คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : พงษ์เผ่าพันธุ์
อัสนีบาอท้าวเทพพิรุฟาราแล้วราเล่าปาเนื้อเป็นริ้วแผลยาว
หยสีเินวาวไหลอาบรท่วมเรือนายท้าวศัรินทร์นาาสิ้นแร้าน
ปล่อยให้แส้เี่ยนระหน่ำนสาสมสิ่ทำไ้เพียหวนะนึถึรอบวพัร์นาฟ้าอ์นั้น
เพื่อลทุเลลรอยยิ้มพริ้มเพราหนุนเิมให้ยืนหยัศัาทะน
ึ่แลมา้วยอาารระอัเลือเป็นมรนาสวาท
ท้าทายฝ่าฝืนแห่สวรร์เนื่ออนุภาพวามรัที่ยัมิสามารถปล่อยวาไ้
อันบ่วิเลสัวเียวเท่านั้นส่ผลทำให้พษ์เผ่าพันธุ์มิสามารถหลุพ้นเรัาน
“โอ้!อนิั”
เทพผู้ัวัปลายสายฟ้าิเวทนาสสารในวััระาที่ยั้ามผ่านมิไ้อท้าวศัรินทร์นาา
ถึับสะเทือนรินหลั่น้ำาลั่นเป็นสายฝนโปรยปรายหยาพิรุร่วหล่นลสู่ท้อนทีผืนว้า
….มวลลื่นโหมปั่นป่วนั่รับรู้ถึวามเ็บปวอผู้้อโทษอาารั
พืพันธุ์ใบสาหร่ายพวปะารัเพรไพูรย์หน้าถ้ำแ้ว่าถูสายน้ำพัพา
นเอนโอนส่ายใ้บาาลลั่่อพายุหมุนวนแปรปรวน
วามเี่ยวาใ้เส้นทาเ่าเิมเยท่อมหาสมุทรรอย่อยามนี้สลัวุ่นลับัมิ
“แย่แล้วรานี้”
แม่เ่าสุนันทารับรู้้วยาสัมผัสว่ามิอาสามารถฝ่าฟันไปไ้
้อ้น่อลััผ่านเพื่อะไ้ลับสู่ถิ่นานทิศบูรพาน
ภาระิหน้าที่พษ์เผ่าพันธุ์เือพรายำ้อะเวนให้ารรัษาทั่วเุ้แว
นาเือพรายน้อยระับพรรษาบารมียัมิแ่ล้าอารยานี
้าั้นอนเรียนรู้้ามห้วมิิาลเลื่อนายหายัว
“ะทำเ่นไรันีแม่เ่า”
“ั้สิไว้่อนเถิ”
นาเือพรายสุนันทาแ้บอเือนรับมือับมวลปะทะมหาศาล
พรายอารยานีน้อยเิอ่อนล้าในารว่ายทวนระแสน้ำวนเียนถูพายุวสารู
“ไม่ไหวแล้วแม่เ่า๋า”
ร้อหาอีอาารย์แม่หมอเือพรายสุนันทา
เรียบเียฝืนนาเือพรายเ่าว้าไว้ะอารยานีถถอยำลั
้านไม่อยู่ับแนพาันลอยีู่พยายามำับร่ายมน์
“สาธุอ์เทวาอาโปปรมัถารน้อมนำระลึั้ิอธิษานออานุภาพแผุ่้มรอ”
ับพลัน่วนั้นเอแรระเพื่อมผิวธาราระาอย่าแรทำให้หลุพราาัน
ผลบุศรัทธาล้ารวมบะบำเพ็เพียรระยะเพลาพันปี
บัเิอิทธิฤทธิ์นาเือพรายสุนันทารอปลอภัยถึถิ่นทะเลใ้
“่วย้วย!”
