คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฐานกำเนิด
ย้อนไป.พุทธาลอีานำเนิมวลสรรพสิ่ีวิใ้เวิ้ท้อบาาล
รอบอาาัรนรบูรพาอาโปยัอบเแ้วปราาร
“ั้ิรับให้ีอารยานี”
ำเือนอแม่เ่าเผ่าพันธุ์เือพรายบอับอารยานีเือพรายน้อยอายุเพิ่ไ้ร้อยปี
วาระในทุรอบอายุัยบรรบทศวรรษเือพรายผู้มีเม็มุสีทอบนหน้าผาะ้อถูทสอบ
โยาร้ามพ้นผ่านวล้อมำแพเราะุ้มรอบริเวอาาัรนรบูรพาอาโป
เมือเหล่าพรายเือธนแพทย์ผู้ทำหน้าที่ผุรัษามวลสรรพสัว์ใ้พื้นบาาล
ถนัเ่าเรื่อหยูยาสารพัวิธีในารรัษาเยื้อแย่้านะลอ
วามเป็นวามายวรวััรารเวียนว่ายอสิ่มีีวิ
นาเือพรายอารยานีรวบรวมปราพิสุทธิ์นำมาั้ไว้ที่เม็มุสีทอ
ประทับบนนลาแล้วบรรำหนลมหายใแผ่ระาย
“ไร้ยึเหนี่ยวัวนเรามิใ่อเราแท้ริ”
ระลึับร่ายบทท่อน้อมพิาราธาุาระแสุลีพ
พลันเปลวพลัแ่านไปทั่วอูร่าเปล่ประายเรือแส้าว้ามผ่านำแพแ้วั้น
“มาถูทาแล้วนะอารยานี”
เือพรายแม่เ่าสุนันทาเอ่ยำมับนาเือน้อยที่ำนานัในเรื่อปรมัถ์รรมาน
ึ่ผู้สามารถร่ำเรียนวิาแพทย์ศาสร์้อมีิใีามมุ่มั่นรัษารบวาระ
เมื่อถึรา็รู้ัปล่อยวาเป็นั้นอนารทสอบในรั้นี้
สำหรับเือพรายที่เินทานอเั้นบริเวศัิ์สิทธิ์เพื่อปิบัิหน้าที่ยัถิ่นานอื่น
รวมถึท่อแสวปััลหายอปะารัสมุนไพรเพื่อนำมาปรุยา
สูรแน่าๆเอาไว้ใ้บรรเทา่อรับสัพพะพยาธิโรา
“เอาล่ะบันี้เธอบรรลุ่านแร”
เือพรายแม่เ่าสุนันทาเอ่ยึ้นเมื่อทุรรมวิธีั้นอนสำเร็
“ราหน้าะพาไปยัอีโพ้นินแนน่านวารีเหนือ”
“อีนานหรือไม่เ้าะท่าน”
พออารยานีเือน้อยไ้ฟัเิื่นเ้นประานับเร่เพลา
….“เป็นผลเ่นไรหรือลูแม่?”
วลีำนาเือพรายษิาถามนาน้อยอารยานี
ร่ำลาล่าวอบพระุผู้ประสิทธิ์ประสาทวิาเือพรายแม่เ่าสุนันทาแล้ว
อารยานีไ้ืนถ้ำสถานพบมารา
“ลุล่ว้วยีเ้า่ะ”
รอยยิ้มเิรัสผ่อใสบนวหน้าอเือพรายษิา
“ถึรา้อพัผ่อนแล้วนะ”
ผู้เป็นแม่ึปลีัวลอยร่าแปลิหาออไปยัอบธาราใล้ฝั่
….“ท่านท้าวอนุรา!”
