คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Esprisod 11 : | 4 Heavenly King : Sany |
•▪︎ พี่ชาย หรือเปล่านะ ▪︎•
=============
ภายในกล้องตัวเล็กในห้องทำงานของสาวผมดำ ถุงพิษที่อยู่ในจานทดลองถูกขยายภาพให้ใหญ่ขึ้นจนเห็นว่าในนั้นมีอะไรบ้าง ของเสียต่างๆที่มีในตัวปลา อัดแน่นอยู่ภายในถุงสีม่วงคล้ำ ถ้ามันมีปริมาณที่น้อยก็พอว่าไปอย่าง แต่ท่าทางถุงนี่มันคงเป็นของเสียทั้งชีวิตของปลาลึกลับ
ตอนนี้ผ่านมาหลายวันหลังจากที่เรย์กลับมาจากถ้ำปลาวาฬ พร้อมวาฬปักเป้า 9 ตัวที่เป็นพิษ เธอลองทดสอบใช้ยาหลายๆตัวที่ IGO มีเพื่อสลายพิษของมัน แต่ตอนนี้ยังไม่มียาตัวไหนที่สลายพิษทั้งหมดของวาฬแกเป้าออกจากเนื้อปลาได้เลย
"ไม่สำเร็จอีกแล้ว 1 อาทิตย์ในห้องนี้กับปลา 9 ตัวเสียเปล่าหมดเลย..."
ครืด...ครืด
โทรศัพทมือมือเครื่องสีดำของเรย์สั่นขึ้นมา บนโต๊ะทำงานของเธอมีแต่กองเอกสารงานวิจัยมากมายที่สำเร็จบ้าง ล้มเหลวบ้าง กองสุมเป็นภูเขา เรย์ใช้สองมือควานหาโทรศัพท์จากในกองเอกสาร ก่อนจะกดรับสายและพูดกรอกหูไป
"ฮัลโหลค่ะ..."
'เรย์ เป็นยังไงบ้าง!! เธอหายไปเกือบอาทิตย์แล้วนะ วิจัยกลิ่นน้ำหอมเป็นยังไงบ้างแล้ว!!' เสียงใหญ่ของชายคนหนึ่งดังขึ้นจากปลายสาย เรย์หันมองชื่อบนหน้าจอมือถือตัวเอง พอเห็นเป็นชื่อของ แมนซั่ม เธอก็นึกถึงชายตัวโตติดเหล้าหัวล้านขึ้นมาได้ทันที
"อ่อ...ค่ะ เรื่องนั้น ฉันส่งเมลไปเมื่อวานแล้วไม่ใช่เหรอคะ"
'เมื่อกี้เรียกฉันว่าแฮนซั่มเหรอ!?'
"ไม่ได้เรียกค่ะ!! ว่าแต่ว่าโทรมาหาฉันเองแบบนี้ มีเรื่องอะไรให้ฉันปวดหัวอีกเหรอคะหัวหน้า" เรย์เริ่มเข้าประเด็นทันที
เมื่อหลายวันก่อนหลังจากที่เธอได้พบกับโจทย์เก่า หรือ หุ่นจีทีโรโบ ในถ้ำปลาวาฬ ไม่นานนัก เกิดความเสียหายอย่างหนักในศูนย์วิจัยหลายแห่งของ IGO ที่หนักที่สุดก็เป็นไบโอโทปที่ 8 ที่เธอเป็นคนรับผิดชอบอยู่ สัตว์กว่า 80% ถูกฆ่าตายเกือบหมด ผลสายรุ้งที่มีก็ถูกขโมยไป นับเป็นความเสียหายที่หนักหนายิ่งกว่าที่โทริโกะทำลายกำแพงศูนย์วิจัยจนเป็นรูซะอีก
'เมื่อวาน...หุ่นจีทีโรโบตัวนึงบุกเข้ามาที่โคลอสเซียม แม่แบทเทิลวูลฟ์ ตายแล้ว แต่โชคดีที่ลูกของมันปลอดภัย' เสียงของหัวหน้าแมนซั่มกดต่ำลงจนผิดวิสัยคนขี้เล่นของเขา เรย์ทำได้แค่เงียบเท่านั้น 'ไม่ต้องห่วงพวกสัตว์วิจัย พวกมันปลอดภัยดีทุกตัว ส่วนหุ่นนั่น เจ้าโทริโกะจัดการมันไปแล้ว...'