หลเหลือนาเือพรายอารยานีให้้อผับระแสราเรี้ยวพัร่าน้อยปลิวว่อน
....ท้าวศัรินทร์นาาเหาะเหินหอบายบอบ้ำึุ่่มไป้วยโลหิวาววับปรอทเินยว
ว่ายแหวำิ่สู่้นบาาลมวลอไม้พฤษาหลุระเ็น
ฝูปลาระโนหนีายาลมสูบอันรายอพายุแสสีทอมุบนหน้าผาเปล่แผ่ยายวว้า
“ไนมามิทันั้รับเ่นนี้”
ทันใลำัวเร็เพรรุ้ไ้เลื้อยพันรอบร่านาเือพรายอารยานีไว้
อรัป้อันผิวเนื้อนวลนาระทบอีทั้ั้ิแน่วแน่วบุมเพื่อปัเป่าวาภัยให้สบล
เหะสถานถ้ำัสาลทิพย์วิมานแ้วไ้้อนรับารลับมา
อนาฟ้าอ์นั้นในสภาพเือพรายอารยานีที่โนหาพายุเล่นาน
นสลบไสลบรรวาลแท่นบรรทมอ่อนนุ่มรอรับ
“พบพานันแล้ว”
ละออฟอพรายลูไฟเปลวเพลิผุึ้นเหนือผิวน้ำถิ่นโาม
ในืนวันเพ็พระันทร์เ็มวั่เลิมลอทิวาลัย
ท้าวศัรินทร์นาาเรียนาีทาสผู้รับใ้มาูแลรับ่ว่อาน
หลัมอบพลัรัษาแ่เือพรายอารยานีนาผู้มิไ้สิ
่อนย้ายายเ้าสมาธิทำิภาวน่อเิฤทธิ์เทุเลา
….เพลาผ่านไปอารยานีนาเือพรายลืมาึ้นประหลาใ
เหลือเินับบรรยาาศรอบัวนรำพันนึับนเอ
“ุวามีที่สะสมทำไว้แน่เลยพอสิ้นอายุัยแล้วไ้ึ้นสวรร์นั้นเป็นริแท้เียว”
วแ้วเพรพฤษ์มีสีรุ้ส่อแสให้บริเวถ้ำัสาลวิมานทิพย์เรือรอผ่ออำไพ
านประิษ์น้ำพุอมฤั้ประับเ็มไป้วยอเพรนิลินา
ถัอีเป็นสระมรมีม่านถัทอเส้นทอาั้นพื้นที่
สำหรับทาเินโรย้วยรวยนิลมีสะท้อนพราวระยับ
อารยานีสำรวนบนเียแท่นบรรทมว้ายิ่เมื่อรู้ัว
รั้อยู่ในแพรพรรอาภร์เรื่อุนุ่ห่มามิ้นใหม่
ิว่าอยู่ในแนสรวสวรร์แ่้า่อนระไรเมื่ออยู่ๆแว่วยินเสียสนทนา
รอีฟาห้อหับลุยันายประมวลสิ่เิท่ามลาพายุ
“โอ้ฟื้นแล้วเ้า่ะ”
นาีน้อมรับใ้้วยำำับาท่านท้าวศัรินทร์นาา
หลัาารถูปรนนิบัิเป็นอย่าี“สถานรนี้ือถิ่นในาท่านทั้สอ?”
