คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The Symphony Thirteen ท่อนที่ 13
The Symphony Thirteen
ท่อนที่ 13 ท่วทำนอแ่เหุผลและารเริ่ม้นใหม่
5 เือนผ่านไป~
ฤหาสน์วินเทอร์ร่า
@ ห้อนอนอไลบรา
หลัาานแ่อเม่อนและไลบราผ่านไป
นี่็ห้าเือนแล้วแน่นอนว่าท้อไลบรา็โึ้นนเินไปไหนมาไหน้อมีเม่อนประอลอเวลาั่เ่นวันนี้
“เม่อนไม่้อประอันลอเวลา็ไ้นะ”ร่าโปร่บาเอ่ยออมา
เาเยมายืนสูอาาศรระเบียบแ่นั้นเอนะ
“ไม่ไ้หรอไลบราันเป็นห่วนายับลูนี่นา”ร่าสูบอับอีน่อนะออีนไว้า้าหลั
็นเป็นห่วนี่นาทำไไ้
“เฮ้อ!นายนี่นา...”ไลบราถอนหายใอย่าเหนื่อยใ
เาไม่รู้ะพูอะไรให้อีนฟัแล้ว “แล้วนี่ันทำให้นายื่นั้นหรอ?”ไลบถาม่อนะมอธรรมาิรอบๆ
“เปล่าหรอ”เม่อนล่าว
ใบหน้ามุลที่อออไลบราอย่าเ่นปิ “วันนี้้อไปรวรรภ์ใ่ไหมไลบรา”เม่อนเอ่ยถามภรรยาสุที่รัอเา
“ใ่
่วบ่ายๆน่ะทำไมั้นหรอเม่อน”ไลบราอบและเอ่ยถามลับ “วันนี้้อไปรวที่โรพยาบาลเป็นรั้สุท้ายถ้าไปอีรั้็อนลอน่ะ”
“ันะไป้วย”เม่อนล่าว่อนะหอมแ้มนิ่มอนที่เาออยู่
“เอ๋!แล้วานล่ะ?”ไลบราเอ่ยถามสามีที่รัอน “ถ้านายไปับันแล้วใระสอนวิาสัว์พิทัษ์ให้ับเ็ๆล่ะ?”ไลบราล่า้วยน้ำเสียเป็นห่ว
็แหมถ้าเม่อนไปับเาแล้วใระสอนเ็ๆที่โรเรียน The Magician ล่ะริไหม
“ันฝานที่เื่อใไ้ไปแล้วล่ะ”เม่อนบอับร่าโปร่บาทีู่ะเป็นัวล
“ใรั้นหรอ?”ไลบราถามอย่าสสัยเพราะที่เม่อนะไว้ใไ้ไม่ใ่ว่าหาัน่ายๆ
“ฟรอส์”ร่าสูเอ่ยื่ออนที่เาฝาใหู้แลารสอนแทน
“ฟรอส์บอว่าะูแลให้แทนเพราะเาอยาให้ันับนายไป้วยัน”เม่อนยายวามให้ไลบราฟั
“อืม...”ไลบราานรับ่อนที่ในหัวอเาะิอะไรออ
“ะว่าไปนายยัไม่ไ้อบำถามันอีอย่านึนะเม่อน”ไลบราล่าว้วยน้ำเสียริัพราหันัวมาประันหน้าับร่าสู
“เรื่ออะไรั้นหรอ?”เม่อนถามอย่าสสัย
เาิว่าไม่น่าะมีเรื่ออะไรปิร่าโปร่บารหน้าแล้วนี่นา...
