คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Esprisod 8 : | 3 Percent |
•▪︎ 3 % ▪︎•
==============
"ข้างหน้าดูเหมือนจะมีทางลงไปต่อนะ"
"ฉันจะลงไปก่อน พวกนายค่อยตามมานะ"
โคโค่ผูกเชือกเอาไว้กับโขดหินใกล้ๆกับปากหลุมลึกที่มองข้างทางแทบไม่เห็น เขาจะเป็นคนลงไปก่อน เผื่อว่าด่านล่างจะมีสัตว์ร้ายหรือตัวอะไรแปลกๆรออยู่ และถ้าเป็นเขาที่ลงไปก่อนก็จะสามารถไล่พวกมันไปได้ ด้วยพิษในร่างกายของเขา
"งั้นให้ผมลงไปพร้อมกับคุณโคโค่เลยนะครับ!"
"โคมัตสึคุง!" ยังไม่ทันที่เขาจะได้ร้องห้ามอะไร โคมัตสึก็กระโจนขึ้นหลังของเขาทันที ก่อนที่สองคนนั้นจะไต่เชือกลงไปพร้อมๆกัน เรียกรอยยิ้มบางๆจากคนที่กำลังมองสองคนนั้นอยู่ด้านหลัง
"ดูเหมือนพี่โคโค่จะเปิดใจให้โคมัตสึซังบ้างแล้วนะคะ โคมัตสึซังนี่ล่ะนะ" เรย์ว่า ดวงตาสีฟ้าสดใสจ้องมองไปยังชายหนุ่มสองคนที่ปีนเชือกลงไปข้างล่างหลุมพร้อมกัน
"มัวแต่บ่นอะไรอยู่ ลงมาได้แล้วนะ" โทริโกะเดินมาจากด้านหลังพร้อมกับตบแผ่นหลังของเรย์เบาๆ แต่ก็ทำเอาคนตัวเล็กถึงกับเซไปด้านหน้านิดหน่อย
เรย์เก็บสมุดเยินๆและดินสอประจำตัวของเธอใส่กระเป๋าเป้ของโทริโกะ แต่ดูมันจะไม่ทันใจคนผมฟ้าสักเท่าไหร่ คนตัวโตคว้าร่างบอบบางของน้องสาวตัวเองเอาไว้และไต่เชือกตามอีกสองคนที่ลงไปก่อนหน้าไป
ที่ด้านในหลุมลึก แสงริบหรี่สีทองจากหิ่งห้อยทะเล กำลังลอยเคว้งไปมาอยู่ในอากาศ ช่วยส่องสว่างให้มองเห็นรอบตัวได้ชัดเจนขึ้นกว่าเดิม
"หิ่งห้อยทะเล แสดงว่ากำลังเข้าใกล้ทะเลแล้วล่ะ"
"สะ...สวยจัง"
หญิงสาวผมดำกำลังจ้องมองหิ่งห้อยตัวเล็กตรงหน้าด้วยดวงตาสีฟ้าสดใสของเธอ แสงสีทองที่สะท้อนอยู่ในตาคู่นั้นสะกดให้เขานั้นหยุดจ้องมองมันไม่ได้เลย รอยยิ้มของน้องสาวยิ้มยากที่เขาไม่เคยได้เห็นปรากฎบนใบหน้า มือเล็กของเธอยื่นออกไปให้หิ่งห้อยร่อนลงบนนิ้วของเธอ
"หิ่งห้อยงั้นเหรอคะ...แสงของมัน อบอุ่นจัง"
"เพราะอยู่ในที่ๆมืดมากๆ พวกมันเลยผลิตแสงมากกว่าหิ่งห้อยธรรมดาหลายเท่า เลยมีความร้อนมากกว่าพวกหิ่งห้อยปกติไงล่ะ" โทริโกะอธิบายให้น้องสาวของเขาเข้าใจ แต่เธอก็ยังคงมุ่งให้ความสนใจกับหิ่งห้อยนั้นอยู่ดี
เสียงกรีดร้องดังขึ้นมาจากก้นหลุมลึก ทำให้หิ่งห้อยนับร้ยตัวที่แข่งกันส่องแสงเมื่อครู่ แสงดับไปพร้อมๆกัน บรรยากาศสว่างสไหวกลับกลายเป็นมืดสนิทจนมองไม่เห็นอะไรเลย เรย์ที่พุ่งความสนใจกับหิ่งห้อยหลุดจากภวังค์กระทันหัน เลยทำให้เธอตกใจนิดหน่อย
"เกิดอะไรขึ้นข้างล่างน่ะ โคโค่!"