ำนาเือพรายอารยานีเอ่ยถาม
“โามนทีแนอีสานมีท้าวศัรินทร์นาาผู้สืบเื้อสายสวรร์รับบัามาปรอรัษาอาาเน่านน้ำเ้า่ะท่านหิ”
ร้อยเรียบอแ้ให้านารับใ้ันที
“แล้วยัอีผู้เ่านาเือพรายนหนึ่พอะรู้หรือไม่ว่าเป็นายร้ายีประารใ”
ทั้นั้นอารยานีเอห่วถึสวัสิภาพ
นานาีันทีแลมาทานานาีันทาทาสรับใ้้วยไม่ล่วรู้ทราบั
เพราะมิใ่ผู้พาออาเหุาร์นอเสียว่าท้าวศัรินทร์นาาเท่านั้น
“โปรรอ่อนเ้า่ะ”
ทัทานไว้้วยนาีทั้สออ้อนวอน่อนาเือพรายอารยานี
วามหมายวรพบท่านท้าวศัรินทร์นาาเสีย่อน
เนื่อเรบพร่อในหน้าที่ึ่เพลานี้ยัอยู่ในสมาธิาน.ห้อมีแ้วพฤษ์
ึระหนัอารยานีนาพรายเือน้อยนิ่สบราิไ้ว่า
ห้วสุท้ายเห็นวปราอเือพรายแม่เ่าสุนันทา
หลุลอยไปยัอีมิิ้าน้วยอำนาพระเวทย์มนรา
ประอบำนึถึาลเทศะเลยประนมมือล่าว
“ามรรลอไ้อยู่่ออี้ออบุพี่สาวทั้สอท่าน้วย”
วาอารม์มอบอบแทนที่ไ้รับารูแลอำนวย
“พัผ่อนเถิเ้า่ะอย่าไ้ัวลไป”
นาันทีรับใ้ลี่ลุมผ้าให้อีนาันทาพัวีไม่ไลห่า
พอปิเปลือาล“โธ่แม่๋าิถึท่านเหลือเิน”
ยามพลัถิ่นินึถึเือพรายษิาผู้เป็นมาราพลอยใหาย
ทำให้น้ำามุร่วลบนหมอนใบนิ่มหล่นเลื่อนลาเ็มที่นอน
่าเวทนานานาีันทีให้ำปลอบประโลม
“หารัษาร่าายีแล้วยัพอืนลับถิ่นานเ้า่ะ”
“หยุโศหยุเศร้าเถิ”นาีันทา่วยัน
มินานอารยานีเือพราย่มสัั้นระทมเธอล้อยนิทราลสอนารับใ้เลยปลีออ
….รั้ศัรินทร์นาามาถึยัห้อบรรทมรวเพรเล็แ้วแวววาวสาแส
นาเือพรายน้อยหลับไหลบนแท่นนอนท้าวท่านทำาร้าวึ้นเอนลเีย
ท่อนร่านาาาวเผืออรึายไว้แนบโอบรัุม
เสียระััสาลัแว่วนาเือพรายอารยานีพลิัวื่นึ้น
พบว่ามีนาาาวเผือรันไว้าสิเปล่เสียร้ออุทานออมา
“อุแม้นนี่!”
่อให้นาาึ่เผลอไผลเผยร่ารู้ัวลับืนยัอีรูปายทิพย์
“มีแรพอแล้วละนะ”
ท้าวศัรินทร์นาาเปรียบเปรยราเมื่อเอปิิริยาิ้นรนัืน
เพื่อให้หลุพ้นาอ้อมอรัอนาเือพราย
“ปล่อยนะ”
ลั่นวลีาเือพรายน้อย“ล้าีอย่าใถึวิสาละเ่นนี้”
โยมิทันิหาโพล่ับผลัไสุรัเียเียันท์
“ออไปให้พ้น!”
ท้าวท่านศัรินทร์นาาลายวาอน์นา
ปล่อยมีอิสระเลยไ้แลพิศ่าละม้ายลับลา
“ทำามมิไ้้วยนี้ือสถานรอบรอ”
หยิบยวาาประาศเอนแววมิสะทสะท้าน
“อันในะเ้าะ?”
