คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Lesson 1 บทที่หนึ่ง !!
“โอม … โอม !!...เชี่ยโอมม !!” ผมมองดูไอโอมที่กำลังฟุบหน้าหลับเป็นตายอยู่ที่โต๊ะโคตรจะรกของมัน เมื่อคืนไปทำอะไรของมันมาวะ ทั้งวันนี่หลับได้หลับดี แล้วผมจะเอาสมุดการบ้านคืนยังไงล่ะเนี่ย? โต๊ะรกฉิบหาย
ผมค่อยๆสอดมือเข้าไปในใต้โต๊ะของมัน แมลงสาบมันจะกัดมือผมมั้ยเนี่ย?? แต่ควานหาไปๆมาๆมือผมก็ไปสัมผัสโดนกล่องกระดาษอันนึง ไม่รอช้า ผมรีบดึงมันออกมาในทันที
ที่แท้ก็กล่องป๊อกกี้ หนึ่งในเสบียงกันตายของไอ้โอมนี่เอง อ่ะแน่ะ เหลือชิ้นสุดท้ายพอดี ลาบปากไอฟิล์มล่ะสิ มึงอย่าหาว่ากูขโมยเลยนะ ไหนๆมึงก็กินมาเกือบทั้งกล่องแล้ว ชิ้นสุดท้ายขอละกัน
ป๊อกก !!
… แต่ดูท่าจะไม่กี้ซะแล้วครับ ก็เมื่อจู่ๆ ไอ้ตัวนอนกินเมืองเสือกทะลึ่งพรวดขึ้นมาอย่างกับติดสปริงทำเอาผมเองก็สะดุ้งตามไปด้วย
“เป็นเชี่ยไรวะ !?” ผมถามมันขณะที่กำลังเคี้ยวเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายอยู่ในปาก ผิดกับไอ้โอมที่แม่งจ้องผมจะเป็นจะตาย (มึงอย่าจ้องมาก เดี๋ยวกูท้อง)
“ไอเชี่ยฟิล์มมมมมมม !!!! ไอโคตรสันดานนนน !! ไอ้ .. ไอ้ …มึงเอากูลิโกะกูคืนมาาาา !!!”
“เฮ้ยยยยยยย !!” จู่ๆไอ้โอมมันดันกระโจนเข้ามาบีบคอผม พร้อมเขย่าไปมาๆ มึงจะ...อะไรกันนัก...กันหนาวะะ!! กะอีแค่ป๊อกกี้แท่งเดียวเนี่ยยยยย !!! ถ้ามึงไม่อยากให้คนอื่นกินนักก็ติดป้ายไว้สิวะกูจะได้ไม่กิน (เหรอ …?)
ไอ้โอมยังคงเขย่าผมไปมาจนผมชักรู้สึกตัวลอยๆ ว่าแล้วผมก็คว้าเอาหนังสือสังคมโบกเกรียนเข้าไปทีนึง จอด สม ! พลเมืองที่ดีต้องแบ่งปันให้เพื่อนมนุษย์ เคยอ่านบ้างมั้ย? สมบัติผู้ดีเนี่ย !?
ผมยืนไอค่อกแค่ก ส่วนมันก็ด่าอุบใส่ผม มึงแค่เจ็บ แต่กูอ่ะเกือบตาย หลังจากได้ตั้งหลัก ไอ้โอมก็ยังไม่หายโกรธ มันทำท่าจะกระโจนเข้าหาผมอีกทีนึง (มึงจะโกรธอะไรกูนักกกก) แต่คราวนี้ผมรีบกระโดดหลบเหมือนในหนังที่บรูซ ลี เล่นเมื่อคืน มันจบสวยแน่ๆถ้าไม่ติดตรงที่ ....
แคว่กกกกก !!!!
เฮ้ยยยยย !! ผมรีบหันกลับไปมองหาต้นตอของเสียง ก็เห็นหน้าเหวอๆของไอปาล์มกับรูปกวนอูที่ขาดเป็นสองท่อน
ผมก็ไม่รู้หรอกว่าไอ้เสียงกระดาษขาดมันจะดังขนาดไหน แต่ทำไมพวกมึงต้องเงียบกันทั้งห้องด้วยวะ !!!
“เชี่ยฟิล์มมมมม !!!! งานกู๊ !!!”
“กูขอโทษษษษษ !!!!” คราวนี้แม่งคอมโบกันบีบคอผมสองคนเลยครับ โอ้ยยย วันนี้กูเป็นไรเนี่ย ซวยฉิบหาย
สุดท้ายแล้วผมก็ต้องเป็นคนไปหารูปวาดกวนอูมาให้มันใหม่เพราะงานต้องส่งพรุ่งนี้แล้วด้วย สรุปเลยก็คือปัญหามันเกิดจาก มิสยุพาที่ไม่ยอมให้พวกเราก๊อปปี้รูปมาจากเน็ต แต่ให้เราวาดแทน !! ไอ้โอมก็ผิด ก็ไอ้ป๊อกกี้นั่นแหละ ได้ยินมาจากไอเก่งอีกทีว่า แม่งแจกกันทั้งห้อง เหลือชิ้นสุดท้ายเก็บไว้ เพราะมันคิดว่าจะได้แฟนหน้าตาดี แต่ยังไงซะผมก็กินมันเข้าไป ฮ่า ฮ่า ฮ่า
เอาเป็นว่าตอนนี้ผมยังหาร้านวาดรูปแถวนี้ไม่ได้เลยครับ !!! ซวยยยยยยยฉิบ จะให้ผมวาดกวนอูคงกลายเป็นมัดแหนมใส่เสื้อแหงๆ ขนาดผมเองก็ไปให้อาม่าข้างบ้านวาดให้ จะออกจากโรงเรียนตอนนี้จะทันมั้ยวะเนี่ย ?? แถมผมยังต้องอยู่ซ้อมดนตรีให้รุ่นน้องที่ชมรมอีก โว๊ยยยยย !!!
