรย์พารานร”
ลัษะพินอบพิเทารายาน่อเบื้อหน้าธิาเลอโม
“ลุึ้นเถิ”
ไยสีธิายัษ์ีมิเยประสบพบเห็นพวอสูร่าถิ่น
ึใร่ประส์แลเปลี่ยนสนทนานาโน้มาย้ม่ำเ้าหา
ออำสั่เยหน้าให้พิศูราสบาันเื่อมประสานใ
ุเทพรีศูลยิศรรัปัอเิรัแรพบทันทีวินาทีนั้น
่วยัสถานะเพียอสูรหนุ่มไร้ศัินาวามรันำพาเสน่หาเป็นเหุ
ั้นยุยส่เสริม้อปีนป่าย้าว้ามเำแพเมือั้น
ผูรัสมัรใสานสัมพันธ์สวาทาพวั้น่ำิ้นรนสร้าื่อ
อุสาหะยระับนไ่เ้าึ้นมายืนยัหัวแถวในสายา
มุ่มั่ทะเยอทะยานสร้าฝันเพื่อภาภูมิเีย้านาึ่สูศัิ์
เป็นถึธิาเ้าเมือสู้ฝ่าฟันอุปสรรนานัปารนบรรลุผล
ท้ายสุลับ้อมาพ่ายแพ้ับวามายที่มาพราภิริยาไป่อนวัยสมวร
ั่วใถูวัระาัรอนะาึ่ประสบับนเอ
“้า่ออริอันใับพรหมท่านหนอถึลิิให้เป็นไป”
ร่ำรวนึโทษสิ่ลำเอียั้นหาท้าทายท้าวมัุรา
“เอาละนะ้าเอะ่อรรมทำเ็นบรรเลเอ”
อิ่อวาสนาอันล้ายถูลั่นแล้พามารอสูรอัศนัย
เริ่มสะสมฤทธาั่วร้ายสร้าเรือสำเภาอาถรรพ์หวัแล่น้ามสีทันร
สายน้ำแห่วิาเพื่อามเรียไถ่ืนีวินาไยสีเมียรัาแนโลันร์
….ใ้บาาลโามในถ้ำัสาวิมานทิพย์ห้อสมาธิารเรียนรู้
เ้ม้นนาเือพรายอารยานีทุ่มเทน้อมรำลึถึสิ่ศัิ์สิทธิ์
สถิในสามโลหล้า/ั้นฟ้า/ั้นิน/ั้นน้ำ
อธิษานิประส์สร้านำศาสร์่อผลประโยน์มอบ่อมวลสรรพสิ่เป็นประารั้มั่น
สสารพลัานรูปายทิพย์หล่อหลอมรวมันเป็นหนึ่เียวับายหยาบ
มนูอินทรีย์ในร่าไหลเวียนวนวามรู้สึเบาลวนธารลมเย็นพัผ่าน
ำหนิสั่ายเลื่อนมายับริเวสวนอินทร์ถวายพฤษา
“นี่ัน!ทำสำเร็แล้ว”
“อย่าปล่อยอารม์หลปลื้มเ้ามาแทรไ้”
ำแนะอ่อนโยนาท้าวศัรินทร์นาาเือนสินาเือพรายอารยานี
ยับยั้ั่พิารา้วยราานปัามีอยู่แล้วเลยบรรลุ
ท้าวศัรินทร์นาารึรอละเอียถี่ถ้วนถึหลัธรรมำสอนศาสา
“สัว์โลย่อมเป็นไปามรรม”
ิสว่าเ็มบริบูร์พร้อมปล่อยอารยานีให้ไปสร้าสรร์รรโลวามี
“อบพระุท่านที่ยื่นเ้า่วยเหลือนพ้นาวิฤ”
เพลาาลยามวรแ่ลาาล้ำ่าือสำนึัู
“รวมถึมอบวิทยาทานให้ในีวินี้หาสามารถทแทนอเพียบอมาเถิเ้า่ะ”
นาเือพรายน้อมสัาระ
“เอาไว้่อนอารยานี”
นัยยะประโยอท้าวศัรินทร์นาา