อารามผลีผลามเือพรายพลาระทำไล่เ้าที่เสียเอ
“อารยานีอสัาระผู้มีพระุเ้า่ะท่าน”
ลนลานนารีบลมายัพื้น้านล่าแท่นเีย้มราบแนบบาท
น้อมสำนึบุุที่ไ้รับรุา่วยเหลือให้พ้นเราะห์ภัยหนนี้
ท้าวท่านนั่ผินทอมอมา“ยัทันิไ้”
เิลัษะนาาศัรินทร์มิริัในประโยนั
“ผิไปแล้วเมาละเว้นเถิเ้า่ะ”
อ้อนวอนนาเือพรายอารยานีอน้อ
“ผู้เริแล้วย่อมปล่อยผ่านัเือุ่นไ้”
บริบทโวหารเือทัศนิำสอน
ละอาย้มหน้านิ่อารยานีรับเอา
“เ้า่ะ”
วัถึเือพรายสุนันทาเพื่อวามแน่นอนใึถามไถ่
“ท่านพอแ้ับอีผู้เ่านาเือึ่เินทาร่วมันบ้าไหมเ้าะ?”
ท้าวศัรินทร์นาาพึระลึอวลัษ์วามเสียสละเป็นห่วใยแ่ผู้อื่น
มาว่านเออนาเือพรายอารยานีเหมาะแ่หน้าที่ธนแพทย์
“เือพรายแม่เ่าสุนันทาแล้วลาืนถิ่นไ้”
ระบุว่าพ้นผ่านอีเรียานนามถู้อ่อมลายปลวาใให้อารยานี
น้ำเสียที่เอื้อนเอ่ย่าุ้นินเพียพบพานับท้าวศัรินทร์นาาเป็นราแร
รู้สึเหมือนผูพันธ์ันมาเนิ่นนานเศษเสี้ยวเสน่หาวามรัยัปัรึรา
ะนาเือพรายเยประสบพัร์วเนรอันแม้ไม่เยลืมเลือน
วบเหมาะท้าวศัรินทร์นาา้มายมาใล้โน้มลรับึให้ลุึ้นนั่เสมอบนแท่นบรรทม
วรอบรูปโมแล้มแ่ม้อยพริ้มเพราสะอาอรรั่เิม
ภาพนาฟ้าอ์นั้นทับ้อน่อป่วนพิศวาสพึรัวนรั้มิอยู่ถาโถม
ั้นหลุเิอารม์ฤหรรษ์อิิประบริมฝีปา่ำละมุน
ส่วนเือพรายนาอารยานีนิ่ยอมสยบ่อสัมผัสสวาทวาบหวาม
้วยยัมิเยผ่านประสบาร์ึเลานัมิล่วรู้ว่าท้าวท่านระทำารอันใับน
ทันใแสมุสีทอส่อเือนสิศัรินทร์นาาถอถอนระับราะ
ระแสพล่านในายน้อิย้ายหายไปยัหลัม่าน
“ให้อยู่นี่่อนเถิ”
แ่วาาลอยัมาาบ่อน้ำสระมร
“เ้า่ะท่าน”
อารยานีเหม่อับรสุมพิลึึ้นึถวิลโหยหวน
บันี้ไ้รับาท้าวศัรินทร์นาามิใ่บุรุษในนิมิรลาเลือน
….ล่าวทาแม่เ่าสุนันทาผ่านมาไ้้วยบุบารมีสั่สม
วนเภทภัยใล้ัวใ้เวทมน์นำให้้ามพ้นในเพลาระั้นิ
ถึอยู่รอแ่ิสารพััวลเรอารยานีเือพรายอยู่ในอันราย
ผนึรวบรวมั้อธิษานแผ่เมาอใหุ้ศลอุ้มูนาน้อยลุล่วาวิปโยทั้ปว
….ราทราบว่าเิพลัหล้วยทนทานพลัสารพายุมิอยู่
อุบัิเหุระหว่าารเินทาลับานรปิะลา
่วะท่อสายน้ำน่านเหนือพิัเโามเิวิฤ
ฝ่ายแม่เือพรายนาษิาอยู่นิ่เยมิลทุรนทุราย
“ท่านอนุราเ้าามีเรื่อเิับธิาแล้ว!”