"แบทเทิลวูลฟ์เหรอ...คุณรู้ใช่ไหมว่ามันยากแค่ไหนกว่าจะฉันโคลนนิ่งสองแม่ลูกนั่นออกมาได้...ฉันยังขอยืนยันให้ยกเลิกการเอาสัตว์วิจัยออกมาสู้กันเพื่อวัดระดับความยากนะคะ"
เรย์ถอนหายใจออกมายาวๆ ปัญหาและความเสียหายมากมายเกิดขึ้นพร้อมๆกันหลังจากหุ่นจีทีสีดำปรากฎตัวขึ้น ทำให้งานของเธอล้นมือหนักกว่าเดิมจนเธอต้องทำงานต่อเนื่องเกือบ 1 อาทิตย์โดยไม่ได้พักเลย
'โทษทีนะ...แต่ตอนนี้มีงานจากประธานน่ะ...พวก สมาคมนักล่าอาหาร เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว คงต้องยืมแรงพวกจตุรเทพสักหน่อย เธอช่วยมาพบฉันที่ไบโอโทปที่ 1 ด้วยล่ะ เดี๋ยวจะให้โยฮันเนสไปรับที่ไบโอโทปที่ 8 เอง'
"ค่ะ..."
ศูนย์วิจัย : ไบโอโทปที่ 1
ที่นอกศูนย์วิจัย หลังจากที่โยฮันเนสเข้ามารับเรย์และมาส่งเธอที่ศูนย์วิจัยที่ 1 หัวหน้าแมนซั่มก็ออกมาตอนรับพร้อมกับพี่ชายตัวโต โทริโกะที่ดูจะตกใจที่ได้เห็นสภาพอิดโรยเหมือนซากศพเดินได้ของน้องสาวตัวเอง
"ทำไมสภาพแย่แบบนี้ล่ะ!"
"เหมือนทุกๆทีค่ะ งานวิจัย ฉันไม่เป็นไร"
เรย์บอกปัดว่าตัวเธอไม่เป็นอะไร การอดหลับอดนอนหลายวันติดต่อกันดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติของเธอไปแล้ว แม้ว่าจะโดนทั้งเหล่าพี่ๆและประธานอิจิริวบ่นบ่อยๆ แต่ไม่ได้ช่วยหยุดนิสัยเสียของสาวผมดำได้เลย
นอกจากสองคนที่มารับเธอ ยังมีโคมัตสึ นักข่าวสาวทีน่าจากกรูเมต์นิวส์ ริน น้องสาวแท้ๆของจตุรเทพซานี่ และเธอยังเป็นคนคอยดูแลสัตว์ในศูนย์วิจัยนี้ด้วย แต่สำหรับเรย์ เธอไม่ค่อยสนิทกับรินสักเท่าไหร่ทั้งๆที่อายุก็ไล่เลี่ยกัน แถมยังเป็นผู้หญิงเหมือนกัน
"โคมัตสึคุง คุณทีน่า ไม่ได้พบกันนานเลยนะคะ" เรย์ตรงเข้าไปทักทายทั้งสองคนที่กำลังนั่งรออะไรบางอย่างอยู่ริมผาหิน โคมัตสึหันกลับมาตามเสียง แต่สีหน้ากลับดูตกใจยังกับเห็นผี
"คุณเรย์!! ไหงสภาพห่อเหี่ยวเป็นผักเฉาแบบนี้ล่ะครับ!!"
"งานวิจัยกับปัญหานิดหน่อยค่ะ แต่ฉันสบายดี ไม่ต้องห่วง หัวหน้าแมนซั่ม คุณริน สวัสดีค่ะ ที่ให้มาที่นี่มีเรื่องอะไรสำคัญขนาดที่ต้องให้โยฮันเนสไปรับถึงที่เลยเหรอคะ"
"เมื่อกี้เรย์เรียกว่าแฮนซั่มเหรอ"
"ไม่ได้เรียกค่ะ..." เรย์ตอบกลับไป แต่แววตาดูเบื่อหน่ายเต็มที อาจจะเพราะไม่ได้พักผ่อนแบบเต็มที่มานานเลยค่อนข้างจะอารมณ์บูดนิดหน่อยในวันนี้ "เลิกเล่นแล้วเข้าเรื่องสักทีค่ะหัวหน้า!!"
"อารมณ์ไม่ดีใช่ไหมเนี่ย~" ยังไม่วายที่หัวหน้าศูนย์แมนซั่มจะหยุดแกล้งสาวผมดำตรงหน้า มันทำให้เธอยิ่งอารมณ์เสียมากกว่าเดิม
"อย่าเพิ่งอารมณ์เสียน่า เรย์ ที่ตาลุงขี้เมาให้เธอมาที่นี่ก็เพราะ ซานี่มันบอกว่าต้องให้เธอมารับมันด้วยไม่งั้นมันจะไม่ยอมกลับมา เอาแต่ใจชะมัด" โทริโกะที่นั่งอยู่กับพื้นพูดขึ้นมา เรย์หันมองไปทางพี่ชายตัวโตที่กำลังกินเนื้อชิ้นใหญ่ในมือ พร้อมกวักมือตบพื้นข้างตัวเรียกให้เธอมานั่งข้างๆ
"พี่ซานี่...เหรอ"
หัวของเรย์นึกถึงภาพของชายหนุ่มผมยาวหัวหลากสี ขนตางอน ที่ชอบพูดแต่เรื่องของ ความงาม ได้ทั้งวัน เธอถอนหายใจออกมายาวๆแล้วนึกขนลุกขึ้นมา เรย์เดินเข้าไปนั่งข้างๆโทริโกะตามที่เขาเรียก เฝ้ารอพี่ชายอีกคนกลับมา ถึงแม้ในใจเธอจะร้องบอกให้รีบๆพาตัวเองกลับไปทำงานวิจัยต่อดีกว่า
เธอไม่อยากเจอพี่ชายคนนี้...