"เหมือนจะมีเรื่องไม่ดีข้างล่างนั่น เรารีบลงไปกันเถอะ!!" สิ้นเสียงของโคโค่ โทริโกะจากที่ค่อยๆไต่ตามลงมา ปล่อยมือจากเชือกให้ร่างกายร่วงลงสู่พื้นด้านล่างทันทีโดยลืมนึกไปว่าเขากำลังอุ้มน้องสาวตัวเล็กเอาไว้ด้วย "อะ โทษทีนะ!"
"ตะ...ตั้งใจสินะคะ ตั้งใจสินะคะ!!!!!" เรย์แผดเสียงลั่นจนทำโคโค่และโมัตสึนึกแปลกใจกับท่าทีของเธอที่จู่ๆก็กลายเป็นเด็กก้าวร้าวขึ้นมาซะเฉยๆ "รู้งี้ไต่ลงมาเองดีกว่า"
"ทั้งสองคนเงียบก่อน เรย์ โคมัตสึคุง ไปอยู่ข้างหลัง มีบางอย่างกำลังมา"
ร่างของสองจตุรเทพลงถึงพื้นอย่างปลอดภัย โคโค่และโทริโกะเข้ามายืนขวางด้านหน้าของอีกสองคนตัวเล็กเอาไว้ เสียงกระพือปีกรัวๆของสิ่งมีชีวิตใหม่กำลังบินออกมาจากทางที่พวกเขาจะไปต่อ
"พวกค้างคาวผีเสื้อเหรอ ดูจากการเคลื่อนไหว ดูไม่ใช่การโจมตีนะ"
"เหมือนพวกมันกำลังหนีอะไรมา อะ...เรย์ โคมัตสึคุง!" แค่แป้บเดียวที่เขาสองคนให้ความสนใจกับค้างคาวผีเสื้อที่บินหนีบางอย่างออกมาจากในถ้ำ แค่พวกเขาคลาดสายตาไปแป้บเดียว ทั้งน้องสาวคนเล็กและหัวหน้าเชฟโรงแรมกรูเมต์ก็หายตัวไปแล้ว
ความแม่นยำถึง 97% ที่คำพยากรณ์อาจจะเป็นจริง
ทั้งสองคนไม่รู้เลยว่า อีกสิ่งที่ตามพวกค้างคาวผีเสื้อมา คือตัวที่อันตรายที่สุดในถ้ำปลาวาฬนี่แล้ว...
"โคมัตสึซัง!! หยุดหนีนะ!!"
"ชิ...มีคนตามมางั้นเหรอ!!"
ถึงอีกสองคนจะไม่ทันได้สังเกตุ แต่ระหว่างที่โคโค่และโทริโกะกำลังให้ความสนใจกับฝูงค้างคาวผีเสื้ออยู่ ชายตัวเล็กที่รั้งท้ายถูกชายปริศนาที่คาดว่าน่าจะเป็นพวกนักล่าอาหารสติแตก เขาถูกฉกตัวไปในตอนที่กำลังชุลมุนกับฝูงค้างคาวผีเสื้อ โชคยังดีที่การลักพาตัวไม่สามารถรอดพ้นสายตาของสาวผมดำไปได้ เธอจึงวิ่งตามสองคนนั้นมาโดยไม่ได้บอกให้พี่ชายของเธอรู้
เรย์วิ่งฝ่าความมืดตามไฟที่ฉายวูบวาบไปมาจากหมวกติดไฟฉายบนหัวของโคมัตสึ อาจจะเพราะร่างกายขยับไปตามสันชาตญาณในตัวที่เธอเคยอาศัยอยู่ในป่าลึก ต้องเจอกับความมืดมาหลายรูปแบบ ทำให้ถึงแม้จะมีแสงเพียงน้อยนิด ก็ไม่เป็นอุปสรรคต่อสาวผมดำเลยแม้แต่น้อย