ร้อนถึบิานาาพิภพ้อิามไ้ลายร่าให่สีนิลาฬ
ลุโนรัสีนัยน์าเปล่แสแโเมนเลื่อนมุำินทะลุผ่านานล่าปพี
.…ท่าทีเยือเย็นสบำลัทบทวนิบนบัลลั์ทออท้าวพรายสุรทิน
รับรู้้วยานสมาธิว่าถึราวเผิวิบาอนาเือพรายอารยานีแล้ว
รออยเพลาั้นถึาีวิท่านท้าวเ้ารอนรบูรพาอาโป
สามารถพร้อมปัเป่าออวาลแรมวลึ่หนัหน่ว
ย้อนะาอีาลิ้านาฟ้าอ์นั้นนมารับผลในารระทำใส่ไฟล้วนเิาแรริษยา
“สมวรแล้วที่้อมาแ้รรม”
าโทษประโยทับย้ำับนมิให้พลั้ถือใ้ให้สิ้นสุในภพนี้
….นาเือพรายอารยานีย่า้าวสำรวห้อหับอี้าน
ุมีสิ่ลประายเพรนิลินาส่อนำทาแลสำรว
แท่นโ๊ะศิลานาให่ั้ประับไว้ลาห้อ่อสสัย
“เพื่ออันใหนอ”
ปัาอันน้อยนึมิถึแ่พอทราบรู้บ้าว่าใ้เมือบาาลมีสถานวิมานทิพย์
อัภาพามทานบุบารมีสะสมอผู้รอบรอ
หาประส์ย่อมเสสรร์ั่ปรารถนาอำนวยสถานะ
ฝ่ามือลูบพื้นโ๊ะราบเรียบุึิใ้สำนึอารยานีหวนรำลึ
บุรุษหิสาวสวมใส่อาภร์แพรพรรามล้อสัวาลย์พ่วเรื่อประับำลัเรา
“ไ้แ่าอัีวิอผู้อื่นรายาน่อท้าวเทพพรหมผู้ลิิแ่มิล้ารีเียนเรื่อราวอนรายาน่อเบื้อบนเลยหนอ”
ัพ้อาเทพาอาลัษ์ศานินันท์อัอั้นระบาย
“มิเป็นารีหาถูรหานะท่าน”
เป็นนาฟ้าเบัลผู้มีหน้าที่ปรุยาทิพย์โอสถแห่สวรร์ั้าน
รีบเอ่ยึ้นเพราะรู้ผลผิอาบัิสวรร์ทั้สอยืนพร่ำวาทะ
“สำหรับเ้าเพียพอหรือไรัน”
ศานินันท์บุรุษเทพาย่า้าวมาใล้
“อให้ำรเอาไว้ในอบเวหทัยถือว่ามิทันร้ายแร”
“มวลั้นามาพร(เทพยาผู้ที่ยัเี่ยว้อับาม)ย่อมเวียนว่ายายเิามววััร”
เบัลนาฟ้าี้้อระวั
“หาแ่ภาระมิอนุาให้้อราี”
ยึถือพรหมรรย์ประับประอผ่อแผ้วบริสุทธิ์ปราศามลทิน
ถึะประอบสูรโอสถทิพย์นานบริบูร์สำเร็
แ่เทพาอาลัษ์ศานินันท์รุหนัลุ่มหลเห็น่า
อานุภาพพิษสมูลเหุรัสยบทุอย่ารอบำ
“เป็นเรายอมสวรร์”ล่าวมิหวาหวั่น
“ยับยั้่อนเถิหนาท่าน”
นาฟ้ายัพะวบ่ายเบี่ย
“อันเราให้ไ้อยู่แล้ว”
แย้มละมุนอ่อน้อมอบประทานแ่ันศานินันท์รับวีมั่น
อีัาเนรมิแทรละอออูธาุไหลเป็นอน่อเนื่อ
ลาสวนพฤษาไพรวัลย์สรวแนเหล่าเทวา
“แย่แล้วนะท่าน”เบัลร่ำรว
รานี้เ้ม้นึ้น้วยสรุปรวมานวลปราราศีหม่น
“พอบอับเราไ้หรือไม่?”
