บ้านนี้มีผี ยินดีต้อนรับ
ผู้เข้าชมรวม
47
ผู้เข้าชมเดือนนี้
6
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
"เสียงดังกึกก้อง ถนอมเธอไว้อ้อมอก ลอยล่องดั่งนก แต่ตกลงพื้นดิน"
//ข่าวสลดอุบัติเหตุทางรถยนต์ พบผู้เสียชีวิต 2 ราย บาดเจ็บสาหัส 1 ราย เป็นเด็กอายุ 19 ปี ทราบว่าก่อนเกิดเหตุทางครอบครัวได้พากันเดินทางพาลูกสาวไปสมัครเข้ามหาวิทยาลัย แต่น่าเสียดายขากลับเด็กหญิง 19 รอดชีวิตเพียงคนเดียว//
นั่นเป็นจุดเริ่มต้น ที่ว่า....
"แกออกไปจากบ้านฉันเลยนะ แกนี่มันภาระฉันจริงๆ"
"ป้า แต่นี่มันบ้านแม่หนูนะ"
"แม่ฉันยกให้แม่แกก็จริง แต่แม่แกตายแล้วบ้านหลังนี้ก็ต้องเป็นของฉันสิ"
"ได้ไงอะป้า มันต้องเป็นของบุตรสิ"
"อย่ามาเถียงฉันนะ ถ้าอยากได้ โน้น! ไปเรียกทนายมาคุยเลย ถ้าแกมีปัญญาจ้างอะนะ (ขำ)"
ฉันเดินออกมาจากบ้านหลังนั้นด้วยความเสียใจ ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะไม่เข้าข้างฉันเลย พ่อแม่เสียไปได้สองเดือน และฉันก็ถูกรักษาตัวที่โรงพยาบาล พอกลับมายังต้องมาโดนไล่ที่อีก
เงินที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้ก็มีอยู่ไม่เท่าไหร่ ฉันว่าฉันเก็บเงินพวกนี้ไว้เรียนดีกว่า....
-หญิงสาวอายุเพียง 19 ปี เล่ตามท้องถนนนานถึงสองวัน ก่อนจะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น คนในสายพูดถึงบ้านหลังหนึ่ง ที่พ่อกับแม่ของหญิงสาวซื้อไว้ก่อนเสียชีวิต เขาจึงชักชวนให้หญิงสาวเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนั้น แต่หญิงสาวยังคงไม่เชื่อใจ แต่เธอไร้ที่พึ่ง จึงขอเข้าไปดูสถานที่ก่อนตัดสินใจอีกครั้ง-
หลังจากวางสาย ฉันได้เข้าไปดูสถานที่แห่งนั้นกับตุ๊กตาวัยเด็กของฉัน ที่นั่นมันเป็นที่ที่เงียบสงบ โอบล้อมด้วยต้นไม้รอบบ้าน ไม่รกแถมสบายตา ฉันกวาดสายตาไปทั่วจึงได้เห็นว่าบ้านหลังนี้สวยงามเพียงใด ไม่นานชายคนหนึ่งก็เดินออกมาจากบ้าน และเอ่ยทักทายฉันด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล
"สวัสดีครับ ผมชื่อแอนดริว ทำหน้าที่ดูแลสถานที่แห่งนี้ รวมถึงการเป็นอยู่ของคุณด้วย แต่ไม่ต้องกลัวนะครับ เชื่อใจผมได้ ผมจะไม่เข้าใกล้คุณจนเกินไป หากไม่ได้รับอนุญาต ยินดีที่ได้พบนะครับคุณวาววา"
เขารู้จักชื่อฉันทั้งที่ฉันไม่ได้บอกชื่อ แต่เขาคงจะรู้จักชื่อฉันจากพ่อกับแม่แหละมั่ง ฉันเดินตามเขาเข้าไปในบ้าน แต่ฉันเดินเข้าไปพร้อมยามของหมู่บ้าน เพราะฉันกลัวเขา คนที่ชื่อแอนดริว
หลังจากได้เห็นทุกอย่างภายในบ้าน ทุกอย่างดูเฉย ๆ ต่อฉันมาก บางมุมก็ออกแนวน่ากลัว ๆ ฉันเกือบจะปฏิเสธแล้วว่าจะไม่อยู่ จนกระทั่งเขาพาฉันเดินเข้าไปที่ห้องนอน ห้องนอนถูกจัดด้วยสิ่งที่ฉันชอบ และมีเรื่องราวฉันตอนเด็ก ๆ ผ่านรูปภาพ ห้องนอนสีชมพู ที่ฉันมักจะเล่าให้พ่อฟังว่าฉันต้องการ ฉันจึงเชื่ออย่างสนิทใจ ว่าที่นี่เป็นที่ที่พ่อแม่ซื้อไว้
"ตกลงค่ะ ฉันไว้ใจคุณ ถ้าที่นี่คือบ้านฉัน ถ้างั้นฉันขอกุญแจบ้านด้วยค่ะ"
"อะไรนะครับ กุญแจบ้าน..."
เขาทำหน้างง และหันไปรอบ ๆ เพื่อมองหาอะไรสักอย่าง ก่อนที่จะตอบมาว่า....
"ที่นี่ไม่มีกุญแจนะครับ คือที่นี่มีผมดูแลอยู่ กุญแจคงไม่ต้อง"
"คืออย่างงี้ค่ะคุณแอนดริว ถ้าคุณคือผู้ดูแล ฉันอยากให้คุณออกไป คุณคงต้องมีเงินเดือน ฉันไม่มีเงินมากพอจ้างคุณหรอกค่ะ"
สาบานได้เลยว่าทุกครั้งที่ฉันพูดกับคุณแอนดริว ฉันได้ยินเสียงหัวเราะของผู้หญิงดังออกมาทุกครั้งที่เราสนทนากัน และความรู้สึกที่เดินดูบ้าน ราวกับว่ามีใครเดินตามเราไปด้วยยังไงยังงั้น
"คืออย่างนี้นะครับ ผมได้รับเงินก่อนหน้านี้แล้ว ตามสัญญาผมต้องดูแลคุณราว ๆ 1ปีครึ่ง ก่อนจะย้ายออก"
"หรือคะ งั้นก็ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"
ผลงานอื่นๆ ของ ความงามจากท้องฟ้า ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ความงามจากท้องฟ้า
ความคิดเห็น