คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ก่อร่าง
หลัาิน้าวินปลาเ้าหัวแเินไปล้ามือและอ้อมลับมานั่ฟัยายเล่าเรื่อบ
เ็สอน่วยันัเ็บสถานที่ส่วนเเม่เ่าหอมหยิบับแ่
ำหมายัเ้าปาอมเี้ยว่อนใ้มือปาสีผึ้วาทาทับเป็นอันบวิธี
“เว้าแล้วะไป๊!”
เ้าหัวแัวนเ็ผิวหมึลุึ้น้าวหมาบัโ้ยระโีัวามิ
ึผูาเียห่อทอำไว้ที่เอวแล้วยันายลุึ้นะเ้อมอไป
ยัมุมป่าที่ถูไฟใหม้เผาเมื่อ้นเือนที่แล้วีพรลเท้า้าวย่าเินไปทาแ่หินั้ลับา
ผัหวาน้นแรูยออ่อนอาบแมือยับย่นแห้เหี่ยวโน้มน้าว
เี่ยวิ่เ็บยอปลายามเินไปอีทา้ายสามสิบ้าว
้นผัหวานให่สูท่วมหัวอายุ้นผ่านมาหลายปียืนรอให้เ้าประำมาเ็
อันบา้นพุ่มยัเี้ยหลบไม่พ้นแรไฟลุท่วมเผาลนใบเหลือแห้แล้าย
แ่ราบใที่ราเห้ายัหยั่ินอยู่พลัธรรมาิไ้ลับมา
พลิฟื้น่อร่าสร้าัวใหม่อีรั้เมื่อฝนแรอฤู
อีถัไปูยออวบเ็ม้นประหนึ่เป็นารประาศอิสระ
ว่าในผื่นป่าแห่นี้ไม่มีใรับอเป็นเ้า้าวเ้าอแบบีรัถาวร
เหล่านานาพืพรระยินี้อนรับผู้แวะมาเยือนเสมอ
ถ้าไ้นำยอิ่้านสาาเพื่อเอื้อประโยน์่อมวลมนุษย์
ใบเียวเ้มบน้นรวมพลัับแสแสร้าอาาศบริสุทธิ์ฟอปอสรรพุเหลือล้นาธรรมาิ
รายละเอียุ/ำแหน่/ลายแทุมทรัพย์ถู้นพบารุ่นสู่รุ่น
เ่าหอมี้บอระบุบรรุใส่สมอน้อยทั้สอหลานไว้เรียบร้อยแล้วั้แ่ำวามไ้
ประโยที่ว่าสามารถหลับาเินในป่านี้ไม่มีหลใ้ับเ็ทั้สอไ้แน่นอน
ยายหอมเินลัเลาะเล็มยอผัหวานป่าสัห้าห้น็อพูน
ล้นอบะร้าเ็ใบอป่ามาลุมปยอผััเ็บวามุ่มื่น
อระเียวาวแโผลู่มอพ้นินำรอเวลาอีไม่ี่วันสามารถมาเ็บไปลวิ้มน้ำพริินไ้
เ็ผิวหมึรอบน้นหว้าลูสุปาเลือบสีม่วอมเม็ลูหว้า
รสหวานเือฝาเ็มระพุ้แ้มมอาที่สูลมาเห็นหลัยายเ่าเินเ้ามาใล้
มือน้อยลิเหนียวปีนป่ายไ่ลมายืนัรอไม่ปล่อยเวลาผ่าน
เ็ใบไม้สานระเ้า้มหาผลสุที่ร่วา้น่าหวานนัในสายาะเ็บเอาไปแบ่ันิน
ะยายหอมยหามอนะร้าเินผ่านแมลทับสีเียวประายแส
าปีบินทะยานึ้นฟ้าไปเาะบนยอ้นิสูแทะเล็มใบเป็นอาหารหล่อเลี้ยประทั
“ยายๆถ่าแหน่”
ฝ่ายหลานเ็ผิวหมึถลันวิ่ามหลัยายทันพอี
พะเนียั้นให่ยืนระห่านอแหนำไ้ว่ายายหอม
เยูฝานเอาเปลือาลำ้นไป้มให้ินเป็นยาแ้ท้อร่วใน่วระบาหน้าแล้ปีลาย
วามห่าไลยาแ่ารเินทาไปยัสถานที่โรพยาบาล
แนวรัษาทาเลือาารใ้ยาสมุนไพรราแ่นไม้ถูนำมาบรรเทาแ้ัไ้
เ้าหัวแลูบเปลือหอมรอบลำ้น่อนใ้ปลายเสียมสับัไม้เลื้อย
ออารอบโน้นนาสอนโอบเสร็สิ้นภาริพิทัษ์ัวัพืาฝาให้แล้ว
สบายใผิวปาเป่าเรียหมาที่นอนหอบแใ้ร่มพาย้ายเปลี่ยนสถานที่
้านยาย่าับเ็ผิวหมึเินลมาาลานป่าหินหลุอบาีนเามุ่สู่ทุ่นาโล่เียน
้นไทรพัไหวเอนแผ่ร่มเาเือบทั่วผืนหนอน้ำลานาว้า
ไผ่สามอบนูหนอส่าย้นโบเรียสหายให้เ้ามาพัหลบแ
ะวันเที่ยรหัวเ็ผิวหมึวิ่ถลาาเป็นประายเล็เป้าหมาย
บัโ้ยพุ่ามนแถึหนอน้ำ่อนระโนลนัุ่่มัวแ่
ัวุ่ม่ำแลบลิ้นวัน้ำเ้าปาเพื่อระบายายร้อน
รหลัสันูหนอเ้าหัวแนั่บนอไม้ผุใ้เสียมถาปาหน้าิน
้นหาหอยาบหลบ่อนลินหน้าแล้ปูนาัวเื่อนระอสีำเ้ม
ถูมือน้อยุระาลาออมาา้นรูไ้ปูและหอยพอเพียแ่อาหารเที่ยแล้ว
เลยย้ายยับเินึ้นูหนอมาสมทบับยายเ่าที่่อไฟรอ
พื้นน้ำแวระายเ็ผิวหมึระโนำผุำว่ายเล่นไล่สนุ
อปล้ำฟัเหวี่ยหมาบัโ้ยะุยน้ำผ่าวล่าถอยหนี
เพลิเพลินสนุนล้าทั้นและหมาึ้าวึ้นมาพลัเปลี่ยนผ้าุที่เรียมมาาบ้าน
“โอ้น้อ!”