เทพาอาลัษ์ศานินันท์ปรายับเลื่อนไหว
“มีผู้แ้รายานแ่ท่านท้าวพระพรหมแล้วสำหรับเรื่อเินริ”
มิทันาเบัลโนวาาป้ายสีเลยเถิ
“มิยั้ามั้นอันวรเสีย้วย้ำ”
อออาารเทพาอาลัษ์แย้รี
“รรมระไร”
ส่ผลระทบนาฟ้าอ์นั้นเศร้าโสมนัส
“สัวรยึั้มั่นรัษาวามีหวัสนอ่อหน้าที่”
ทรุทอสลับำ่าพร้อยึ่ผู้อิถ่ายทอสู่พระรรเบื้อสู
“่าน่าเสียายนัอุส่าห์ถนอมึ่ัน”
ศานินันท์รู้สึมิ่าันับเหุถูประามพฤิรรมอนาฟ้าเบัล
“เพลาใล้เ้ามาทุทีับารเรียัวเ้าเฝ้าเพื่อัสินวามี”
ริยอเธอมิไ้ยัเสื่อม่อ้อเสวยสุทาามารม์ใเลย
แ่เป็นว่ามาถูราหน้ายัเยียสูสิ้นพรหมรรย์าริษยาเท็ทูล่อผู้ปรอ
“ให้ฝ่ายเราเอึ้นล่าวแ้แทนเถิ”
เมื่อนาผู้มีิร่วมปิพัทธ์ทุ์ระทมศานินันท์มิรอ้า
ุ่าวามรัแสออ้วยารพร้อมแบรับ่วยเหลือฝ่าฟัน
าบึ้นาฟ้าเบัลยรทาบรทรวอศานินันท์เทพาอาลัษ์
บัเิเรือรอสื่อรัศมีประายแสอำพันาหน่วยาเือพรายอารยานี
ผธุลีมวลมายาเนรมิเลือนหายไปเหลือทิ้ร่อรอยนให้สืบ้นหาิรวิสัย
“อ้าว!แล้วัน”
….ธารสระมร่วยลบรรเทาร้อนรุ่มทาายลไ้
ท้าวศัรินทร์เพ่ิำิ่ผ่านประูมิิถึอาาเป้อมปราารเราะเพร
รับรู้้วยสัาาผู้พิทัษ์ว่ามีสิ่มาเยือนยัถิ่นเโามอน
ืนายนาาาวเผือสีรุ้รอบลำัวเหาะเหินออมาะประับาน
“ท่านเป็นผู้ใมาร้ายหรือมาี?”
ท้าวอนุรานาาพิภพเล็ำเหลื่อมนิลาฬาบริ้วสุริยะ
ายวาแวาวแผ่เปลวเพลิแลับ้อมายัท้าวศัรินทร์นาาบาาล
“ืนบุรธิาแ่เรามา!”