"สลัดไม่หลุด ยัยบ้านี่!!" ชายปริศนาหันกลับมามองที่สาวร่างบาง ก่อนเขาจะหยุดลงที่ขอบหลุมลึกตรงหน้าที่ตัดเส้นทางหนีของเขา
"แฮ่ก...ตอนนี้...หมดทางหนีแล้ว ปล่อยตัวเขามาซะ ฉันจะถือว่าเรื่องวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้นนะคะ คุณนักล่าอาหาร" เรย์ใช้น้ำเสียงเรียบๆกลบเกลื่อนความเหนื่อยที่วิ่งตามมา เพื่อให้ชายปริศนาปล่อยตัวเพื่อนของเธอให้เป็นอิสระ สองเท้าก้าวเข้าไปหาชายคนนั้นช้าๆ "ฉันรู้ว่าคุณกำลังสติแตก เดี๋ยวฉันจะขออาสาพาคุณออกไปจากถ้ำนี้เอง แค่คุณยอมปล่อยโคมัตสึซังมา ฉันจะไม่ว่าอะไรและทำเป็นไม่เห็นอะไรทั้งนั้นนะคะ"
ในนะหว่างที่ทั้งสองคนกำลังเจรจากัน พื้นหินของถ้ำกลับสั่นระรัวราวกับกำลังเกิดแผ่นดินไหว จากในหลุมลึกนั่น งูตัวใหญ่สีดำ ดวงตาสามดวงสะท้อนแสงสีแดงของมันจ้องเขม็งมาทางทั้งสามชีวิต ก่อนที่มันจะส่งเสียงคำรามลั่นจนปวดหูไปหมด
"หึ...แกคงหิวสินะเจ้างูปีศาจ ฉันเอาเหยื่อมาให้ แล้วเลิกตามฉันสักที!!"
"โคมัตสึซัง!!" ถึงแขนขาของชายปริศนานั้นจะสั่นเทาเพราะความกลัวสุดขีด แต่ผิดคาดไปสักหน่อยที่ชายคนนั้นเลือกโยนโคมัตสึลงไปในหลุมลึกที่มองไม่เห็นข้างล่างที่มี งูยักษ์เดวิล ตัวใหญ่กำลังร้องคำรามเสียงลั่นรออยู่
การกระทำค่อนข้างจะไวกว่าความคิด เรย์กระโดดตามชายตัวเล็กที่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะสติแตกไปอีกคนลงไปด้วย ร่างของทั้งสองคนตกลงที่พื้นหินด้านล่าง โชคดีที่ความสูงมันไม่ได้มากอะไรทำให้ทั้งสองนั้นไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมาก นอกจากรอยถลอกเล็กน้อย
"คุณเรย์! เป็นอะไรไหมครับ!!" ชายตัวเล็กที่ถูกโยนลงมารีบเข้ามาช่วยดูอาการบาดเจ็บของสาวผมดำที่โดดตามเขาลงมาโดยไม่นึกห่วงตัวเอง
"มึนๆเพราะหัวกระแทกนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรค่ะ" เธอหันมายิ้มบางๆให้โคมัตสึ ก่อนที่เสียงคำรามของงูยักษ์เดวิลจะดังขึ้นแข่งกับเสียงกรีดร้องของชายปริศนาที่โยนโคมัตสึลงมา คนๆนั้นถูกกินเข้าไปแล้ว "ผลกรรมตามสนองเร็วกว่าที่คิดเอาไว้อีกนะคะ"
"คะ...คุณเรย์ งูนั่นมันหันมาทางเราแล้วครับ!!!"
