คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Esprisod 4 : | Upset |
•▪︎ อารมณ์เสีย ▪︎•
===============
หลายอาทิตย์ผ่านไปหลังการออกล่าจระเข้การาระ เรย์ โทริโกะและเชฟโคมัตสึกลับมาได้อย่างปลอดภัย แต่ว่าโทริโกะเล่นกินเนื้อจระเข้การาระจนหมดเกลี้ยง แน่นอนว่าเรย์รู้ดีอยู่แล้วว่าต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เธอจึงจัดการแยกเนื้อส่วนหนึ่งและซ่อนเอาไว้ให้พ้นจากสายตาพี่ชายตัวโตของเธอ
และเพราะเหตุการณ์วุ่นๆบนเกาะบารอน ทำให้เรย์และเชฟโคมัตสึเริ่มสนิทกันมากขึ้นเล็กน้อย ทั้งคู่แลกข้อมูลติดต่อให้กัน โคมัตสึอยากจะตอบแทนเธอที่ช่วยเขาหาวัตถุดิบในงานเลี้ยงได้ เขาเลยลองชวนสาวผมดำให้มาที่โรงแรมกรูเมต์ที่เขาทำงานอยู่ โดยจะทำอาหารเลี้ยงเป็นการตอบแทน
"เมื่ออาทิตย์ก่อนต้องขอบคุณคุณเรย์จริงๆนะครับ โชคดีที่คุณเรย์แยกเนื้อส่วนหนึ่งเอาไว้ ไม่งั้นผมคงหาข้อแก้ตัวไปบอกกับประธานไม่ได้แน่ๆ ขอบคุณจริงๆครับ!!" โคมัตสึพูดและก้มหัวให้เรย์ไม่หยุดจนเธอต้องทำท่าเป็นเชิงให้เขาหยุดก้มหัวให้ได้แล้ว
"ไม่เป็นไรค่ะ จริงๆก็คิดอยู่แล้วว่าพี่โทริโกะจะต้องกินเนื้อจระเข้ของโคมัตสึซังอยู่แล้ว ฉันแค่กั๊กเอาไว้ก่อนที่เขาจะกินหมดก็เท่านั้นเอง ไม่ต้องขอบคุณก็ได้ค่ะ"
"ไม่ได้หรอกครับ ถ้าไม่ตอบแทนอะไรเลย มันคงคาใจผมไปตลอดแน่ อย่างน้อยก็ให้ผมทำอาหารเลี้ยงขอบคุณก็แล้วกันนะครับ!!" โคมัตสึว่าพลางยิ้มกว้างให้กับเรย์ เขาทำฮึดๆก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในครัวของโรงแรม
เรย์นั่งนิ่งๆรอให้ชายตัวเล็กทำอาหารให้เสร็จ ระหว่างที่รออยู่ จมูกของเธอได้กลิ่นหอมของอาหารที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆลอยออกมาจากในครัว พร้อมๆกับเสียงก๊องแก๊งๆของเครื่องครัวที่กระทบกันไปมาเสียงดัง
ในหัวพลางนึกถึงภาพชายตัวเล็กในชุดเชฟสีขาวสะอาด กำลังวิ่งวุ่นอยู่ในครัว เธอจึงแอบหัวเราะเบาๆ ตอนที่โคมัตสึออกไปล่าจระเข้ด้วยกันเขาดูเป็นคนขี้ขลาดและยังชอบโวยวาย ผิดกับโคมัตสึในตอนนี้ที่ดูมีความสุขกับการทำอาหารอยู่ในครัว
"เรย์!? ทำไมมาอยู่นี่ล่ะ?"