สุรแผอบโ้ึ้อผ่านโสพลัิ
วิาราารมาเยือนมิไ้ประส์่อวามเือร้อนให้
ึไ้ล่าวอัเิเ้าไปยัสถานที่อบเ้วยไมรีสันิ
“มีิเหุใว่ามาเถิท่าน”
ประโยอท้าวศัรินทร์นาาาวเผือเอ่ยเ้าเรื่อ
อาาเบริเวถ้ำัสาลวิมานทิพย์ามำอัเิประายเพรพฤษ์
ส่อแสเิ้าไ้รู้ถึสถานะั้นัิยะรสอท้าวศัรินทร์นาา
ประเ็นที่ผู้ล่วล้ำถึถิ่นึหยิบยึ้น
“เหุ้วยวามห่วใยในัวธิาอารยานี้อระทำารเสียมารยาท”
วาาสุภาพานาาบาาลายทิพย์ถือเป็นพษ์เผ่าพันธุ์เียวัน
“มิไ้ิสร้าเือร้อนประารใ”
ปราีบารมีสูส่ท้าวอนุรานาาพิภพลส่อเ้าวิ
สนทนาถามไถ่ไ้วามว่านาเือพรายอารยานีน้อยมิไ้รับอันรายใ
่อบรรเทาลายใ“อน้อมสัาระแ่ผู้้ำุน”
“หรือท่าน้อารนำนาธิาลับไป้วยามสะว”
แสเนาีศัรินทร์นาาพร้อมมอบ
ผิาท้าวอนุรานาาพิภพปัผ่าน
“มิใ่เ่นนั้นที่มา”
าปััยหนุนมิสามารถที่ะประาศถึัวนเนื่อรับำสัย์ปิา
ับท้าวมัุราให้ปปิานะพษ์เผ่าลายพันธุ์ไว้ึรีบสาธยาย
“อทราบนาธิายัมีปิสุเป็นพอ”
ศัรินทร์นาามิหยั่ถึ้อวามลับสลับับ้อน
“ระนั้นท่านว่า้อทำประารใ”
ถามับบิาึ่มาทวธิารั้ะืนให้ลับเป็นผลัปิเสธ
ประมามาเห็นับาเป็นบุรุษนาาเผือือผู้ที่ธิาพึ่บารมีเลยไร้ัา
“เอาเป็นว่ารบวนนาาเ้ารอถิ่นเพิ่มสัอย่า”
ท้าวอนุรานาาพิภพวอนอ“อย่าไ้เปิ่อธิาเือพรายอารยานีเลยในเรื่อนี้”
ทั้ยัฝานาน้อย่อศัรินทร์นาาให้่วยูแลแทนน
“โปรเื่อมั่นเถิ”
อาสาน้อมานรับเอาหนัแน่น
….นิลาฬลอยลำล่อหนเมื่อทราบัรู้แ้แลนล้อยา
ท้าวศัรินทร์นาาสะุ้วาบสัหร์ะนี้ยัห้อหับปริศนาำลัมีเหุ
“ยั้อย่าทำารใเลย”
ห้ามปรามเือพรายแสนนอารยานี
นาระส่ำ้วยมิทันั้ัวะัื่นาภวั์สะ
“อุ่ะ!”
ถอยรีบมุเ้าหลบใ้แท่นโ๊ะศิลา
ุ้นนัอาัปิริยาเ่นนี้ท้าวศัรินทร์นาาเรียนา
“ออมาเถิ”
เสมือนประวัิศาสร์้ำรอยบ่อเิวีรรรม
“อประทานอภัยเ้า่ะ”
ระมิระเมี้ยนอารยานีลานมาราบรานแทบปลายบาท
ท้าวศัรินทร์นาาโน้มเอื้อมรวบสัมผัสเนื้อนา้นแนเรียว
ั้ระแสินำย้ายผ่านมายัลาห้อโถว้า
“อย่าไ้ทำอีนะอารยานี”
สำทับำหนิ้อัเือน
“เ้า่ะท่าน”
นาเือพรายหอยับอีภาุันอท้าวท่าน
รั้พอไ้ประัษ์ถึอิทธิฤทธิ์ุวิเศษอวิาทะลุอาาศ
พิศวิอยานำไว้ิัวเผื่อวัน้าหน้า
“่อไปหามิบอล่าว่อนถือว่ามีโทษ”
ศัรินทร์นาาท้าวท่านทำับนาเือพรายยัมิพ้นวัยเ็น้อย
สอนานาีรับใ้เลยถูทั์านละเลยปล่อยให้เือพรายอารยานีเ้าห้อ้อห้าม
….สู่สัระยะวบเหมาะในสถานูหาส่วนัวอารยานีเือพราย
ไ้เอ่ยอโทษแ่ันทีับันทาอันนาเป็น้นเหุ
“ันเอที่ผิแ่ใยพวท่านถูับริเว”
อาทรห่วสำรวูามร่าสอนารับใ้นาีว่ามีบาแผลหรือไม่
“มิอันใมามายเ้า่ะ”
ันทีเอ็นูับอาารรวหาบาอย่าอนาเือพราย
ที่พอฟื้นฟูีึ้นยันเินเหินไปทั่วบริเวระทั่เิเรื่อ
ันทาบอให้้วยูาวามห่วใยอนาเือพรายอารยานีมี่อพวน
“ท่านท้าวศัรินทร์นาาอบนัับลโทษบริวารให้นั่สมาธิบำเพ็เพียรเ้า่ะ”
เพิ่ไระ่าในรานี้เอวิธีสั่สอนเเ่นเป็นารส่เสริม
“ีแล้วโล่ใไปที”
ริ่ัสาลแ้วัมา่อนท้าวศัรินทร์นาาเยื้อย่าเ้ามา
สอนาีน้อมสัาระนาเือพรายอารยานี้มหมอบ
“เอาเถิว่ามา?”