"เห็นอยู่แล้วล่ะคะ ทั้งๆที่ไม่อยากสู้แท้ๆ คงเลี่ยงไม่ได้แล้วล่ะค่ะ" โคมัตสึมองไปที่สาวผมดำ
ในยามปกติ เธอก็ดูเหมือนผู้หญิงธรรมดาๆคนนึง แต่ว่าโคมัตสึไม่เคยเห็นในตอนที่เธอคิดจะสู้เลยสักครั้ง จากปากของพี่ชายของเธอ โทริโกะ เขาเคยพูดเอาไว้ ว่าน้องสาวคนเล็กของกลุ่มจตุรเทพก็มีฝีมืออยู่พอตัวเหมือนๆกับพวกเขา
รอบๆตัวของเรย์เหมือนมีแรงกดดันมหาศาลพอๆกับโทริโกะกำลังแผ่ขยายออกมา แต่งูยักษ์เดวิลกลับส่งเสียงคำรามดังลั่น ก่อนที่มันจะพุ่งตัวเข้าใส่สาวผมดำโดยไม่นึกหวาดกลัวต่อแรงกดดันที่เธอปล่อยออกมาเลยสักนิดเดียว
เรย์เบี่ยงตัวหลบ รอหาจังหวะดีๆเพื่อสวนกลับ โคมัตสึที่มองอยู่ไกลๆยังนึกอึ้งๆที่ได้เห็นสาวบอบบางตรงหน้าซัดกับงูตัวยักษ์ได้อย่างสูสี ความว่องไวราวกับลิง การเคลื่อนไหวคล้ายกับสัตว์ป่า แต่อาจจะเพราะเธอไม่ได้รับการฝึกฝนที่ดีเท่ากับพวกพี่ๆ ทำให้ระหว่างที่เธอกำลังมองหาโอกาสอยู่ พลาดท่าถูกงูยักษ์ตรงหน้าจับเอาไว้ได้
"คุณเรย์!! ผมต้องทำอะไรสักอย่าง!! ทำอะไรดีๆๆ"
"โคมัตสึซัง อย่าเพิ่งสติแตกสิคะ!!" งูยักษ์นั่นหันไปให้ความสนใจกับชายตัวเล็กที่กำลังสติแตก โคมัตสึควานหาบางอย่างในเป้ใบเล็กของตัวเอง เขาหยิบอะไรสักอย่างทรงกรวยที่มีเชือกอยู่ตรงด้านปลายแหลม
ในมือของเขาคือพลุแบบพิเศษของโทริโกะที่เธอเป็นคนคิดขึ้นมาให้กับพี่ชายตัวโตของเธอ ใบหน้าที่มีจมูกดูเป็นเอกลักษณ์มีทั้งน้ำตาและน้ำมูกเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด มือคู่นั้นสั่นราวกับลูกนก แต่ยังจับปลายเชือกเอาไว้พร้อมจะดึงมันได้ตลอดเวลา
"ปล่อย..คุณเรย์นะ!!" เขาออกแรงดึกเชือกสุดแรง
"ไม่ โคมัตสึซัง!!! ใส่ที่อุดหูก่อนสิคะ!!"
ในตอนนั้นเหมือนทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วมากจนเธอไม่ทันได้ตั้งตัว แสงสว่างวาบและเสียงที่ดังสนั่นยิ่งกว่าอะไรก็ดังขึ้นพร้อมเสียงวิ้งที่ดังก้องอยู่ในหูของเรย์ ก่อนที่เสียงรอบตัวเธอจะเงียบไป แม้แต่เสียงของตัวเธอเองก็ไม่ได้ยินเลย แต่ที่รู้สึกคือหัวใจในอกของเธอมันกระตุกวูบเหมือนจะหยุดเต้นไปชั่วครู่นึง
ภาพมันดับวูบไปชั่วคราว ก่อนที่เธอจะฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง เรย์สำรวจตัวเอง พบว่าเธอยังอยู่ดี ดูเหมือนว่า 3% ที่คำพยากรณ์จะพลาดของโคโค่นั้นจะเกิดขึ้นจริงแล้ว แต่ดูท่าทางเพราะเสียงพลุเมื่อครู่ ทำให้เธอไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
'แก้วหูแตกสินะ' เธอพูดออกมาแต่ไม่ได้ยินอะไรเลย 'จริงสิ!! โคมัตสึซัง...'
เรย์มองหาชายตัวเล็ก และภาพที่เธอเห็นก็ทำเอาใจเธอหล่นวูบอีกครั้ง
ถึง 3% จะเกิดขึ้นกับเธอจริงๆ
แต่ 97% ดันตกไปอยู่กับเขา
แต่ที่ด้านล่างตรงหน้าเจ้างูยักษ์เดวิล กลับกลายเป็นร่างของชายตัวเล็กที่นอนแน่นิ่งไป
================
To be Continued
โค~ มัต~ สึ~
ผู้ถูกกระทำ
R.I.P
Komatsu
(Again ei~ei~)
================
ความคิดเห็น