นาเือพรายษิาั้อธิษานเปลี่ยนายเินเหินไ้เหนือหาย่ำบนโหินแลเหลียวหา
“เราอยู่ทานี้”
นามท้าวอนุรานาาแหุ่นเาถ้ำหินนาาพิภพผู้มีเรือนายเป็นสีำนิล
ส่ิเื่อมระบุหมุหมายแ่นาเือพรายษิาให้ปีนป่ายึ้นมายัทิพย์สถาน
“เวรรรมอันใันนี่ษิาเธอ”
นึทัท้วในะานึ่เผิ
“ทำให้้อประสบในลัษะแผ่าสถานะอีบุรุษเป็นนาาพิภพอีสรีือมัาอาศัยใ้บาาล”
เือพรายรำพันับวใยาลึหัห้ามอนา
มุ่้าวย่าสู่พื้นเบื้อบนท้าวอนุราเพ่มอนาเือพรายษิาึ่มอบรัให้
สายใยผูพันมี่อันเห็นถึวามลำบามิน้อยึเป่ามน์่วยร่นระยะ
“เป็นอย่าไรบ้า”
ท้าวท่านเอ่ยวาาล่าวถามไถ่ถึลูสาวอารยานีน้อยที่เิาารปิสนธิ้วยเสน่หา
“ามสมประส์ทุอย่าเ้า่ะ”
มาราษิาภาภูมินัเพราะนาเือน้อยอารยานีบุรัลยา
เสมือนไ้พรวิเศษาท้าวอนุราผู้บิาใน้านปราเปรื่อ
“แล้วเธอล่ะษิา?”
ท้าวอนุรายิ้มละไมเมื่อรับทราบ่าวราวอธิา
าปานาเือพรายผู้ท่านท้าวห่วใยถามถึอาารปรสิป่วยิัว
“ยัพอยื้อเอาไว้ไ้อยู่ท่านเ้าา”
ปวเหุเพราะวามเ็บไ้นาเือพรายษิาถึ้อสืบเสาะ้นหา
ราแ่นสมุนไพรยา้นไม้ศัิ์สิทธิ์ยัหุบเาให่เพื่อประทัีวา
ั่ฟ้าสั่ให้้อวาสนา่อันระหว่านาาศิลายัถ้ำสูันะห่านเมื่อหลายร้อยปี่อน
ะเือบพลาหล่นาอุบัิเหุาหน้าผาโหิน
หาท้าวอนุรามิเ้ารับร่าไว้ทันุ่อสานสัมพันธ์แรเริ่ม
“อมอบสิ่มลแ่เธอ”
ปิยวาาอ่อนโยนพร้อมับวาลูแ้วาฬนิลลบนฝ่ามือ
วัถุอิทธิฤทธิ์ูไอพิษละออร้ายาายระทบอานุภาพืนพลั
ทันในั้นนาเือพรายษิาปล่อยหยน้ำามุพราวร่วลพื้นถ้ำันทรลัษ์วิมานทิพย์
“น้อมสัาระวันทาสามีเ้า่ะ”
ิริยาษิานาหมอบประนมไหว้าบึ้ในเนา
ท้าวนาาศิลาพิภพประอรั้ให้ลุึ้นสายาเอื้ออาทรทอถึ
“หาแม้นพอให้ไ้เพื่อลบรรเทา้านโรภัยไ้เ็บเราพึระทำ่อภิริยา”
หยามุแห้เหือหาย้วยำประโลมอีรับมั่นำสัา
อัน่วยปปิสถานภาพัวนผู้บิาอบุรนา
“โปรไว้วาใในานะมาราย่อมป้อภัยให้บุรรอเสมอ”
ษิาเธอระหนัะมิมีวันเผยถึ้อลเรื่อาิำเนิแ่อารยานีแ่อย่าใ
….ืนเือนเพ็แสันทร์สาส่อทั่วท้อนทีเือพรายแม่เ่าสุนันทา
เพ่พินิรวับอยามะาอนาเือพรายน้อยอารยานี
“่าพิสารนัะเป็นลาลิิหรือราเราะห์หนอ”
แผ่วระแสถอสมาธิถอนหายใับาร้อเผิวิบาอศิษย์น
ั้ิปรารถนานึหาหนทาปัเป่าผ่อนหนัให้เป็นเบา
วัำนึถึนายท่านท้าวสุรทินผู้มีำแหน่สูสุในอาาเนรบูรพาอาโป
“ประมาถึราแล้ว”
แม่เ่าสุนันทานั่ลหลับาเ้าสู่ห้วถอายเลื่อนย้ายนไปยัห้อโถบัลลั์ปะา
“ว่ามาเถิแม่เ่า”
ล้ายทิพย์ิสัมผัสรู้เท่าทันท้าวสุรทินรออยารมาเยือนอย่าสบ
“ราบท่านสุรทินเ้า่ะ”
เือพรายนาเ่าอายุพันปีน้อมารวะแ่ผู้สูศัิ์รัศมีประายเรือรอเปี่ยมเมา
“มีอันใให้เรา่วยหรือ?”