“ทำไมอนนั้นนายถึปลผนึเ้ามัร
10 หัวนั้นัน?”ไลบราถามำถามที่เาาใมาว่า 8 เือนแล้ว
“อ่อ!เรื่อนั้นเอ...”เม่อนส่เสียออมาเหมือนพึ่นึออ “เรื่อมันยาว
เอาเป็นว่านายไปนั่่อนีว่าเี๋ยวันเล่าให้ฟั”เม่อนบอ่อนะพาร่าัวเอและไลบราไปนั่บนเียนอนสีาวสะอา
“เล่ามาให้หมเลยนะเม่อน
ไม่ั้นันะไล่นายออไปนอน้านอห้อ”ไลบราล่าว่อนะออแน่น
“เ้าใแล้วรับผม~”เม่อนเอ่ย่อนะเริ่มเ้าเรื่ออย่าริั “เรื่อมันมีอยู่ว่าันแ่้อำัวามผิพลาอแว้นัน็แ่นั้น”
“ห่ะ!”ไลบราอุทานหลัารู้เหุผลที่อีนปลผนึ
“ันไม่เ้าใ่วยยายวามไ้ไหม?”ร่าโปร่บาบอับเม่อน
“มัรัวนั้นเป็นสิ่ที่บอแว้นันอัเิึ้นมาเพื่อที่ะทำลายแว้นทุแว้นให้พัพินาศแ่ันพลารที่ว่าวบุมมันไม่ไ้
พ่อสั่ให้ันำัพวบและมัรัวนั้น”เม่อนอธิบายเพิ่มเิมามที่ภรรยาสุน่ารัอ
“ทำไมันไม่เห็นรู้มา่อนเลยล่ะ?”ไลบราถามอย่าสสัย
ถ้าเป็นเรื่อเมื่อ 4000 ปีว่าๆเาน่าะรู้เรื่อมั้นี่นา
“มันเรื่อที่เิึ้นหลัาที่เนโร่อายุประมา
160 ปีไม่นานน่ะสิ”เม่อนล่าว
“อีเรื่อนึที่ันสสัยทำไมนาย้อ่านอัน้วย?”ไลบราที่ไ้รู้เรื่อราวทั้หมแล้ว็ถามสิ่ที่าใเ้ามาลอ
“เพราะันไ้ยินนพวนั้นุยันว่าวันานแ่อันับพวมันะทำาร่านายับรอบรัวอนายน่ะสิ”เม่อนอบพราอร่าโปร่บา้วยวามหวหา
“ันไม่ยอมให้ใรมา่านายหรอนะ”เม่อนระิบที่้าหูนรั
“0///0”ไลบราหน้าแ้วยวามเินอายยามที่เม่อนเลื่อนใบหน้าเ้ามา
นระทั่ริมฝีปาทั้สอำลัะแนบิัน...
๊อ ๊อ ๊อ!
ในัหวะนั้นเอเสียเาะประู็ไ้ัึ้น
ไลบราไ้สิผลัอเม่อนออไป เม่อนทำหน้าไม่สบอารม์แ่็ยอมถอยออไปีๆ
“ท่านพ่อ
ท่านแม่ื่นหรือยัรับ?”เสียใสเอ่ยถามหลับานประูให่ ห้อนอนที่เาเยนอน้วยันับนเป็นแม่(?)อนนี้ลายเป็นห้อนอนพ่อและแม่อเาไปแล้ว
เาเลย้อไปนอนอีห้อนึ
“ื่นแล้วล่ะลูมีอะไรหรือเปล่า?”ไลบราถาม
ร่าโปร่บาเินไปที่ประูห้อนอน่อนะเปิมันออเผยให้เห็นร่าบาผมสีาว
นัยน์าสีนิลอลูนายนรออเา
“ลไปิน้าวันเถอะรับ
วันนี้ผมเป็นนทำแหละ!!”เนโร่เอ่ยวน่อนะเย่าแนไลบราเบาๆอย่าอออ้อน
“อืม”ไลบราานรับ่อนะมอลูายที่อยู่ในเรื่อแบบอโรเรียน
“เม่อนนาย็รีบามมานะ!”ไลบราะโนบอับเม่อน่อนเินไปพร้อมับเนโร่
“ท่านแม่วันนี้นะมีอโปรอท่านแม่ับท่านพ่อ้วยล่ะ...”
