บ้านนี้มีผี ยินดีต้อนรับ - นิยาย บ้านนี้มีผี ยินดีต้อนรับ : Dek-D.com - Writer
×

    ผู้เข้าชมรวม

    47

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    6

    ผู้เข้าชมรวม


    47

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  แฟนตาซี
    จำนวนตอน :  1 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  22 ม.ค. 68 / 13:41 น.
    e-receipt e-receipt
    loading
    กำลังโหลด...
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    "เสียงดังกึกก้อง ถนอมเธอไว้อ้อมอก ลอยล่องดั่งนก แต่ตกลงพื้นดิน"

    //ข่าวสลดอุบัติเหตุทางรถยนต์ พบผู้เสียชีวิต 2 ราย บาดเจ็บสาหัส 1 ราย เป็นเด็กอายุ 19 ปี ทราบว่าก่อนเกิดเหตุทางครอบครัวได้พากันเดินทางพาลูกสาวไปสมัครเข้ามหาวิทยาลัย แต่น่าเสียดายขากลับเด็กหญิง 19 รอดชีวิตเพียงคนเดียว//

    นั่นเป็นจุดเริ่มต้น ที่ว่า....

    "แกออกไปจากบ้านฉันเลยนะ แกนี่มันภาระฉันจริงๆ"

    "ป้า แต่นี่มันบ้านแม่หนูนะ"

    "แม่ฉันยกให้แม่แกก็จริง แต่แม่แกตายแล้วบ้านหลังนี้ก็ต้องเป็นของฉันสิ"

    "ได้ไงอะป้า มันต้องเป็นของบุตรสิ"

    "อย่ามาเถียงฉันนะ ถ้าอยากได้ โน้น! ไปเรียกทนายมาคุยเลย ถ้าแกมีปัญญาจ้างอะนะ (ขำ)"

     

    ฉันเดินออกมาจากบ้านหลังนั้นด้วยความเสียใจ ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะไม่เข้าข้างฉันเลย พ่อแม่เสียไปได้สองเดือน และฉันก็ถูกรักษาตัวที่โรงพยาบาล พอกลับมายังต้องมาโดนไล่ที่อีก

    เงินที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้ก็มีอยู่ไม่เท่าไหร่ ฉันว่าฉันเก็บเงินพวกนี้ไว้เรียนดีกว่า....

    -หญิงสาวอายุเพียง 19 ปี เล่ตามท้องถนนนานถึงสองวัน ก่อนจะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น คนในสายพูดถึงบ้านหลังหนึ่ง ที่พ่อกับแม่ของหญิงสาวซื้อไว้ก่อนเสียชีวิต เขาจึงชักชวนให้หญิงสาวเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนั้น แต่หญิงสาวยังคงไม่เชื่อใจ แต่เธอไร้ที่พึ่ง จึงขอเข้าไปดูสถานที่ก่อนตัดสินใจอีกครั้ง-

    หลังจากวางสาย ฉันได้เข้าไปดูสถานที่แห่งนั้นกับตุ๊กตาวัยเด็กของฉัน ที่นั่นมันเป็นที่ที่เงียบสงบ โอบล้อมด้วยต้นไม้รอบบ้าน ไม่รกแถมสบายตา ฉันกวาดสายตาไปทั่วจึงได้เห็นว่าบ้านหลังนี้สวยงามเพียงใด ไม่นานชายคนหนึ่งก็เดินออกมาจากบ้าน และเอ่ยทักทายฉันด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

    "สวัสดีครับ ผมชื่อแอนดริว ทำหน้าที่ดูแลสถานที่แห่งนี้ รวมถึงการเป็นอยู่ของคุณด้วย แต่ไม่ต้องกลัวนะครับ เชื่อใจผมได้ ผมจะไม่เข้าใกล้คุณจนเกินไป หากไม่ได้รับอนุญาต ยินดีที่ได้พบนะครับคุณวาววา"

    เขารู้จักชื่อฉันทั้งที่ฉันไม่ได้บอกชื่อ แต่เขาคงจะรู้จักชื่อฉันจากพ่อกับแม่แหละมั่ง ฉันเดินตามเขาเข้าไปในบ้าน แต่ฉันเดินเข้าไปพร้อมยามของหมู่บ้าน เพราะฉันกลัวเขา คนที่ชื่อแอนดริว

    หลังจากได้เห็นทุกอย่างภายในบ้าน ทุกอย่างดูเฉย ๆ ต่อฉันมาก บางมุมก็ออกแนวน่ากลัว ๆ  ฉันเกือบจะปฏิเสธแล้วว่าจะไม่อยู่ จนกระทั่งเขาพาฉันเดินเข้าไปที่ห้องนอน ห้องนอนถูกจัดด้วยสิ่งที่ฉันชอบ และมีเรื่องราวฉันตอนเด็ก ๆ ผ่านรูปภาพ ห้องนอนสีชมพู ที่ฉันมักจะเล่าให้พ่อฟังว่าฉันต้องการ ฉันจึงเชื่ออย่างสนิทใจ ว่าที่นี่เป็นที่ที่พ่อแม่ซื้อไว้

    "ตกลงค่ะ ฉันไว้ใจคุณ ถ้าที่นี่คือบ้านฉัน ถ้างั้นฉันขอกุญแจบ้านด้วยค่ะ"

    "อะไรนะครับ กุญแจบ้าน..."

    เขาทำหน้างง และหันไปรอบ ๆ เพื่อมองหาอะไรสักอย่าง ก่อนที่จะตอบมาว่า....

    "ที่นี่ไม่มีกุญแจนะครับ คือที่นี่มีผมดูแลอยู่ กุญแจคงไม่ต้อง"

    "คืออย่างงี้ค่ะคุณแอนดริว ถ้าคุณคือผู้ดูแล ฉันอยากให้คุณออกไป คุณคงต้องมีเงินเดือน ฉันไม่มีเงินมากพอจ้างคุณหรอกค่ะ"

    สาบานได้เลยว่าทุกครั้งที่ฉันพูดกับคุณแอนดริว ฉันได้ยินเสียงหัวเราะของผู้หญิงดังออกมาทุกครั้งที่เราสนทนากัน และความรู้สึกที่เดินดูบ้าน ราวกับว่ามีใครเดินตามเราไปด้วยยังไงยังงั้น

    "คืออย่างนี้นะครับ ผมได้รับเงินก่อนหน้านี้แล้ว ตามสัญญาผมต้องดูแลคุณราว ๆ 1ปีครึ่ง ก่อนจะย้ายออก"

    "หรือคะ งั้นก็ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"

     

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น