ประโยเอ่ยับเือพรายแม่เ่าสุนันทา
“ท่านเ้าะั้น้อพึ่พาบารมีแล้วหนนี้”
โยนาล่าวถึที่มาที่ไปบ่อเิปมรรมสนอเวียนวนวััร
ุาาร์้วยาหยั่รู้้านท้าวท่านเปรยึ้น
“วนเพลายื่น่วยเหลือแ่เือพรายน้อยนานั้นแล้วสินะ”
ย้อนเมื่อศวรรษปีที่อารยานีุิึ้นในรรภ์อนาเือพรายษิา
ภายใ้อาบัิูแลในเนรบูรพาอาโปนร้อนถึท้าวสุรทินท่านปรอ
เหุว่าทารหิน้อยมิไ้เป็นวศ์ว่านเรือเียวันแ่ลายผสมเื้อพษ์เผ่าพันธ์นาาพิภพ
พอโผล่พ้นลืมาออมาในนทีสิ้นลมเพราะระบุไว้ว่าพื้นพสุธาเท่านั้นที่รอรับเรือนสัาีพ
าระพ้นวิฤนั้นไ้้อเป็นผู้มีอุศลสูเทียบเพื่อยื้อร้ออ่อท้าวมัุรา
เ้าแห่วามายประทาน้นสมุลานัมภีร์ไสืบประวัิอีาิอวรระลาพุะ
เนื่อ้วยบุสร้าสมทำให้รอไ้มา่อยอวามีอีในภพภูมิ
“รบวน้วยเถิเ้า่ะ”
ำอ้อนวอนสุนันทาแม่เ่า่อท้าวสุรทินประมุ
“ไ้!”
วลีสัะเปล่วาาพร้อมรับศรัทธาแน่วแน่
ส่ผลทำให้เือพรายสุนันทาลายิลน้อมสัาระแล้วล่าวลาย้อนถิ่นถ้ำแหล่น
….สถานที่พำนัพรายเือสาวน้อยอารยานีหลับไหลในห้อหับไ้นิมิร
“เ้าอยู่แห่หนใลับมาหาเราเถิ”
ปราภาพที่เห็นมิระ่าแ่ัเนือเสียเพรียเรียหา
ไว่ว้ามือเอื้อมหวัะสัมผัสให้ถึแ่ับ้อไ้เพียธาุอาาศว่าเปล่า
“อารยานีลับมาหาเรา”
แผ่วประโยเพ้อร่ำรวอบุรุษในาลาเลือนรหน้า
่ออารยานีนาเือน้อยมีิอ่อนไหวบัเิสสารยิ่นัถึับเอ่ยอบโ้
“รอ่อนนะอารยานีะไปหาท่านเอ”
ยืนสนทนาับมิิไร้ัวนมอเห็นเพียนิ้วรเรียวสวมแหวนบ่วบาศยื่นออมาว้าอึเี่ยว
“อุ๊ย!”
