คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 ความทรงจำในอดีต
10 ปี่อน สวนสาธาระ
เรย์ในวัยเ้าวบ เาเป็นเ็ายที่มีวาสีน้ำเินเ่นเียวันแม่อเา เ็น้อยวิ่เล่นับเพื่อน ๆ ในสนามเ็เล่นแ่เพื่อน ๆ ลับวิ่หนีพร้อมท่าทีที่ล้ายับว่าลัวเา เพราะสีวาอเามันูประหลา แ่เ็น้อยยัพยายามเ้าหาเ็เหล่านั้นอย่าไม่ท้อแท้แม้ะถูรัเียมาเพียใ
ุ๊ิ๊ ๆ
เสียระิ่รถไอศรีมับผ่านหน้าอเรย์ไป เาหยุนิ่มอเพื่อน ๆ วิ่รูไปที่รถันนั้น ้วยวามสนใเาหันไปมอไอิมแปะทับอยู่นมปัิ้นให่แล้วมีวาลุวาว
“แม่รับ ผมอยาินแบบใส่นมปัเหมือนพี่นนั้น” เรย์วิ่เ้าหาุแม่นสวย ผมอเธอมีสีำวับยาวสวยัับผิวาวเนียน เ็น้อยทำท่าทาน่าสสารพร้อมสายาอ้อนมอมาที่เธอ มือเรียวสวยวาลบนศีรษะอลูายเอ็นู
“ไปื้อัน” เรย์ยิ้มร่าเริ เมื่อุแม่อบรับ เธอูมือลูายมาที่รถายไอศรีม
“ไอศรีมวานิลลาใส่นมปั่ะ” หิสาวหันไปบอับุลุนาย เาสบาับเธอ็มีท่าทียึยั่อนะรีบัไอิมส่ให้
"มีอะไรหรือเปล่าะ" หิสาวยื่นเินใหุ้ลุ เห็นสายาอเามอ้อเธอและลูไม่หยุ ล้ายำลัให้วามสนใบาอย่าแ่เป็นสายาทีู่สุภาพ ไม่เย้ยหยันเหมือนับมนุษย์นอื่น
"วาอพวุามมา มันพบเอไ้น้อย" พ่อ้าล่าวมถึวาอทัู้่
"อบุ วามพิเศษนี้มีเพียสามนบนโลใบนี้เท่านั้น" โรร่าอบเสียเรียบแ่แฝวามนัยบาอย่า
"หมายวามว่ายัไเหรอรับ" เรย์ถาม้วยวามสสัยเมื่อไ้ยินำพูอแม่
"ูสิ เราับแม่เหมือนันมาแ่ไหน" หิสาวนั่ล้าลูอเธอ พร้อมี้ไปที่วาสีน้ำเินั่ทะเลลึู่นั้นอเธอ
"รับ" เรย์สบาับุแม่พยัหน้าหึ ๆ ่อนะหันไปสนใไอศรีมบนมือเรียวสวย
"ผะ..ผมินไ้หรือยัรับ มันะละลายแล้ว" เ็น้อยพยายามเอื้อมหยิบมันามืออแม่
ฟรึบ!!! แม่ยับอินรสหวานหลบออ เ็ายัวน้อยล้มเ้าหาแม่ ปาเล็ูบลบนแ้มาวนวลอเธอ
“แม่แล้ผม” เ็น้อยเินอายที่ัวเอหอมลบนแ้มอแม่ หิสาวนสวยียิ้มหวานให้ลูาย ูบลบนหน้าผาเล็นั้นอย่าอ่อนโยน่อนะยื่นไอิมให้ เ็น้อยรับไอิมมาัิมำเล็ ๆ ่อนที่แม่ะูมือเาเินเล่น
"แม่รับ" เรย์มอหน้าแม่อเาลอทา แล้วเห็นถึใบหน้าที่เร่รึมอีรั้็รู้สึไม่สบายใ
"แม่...ไม่มีวามสุั้นเหรอรับ" เรย์ถามเสียเรียบมอสบาอแม่
"ทำไม...ถามแบบนั้นล่ะ" เธอหันมาอบรับลูาย
"แม่ไม่ยิ้ม ผมอยาให้แม่ยิ้มให้ผมเยอะ ๆ รับ" เ็น้อยียิ้มหวานให้ับุแม่ ทำเอานเป็นแม่อเอ็นูวาม่าพู่าาอเาไม่ไ้
"แม่ะพยายาม๊ะ" ว่าแล้วเธอ็ส่ยิ้มหวานให้ลูายพร้อมลูบหัวน้อย ๆ นั้น
"แม่ยิ้มสวยที่สุเลย ผมรัแม่นะรับ” วาสีน้ำเินที่บริสุทธิ์มอ้อแม่อเา้วยวามภาภูมิใ
“แม่็รัลู ๆ ๊ะ” เธออบรับเรย์
“แม่รับผมมีำถาม... ทำไมเพื่อนไม่อยาเล่นับผม” เ็น้อยพูออมาเบา ๆ ล้ายำลัน้อยใ