ส่วนนาีรับใ้ลั้นสะอื้นมิอยู่ถึราาริ
“อให้ท่านพี่สาวทั้สอสุภาพพลานามัยสุสใส”
วาาออาใเือพรายน้อย
ามาำหนบ่อิาลส่อล่วอนาเห็นท้าวอนุรานาาพิภพ
ึ่เยแ้ไว้แ่นาเือพรายษิาอันว่าธิาอารยานีะไ้ืนมาุภูมิ
โยมนราสามารถนเอหลัารับารเื้อูลาบุรุษนาาบาาลเื้อสายสูศัิ์
….อ้อมอรับวัสมารรออย
“เป็นเยี่ยใลูอารยานีอแม่”
เื่อนมัผูพันธ์แน่นหนาสายใยัมิา
“ไร้ทุ์มีสำราีเ้า่ะท่านแม่”
อารยานีุอไออุ่นแห่รับริสุทธิ์อีประารสัเ
ถึอาารเ็บไ้ไ้ป่วยมาราเนื่อธาุราศีหมอมัวหาระแสีวามิพบ
“ท่านแม่ล่ะเ้า่ะ”
ถามไถ่ห่วใยในโรภัยนาเผิ
น้ำเสียาห้วมิล้าเผยเอ่ยให้ลูสาวรับรู้ลึๆ
เร้อมาทุ์ับนอนเป็นแม่พยายาม่อน
“ีึ้นมาแล้วละนะลู๋า”
มิเป็นารมุสาเพราะเปี่ยมล้นปิิึ่อารยานีืนสู่ถิ่นาน
่อมอบวามรู้สึื้นันสุั่ำวาาว่าามริะนี้
แม่ลูสนทนานถึรายามพัผ่อนนาเือพรายษิาย่าเ้าห้อ
เพ่ไปบนหิ้พานรอรับลูแ้วประายสีนิลเริ่มแสหม่น
น้อทำใปลอนิัสัารนำสมาธิเ้า่มวามเ็บปวทั้หลายที่รุมเร้า
….น่านฟ้าเบื้อบนรุธาปารถสลัปีถอหาเสายทิพย์
มานพรูปาม้าวเินสำรวพื้นินรา่อนอนิามไล่ล่ายัษ์ีสอน
ยัุใล้บริเวำแพำเมือสูรย์พารานรอเหล่าอสูราย
สัหร์้วยระแสิานแรล้าอพารุศรุารวับถึรัศมีอำมหิไ้
วาระไถ่ถอนวามผิในหน้าที่เย่อไว้ทหารเอรับอาสาแ้ไ
ารมาสำรวถิ่นอาาัรอสูรไ้เบาะแสนำสู่วามระ่า
ามวลลิ่นเหม็นเน่าาวเลือละลุ้ลบอบอวล
ระทบนาสิรุธาปารถแว่วเสียร้อโหยหวนระมหลัำแพั้นลอยถึหู
เหล่ามนุษย์ทาสถูับทรมานรีเนื้อเพื่อให้โลหิแิบ
ไหลรินออาร่าลสู่ราท่อรอรับไว้ไหลรวมไปอีสถานเื่อมถึัวเรือสำเภาอาถรรพ์
พิธีรรมำเป็น้อใ้หยาหยเลือเหล่านั้นหล่อเลี้ยพลัวิา
เพื่อะลอยลำแล่นผ่านเส้นทาแม่น้ำมระามระบุในัมภีร์สูรอฝ่ายอธรรมวิถีแห่วามั่วร้าย
“เร็วเ้ารานี้้อบรรลุผล”
เรัานพลานท่อนร่าเป็นมนุษย์แ่ศีรษะเป็นยัษ์มารออำสั่เร่มือ
ภาริามท่านพามารอสูรอัศนัยบัาุประส์ับมนุษย์ทาสมาสัเวย
อเศษาทับถมสูท่วมเท่าภูเาเลาาเสียรีร้อโอโอยรวรา
าารถูทรมานเพิ่มรู้สึสาใให้แ่อสูรายยัษ์ีที่ลมือ
“ร้อเ้าไป!”