เ้าหัวแร้อวาเพราะละออน้ำระเ็นาบัโ้ยที่สะบััว
ไล่น้ำามนพลาระิหาทัทายีใประมาว่าไม่พบเอันเป็นาิ
แม่เ่าวาะร้าล้าาย้นลย่ามล้วเอาห่อพริห่อเลือออมา
ว้า้ามมีพร้าเินึ้นไปหาอไผ่ไ้ลำปล้อนาเหมาะ
้านเ้าหัวแเลือเห็ัแยแล้วนำไปล้าสะอาในหนอ
พร้อมปูหอยัเรียมวาบนใบอสำหรับยายปรุเรื่อ
ไ้ไผ่เป็นท่อนหย่อนเห็เ็ยอผัหวานเิมพริเหยาะเลือ
ลในระบอไผ่อุปิ้วยผัเปรี้ยวสมุนไพรป่าแล้ววาลอเพลิไฟร้อน
รอนมีน้ำเือันออาปาปล่อถือว่าแสุินไ้
อี่วยันเผาหอยย่าปูทั้ปิ้ั๊แนในั้นอนนั้นเลย
ไม่ั้าเ็ผิวหมึวาสายบัวปอลอใยบนใบบัว
ว่ำน้ำพริปลาร้าบอ่อนระปุเทระายลิ่นวนน้ำลายไหล
เปลือหอยาบปรับสภาพลายเป็น้อนัแเห็ร้อนเ้าปา
รสาิเปรี้ยวหวานปนเ็มปะแล่มฝีมือแม่เ่าปรุลมล่อม
เ้าหัวแอบับารแะัระอปูปั้น้อน้าวเหนียว
ลไปิมันปูหอมรุ่นหมาบัโ้ยแลบลิ้นเลียปา้อรอท่า
“เอ้า!ินสา”โยนเศษอพะเนินให้หมา
ทั้ยายหลานเริอาหารบัโ้ยย่อแอบไปหลบมุม
ีบหลับลาวันเผื่อุนำลัไว้เฝ้าเรือนอนลาืน
บ่ายล้อยสอเ็น้อยนอนแผ่หราพัาใ้ร่มเาไทร
ยายหอมเี้ยวเอื้อหมานั่้าๆหลานเอเนแลโยรอบ
ลมเย็นโยระทบผิวน้ำเป็นริ้วระพือไหวมวลแมปอล้อลื่น
บินไปเาะใบบัวหย่อนปล้อหาุ่มลพื้นน้ำปล่อยไ่วา่อเิเป็นีวิสืบ่อไป
สิผุบัเิแม่เ่านึถึำสอนิธรรมเปรียบเปรย
‘อไผ่ไหวเอนลู่ลมั่ผู้ใรู้ัลราปล่อยวาไ้ผู้นั้นย่อมหลุพ้นแร้านวามหายนะ’
หมาบัโ้ยหูไวไ้ยินเสียระพรวนาฝูวัววาย
ที่ำลัเินมุ่หน้าสู่แหล่น้ำลาทุ่มันผหัวึ้นนั่มอ
“มาๆพวเฮามาโพร้อมัน!”
บัเิโลาหลบรราเ็เลี้ยวายัวเล็ัวน้อยถอสะบัผ้าวิ่
ลเล่นน้ำันบ้า็ปีนป่ายึ้นหาิ่ไม้สูระโลอยัวลปะทะพื้นน้ำ
ระเพื่อมแวระายวามสนุสนานามประสาสร้าบันเทิ
่าเฮหัวเราะลั่นปลุให้เ้าสอัวื่นาีบหลับฝันี.........
ความคิดเห็น