ให้ไ้พู่อหน้า้วยาอ่านิเยถูใ้อนนาใร่ประส์ศึษาศาสร์ลอ่อมิิ
ล้นเปี่ยมอารยานีเธอใฝ่หาวามรู้ย่อมมิมีที่สิ้นสุ
บุลิอพษ์เผ่าพันธุ์เือพรายเพื่อสะสมระมปัาเิประโยน์แ่มวลสรรพสิ่
“รุาประทาน้วยเถิเ้า่ะเี่ยวับารเลื่อนายย้ายร่า”
ท้าวศัรินทร์นาาเมาแนะนำ“เมื่อมีศีล ิมีสมาธิมวลปัาย่อมเิ”
อบสนอสีทอมุเปล่แสวิบวับรับำวิทยาทาน
ั่เป็นโอาสท้าวศัรินทร์นาาิไ้หาทายื้อาล่อ
เพื่อนาเือพรายอารยานีไ้อาศัยสถิในถ้ำัสาลวิมานทิพย์แห่นี้เพิ่มเพลาอี
“อันเรายินีเป็นรุแ่นาเือน้อย”วาาสิทธิ์ล่าว
“ถือพระุสูส่ยิ่นัเ้า่ะ”
อารยานีประนมมือไหวู้ึ้นเหนือหัวอีัหาบรรแ่แพพาน
เรื่อบูาสัาระฝานเป็นศิษย์นาาท้าวท่านือรูบาอาารย์
….เมื่อท้าวอนุรานาาพิภพเล่าสู่ษิาผู้เป็นแม่ึ่ห่วหาลูยา
ไ้ทราบว่าเิอันใึ้นแ่บุรธิานาานั้นรวันทาสรรเสริ
“วามีย่อมุ้มรอน้ำไม่ไหลไฟไม่ไหม้”
เนื่อรับรู้าธารบุาาาบ่อิาล(อทิพย์วิเศษประำนาาระูลัหาโมะ)
เอนุประสิทธิภาพส่อเห็นอนาล่วหน้าระยะ่วศวรรษ
อันาาร์ไ้ว่าทิศทาออารยานีเือพรายะไ้ืนสู่ถิ่นมาุภูมิแน่นอน
“หาเป็นไปามท่านว่าพอผ่อนเบาไ้เ้า่ะ”
ัวเธอนาเือพรายษิาปล่อยวา
แถลทุอย่าแล้วท้าวอนุรานาาพิภพร่าพันรอบภูเาให่
เสลายเป็นศิลาำศีลบำเพ็เพียรแสวหาทาหมห่วพ้นทุ์………
ระูลนา 4 พษ์เหล่า
1.ระูลวิรูปัษ์/พานาเหล่าายสีทอ
2.ระูลเอราปถ/พานาเหล่าายสีเียว
3.ระูลัพพยาปุะ/พานาเหล่าายสีรุ้
4.ระูลัหาโมะ/พานาเหล่าายสีำ
ความคิดเห็น