“แม่เื่อว่าเ็ีะ้อมีเพื่อนเยอะ”
“รับ ั้นผมะเป็นเ็ีลอไปเลย ผมะไ้มีเพื่อนเยอะ ๆ” วามสุเล็ ๆ อเ็น้อย มีไอศรีมในมือและุแม่ที่อยู่้า ๆ เา็ยิ้มไ้หน้าบาน
“ุมาแล้วเหรอ” โรร่าหันไปทัทายเมสันที่เิน้าวยาวเ้าหาทัู้่
“เย้ พ่อมาแล้ว” เรย์หันไปมอามแม่ วิ่ไประโอพ่อในทันที
“ไหนใรบออยาถ่ายรูปนะ” เมสันอุ้มลูายึ้นบนแนแร่พร้อมเอ่ยถามลูายอย่ารู้ใ
“ผมรับ ไปันเลย ๆ” เรย์ีใมาูไอศรีมึ้นสู เาอมยิ้มเมื่อมอพ่อับแม่เิน้า ๆ ัน
พวเรามาถึร้านถ่ายรูป ในอนนั้นผมรู้สึื่นเ้นมา เพราะเป็นารถ่ายภาพรอบรัวรั้แร ผมับมือให่อพ่อใหุ้มมืออุแม่ไว้ และไปนั่อยู่บนัอพ่อ แ่ทัู้่แล้ผม... เมื่อ่าล้อปุ่มถ่ายภาพ รูปที่ออมาน่ะเป็นผมที่ถูพ่อและแม่พร้อมใัน หอมแ้มผม หน้าาอผมทั้ลปนวามใพร้อมรอยที่เผยออมาอย่าสใส
้าายอผมมีุพ่อเมสัน และุแม่โรร่า พวเรามีวามสุันมา ุพ่ออผมยันว่าใร ๆ เาออไปทำานและลับเ้าบ้านพร้อมอาหารที่น่าินเสมอ ุแม่โรร่าะอยู่ับผมเสมอ เธอมัปลูอุหลาบสีน้ำเินอยู่ในสวนหลับ้าน รอยยิ้มอเธอสใส เธอใีและามใผมเสมอ นผมนึไปว่าพวเราะไ้อยู่ร่วมันลอไป แ่แล้ว...
3 ปี่อมา
“พ่อรับ! แม่รับ! ผมลับมาแล้ว” เรย์ที่เพิ่ลารถรับส่อโรเรียน เินลับเ้ามาในบ้านร้อหาพ่อแม่อเา้วยวามีใ แ่ภาพรหน้าทำเอาเรย์้อใแทบ็อ
“พะ…พ่อ เป็นอะไรรับ ฮือ พ่อ!!!” เ็น้อยทำัวไม่ถู พ่ออเาไ้รับบาเ็บ หน้าท้ออเาถูแท้วยบาสิ่ป็นแผลนาให่ เหวอะลึ และมีเลือไหลออมาไม่หยุ
“เรียรถพยาบาล” พ่อพูึ้นมาอย่าอิโรย เรย์ั้สิไ้รีบวิ่หาโทรศัพท์แล้วโทรออ
“ฮะ...ฮัลโหลรับ …่วยพ่ออผม้วยรับ ฮือ” เรย์พูทั้ร้อไห้เสียสั่นพูับเ้าหน้าที่
โรพยาบาล
“พ่อรับ ทำไมผมไม่เห็นแม่เลย แม่ไปไหนั้นเหรอ ทำไมเธอไม่มาเยี่ยมพ่อ” ผมยืนอยู่้าเียอพ่อที่ไ้รับาร่วยเหลือไ้ทันท่วทีและอยู่ในวามปลอภัย มอประูสัพัแล้วแ่ยัไม่เห็นแม่เปิเ้ามาสัที
‘เวลาสำัแบบนี้ทำไมผมไม่เห็นแม่’
“เธอายแล้ว” ็อยิ่ว่าือารที่พ่อพูประโยนี้ออมา
“ฮือ พ่อพูอะไรรับ พ่อโหผม แม่ะายไ้ยัไ”
“ไม่้อพูอะไรแล้ว ฟัพ่อ” พ่ออผมบีบแนอผมแน่น ผมร้อไห้ออมา้วยวามเสียใที่ไม่สามารถอลั้นไ้ ผมไม่มีทายอมรับไ้
“ฮืออ พ่อรับ พาผมไปหาแม่่อน ไปูเธอ่อน” พ่อไ้แ่ส่ายหัว่อนะึผมเ้าอ แม้ัวเาะเ็บหนั
“่อไปนี้เรย์อยู่ับพ่อ เราะไม่พูถึเธออี”
“ทำไมล่ะรับ ทำไมล่ะ ผมไม่เ้าใ ฮือ” เรย์ยัโอรวร้อไห้หาแม่อยู่เสมอ
พ่อรับ...่วยพาหาแม่ไ้หรือเปล่า ฮึ ๆ นะรับ
พ่อโหผมใ่ไหม ทำไมไม่พาผมไปล่ะ
ทำไมเรา้อย้ายอีแล้ว ไม่้อย้ายโรเรียนแล้วไ้หรือเปล่า
พ่อรับ!