สะุ้ระหนับเหุาร์ผวาื่นาภวั์ลุนั่ั้สิึเินออภายนอสำรวยับุลสำั
“แม่๋าๆ”
ส่ายเรียหานาเือพรายผู้มาราเมื่อมีอาารหวาหวั่นวามฝันะพรานาไล
“เิสิ่ใหรือนาน้อยอารยานี”
ุวิสื่อส่ถึันระหว่าแม่ลู
“่วยลู้วยเ้า่ะ”
สะทสะท้านั้นระแสเสียาห้วรีบโผเ้าสู่อ้อมแนรับไออุ่น
“บอแม่มาเถิ”
ระส่ำทุรนทุรายอยาทราบถึเหุพรายษิาอลูแนบอ
“ฝันมิีเลยท่านแม่”
อารยานีเือน้อยเอ่ยแ้่อมารา
“วัเอ๋ยวัมานะ”
วาาโอบปลอบให้ลายัวลษิาเลยวนูแนย้ายถึสถานที่
อีห้อึ่บูาวาลูแ้ววิเศษเปลวประายนิลบนหิ้พาน
“วัถุพุทธุเ่นนี้แม่ไ้แ่ใมา๊ะ”
นาเือน้อยถามวามเอาหัวอผู้เป็นแม่อยาเล่าเรื่อราวให้ฟัแทบใะา
ำ้อไ้แ่ปิปาเียบเรเภทภัยอันราย่าๆระทบ่อลูสาวหาละเมิทำวามลับรั่วไหล
“าผู้มีพระุเื้อูลันมาเนิ่นนานมอบประทานึ่สิสถิบนภูเาบรรพีรี”
มธุำมุสาเป็น้อห้ามสำหรับนรินแนศัิ์สิทธิ์แห่นี้ทำไ้เพียแ่แปรเรื่อไป
….อีน่านน้ำโามท้าวศัรินทร์นาาบาาลเพ่ไปยัแว่นฟ้าระทิพย์
ายภาพนาในวใัเนแลพิศอวลัษ์เม็มุสีทอฝัินลาอนาเือน้อย
ปิพัทธ์พิศวาสั้แ่ราหลายร้อยพันปีวามเสน่หารึรัมัแน่น
เฝ้าเพียรภาวนารอโอาสสัหนึิลอยล่อลับสู่ภาวะปิาลเปิแย้มยิ้มใบหน้าทอแสหวั
“มินาน”
ย้ำพร่ำบอนพร้อมเยึ้นเบื้อบนส่อฟ้ายามรารีหทัยรวถวิล
อุบัิยามแรพบหน้าันอเทพาอาลัษ์ับนาฟ้าอ์นั้น
่าเป็นประวัิทรำมิเสื่อมลายฝัลึประับทรว
“พุธโธ่หนอ!”