"พี่...โทริโกะ! มาทำไมที่นี่ มีธุระอะไรคะ" เรย์ที่กำลังมีความสุขกับการมองชายตัวเล็กทำอาหารถึงกับต้องรีบเปลี่ยนสีหน้า เมื่อพี่ชายตัวโต โทริโกะโผล่มาที่โรงแรมกรูเมต์แล้วออกปากถามเธอ
"มากินของหวาน เธอล่ะ ยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลยนะ" โทริโกะว่าแล้วดึงเก้าอี้นั่งลงตรงข้ามกับเธอ
"มาทานข้าว..." เธอตอบตามจริง ทำเอาคนมาใหม่ถึงกับคิ้วกระตุกเบาๆ
"ขอโทษที่ให้รอคร้าบบ~ อ่ะ คุณโทริโกะ มาทานผลสายรุ้งอีกแล้วเหรอครับ"
"ผลสาย..รุ้ง!? ของจากไบโอโทปที่ 8 นี่คะ! ไปเอาออกมาได้ไง! อะ...งั้นคนที่ทำลายกำแพงศูนย์วิจัยก็คือพี่เหรอ!!" เรย์ที่กำลังอารมณ์ดีๆถึงกับหันไปจ้องเขม็งใส่โทริโกะ เขาทำเป็นมองไปทางอื่นและจะเนียนๆลุกหนีออกไป เหมือนกับที่โคมัตสึวางอาหารแล้วกำลังจะวิ่งแจ้นกลับเข้าครัว แต่ไม่ทัน ทั้งสองคนถูกปีศาจในร่างสาวน้อยจับเอาไว้ได้ก่อนจะหนีไป
หลายวันก่อน เรย์ได้เดินทางไปที่ศูนย์วิจัยเพื่อเช็คสภาพร่างกายของฝูงโทรลคองที่อยู่ในศูนย์วิจัย แต่พอตอนที่เธอไปถึงที่นั่น กลับเห็นรูโหว่ขนาดใหญ่บนกำแพงหนาหลายเมตร แถมพวกโทรลคองก็อยู่ในสภาพน็อคกิ้ง พอออกปากถามว่าฝีมือใคร กลับไม่มีใครตอบเธอเลยสักคน
จนมาวันนี้ เรย์ได้รู้แล้วว่าคนที่เข้าไปป่วนศูนย์วิจัยจนทำค่าซ่อมบำรุงพุ่งสูงลิ่วที่สุดในรอบหลายปี เป็นพี่ชายตัวโตตรงหน้าของเธอ ทำเอาสาวผมดำถึงกับฉุนขาด
"ฉันกะจะแค่ให้พวกนายสองคนไปเช็คความเป็นอยู่ของพวกโทรลคอง แต่กลับมาทำลายข้าวของที่ศูนย์วิจัยแบบนี้ รู้ไหมว่าค่าซ่อมบำรุงมันพุ่งจนฉันโดนลดค่าแรงไปนิดหน่อยเลยนะ!! ทำอะไรคิดซะบ้างเส่!!" เธอตวาดทั้งสองหนุ่มลั่น ทำทั้งคู่หน้าจ๋อยไป เรย์จ้องมองทั้งสองคนสลับไปมาแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะอาหารเหมือนเดิม "พี่โทริโกะ ช่วยหยุดสร้างเรื่องให้ฉันต้องคอยตามแก้ให้ได้ไหมคะ พี่เป็นถึง 1 ใน 4 จตุรเทพ ถ้ายังเอาแต่สร้างเรื่องให้คนอื่นเดือดร้อน มันไม่สมกับตำแหน่งที่พี่มีเลยนะ อีกอย่างมันจะลดทอนชื่อเสียงของพี่ด้วย ฉันไม่อยากให้ใครมามองพี่ชายตัวเองไม่ดีหรอกนะ"
โทริโกะรู้ดีว่าน้องสาวคนนี้ของเขา ถึงจะปากร้ายและขี้บ่น แต่ทุกคำพูดของเธอนั้นมีความหมายและดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าอายุจริงๆ และเขาก็ไม่ใช่พวกที่ชอบจะไปแกล้งทำให้ใครเดือดร้อนแบบไร้เหตุผล จึงยอมทำตามที่เรย์ขอร้องง่ายๆ นั่นช่วยเรียกรอยยิ้มของเธอให้กลับมาประดับบนใบหน้าขาวอีกครั้ง
"เข้าใจแล้ว โทษทีที่เอาแต่สร้างเรื่องให้ตลอดนะ"
"ขอบคุณค่ะ..." เรย์ยิ้มอ่อนๆให้กับเขา ก่อนเธอจะหันกลับไปสนใจอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ และเริ่มทานมันเข้าไปช้าๆ สีหน้าเหนื่อยใจของเธอเมื่อครู่หายวับไปทันที แทนที่ด้วยสีหน้าเรียบเฉยที่แสดงอารมณ์ออกมาทางดวงตาสีฟ้าของเธออย่างชัดเจน "อร่อย...จัง"
"ฮ่าๆๆ ดูเหมือนผู้หญิงอารมณ์บูดกับอาหารอร่อยๆเป็นของคู่กัน นี่เป็นเรื่องจริงสินะ!"