“ถ้ายัะเอาแ่ร้อไห้ แล้วถามถึแ่โรร่า็ไม่้อมาุยับัน”
ผมไม่มีสิทธิ์พูถึแม่อย่านั้นเหรอ บอผมสิ
“เธอ... ไม่ไ้รัลู”
หมายวามว่ายัไ แม่บอว่าแม่รัผม ๆ ฮืออ พ่อโห ๆ ๆ
“ไปสบสิะ อ่อนแอ่อไปเธอ็ไม่ลับมา”
แล้วถ้าผมเ้มแ็ เธอะลับมาั้นเหรอ ่วยอธิบายให้ผมเ้าใที ฮือ
“เลิพูถึเธอะ นี่ือำสั่ ำไว้!”
เวลาผ่านไปอย่ารวเร็ว พ่ออผมเ็บภาพถ่ายรอบรัวไป่อนไว้ทั้หม ไม่มีภาพไหนที่มีใบหน้าอแม่อี และไม่มีรั้ไหนที่ผมพูถึเธอ หรือแสวามอ่อนแอ...แล้วผมะไม่ถูพ่อุ่า ยิ่พ่อั้ใทำแบบนี้ ผมยิ่เื่อปัใว่าแม่อผมยัไม่าย แม้อนนี้มันะผ่านมาเนิ่นนานแ่ผม็ยัเื่อว่าเธอยัมีีวิอยู่
ห้อเ็บอ
“เ้ามาทำอะไร ออไปะ” พ่ออผมระาึัวอผมให้ออไปาห้อเ็บอ
“พ่อรับ ผมอเวลา่อน ผมแ่อูหน้าเธอ ผมสัาผมะไม่เ้ามาห้อนี้อี”
“ูพอหรือยั” เมสันหยิบรูปถ่ายอแม่ไปามืออผม เาหยิบไฟแ็ึ้นมา วาอผมเบิว้า้วยวามใ
“พ่อะทำอะไร หยุนะรับ!”
“ออไป!” เาผลัให้ผมออมาาบ้านหลันั้นอย่าแร นผมล้มลแ่็ยัพยายามลานไปเาะาอพ่อ
“ไม่ พ่ออย่าทำแบบนี้ ผมอร้อ ฮือ ผมแ่อยาเ็บวามทรำอแม่ไว้ พ่ออย่าทำลายมันนะรับ” ผมำไ้ี ในอนนั้นผมร้อไห้แทบาใ เสียอผมยัส่ไปไม่ถึพ่ออยู่ทุที ั้แ่เสียแม่ไป พ่ออผมเา็เปลี่ยนไปมา
เาราน้ำมันท่วมห้อนั้น ุไฟแ็เผาภาพที่อยู่บนมือโยนภาพใบนั้นเ้าไป้านในห้อที่มีวามทรำอผมทุอย่า ภาพถ่ายรอบรัวเป็นรูปถ่ายเียวที่ผมมี รูปถ่ายเียวที่ผมไม่สามารถเ็บมันเอาไว้ไ้ มัน่อย ๆ ไหม้สลายหายไป่อหน้า่อาอผม ่อนะปิประูล เพลิไฟไหม้ท่วมบ้านเ็บอหลัเล็อย่ารวเร็ว
“แม่รับบบบ!” วินาทีที่เ็บปวที่สุในีวิ ผมไม่สามารถล่าวลานที่รั ผมไม่สามารถรัษาสิ่ที่รัไ้ ผมอ่อนแอและทำไ้เพียร้อไห้ร่ำรวอยู่ที่รนั้นไม่ไปไหน มอูวามทรำเหล่านั้นพัทลายลรหน้า
ผมเยิว่าพวเราะไ้อยู่้วยันลอไป ผมสัาับแม่แล้วว่าผมะเป็นเ็ีอแม่ลอไป ผมยัไม่ไ้ทำมันเลยนะรับ ถ้าผมมีโอาสเอแม่อีรั้ ผมะอเธอ ผมะบอรัเธอ ผมอยาไ้ยินเสียอเธอ...แม้ะเป็นเพียห้ววามฝันผม็ีใ
“พ่ออโทษที่้อทำแบบนี้ เราทัู้่...ลืมเธอไปเถอะนะ ไปใ้ีวิใหม่ พ่อสัาะไม่มีวันทิ้เรย์ไป” พ่อโน้มัวเ้าอผม พร้อมพูประโยหนึ่ ผมโรธพ่อมา แ่เพราะน้ำเสียอพ่อำลัสั่นเรือ ผมเลยรู้ว่า...แท้ริแล้วพ่อ็เสียใ
“มะ...แม่รับ ฮึฮึ” ผมิถึแม่มาเลยนะรับ ผมอยาะอ อยาะเอแม่อีสัรั้ ผมในอนนี้...เหนื่อยมาเลยรับแม่ ่วยอยู่้าๆผม่อนไ้หรือเปล่า ไ้โปร...อย่าทิ้ผมไป
ความคิดเห็น