คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Esprisod 5 : | 4 Heavenly King : Coco|
•▪︎ มนุษย์พิษ ▪︎•
=================
"รถไฟกรูเมต์จะจอดที่สถานีถัดไปในอีก 10 นาทีค่ะ"
"ถึงแล้วเหรอ...นี่เรา มาเร็วไปหรือเปล่านะ"
หลังจากกลับมาจากโรงแรมกรูเมต์ เรย์เลือกที่จะออกเดินทางในตอนเย็นของวันนั้นทันที และด้วยความเป็นห่วง ประธานอิจิริวจึงสั่งให้โยฮันเนส หัวหน้าแผนกวิจัยที่เรย์ทำงานอยู่เป็นคนมาส่ง แต่เธอก็อยากจะลองทำทุกอย่างด้วยตัวเองดู เลยเลือกจะนั่งรถไฟกรูเมต์แทนการนั่งเฮลิคอปเตอร์มา
ทันทีที่ก้าวเท้าลงจากรถไฟภาพตรงหน้าเธอคือ เมืองแห่งการพยากรณ์ เมืองเล็กๆที่พี่ชายอีกคนของเธอมาอาศัยอยู่อย่างสงบที่นี่ เธอเปิดดูแผ่นกระดาษในสมุดเยินๆของเธอ กระดาษเล็กๆที่แปะเอาไว้ในสมุด ราวกับเป็นสิ่งย้ำเตือนว่าเธอเคยสัญญาอะไรไว้กับพี่ชายคนนี้
ปีหน้ามาทานวาฬปักเป้าด้วยกันนะ เรย์
เรย์แอบลอบยิ้มน้อยๆให้กับแผ่นกระดาษเล็กที่มีลายมือของพี่ชายเขียนอยู่ในสมุดของเธอ เรย์เก็บมันลงใส่กระเป๋าสะพายข้างใบเก่ง ก่อนที่สองเท้าจะก้าวออกจากสถานี เดินตรงเข้าสู่ในเมืองเงียบสงบนี้ทันที
ถึงเธอจะคิดว่าที่นี่สงบดี แต่นี่มันค่อนข้างจะเงียบไปสักหน่อยสำหรับเมืองเล็กๆนี้ จนทำเอาขนลุกเกรียวไปทั้งตัว ทั้งๆที่อีกไม่กี่วันนี้กำลังจะมีการล่าวาฬปักเป้าเกิดขึ้นใกล้ๆกับเมืองและจะมีนักล่าอาหารมากมายเดินทางมาที่นี่แท้ๆน่าจะมีการเตรียมต้อนรับพวกนั้นสักหน่อย
เดินได้สักพัก ท้องของเธอเริ่มร้องประท้วง ทั้งๆที่เมื่อเช้าเธอเพิ่งกินอาหารฝีมือโคมัตสึไป แถมก่อนมาก็ยังแวะร้านอาหารไป เธอออกเดินตามหานร้านอาหารในเมืองที่น่าจะมีเปิดสักร้าน แต่กลับไม่มีร้านอาหารร้านไหนเปิดเลยสักร้านเดียว เรย์เดินเตร่อยู่ในเมืองอยู่นาน เคาะประตูร้านนั้นทีร้านนี้ที แต่กลับไม่มีใครออกมาเลยสักคน
"เมืองนี้มัน...อะไรกันเนี่ย บรรยากาศน่าขนลุกจัง หิวจะแย่อยู่แล้ว..." เธอเดินลึกเข้าไปในเมืองอีกสักพัก เธอเริ่มสังเกตุเห็นป้ายเตือนสีเหลืองกลมๆที่ตั้งเรียงรายอยู่ตามริมถนน จึงทำให้นึกออกถึงสาเหตุที่เมืองเงียบสงบแบบนี้ "อ่า...ช่วงนี้มีสัตว์ออกล่าเข้ามาในเมืองงั้นเหรอ มิน่าทำไมทุกคนถึงไม่ออกจากบ้านเลย..."
"โทษทีที่ออกมารับช้านะเรย์ ไม่คิดว่าเธอจะมาเร็วแบบนี้" เรย์สะดุ้งโหยง เสียงนุ่มทุ้มของชายหนุ่มวัยใกล้ๆกับเธอ เรียกให้เธอหันกลับไปมอง ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
"พี่โคโค่...ตกใจหมดเลย อย่ามาเงียบๆสิคะ!!" เธอโวยใส่พี่ชายตัวสูงของเธอลั่น จนคนมาใหม่ต้องเข้ามาปิดปากเธอเอาไว้
"ชู่ว...เบาๆ หึๆ ฉันคิดว่าเธอจะชินกับเรื่องแบบนี้แล้วซะอีกนะ" โคโค่ทำเสียงชู่วพร้อมยกนิ้วชี้ขึ้นอิงปากเป็นการบอกให้เธอเงียบเสียงลง เรย์พยักหน้ารับ เขาถึงได้เอามืออกจากปากของเธอ
"ใครมันจะไปชินกับเรื่องแบบนี้ล่ะคะ!" เธอทำหน้าบึ้ง ก่อนจะเดินตรงไปหาพี่ชายของเธอ "แล้วทำไมต้องให้เงียบด้วยล่ะคะ??"