“เอ๋!ลูทำอโปรอพ่อเา้วยหรอ...”
แววเสียัมาา้านอนร่าสูไม่ไ้ยินทำให้รอยยิ้มที่นานๆะมีปราึ้นบนใบหน้าอเม่อน
เาไม่เยิเลยว่าเาะมีีวิที่ปิเหมือนนอื่น้วย
“รีบลไปีว่าแหะเี๋ยวโนโรธ”เม่อนพึมพำ่อนะรีบะารัวเอให้เสร็
เ้าวันนี้็ยัเป็นเ้าที่สใสสำหรับรอบรัวอเาที่ไม่รู้ว่าลายเป็นรอบรัวให่ั้แ่เมื่อไหร่
.....
....
...
..
.
1 เือนผ่านไป~
@ ห้อนั่เล่น
นี่็เ้าสู่เือนำหนลอแล้ว
นในฤหาสน์วินเทอร์ร่ารู้สึื่นเ้นที่ำลัะไ้เห็นหน้าอสมาิใหม่ทั้สอ
สมาิใหม่ทั้สอ?
ใ่!พวุอ่านันไม่ผิหรอ อนที่ไลบราท้อไ้ห้าเือนหน้าท้อมันให่ผิปิเม่อนเลยพาไลบราไปรวเพราะลัวะเป็นอะไรึ้นมาแ่ผลรวลับออมาว่าไลบราท้อลูแฝแถมเป็นแฝาย้วย
“นายหิรับทำอะไรอยู่หรือรับ?”ร่าโปร่ผมสีน้ำาลอมแเอ่ยถามเมื่อเห็นร่าอนายหิำลันั่ทำอะไรบาอย่าับ...อไม้?
“อ่อ!นี่น่ะเหรอำลัทำสร้อย้อมือน่ะ”ไลบราอบเฮเรธ่อนะหยิบสร้อย้อมือที่เสร็แล้วให้เฮเรธู
“เป็นไสวยใ่ไหมล่ะ?”ไลบราถามเฮเรธอย่าอารม์ี
“รับ
สวยมาเลยนายหิ”เฮเรธอบ่อนะนั่ลบนโฟาที่ใล้ับไลบรา
“ไว้ันสอนทำให้ไหม?”ไลบราถามเฮเรธที่มอสร้อย้อมือที่ำลัทำอยู่ไม่วาาเลยแม้แ่นิเียว
“ไ้หรือรับ!?”เฮเรธถามอย่าใ
“อืม
ไ้สิ”ไลบราอบ “เอาแหละเท่านี้็เสร็แล้ว...”ไลบราเอ่ยมือบายสร้อย้อมือในมืออเาึ้นมอ
“...”เฮเรธนั่มอสร้อย้อมือ้วยาเป็นประาย
รอบๆายอเาล้ายะมีออร่าเห็นวามสุและวามื่นเ้นลอยออมา
“ูทำหน้าเ้า
มันน่าื่นเ้นนานั้นเลยหรอ”ไลบราเอ่ย้วยน้ำเสียปนำเมื่อเห็นใบหน้าอเฮเรธ่อนะส่เสียร้อ้วยวามเ็บปวออมา
“โอ๊ย!ะ...เ็บ เม่อน...”มือบาปล่อยสร้อย้อมือรวเร็วแล้วุมท้ออัวเอ
“นายหิเป็นอะไรรับ!!”เฮเรธเอ่ยถามอย่าใ่อนะให้นรับใ้ในบ้านไปามหมอมา
“ให้็ไ้ไปามหมอมาที!!!”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
5 นาทีผ่านไป~
ึๆๆ!