โลาหลแื่นอบรราทวยเทพยาั้นน้อยเมื่อท้าวอนันนาราบําเพ็บะำศีลอยู่นาน
วบรบหมื่นปีระทำารพลิัวใ้พื้นินนทำให้สวรร์ั้นฟ้าลั่นสะท้าน
เทพาอาลัษ์ศานินันท์บุรุษรูปามประำยัหอหนัสือทำหน้าที่
ราอัถะเรื่อราวรับผิอบส่วนาน้วยวามเร่รัแลมอไปยัานโ๊ะศิลานวล
ประสบพบเอเ้าับนาฟ้าน้อยอ์หนึ่ึ่อารามลัวับเสียฟ้าลั่นินสะเทือน
าอิทธิฤทธิ์ออ์นาราผู้เหนือทั้ปวมวลนาาเรนลนลานหาที่หลบมุ
ใ้สำหรับำบัเภทภัยยึมุม่อนเป็นใ้แท่นหยาวสำหรับวาาัมภีร์
“เป็นผู้ใให้ออมาเถิ”
เรียทัเอ่ยล่าวเิเมื่อทุอย่าสบล
่วุลมุนวุ่นวายศานินันท์เทพาลับมิ่เ้าานไม่ละทิ้หอสถาน
ับมวลรู้สึถึสิ่หนึ่่อวนสมาธิึไ้โน้ม้มลวานหา
ัหวะปะเ้าับวใบหน้าอันพริ้มเพราอนาฟ้าอ์นั้นับพลันนิ่ะั้าสะ
….เือพรายแม่เ่าสุนันทาแ่อ์ทรเรื่อรัุมไ้รา
้อพานาเือพรายอารยานีะเวนออท่อไปยัพื้นที่
ามบอหมายไว้พืน้ำอสาหร่ายปลิวสลายพริ้วส่ายามแรพัวน
บริเวทาเ้าออเแนปราารั้นระหว่าเือพรายพวีับพวเือพรายั่ว
เอลัษ์ให้พึสัเแยแยะไ้รหน้าผาะมีรารอยสัประทับอยู่
หาเป็นเหล่าร้ายำพวฝ่ายเริแล้วะมีเม็มุสีสันาม
ฝัิแสเ่นัามั้นบะสะสมุวามีบุา
“ภาระื่อร่อหน้าที่เยียวยารัษาึมิอาแบ่ประเภทผู้ป่วยไ้”
อารยานีเือพรายน้อยพยัหน้ารับำสั่สอนอเือพรายแม่เ่าสุนันทา
ทั้สอเลื่อนัวผ่านเแนถิ่นผอบรราพรายผีน้ำ
่าระทมทุ์ผวามเ็บปวาบาแผลามสรรพร่า
“นี่ือพิษสโรภัยอันใัน?”
เพิ่ประัษ์อาารแปลประหลาอารยานีเือพรายน้อยสสัยถามึ้น
สุนันทาึถ่ายทอเรื่อราวสาเหุ
“พวนี้ไ้โนอิทธิฤทธิ์ออ์ท่านอนันนาราึ่ปล่อยวาัไว้ป้อันมิให้ผีพรายน้ำืบลานึ้นไปทำร้ายหมู่มนุษย์บนพิภพ”
เิอธิบายถึวิบารรมอแ่ละมวล่อระทำ
“รระ่ำยัมิพ้นวามมืมิในิเลสวามหิวโหยเาะินำ้อแสวหาลบล้าผู้อื่นเพื่อำรีพ”
เมื่อพอไ้รับฟัอารยานีล้อยสล“อนาถแท้เ้า่ะ”
พรายเ่าล่าวแฝเือนสิอีี้แนะัรอประสาทแ่ศิษย์
“ล้วน่าับเราเือพรายใฝ่ีึหลุพ้นิเลสรนั้นมาไ้้วยารใ้ศีลธรรมัเลาิึมิำเป็น่อทำบาป”
….ระยะารปิบัิภาริผ่านไปวบหลายเพลานบรราพรายผีน้ำั่วหลายน
บรรเทาอาารปวแสบาพิษเผาพ่นออ์พานาราลไ้
นาเือพราย่าวัยใ้มือวาทาบทับส่ระแสิธารเย็นถอถอนลายวามร้อนรน
ส่วนสำหรับิ้นเนื้อายเหม็นเน่ายัมีระปุยามอบให้เอาไว้ทาเพื่อฟื้นฟู