"นั่นก็เพราะ...."
"ท่านโคโค่!!! ดูดวงให้ฉันหน่อยสิค้า~"
"อ้ายย~ ท่านโคโค่~♡"
"ท่านโคโค่ขาาาา~"
เสียงของหญิงสาวมากมายดังขึ้น พวกเธอกรูกันเข้ามาหาโคโค่ เขาดูจะตกใจกับกลุ่มหญิงสาวพวกนี้นิดหน่อย ต่างกับเรย์ที่ได้แต่เอียงคอขมวดคิ้วมองสภาพของพี่ชายที่ถูกสาวๆรุมล้อมตรงหน้า
"โทษทีนะ แต่วันนี้ร้านปิดแล้วน่ะ..." โคโค่พยายามจะใช้น้ำเสียงที่สุภาพและรอยยิ้มที่เป็นมิตรมากที่สุด เขาคิดว่าการทำแบบนี้จะช่วยไล่พวกสาวๆให้ออกห่างจากเขาได้ แต่ผิดคาด สาวๆพวกนั้นเริ่มออกอาการหนักกว่าเดิมจนโคโค่เริ่มจะรับมือไม่อยู่
เขาหันมองมาทางหญิงสาวผมดำที่ตอนนี้กำลังหยิบสมุดเยินๆของเธอขึ้นมาพร้อมกับดินสอ จดอะไรบางอย่างยุกยิกๆลงสมุดแถมยังกำลังกลั้นขำแบบสุดตัว จนไม่แม้แต่จะชายตามองและให้ความสนใจพี่ชายที่กำลังส่งสายตาขอความช่วยเหลือในดงสาวๆเลยสักนิดเดียว
"เอ่อ นี่...เรย์ ช่วยฉันทีสิ" เขาทำเสียงเนือยๆ เรียกให้สาวผมดำที่มัวแต่สนใจสมุด ให้หันมาช่วยเขาจากดงผู้หญิงสักที เรยเมื่อได้ยินเสียงของพี่ชาย เธอรู้ตัวแล้วว่าเธอต้องช่วยเขา เลยรีบเก็บสมุดลงกระเป๋าสะพาย ร่างบอบบางเดินแทรกตัวเข้ามากลางดงแล้วออกแรงลากโคโค่ออกมาหน้าตาเฉย ท่ามกลางสายตางงงวยของเหล่าสาวๆที่มองตาไม่กระพริบ
"นี่ บางทีพี่ก็ควรรู้จักปฏิเสธหรือทำตัวให้ดูน่ากลัวๆเหมือน พี่ซีบร้า บ้างนะคะ" ทั้งสองคนเดินหนีออกมาจากกลุ่มสาวๆทันที และชื่อของบุคคลที่สามถูกเอ่ยขึ้นมา ช่วยเรียกภาพทรงจำในสมัยก่อนในหัวของโคโค่ เขารีบส่ายหน้าปฏิเสธทันทีแบบไม่ต้องคิด
"ถ้าจะให้ฉันรู้จักปฏิเสธหรือทำตัวให้หน้ากลัว ฉันจะไม่ขอทำตัวเหมือนซีบร้าดีกว่านะ" เขาตอบแต่ประโยคที่ใช้ มันออกจะเป็นการเหน็บบุคคลคนที่สามที่ถูกพูดถึงแต่ไม่ได้อยู่ตรงนี้ซะมากกว่า
"พูดถึงพี่ซีบร้า ตอนนี้เป็นยังไงบ้างเหรอคะ คงไม่ได้ถูกจับเหมือนที่เคยเดาเอาไว้ใช่ไหมคะ"
"ตรงตามที่พยากรณ์เอาไว้ ตอนนี้ซีบร้าถูกจับไปแล้วล่ะ"
"เห้อ...พี่ซีบร้าก็ยังเป็นพี่ซีบร้าอยู่วันยังค่ำเลยนะคะ" เรย์ถอนหายใจออกมายาวๆ พลางนึกถึงพี่ชายที่ท่าทางน่ากลัวของเธอ พลันขนทั่วทั้งตัวก็พร้อมใจลุกขึ้นมาพร้อมกัน "อย่าได้ใจให้มันมากนัก...นึกแล้วยังขนลุกอยู่เลยค่ะ"
"ฮะๆ พูดแบบนี้ เดี๋ยวซีบร้ามันก็โกรธเธอเอาอีกหรอก แต่...หิวแล้วใช้ไหม ฉันจะพาไปหาอะไรกินเอง" เรย์ทำหน้านิ่งแต่ดวงตาสีฟ้ากำลังแสดงอาการดีใจสุดขีดราวกับได้ขึ้นสวรรค์