ไม่นานนัก อาหารบนโต๊ะก็ถูกกินเรียบโดยฝีมือของหญิงสาวตัวเล็ก แต่ดันกินจุกว่าที่คิด ทำเอาเชฟอย่างโคมัตสึถึงกับจ้องตาค้างกับกองพะเนินสูงของจานสีขาว ที่มีมากมายเกินว่าที่ร่างบอบบางของเธอจะเก็บได้หมด ถึงมันจะมีมากแต่ก็ถูกเรียงเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ ไม่มีอาหารหกเลอะเทอะเลยแม้แต่น้อย
เชฟโคมัตสึดูเหมือนจะทำหน้าเหนื่อยใจ เมื่อสองพี่น้องจตุรเทพดันเป็นคนที่กินจุกันทั้งคู่ แม้แต่สาวตัวเล็กอย่างเรย์ที่เขาไม่คิดว่าเธอจะกินเยอะ ก็ดันกินเยอะพอๆกับโทริโกะเลย ทำเอาอาหารที่มีในโรงแรมหมดไปกว่าครึ่ง
"แล้วเธอจะออกเดินทางเมื่อไหร่กันล่ะ" เรย์ที่เพิ่งกินมาอิ่มๆเงยหน้ามองพี่ชายตัวโต เธอเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงว่าไม่เข้าใจ "ไปหา โคโค่ ไงล่ะ"
"ไปหาพี่โคโค่ อ่า...คงจะพรุ่งนี้ หรือไม่ก็เย็นนี้เลยน่ะค่ะ"
"เย็นนี้? พรุ่งนี้? นี่เรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัวถึงได้ไปหาเร็วขนาดนั้นละ เห็นปกติถ้าไม่ใช่งานที่ต้องออกหาวัตถุดิบเอง ก็แทบจะไม่ออกจากศูนย์วิจัยเลยนี่เธอน่ะ" โทริโกะพูด น้องสาวคนนี้ของเขาจะเรียกว่าเป็นพวกบ้างานเข้าเส้นเลือดเลยก็ว่าได้ หลายครั้งที่เธอหายออกจากบ้านไปเป็นอาทิตย์และคลุกตัวอยู่กับงานที่ศูนย์วิจัย โดยไม่สนวันสนคืนเลย จนเขาและซานี่ต้องเข้าไปลากออกมาดูวันดูคืนบ่อยๆ
"คราวนี้เรื่องส่วนตัวค่ะ...เมื่อเดือนก่อนนัดกับเขาเอาไว้นิดหน่อย" เธอว่าพลางยกแก้วไวน์สีแดงสดขึ้นดื่ม แก้มเนียนของเธอเริ่มขึ้นสีแดงนิดหน่อย หลังจากนั่งดื่มมาสักพักระหว่างคุยกัน
"นัดกันไว้!? เรื่องอะไร ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลยล่ะ เธอกับเจ้านั่นแอบไปนัดกันเองสองคนอีกแล้วนะ!"
"ขอบคุณสำหรับอาหารนะคะ โคมัตสึซัง อร่อยมากเลยค่ะ" เรย์ไม่อยู่รอฟังพี่ตัวโตของเธอบ่นต่อ เธอหันไปก้มหัวโค้งให้กับหัวหน้าเชฟที่ทำอาหารเลี้ยงเธอ เขายิ้มน้อยๆพร้อมโบกมือไปมา "ไว้ถ้ามีโอกาสดีๆ จะมาทานอีกนะคะ"
"แค่เห็นคุณเรย์ทานอาหารที่ผมทำแล้วมีความสุข ผมก็ดีใจแล้วละครับ แหะๆ" โคมัตสึพูดพลางยกมือขึ้นเกาท้ายทอยตัวเองไปด้วย
"เฮ้ๆ อย่ามาทำเป็นเมินกันสิ ตอบมาก่อน นัดอะไรกันไว้!!"
"งั้นฉันไม่รบกวนแล้วนะคะ ยังมีงานที่ทำทิ้งไว้อีกเยอะ ไว้เจอกันในโอกาสหน้านะคะ"
เรย์โบกมือลาทั้งสองคน ในตอนที่กำลังจะเดินหันหลังไป หางตาเธอเหลือบมาจ้องคนตัวโต พอเห็นเขาทำหน้าไม่พอใจ เธอกลับแลบลิ้นใส่แล้วเดินหนีเขาไปทั้งๆแบบนั้น
โทริโกะยังคงจ้องมองเธอเดินหายไปในลิฟต์ ในใจของเขากลับรู้สึกขุ่นมัวเมื่อน้องสาวผมดำคนนี้ ชักจะเริ่มมีความลับกับเขามากขึ้นมากกว่าเมื่อก่อน แอบนัดกับพี่อีกคนโดยไม่คิดจะบอกเขาสักคำ แถมถามไปเลี่ยงตอบเป็นเรื่องอื่นอีก
"ไม่ยอมบอกเหรอ หึ ไว้จะตามไปทีหลังก็แล้วกัน...ยัยเรย์!"
================
To be Continued
กดติดตาม กดหัวใจ คอมเม้นมาคุยกันกันได้
อิย้อยไม่กัดจ้าาาา
•▪︎[หยดย้อย]▪︎•
โหยหาาาา~~
××××××××_ [•_• ]_×××××××
ความคิดเห็น