เพื่อนรัก...ที่รักเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : รักที่ไม่ตั้งใจให้เกิด

          
           คงเป็นเรื่องดีที่จะมีความรักให้ใครสักคน  คงจะดีที่ใครคนนั้นเป็นคนสนิทของเรา   คงจะดีที่เขาคนนั้นเข้าใจเราทุกอย่าง  และ  คงจะดีที่เขาคนนั้นก็รักเราเหมือนกัน  แต่...มันไม่เป็นอย่างนั้น
 
           ผมแอบรักเพื่อนร่วมห้องเรียนคนหนึ่ง  ซึ่งเธอเองก็รู้  และผมก็รู้ว่าเธอนั้นมีเจ้าของแล้ว  ตัวเป็นเป็น  แต่ผมเองกลับไม่ละความพยายามเลยสักครั้ง  ยิ่งพยายามมากเท่าไหร่ก็ยิ่งถลำตัวรักเธอมากขึ้นกว่าเดิม  ก่อนหน้านี้ตอนที่ผมเข้ามาเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในจังหวัดนครปฐม  ในชั้นเรียนปีที่1  กลุ่มของเธอเป็นเพื่อนกลุ่มแรกที่ผมได้มีโอกาสรู้จักด้วย  แต่ผมกลับปฏิเสธที่จะรับมัน  โดยการแยกกลุ่มจากพวกเธอไป  โดยไม่เคยสนใจใยดีเลย  แต่ไม่รู้เพราะอะไร  ผมเกิดนึกไปสนใจเพื่อนคนนี้และรักเธอเข้า  เมื่อต้นเทอมที่2ของการเรียนปีที่1  ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยเลยสักนิดที่จะแคร์เธอ

           เป็นเรื่องดีมากๆที่เธอไม่โกรธหรือเกลียดผม  ทันที่ที่เธอรู้จากปากของเพื่อนเธอว่าผมแอบชอบเธออยู่  หนำซ้ำก็แลดูผมและเธอจะยิ่งสนิทสนมกันมากขึ้น  ผมคอยช่วยเหลือเธออยู่ห่างๆทุกอย่าง  ไม่ว่าจะเรื่องเรียน  การบ้านรายงาน  หรือแม้แต่  เรื่องเงิน  ที่ผมสามารถทำให้เธอได้โดยไม่ไตร่ตรองก่อนเลย  แม่ว่าตัวเองจะต้องเดือดร้อนแทน  เธอเองก็ยังคงเป็นเหมือนเดิมปกติ  ถึงจะเคยไปดูหนัง  ทานข้าวกันบ้าง  ทั้งแบบมีเพื่อนเธอไปด้วย  หรือ  ไปเพียงสองต่อสอง  ก็แลดูเหมือนว่า  จะดูสนิทเกินกว่าที่เพื่อนผู้ชายคนนึงจะทำให้เธอได้  (ก็ขนาดซื้อโทรศัพท์ให้)

           แต่ก็เป็นเพียงความหวังที่ริบรี่เหลือเกิน  เพราะเธอมีแฟนแล้วนั่นแหละ  ผมสู้ทำดีกับเธอทุกๆอย่าง  วันที่เธอเดินหาซื้อโทรศัพท์  ผมเองก็แบไปตกลงราคากับเพื่อนที่เปิดร้านขายโทรศัพท์ให้มันรีบหาดีดีราคาถูกไว้ให้  เพราะอยากซื้อให้เธอ
ทั้งๆที่ตอนนั้นผมไม่มีเงินเลย   เธอไปดูโทรศัพท์ไว้ราคา7000กว่าบาท  แต่เธอว่าเธอมีเงินเก็บไว้แค่ 4500 บาทเอง  ผมเลยบอกว่าเดี๋ยวช่วยออก  ทั้งๆที่ในกระเป๋ามีเงินแค่300บาท  ที่บ้านมีเครื่องเล่นเกมPSP  ที่ผมซื้อมาหมื่อนกว่าบาท  ผมยอมที่จะขายมันเพื่อเอาเงินที่ได้มาซื้อโทรศัพท์ให้เธอ ในวันรุ่งขึ้น  แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นว่า  เงิน4500 ที่เธอให้ผม  รวมแล้วคือเงินที่เธอเคยยืมผมไปแล้วยังไม่คืนเลยนั่นแหละ(ค่ากางเกงยีนส์วันเกิดเธอ 2000/ให้เธอไปซื้อเอง  เธอยืมไปจ่ายค่าเทอมเรียนอีก2500)  สรุปคือเงินผมล้วน7000ที่ผมซื้โทรศัพท์ให้เธอ(เพื่ออะไร)

           ผมไปซื้อให้เธอตั้งแต่ห้างไม่เปิด(MBK)  แล้วต้องกลับมาให้เธอทันทีวันนั้นก่อน3โมงเย็น  แต่พอผมมาถึงกลับได้แค่เพียง"โค้กกระป๋องเดียว"

           แต่ถือว่าคุ้มค่าที่ทำลงไปเพราะเราก็สนิทดีกว่าเดิมมากๆ  แต่ว่าจากนั้นไม่นาน  ก็เริ่มจะดูเหมือนอะไรๆจะแย่ลง  ผมรู้สึกว่าเธอเริ่มจะมีปัญหากับแฟนเธอบ่อยๆ (หน้ามุ้ยเข้าเรียน  อารมณ์บูดประจำ)  แถมพอจะเดาออกว่า  ผมไม่น่าทำให้เธอลำบากกว่าเดิม  โดยการที่ส่งข้อความบอกรักเธอทุกๆวัน  ผมตัดสินใจผิด  ที่ได้ส่งข้อความสุดแย่ไปหาเธอ  ข้อความนั้นเป็นข้อความที่ผมขอร้องให้เธอลบข้อความที่ผมเคยส่งให้เธอทั้งหมด(ร้าวราน)  และเธอก็ไม่อยากคุยกับผมอีกเลย

           เราไม่คุยกันถึง5วันเต็มๆ  ผมรู้ว่าตัวเองผิดที่ทำอย่างนั้น  ข้อความในเครื่องเธอ  เธอมีสิทธิ์ที่จะเลือกลบหรือไม่ลบมันก็ได้อยู่แล้ว  ผมเลยได้แต่ส่งข้อความไปขอโทษเธอ  แต่เมื่อเข้าไปเรียนก็ดูว่า  เธอเองก็ยังไม่อยากจะพูกกับผม(ไม่คุยกันเลยมากกว่า)  จนวันนี้เธอก็เรียกผมไปคุยกับเธอแล้วเราก็ได้ตกลงกัน

            เธอว่า  อยากให้ผมและเธอกลับมาพูดจา  เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
ได้เพียงเท่านั้นแล้วเรื่องราวก็คงจะกลับมาเหมือนอย่างเคย  หรืออาจจะไม่เหมือนเดิมอีกเลย