“ไลบราเป็นยัไบ้าเฮเรธ!!”เม่อนถามทันทีที่วิ่มาถึหน้าห้อนอนอเาับไลบรา
“ยัไม่ทราบเลยรับนายท่าน”เฮเรธเอ่ยบอับเ้านายอีนอเา
วาไม่ไ้ละไปาประูห้อเลยแม้แ่น้อย
“ไลบรา...”เม่อนพึมพำื่อออีนอย่าแผ่วเบาๆ
หลัาที่เาไ้รับาริ่อาเฮเรธว่าไลบราำลัะลอแล้วเาเลยรีบลาานและลับมาที่บ้านทันที
“สู้ๆนะไลบราันะอยู่ับนายเสมอ”
.....
....
...
..
.
อุแว้ อุแว้ อุแว้ อุแว้!!
หลัานั้นไม่นานทั้สอ็ไ้ยินเสียร้ออเ็ออมาาห้อนอนอเา
ไม่ี่นาที่อมานที่าว่าน่าะเป็นหมอ็เปิประูออพร้อมับส่รอยยิ้มมาให้
“ยินี้วยนะรับเ็แ็แรมาเลย”นเป็นหมอเอ่ยออมา
ทำให้ร่าอายหนุ่มทั้สอรู้สึโล่ใเป็นอย่ามา
“แล้วพวผมเ้าไปหาไลบราไ้หรือยัหมอ”เม่อนถาม
เารู้สึโล่ใมาเมื่อไ้ยินนเป็นหมอล่าวแบบนั้นออมา
“ไ้แล้วรับ
เิเลย”หมอเอ่ย่อนะหันหลัเินลับไปเ็บออัวเอและเินออไปาปล่อยให้ายหนุ่มทั้สอเินเ้ามาหานที่นอนอยู่
เมื่อเ้ามาในห้อสิ่แรที่เม่อนเห็นือร่าโปร่บาำลันอนหลับสนิท้าายอไลบรานั้นมีร่าอทารอยู่ใล้ๆ
เม่อนเินเ้าไปนั่บนเียส่วนเฮเรธเินไปหยุอยู่้าเีย
“นายเ่มาไลบรา”เม่อนระิบที่้าหนูนรั่อนะลูบผมให้อย่าแผ่วเบา
เารู้สึอบุพระผู้เป็นริๆที่ทำให้เาับไลบรามาเอันและอบุที่ไลบรามีลูๆแสนะน่ารัน่าัให้เา
“ยินี้วยนะรับนายท่าน
นายหิ”เฮเรธเอ่ยเมื่อเห็นภาพรหน้า วามสุที่แผ่ออมาานที่เารู้สึเหมือนเป็นเ้านายและพ่อแม่นั้นทำให้เาอยิ้มามไม่ไ้
“อบุเฮเรธ”เม่อนล่าว
เาอยาให้ถึเวลาที่ลูๆทั้สามะลับมาถึบ้านไม่ไว้แล้ว เาื่นเ้นนานี้และลูๆอพวเาที่อยาะเห็นน้อๆอพวเาะื่นเ้นนาไหน
“นายท่านแล้วุหนูทั้สอนื่ออะไรหรือรับ”เฮเรธถามอย่าื่นเ้นนเม่อนเห็นแล้วอำไม่ไ้
“นทา้ายื่อานุโะส่วนนทาวาื่อเรย์”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
บทเพลท่อนที่ 13
เรื่อราวที่มิอาไ้รู้อไฟแห่วามอบอุ่น น้ำแ็ผู้เย็นา็ไ้บอเล่าเรื่อราว่าๆ
ยามเมื่อเวลาแห่ารเิมาถึ ยามนั้นัเป็นเริ่ม้นใหม่อรอบรัวอันสมบรู์แบบ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Rina Christopher:สวัสีผู้อ่านทุน
อนนี้อาะมีบ้านะรับ ในที่สุอนแรอภาสอ็เสร็แล้วนะรับ เย้!(^o^/) อนแรนี้อาะอ่านไม่่อยสนุหน่อยนะรับเพราะว่าผมแ่้อเปิเทมอพอี
ะสนุไม่สนุยัไ็บอัน้วยนะรับ แล้วเอันอนหน้านะรับ บ๊ายบาย
ความคิดเห็น