นอกเมือง
หลังจากที่ทั้งสองคนเดินออกมาจากในเมืองได้สักพัก ก็ต้องหยุดที่หน้าผาสูง ที่เบื้องล่างเป็นป่าไม้สีเขียวกว้างสุดลูกหูลูกตา แต่กลับมีโขดหินสูงที่ด้านบนมีบ้านหลังหนึ่งตั้งอนู่อย่างโดดเดี่ยวบนโขดหินสูงนั้น
เรย์จ้องมองไปยังบ้านหลังนั้น เธอพอจะรู้มาว่าโคโค่ 1 ใน 4 จตุรเทพนั้นชอบความสงบและความสันโดษมากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่คิดว่าพี่ชายคนนี้จะชอบมากขนาดที่ตั้งบ้านกะจะไม่ให้ใครมาเยี่ยมได้เลยแบบนี้
"ฉันก็ไม่คิดว่าพี่จะชอบความสงบมากขนาดตั้งบ้านไว้บนโขดหินแบบนี้เลยนะคะ ดูรอบๆแล้วก็ไม่มีสะพานให้เดินเข้าไปเลยสักเส้นเดียว แถมยังตั้งไว้ซะสูงอีก...จะเข้าไปได้ยังไงกันคะ" เธอหันหาโคโค่และเธอก็ต้องการคำตอบของเรื่องนี้ด้วย
"ไปได้สิ ฉันจะพาไปนี่ไง คิส!!" โคโค่เอ่ยปากเรียกชื่อของบางสิ่งขึ้น ไม่นานนักก็มีเสียงของนกขนาดยักษ์ตอบกลับมา ร่างสีดำทมิฬบินวนอยู่บนฟ้าสักพัก ก่อนมันจะค่อยๆร่อนลงข้างๆเรย์
ลมที่เกิดจากการกระพือปีกของนกยักษ์ชื่อ คิส กระทบกับแผ่นหลังของเรย์ ทันทีที่นกตัวสีดำขลับแซมๆด้วยสีม่วง ร่อนลงตรงด้านหลังของเธอช้าๆ เธอรีบถอยหนีจนไปหลบอยู่ด้านหลังของพี่ชายตัวเอง "ขอแนะนำนะ นี่ครอบครัวของฉัน เอมเพอร์เรอร์ โครว ชื่อ คิส เธออยากลองจับมันไหม?"
"จับได้เหรอ..."
"แน่นอน มาสิ"
"ครอบครัวเหรอคะ...ตะ ตัวใหญ่...จัง" เรย์ว่า โคโค่ลองพูดชวนให้เธอขยับมาใกล้ๆนกยักษ์ แต่ดูเธอจะยังตื่นตกใจกับการปรากฎตัวของนกนี่อยู่ จนเหมือนสมองของเธอมันช็อดไปชั่วครู่ เรย์ยังคงทำหยึกหยักที่จะเข้าใกล้นกตัวยักษ์ตรงหน้า จนโคโค่ต้องเข้ามาจับมือเล็กๆนั่นให้มาแตะกับจงอยปากของอีกาตัวยักษ์
ทันทีที่เธอแตะลงบนจงอยปากยักษ์ นกยักษ์ตัวสีดำนั่นส่งเสียงร้องเบาๆ ก่อนมันจะเอาจงอยปากใหญ่ๆของมันไถไปมาที่แก้มของหญิงผมดำ
"เห็นไหม คิสไม่ใช่สัตว์ร้ายหรอก..."
"อืม...ขนนุ่มจังค่ะ" ไม่ว่าเปล่า เรย์ก็กระโจนใส่นกทันที เมื่อครู่เธอยังกลัวๆเจ้านกนี่อยู่เลย แต่พอเธอได้รู้อะไรใหม่ๆ เธอจะหยุดมือตัวเองไม่ให้จดสิ่งนั้นลงสมุดไม่ได้ทุก
"เอาไว้ค่อยจดทีหลังน่ะ อยากไปบินเล่นก่อนไหม..."
==============
To be Continued
เขียนตอนเบลอๆ เนื้อหามันก็จะเบลอๆหน่อยๆนั่นแหละ เอ็นดูน้อง รักน้อง หลงน้องกันเยอะๆนะค้าาา~
ตั้งวงพิธีกรรม!
•▪︎ [หยดย้อย]▪︎•
ไอ้ต้าวววน้อนนนน!!
■■■■■■■■■■■■■■■
ความคิดเห็น