"อ่ะ พี่ชายมาแล้วล่ะ"
เรย์จ้องมองไปไกล ได้เห็นก้อนอะไรบางที่อย่างถูกยกขึ้นสูง จนลอยได้ด้วยมือข้างเดียวของชายผมยาวหลากสี เรย์รู้ดีว่าเป็นไปได้ยังไง เส้นด้ายจากปลายผมหลากสีที่ทำงานเหมือนมือเล็กๆ สามารถรับสัมผัสได้ทุกอย่างรวมไปถึงรสชาติของสิ่งที่สัมผัสก็ด้วย
จู่ๆเจ้าก้อนเนื้ออันใหญ่นั่นก็ลอยมาทางที่พวกเขากำลังนั่งรออยู่ โทริโกะดึงตัวน้องสาวที่นั่งอยู่ข้างๆเขาเอาไว้และพาทุกคนโดดลงจากผาหินตรงนั้น ปล่อยให้หัวหน้าศูนย์แมนซั่มรับเอาก้อนใหญ่ยักษ์นั่นตัวคนเดียว ชายผมหลากสีลอยขึ้นมาจากด้านล่างผาขึ้นมาถึงยังจุดที่พวกเขาอยู่
"อย่าโยนรีกัลจังสิ ซานี่!!" หัวหน้าศูนย์รับมันเอาไว้ด้วยสองมือ แต่แทบกับขนาดของรีกัล หรือแมมมอธรีกัล ทำเอาหัวหน้าที่ตัวโตพอๆกับโทริโกะตัวเล็กไปเลย
"ไม่มีความงดงามเอาซะเลย...หัวหน้าศูนย์แมนซั่ม"
"พี่ซานี่..."
"ไง เรย์..." ทันทีที่ดวงตาคู่นั้นจ้องมองมายังสาวร่างบางข้างๆโทริโกะ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน เสียงแหลมร้องโวยวายออกมาสุดเสียงกับท่าทางแปลกๆ "ทำไมขอบตาดำขนาดนั้น ผิวก็ซีด ร่างบางๆแบบนั้นโดนลมพัดทีก็ปลิวแล้วไหมน่ะ โทริโกะแกดูเรย์ยังไงของแกเนี่ย! และยัยริน ขาโต๊ะสนุ๊กนั่นมันอะไรกัน!! คงจะกินแต่ของหวานอย่างเดียวเลยใช่ไหม ทำไมน้องสาวทั้งสองคนของฉันถึงไม่มีความพอดีกันเลยสักคนนะ!!!!"
"หุ่นแบบนี้เขาเรียกว่าสมส่วนย่ะ พี่น่ะไม่ต้องมายุ่งเรื่องของหนูเลยนะ!!"
"อะไรนะยะ ยัยน้องสาวถึก!!"
"มีอะไรไอ้พี่ชายตุ๊ดแตกก!!"
ทุกทีก็เป็นแบบนี้เสมอ นั่นเป็นสิ่งที่อยู่ในหัวของทั้งเรย์และโทริโกะ ทั้งสองคนถอนหายใจออกมาพร้อมกันเหมือนว่านัดกันมาก่อน เรียกให้สองพี่น้อง รินและซานี่หันกลับมามองด้วยสายตาดุดันจนทั้งคู่สะดุ้งเฮือก
ถึงแม้ว่าจะอยู่ห่างกันเป็นเมตร แต่เรย์สัมผัสได้ถึงเส้นด้ายจากปลายผมหลากสีที่แตะไปทั่วตัวเธอจนนึกขนลุกขึ้นมา
ถึงแม้ว่าภายนอกจะดูไม่สมกับเป็นชายหนุ่ม ทั้งชอบโวยวาย หยะแหยงกับทุกๆอย่างและยังรักสวยรักงามเสียยิ่งกว่าผู้หญิงบางคน แต่ใครจะรู้ ว่าพี่ชายคนสวยคนนี้ของเธอนี่แหละ
ที่เป็นตัวอันตรายที่สุดในหมู่พี่ชายสี่คนของเธอ
==============
To be Continued
มาสั้นๆก่อน หลังอัพตอนเก่าตอนเที่ยงคืน ตื่นเช้ามาเลยมึนตึบ หลงกดลบตอนที่แต่งเอาไว้ก่อนหน้าเกลี้ยงงง
โอ้ยยยน้อออ~
ไล่แต่งใหม่5555
===============
ความคิดเห็น