อีนแสยะยิ้มเี้ยวมสมน้ำหน้าับผู้ใ้อำนาวามลุ่มหล
ราะมัวเมารสิเลสามให้ไ้ถูพามายัูหาแหล่พราสัหารีวา
เออวลัษ์สามารถในารสัมผัสับทาเสียรวมทาลิ่น
อพษ์เผ่าพันธุ์วิหโยรุธาปารถทำให้้อมารู้เห็นในสิ่อัปยศอพลพรรอสูราย
ที่ทำับมนุษย์เยี่ยไร้่าึเส่อนพราายเินปะปนับบรรา
ฝูทาสใหม่หิายเ้ามาในำแพเมือึ่ถูล่อโยมน์ำ
ลับัมายาแปลใ้โมพรรเรือนร่าหิามเมือ
สำหรับพวายอันระสันเสพสัวาสเมถุนึัูไ้่าย
ส่วนสรีถูลวให้หลใหลในารมโปรยอมานพรูปาม้วยน้ำำมธุรส
ิเลสัหาบัาล้ายบ่วมัลุ่มปวนมัวเมามาย
พาันเินอย่าไร้สิเลื่อนลอยามิเป็นแถวยาวไม่าสาย
ถือเป็นโศนารรมปลิีพสัเวยเลือเพื่อสร้าสำเภาอาถรรพ์
พาหะอบสนอวาม้อารอพามารอสูรอัศนัยที่ยึมั่นถือมั่น
ในภิริยานาไยสีนาน้อร่าเอาีวิผู้นมามาย
รุธาปารถประัษ์ับวามโหเหี้ยมอยู่รหน้าบัเิโทสะ
แทบะายืนร่าเิมีปีระหน่ำัใส่ร่าอสูรายยัษ์ี
บุเอาืนเพื่อ่วยเหลือเหล่าทาสมนุษย์ไ้พ้นาารทรมาน
ประอสิแ่ยัมิลมือถือิ‘น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ’
หาสิ่ทำไ้เพียแ่สำรวรวราสืบารระทำไป่อน
ลผลีผลามสันานล้อนำไปรายานแ่ท้าวพารุศรุา
อ์ผู้ปรออาาัรเวหาหลว่าเิสิ่ใในเมือสูรย์พารานร
ราสบโอาสใ้อิทธิฤทธิ์เวทมน์หลุออมายันอเบริเว
สยายาปีโบบินทะยานึ้นฟ้าลับไปรายานสิ่ั่วร้ายแ่ผู้บัับบัาให้ทราบรู้
….สุนันทาแม่เ่าเือพรายแ้่อท้าวสุรทินเ้านรบูรพาอาโป
“นาเือพรายอารยานีไ้ืนยัถิ่นานแล้วท่านทั้ยัล้ำในเรื่อศาสร์วิาเลื่อนายย้ายร่าอี”
ท้าวสุรทินสบนิ่ฟั้วยั้เรียมใไว้รอรับสิ่ที่ะเิภายภาหน้า
มิประมาทพลาเหมือนรั้อีาลอันส่ผลถึบันี้
“ศิษย์แม่เ่า่าวิทยาพันา”ล่าวยินีร่วม
“เนื่อ้วยเนื้อานภาระ้อ้นว้าสรรหาเ้า่ะ”
นาเือพรายสุนันทามิไ้โอ้อวเินบรรยาย
เ้าลาาลใ้แผ่เ้ามาใล้ทุทีท้าวสุรทินสัมผัสถึ
“อแม่เ่าประบเีย้าส่เสริมย่อมเป็นุศลี”
ประหนึ่วาาแฝบอทาอ้อม
“เ้า่ะท่าน”
สำหรับผู้ผ่านประสบาร์ย่อมระหนัระวัเป็น
….รบราออเินทาล่อเรือสำเภาอาถรรพ์ไปยัุ้มสีทันรทวืนสิทธิ์รัเมียวั
พามารอสูรอัศนัยนำร่านาไยสีบรรุโลแ้วแ่ประับประาามพรั่พร้อม
เรียมท่อสู่หุบเหวเปลวนรโยแสนยานุภาพวิปริผิั่วเสริมวามร้ายา
าววิาอเหล่ามนุษย์ทาสึ่ไหลรวมหลั่รินแล้วยีวิ
ส่สายเลือหล่อเลี้ยเป็นเรื่อ่ายายับล่อแล่นผ่านเส้นทา
วบถึยับริเวสายธาราเื่อม่อหออยโถถ้ำอาาัรอท่านมัุรา
บุรุษผู้มีประวัิพิสาราารผุวามยุิธรรมั้นำเป็นัสินประหารบิานเอ
หัวเรืออพามารอสูรอัศนัยู่ประาศให้ออมาปะทะ
“พามารอสูรอัศนัยอท้าทายเ้าแห่วามายให้ออมาพบ”
สะมแผป่าวร้อึ้อ
บนแท่นศิลาอาสน์ปู้วยห้าารอรับประับหัวะโหลไ้แสอาารเรี้ยวรา
พอมีมารมาผยืนล่วล้ำถิ่นไร้ึ่มารยาทใ้ฤทธิ์เปรายัอีฝั่ฟาแม่น้ำ
“มีประารใถึไ้ล้าบัอานั!”