ผมรีบวิ่งไปห้องชมรมเผื่อว่าจะเลื่อนนัดพวกรุ่นน้องได้บ้าง ถึงพวกมันจะโกรธผมก็เถอะ แต่กูจำเป็น !!!
แต่ทันทีที่ผมผลักประตูห้องชมรมเข้าไปก็ …
“อ้าว หวัดดีฟิล์ม”
“หายไปไหนมาวะ !? น้องเค้ารอจนแม่งจะเล่นได้ทุกเพลงแล้ว !”
ปุณณ์กับโน่ครับ ผมคงไม่ต้องบอกนะว่าใครมันพูดอะไร ผมยักคิ้วกวนๆไปให้มันทีนึง ส่วนไอปุณณ์ก็นั่งขำๆ ก่อนจะลงไปจัดแจงงานที่มันหอบมาต่อ
“ปุณณ์ แฟนมึงปากอย่างนี้ ไม่รำคาญเหรอวะ?” ผมแกล้งถามมันเพราะกะจะมองหน้าเหวอๆของโน่ซักหน่อย
“รำคาญ” นั่น โดนไปโบกนึง เจ็บมั้ยวะ??
“แต่กูมีไม้เด็ด” ..อะไรวะ !!? มันไม่ได้ตอบผมต่อหรอกครับ ปุณณ์เหลือบตาขึ้นไปมองโน่ที่นั่งเหวออยู่ ก่อนจะโดนมันโบกไปอีกรอบ ก็รู้ว่าจะโดนอีกมึงก็กล้าพูดเนอะ !
“แล้วตกลงมึงหายไปไหนมาวะ?” โน่หันมาถามผม กลับมาสู่โลกความเป็นจริงอีกครั้งนึง
“กูไปทำกวนอูไอปาล์มมันขาด กูว่าจะไปจ้างเขาวาด” ผมว่าพลางลงไปนั่งขัดสมาธิแก้เครียด ผมเองก็ไม่อยากจะบกพร่องในหน้าที่หรอกนะ แต่…
“มึงไปเหอะ เดี๋ยวกูอยู่ซ้อมให้พวกมันเอง” ไม่ว่ายังไง เพื่อนของผมก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีของผมเสมอ
“หือ ? อะไร กวนๆ อะไรนะ??” ไอปุณณ์ที่ดูเหมือนจะจัดการงานของมันเสร็จแล้วเงยหน้าขึ้นมามองพวกผมทั้งสอง
“กวนอูไง ห้องมึงได้ทำรึยัง?” โน่ก้มลงไปถามปุณณ์ที่นั่งอยู่ที่พื้น จะว่าไป ประธานชมรมผมนี่ก็รับแขกดีจริงๆ
“อ๋อ ทำแล้ว แล้วไง?”
“ไอฟิล์มมันทำภาพไอปาล์มมันขาด ห้องมึงพอจะเหลือซักภาพมั้ย?” โน่ !! กูไม่เคยรู้สึกรักมึงมากขนาดนี้มาก่อนเลยว่ะ !! ว่าแล้วผมก็หันไปมองปุณณ์ที่กำลังนั่งคิดอยู่ เหลือ ! .. เหลือ มันต้องเหลือซักภาพละน่า !
“ไม่เหลือว่ะ” มันหันมามองผมด้วยสายตาเหมือนจะขอโทษ แต่จู่ตาของมันก็ประกายวิ๊งขึ้นมา
“แต่ห้องกูมีคนวาดรูปเก่งมากๆคนนึง งานนี้น่ะ พวกเราจ้างมันวาดทุกคนเลย” เจ๋งงงงว่ะปุณณ์ แหม มีเพื่อนเป็นแฟนเลขาสภา ก็ดีอย่างนี้แหละ
“ใครวะ”
“เนมไง มันอยู่ฝ่ายศิลป์ที่สภา พวกมึงจำไม่ได้เหรอ??” ส่ายหัวครับ อย่าถามกูเลยว่าจำได้มั้ย ถามกูว่ารู้จักมั้ยดีกว่า !!
ถึงผมจะเห็นผลงานของศิลป์ สภา อยู่บ้าง (ไม่บ้างละ บ่อยเลย) แต่ไม่ยักกะเห็นคนทำนี่หว่า
“อืม ป่านนี้มันยังไม่กลับหรอก ลองไปดูที่ห้องสภาก่อนก็ได้นะ” โอเค ห้องสภาฯ ผมรีบวิ่งปร๋อ ออกนอกห้องชมรม โดยไม่ลืมที่จะหันไปขอบคุณมันย้อนหลัง
ยอดชายนายฟิล์ม มีทางรอดแล้วววว !!!
TBC ............................................................................
สาส์นจากกองขยะ :: จบไปแล้วหนึ่งบทหวังว่าจะถูกใจนักอ่านทุกคนบ้างนะคะ เตรียมตัวพบกับน้องเนมได้ในบทต่อไป ไอ ไอ ไอ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านฮะ !! ^_____^ เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^
ความคิดเห็น