พ่อเลี้ยงอย่าเบี้ยว

ฝนตกกระทบผิวหนังของร่างเล็กจนหนาวสั่นอย่างกับลูกนก

    

เด็กหญิงวัย6ขวบกำลังนั่งกอดตัวเองข้างริมถนน

เธอนั้นก้มหน้ากอดเข่าร้องไห้อย่างหน้าสงสาร 

 

       เอี๊ยดด! ปึงง    รถสีดำวิ่งเข้ามาจอดข้างริมถนนก่อนจะมีคนเปิดประตูลงมา

 ชายวัย30ต้นๆเดินลงมาจากรถคันหรูด้วยท่าทางเร่งรีบ เขาเดินตรงไปยังเด็กสาวที่นั่งอยู่ด้วยสีหน้านิ่งเรียบ "สาวน้อย เธอมาทำอะไรที่นี้คนเดียว"

 เด็กหญิงมองไปที่ชายแปลกหน้าด้วยสีหน้าเศร้าหมอง " มะ ไม่รู้ค่ะ พวกเขาบอกว่าจะพาไปเข้าห้องน้ำแต่ตอนนี้ก็ยังไม่กลับมาเลย ฮึกก"

คงจะโดนเอามาทิ้งสินะ ช่างหน้าสงสารจริงๆหึ

ชายหนุ่มยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้ายก่อนจะเก็บรอยยิ้มนั่นไป "งั้นไปอยู่กับอาไหม พ่อแม่คงจะทิ้งหนูแล้วแหละนะ" หวังว่าจะไม่แรงไปนะสำหรับเด็ก 

  " แล้วหนูชื่ออะไรล่ะ" 

                                          " หนูชื่อต้นข้าวค่ะ"

" หนูไปอยู่กับคุณอาได้จริงหรอคะ"สายตาของเด็กสายนั้นยังมีความระแวงแฝงไปด้วยความหวัง เธอนั้นโดนพ่อแม่ทุบตีตั้งแต่จำความได้พ่อแม่มักจะดุด่าเธอเป็นประจำคำพูดที่ได้ยินจนชินคือคำว่า

  'ถ้าแกไม่เกิดมาพวกฉันคงมีชีวิตที่ดีกว่านี้'

สิ่งเดียวที่ทำให้เธอมีความสุขคือเธอได้เรียนหนังสือต่อให้พวกเขาจะตีจะด่ามากแค่ไหนแต่พวกเขาก็ยังส่งเด็กสาวเรียนนั้นทำให้ชีวิตของเด็กสาวนั้นมีความสุข 

จนกระทั่งโดนเอามาทิ้ง ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าสักวันจะต้องมาถึงแต่ฉันก็ยังร้องไห้ ในตอนที่ผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นเดินเข้ามาก็ไม่คิดจะคลาดหวังอะไรอยู่แล้ว แต่ถ้าการออกมาจากจุดนี้ได้เธอก็ยิยดีที่จะไป 

ต่อให้ชายคนนี้จะโกหกแต่อย่างน้อย เขาก็ไม่ทอดทิ้งเธอเหมือนพ่อแม่การไปกับเขาอาจจะดีกว่าที่คิด

" ต้องได้อยู่แล้วสิ งั้นเราไปกันเถอ" พรึบ! อะ

เขาตัดสินใจอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาก่อนจะเปิดประตูและวางเด็กสายลงบนเบาะอย่างเบามือ แล้วคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ

"เราจะไปไหนกันหรอค่ะ" " ก็แน่อยู่แล้วว่าบ้านของเราไง" คำว่าบ้านของเราทำให้เด็กสาวอบอุ่นไปทั่วหัวใจเป็นครั้งแรก " หนูจะมีห้องเป็นของตัวเองไหมคะ" เด็กสาวถามด้วยแววตาตื่นเต้นละคนสงสัย

" มีแน่นอน" "คุณอาชื่ออะไรคะ" 

เขามองเธออย่างสงสัยทำไมเธอถึงยอมขึ้นรถคนแปลกหน้าแล้วยังถามด้วนเสียงสดใสเหมือนไม่กลัวอะไรเลย กลับถึงบ้านคงต้องให้ไอ้โจไปสืบซักหน่อย "คริส" "อาคริส ชอบทานอาหารอะไรคะ"

เด็กสาวนามว่าต้นข้าวคนนี้โตมาอย่างไรกันแน่ทำไมชอบภามอะไรไม่หยุดสักที คริสเฉตาไปทางเด็กน้อยก่อนถอดเสื้อสูทที่ใส่มาส่งให้เด็กหญิงอย่าไงพูดอะไร

 " อะ ขอบคุณค่ะ อา... ฮาคริส "ต้นข้าวรับชุดสูทมาคลุมร่างกายด้วยสีหน้าเขินอาย ใครจะไปคิดว่าคุณอาจะสังเกตเห็นว่าฉันกำลังหนาว

คริสมองไปที่ต้นข้าวที่ตอนนี้แก้มทั้งสองข้างของเด็กสาวนั้นกำลังแดงอย่างหน้ากัด อะ คิดบ้าอะไรวะไอ้คริส ขาดสาวจนสมองเลอะเลือนแล้วหรอ

ยังไม่ได้ตรวจคำผิดนะคะ