“เป็นพระุยิ่ท่านหมอ”
ปวาราผีพรายน้ำั่วหลายนน้อมเารพสัาระ
พึสัวรมุ่สู่หนทาพ้นบ่วทุเวทนาั้มั่นศรัทธาธรรมะ
ประส์อบแทนืนุแ่เือพรายแม่เ่าสุนันทาับนาเือพรายอารยานี
เม็มุสีทอสื่อเรื่อหมายอภิสิทธิ์ประาศวามเป็นหน่วยผู้รัษาผุเผ่าพันธุ์
ั้นถือ้อละเว้นห้ามทำร้ายาสรรพทุนิที่อาศัยพำนัอยู่ใ้บาาล
....ริ้วลื่นลมแสอาทิย์แผ่เลือบปลุมเร็แสสีาววาวระยับ
สะท้อนประายสีรุ้ามล่อลิ่วปลิวึ้นเบื้อบนท้อฟ้า
“มาไ้แล้วนะท่านศัรินทร์นาา”
เทพไทพัสรผู้มาทำหน้าที่สืบสาน่อนล่าวทัทาย
“ถึยามำหนอันเรา้อมา”
ท้าวศัรินทร์นาาถูมอบำแหน่เป็นผู้ปปัสายนทีฝั่เโามแนอีสานหรี
านอบารมาเยือนสรวสวรร์เเ่นทุราเป็นเหุที่เลี่ยมิไ้
หลัให่ผลรรมประพฤิรอลอาาวาระบรรบรบรอบ
“รุา้า่อนท่าน”
เทพไทพัสรอไว้ะเห็นท่าทาออาเรียมเลื่อนย้ายายไปยัอีมิิประูเพื่อถูลโทษ
“ว่ามาเถิท่านพัสร”
อีาิเยเป็นมิรสหายร่วมสร้าบุส่เสริมันเลยพัวพันเื่อมโย
“เล่าลือันว่าลุ่มแม่น้ำามียัษาผีสมุทรอออาละวามิทราบว่าท่านท้าวศัรินทร์นาาิเห็นประารใ”
เทพไทพัสรสืบำนานเล่าานเพื่อาอัระให้ร
ับเนื้อหารายานแ่ท้าวุโลบาลมหาราทั้สี่ั้นภพภูมิ
“เรื่อนั้นริแท้แน่ท่านพัสร”
ศัรินทร์นาาใ้ระทิพย์แว่นฟ้าส่อรวราที่มาอมรสุมพายุพัระหน่ำ
ัเนระ่ารู้พอวามว่าอทัพอยัษาผีสมุทรับเหล่าเือพรายใ้ท้อทะเลพิพาัน
ปมประเ็นเรื่อเแนั้นสีสันอนึเลยสู่เทพไทพัสร
ระทั่ท้าวเธอทราบถึ้นสายปลายเหุแห่วิฤ
“หามิไ้ท่านมืรอบ้าน”
ิัเทพไทพัสรยัาหนุนอุปร์ทิพย์อำนวย้อพึ่พาถามไถ่
่วสนทนาอยู่นั้นเหนืออบโ้นภาบวนรถล้อม้าบินทะยานผ่าน
“เพลาอศัรินทร์นาาแล้ว”
อ์ทวยเทพผู้เป็นให่รัสบัาเร่ให้พร้อมรับโทษทั์อาารัฝ่าฝืน
ผลพว่อไว้้วยแส้เี่ยนีสายอัสนีบาาเทพพิรุใน่วฝน้นฤู
หลัาเหล่านาาไ้ทำพิธีรรมบนบานอหยาพิรุโปรยปรายรโลา………
{าิำเนิ 4}
1.ลาพุะ/เิในรรภ์ ไ้แ่มนุษย์และสัว์สัว์เรัานที่เิในมลู
2.อัะ/เิาไ่ ไ้แ่สัว์เรัานที่ออมาเป็นไ่
3.สัเสทะ/เิในลาบไล เนื้อเยื่อ ไ้แ่สัว์ทั้หลายที่เิโยไม่อาศัยท้อพ่อแม่
4.โอปปาิะ/เิผุึ้นมาเิบโทันที้วยอำนารรมี ไ้แ่เทวา พรหม
(อ้าอิาพระไรปิ{169}[152]สารีบุร ำเนิ 4นิ)
ความคิดเห็น