คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : .................
“บ้านพี่ฟิล์มอยู่ไหนแล้วอะ??” เสียงไอ้น้องน็อตดังขึ้นขณะที่ผมกำลังสะลึมสะลือได้ที ดูเหมือนงานเลี้ยงจะจบแล้ว และตอนนี้ผมก็อยู่บนรถที่เต็มไปด้วยเพื่อนในชมรม
“เอกมัยมั้ง?” ...เฮ้ยย เอกมัยพ่อมึงดิ่ !! อโศกโว้ยยยย อโศก !!
ผมพยายามจะเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมาท้วงไอ้พวกนี้ซะหน่อย แต่กลับไม่มีแรงสักนิด นี่กูเมาขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ยยย ??
“บ้านเชี่ยฟิล์มอยู่อโศกเว้ยย !” เออ ขอบใจว่ะอาร์ท ขืนปล่อยให้พวกนี้ไปส่งผม มีหวังผมได้นอนอยู่ข้างถนนแน่ๆ แต่แล้วจู่ๆเสียงไอ้อาร์ทก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“เฮ้ย น็อต เดี๋ยวๆๆๆ !!”
“เดี๋ยว’ไมพี่ !?” เสียงไอ้เป้อแย้งขึ้น เออ นั่นดิ เดี๋ยวไมวะ?? แต่แล้วกลับไม่มีคำตอบอะไรที่ผมควรจะได้รับ ได้ยินก็แต่วลีแปลกที่ดังเป็นระยะๆ
“งั้นทำไงดีอ่ะพี่”
“เดี๋ยวลองโทร...”
“ทำไงดีวะ?... หา? บ้านกูเต็มเหอะ ... ไม่มี ... มึงก็ช่วยคิดหน่อยดิวะ...... ได้เหรอวะ ?? ... เออๆ อยู่แถวไหน ... โอเค สุขุมวิทนะ ? ... เออ ขอบใจว่ะๆ”
“น้าครับ ไปสุขุมวิทครับ” เสียงไอ้อาร์ทดังลอดเข้ามาในหูของผม เดี๋ยวๆๆ กูจะกลับบ้าน บ้านกูอยู่อโศกไง !! แล้วมึงจะไปสุขุมวิททำเพื่อ ??
แต่ผมก็ทำได้แค่คิด เพราะลำคอผมกลับแห้งผากไปหมด ขนาดแรงจะลืมตายังไม่มีด้วยซ้ำ บางทีมันอาจจะไปส่งคนอื่นๆก่อน เออๆ ช่างแม่ง ไปส่งกูที่บ้านด้วยนะแว้ยยย !!
………………………
…………..
…..
…
ผมรู้สึกตัวอีกครั้งก็พบว่าตัวเองนอนแผ่อยู่บนโซฟา ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่ใช่บ้านของผม เสียงของไอ้อาร์ทกำลัง คุยกับใครบางคนดังแว่วๆเข้ามาก่อนที่จะมีเสียงประตูปิดโครมใหญ่ พวกมึงพากูมาที่ไหนเนี่ยยยย????
“โทษที ทำให้ตื่นรึเปล่า”
“อือ” จริงๆจะตอบว่าเปล่า แต่ปากผมมันก็ไม่ขยับเอาซะเลย ดูเหมือนผมจะสร่างเมากว่าตอนที่อยู่บนรถมากแล้ว ทำให้พอจะเห็นเจ้าของบ้านที่เดินเข้ามาเรื่อยๆ
“เมาแอ๋เชียวนะมึง” เสียงของเนมนั่นเอง ถึงว่าคุ้นๆ แต่ว่า...ทำไมผมถึงมาอยู่บ้านเนมวะเนี่ยยยยย !!!???
มันนั่งลงข้างๆผมก่อนจะรัวคำถาม เหมือนเด็กเจอตัวประหลาด ซึ่งผมก็ได้แต่ส่ายหัว กับพยักหน้าให้มันเท่านั้น อย่าถามมากดิวะ กูเมา
“ไหวป่าววะ?? จะอ้วกมั้ย??” ...ส่ายหัวๆ คอกูไม่อ่อนขนาดนั้นเว้ยยยย
“จะอาบน้ำมั้ย เผื่อจะสร่างเมา” ...ส่ายหัวๆ กูไม่มีแรงเหอะ
“หนาวมั้ย กูจะได้ไปเอาผ้าห่ม”
“อืม”
“แล้วมึงจะเอาอะไรอีกเปล่า?” เนมลุกขึ้นพลางหันกลับมาถามผมอีกครั้ง
“น้ำ...” ผมตอบเสียงแหบพร่าน่ากลัว จนอีกฝ่ายรีบกุลีกุจอไปเอาน้ำมาให้ กูใช้แรงงานเจ้าของบ้านมากไปรึเปล่าวะเนี่ย ??
ไม่นานเนมก็กลับมาพร้อมกับแก้วน้ำในมือ ผมเลยพยายามทำตัวให้เป็นประโยชน์โดยการเปลี่ยนจากท่านอนลุกขึ้นมานั่งดูสักพักเผื่อจะสร่างเมาได้บ้าง แต่ดูเหมือนผมจะคิดผิด โอ่ยยยย~ ไม่ไหวๆ มึนหัวฉิบหาย
แล้วในเวลาเดียวกันที่ผมกำลังจะเอนตัวกลับไปนอนต่อ ไอ้คนข้างๆก็พยายามจะช่วยพยุงผม แต่สงสัยจะทิ้งน้ำหนักมากไปหน่อยจนพาลเอาล้มลงไปนอนด้วยกันทั้งคู่จนเนมร้องเสียงหลง
ใบหน้าของเราใกล้กันมาก จนผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของคนที่ผมนอนทับอยู่ กลิ่นหอมจางๆของสบู่จากตัวเนมทำเอาผมแทบสติแตก ในหูของผมไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยนอกจากเสียงความคิดของผมที่ฟุ้งซ่านไปหมดเพราะความเมา
... ถ้าเป็นมิกล่ะ ? ...ถ้าเป็นน้องมิก ...ถ้าเป็นน้องมิกละก็...
“มิก”
สาส์นจากกองขยะ : เป็นตอนที่สั้นที่สุดในชีวิตที่เคยแต่งนิยายมา แต่ถังก็ไม่อยากตัดตอนนี้ออกไปง่ะ เสียดาย ~ แล้วก็อย่าใส่ใจกับชื่อตอนนะฮะ เพราะมันสั้นจนคิดชื่อเรื่องไม่ออก ฮ่าๆๆ สัญญาว่าตอนหน้ายาวได้ใจมาก เชื่อถังๆ ... อัพก่อนสอบไฟนอล ฮ่าๆ ถังอัพอีกทีคงจะประมาณ 4 ตุลานะฮะ ไม่นานหรอก ^O^ ตอนนี้ใครอยากปาเกี๊ยะใส่น้องฟิล์มก็เชิญตามสบายยยยยย (หนูฟิล์ม: ก็แกไม่ใช่เรอะ ไอ้ถังอ้วนที่เขียนบทแบบนี้ !!) *ไม่รู้ไม่ชี้** ปาเกี๊ยะโลดดดด !!!
ความคิดเห็น