รัศมีแร่ำเปล่รอบายเอ่ยวาาเ้มเือาล
“อันเรามาทวภิริยาืน”
แ้เนาในารมาเยือนยัถิ่นุมนรับผู้ปรอเแน
“เิ!้ามมาไ้หาสามารถพอ”
อบโ้มิสะท้านีทวนท้าืนประมาสำเภาอาถรรพ์
ถ้าโล้ผ่านสายน้ำสีทันรมาให้ถึเสีย่อน่อยว่าวามัน
ใบเรือาพร้อมพุ่สู้ระแสน้ำไหลเี่ยวราแหวว่าย
ท่ามลาววิามามายเสียร่ำไห้โหยหวนอาลัยระมทั่ว
สายใยเหนี่ยวรั้ยึิทั้วามโศเศร้าอาูร่าวาั้น
ผอสัะสัาอาายื่นมาับเาะุรั้สันาบสำเภาอาถรรพ์มิให้เลื่อนยับ
“สามีอันมาแล้วหรือนี่”
บัเิมิหลอนเห็นนาไยสีรารั้เยาว์วัยามย่ามายืนรเบื้อหน้า
สภาพ่อยแปรเปลี่ยนสัารเน่าเปื่อยสลายเสื่อมถอยามาลเวลาลประัษ์แ้
“มิใ่ริ!”
พามารอสูรอัศนัยิถึผะเบือนหนีแ่อีแร้าน
“ะรัมิเปลี่ยนแปล”
ระหนัหยั่รำลึย้อนราแรพบึ่สัามีไว้่อันหนัแน่น
รวบรวมสิผินหันมา้อวามเป็นริแม้นรูปอัปลัษ์สะอิสะเอียน
“โอ้ไยสี!”
ถลาวิ่เ้าใส่าศพ้วยอารามโหยหาิถึสุะทน
มายาเสอท้าวมัุรามิอาทำประารใไ้ับพามาร
ผู้ื้อึ้วยพลานุภาพวามรั้อยึมั่นในใอสูร
ปาิหาริย์โหมพัพาสำเภาอาถรรพ์ล่อลอยฝ่าลื่นวิูอนิาใล้วนเียนเยื้น
ปราาร่านทสอบพัลท้าวท่านน้อมนำสิปัามาล่าววา
“มีปุาแ่ท่านอัศนัย”
วินิัยนับถือรยาหัห้ามวามรู้สึ่อนาภิริยาึั้ำถาม
“ให้ว่อไวอย่า้าเลย”
ท่าทาพามารอสูรอัศนัยแลมอเห็นฝั่สั่ำลัพลวนวายัเรือใบ
“เยปรารอบรัวใมิมีผู้ายภายในนั้น?”
ปรัาวลีถึับทำให้พามารอสูรอัศนัยะลึัน
“พยายามเสาะหาให้ประสบเสีย่อนแล้วถึมาามทวเอาไ้”
ประารท้าวมัุราหวัี้่วยพบทาสว่าสลัหลุบ่ววิปโย
านะพามารเหนืออสูรทั้ปวลับหมท่าหาวิสันาำอบมิเอ
เนื่อสัธรรมสุท้ายแล้วในสมาิรัวเรือน้อายามันไร้ีรัยั่ยืนใ
สำเภาอาถรรพ์ย้อนยัทิศเ่าเิมที่เยผ่านหอบเอาวามผิหวัืนไป
บทสวอภิหปัเว์ห้าพิาราสัาร
1.ราธัมมา/เรามีวามแ่เป็นธรรมามิล่วพ้นวามแ่ไปไ้
2.พยาธิธัมา/เรามีวามเ็บป่วยเป็นธรรมามิล่วพ้นวามเ็บป่วยไปไ้
3.มรธัมมา/เรามีวามายเป็นธรรมามิล่วพ้นวามายไปไ้
4.ปิยวินาภาวา/เราะ้อมีวามพลัพราาอรัออบทั้สิ้น
5.ัมมัสสา/เรามีรรมเป็นอนเหุรรมีหรือั่วั้อเป็นทายาทอรรมนั้น
{อ้าอิาพนานุรมพุทธศาสร์บับประมวลธรรม}
….อันผู้เริทั้หลายปวาราให้หลุพ้นวััรวรอุปสรรรนี้
่าับเี่ยวทุ่มเทพาเพียร้นหาแสธรรมนำทาปิบัิ
หมู่มวลแบบอย่าอภิาสมะล้วนบรรลุ้าว้ามโยปล่อยวา้อยึมั่น………
ความคิดเห็น