คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Esprisod 7 : | Unfortunately |
•▪︎ เงามรณะ ▪︎•
=============
"สรุปก็คือ ที่พวกนายสองคนมาที่นี่ ก็เพื่อมาขอให้ฉันช่วยจับวาฬปักเป้าให้สินะ..." โคโค่วางถ้วยชาลงช้าๆ ก่อนจะยกมือขึ้นกุมกันไว้ในท่าทางแบบสุภาพบุรุษ ต่างกับอีกคนที่เอาแต่ตักอาหารเข้าปากรัวๆ "ขอเรื่องยากจังนะ..."
"ถ้าเป็นนายก็ต้องจับได้อยู่แล้วนี่ โคโค่" โทริโกะว่า มือยังหยิบเอาเนื้อชิ้นใหญ่ใส่ปากไม่หยุด "เพราะถ้าฉันเข้าไปจับเอง ก็คงทำไม่ได้"
"ฉันไม่ติดปัญหาอะไรอยู่แล้ว แต่เรื่องเส้นทางที่ใช้เข้าไปในถ้ำนั้นต่างหากที่เป็นปัญหา ในถ้ำนั่น ทั้งมืดและมีแต่สัตว์อันตรายเต็มไปหมด แถมยังมี งูยักษ์เดวิล อยู่ในนั้นอีกด้วย ความแข็งแกร่งของมันก็เอาเรื่องอยู่นะ แต่ถึงจะผ่านมันไปได้ ฉันก็มีโอกาสเพียงแค่ 1 ใน 10 ที่จะแล่วาฬปักเป้าได้โดยไม่ทำให้มันเป็นพิษ" เขาพูด สายตาแอบชำเลืองมองไปยังน้องสาวที่กำลังคุยกับโคมัตสึอย่างสนุกปาก
"นี่ โคโค่ ไม่เห็นเงาหัวฉันแล้วหรือไง นายถึงได้พูดแบบนั้นออกมาน่ะ" โทริโกะพูดขึ้นมา โคโค่ลองมองไปที่ชายตัวโตตรงหน้า เมื่อไม่เห็น มัน อยู่ด้านหลังของเขา นั่นก็ทำให้โคโค่รู้สึกโล่งใจขึ้นมา
"หึ งานนักล่าอาหารเหรอ...ไม่ได้ทำมานานแล้วสินะ ตกลง ฉันเอาด้วยก็ได้" โคโค่ตอบตกลงรับคำขอร้องจากโทริโกะ โคมัตสึและเรย์ที่รอฟังอยู่เงียบๆ ก็ออกปากร้องดีใจขึ้นมา ก่อนจะเกิดบทสนทนาจากสองหนุ่มที่คุยกันถึงเรื่องรางวัลหลังจากที่จับวาฬปักเป้าได้ ทำให้โคโค่แอบนึกยิ้มในใจ
แต่ทว่า...ทันทีที่มองไปทางน้องสาวคนเล็ก ในใจเขากลับกระตุกวูบราวกับถูกฉุดลงเหวมืดลึกไร้ก้น เงาสีดำทมิฬขนาดใหญ่ รูปร่างที่บิดเบี้ยวไปมาของมันดูน่ากลัว ปรากฎขึ้นด้านหลังของเรย์
เหงื่อของโคโค่กำลังไหลออกมาจากฝ่ามือและใบหน้าคมจนมันชื้นไปหมด เรย์ที่แอบสังเกตุเห็นท่าทางของโคโค่ที่ดูแปลกไป เธอเข้ามาสะกิดพี่ชายใจดีของเธอเบาๆเพื่อให้เขาได้สติกลับมา
"พี่โคโค่...พี่โคโค่คะ..."
"เรย์..." ยิ่งร่างบางเดินเข้ามาใกล้ เงาดำด้านหลังของเธอมันก็ยิ่งแจ่มชัดจนเหมือนมันจะเปลี่ยนรูปร่างเป็นร่างของสาวผมดำ เรย์แสดงออกทางสายตาว่าเธอเป็นห่วงโคโค่ขนาดไหน ก่อนที่ริมฝีปากบางจะเอ่ยบางอย่างออกมา
"มองเห็นเหรอคะ...เงามรณะ น่ะ" เธอพูดแต่ใช้เสียงที่เบาที่สุด เพื่อไม่ให้อีกสองคนที่คุยกันอยู่ร้องโวยวายออกมา "จากใครเหรอคะ"
"มะ...ไม่เห็นน่ะ ฉันว่าเรารีบไปที่ถ้ำนั่นกันดีกว่า ำปช้าเดี๋ยวพวกวาฬปักเป้าจะกลับลงน้ำลึกกันซะก่อน" เขาส่ายหน้า นั่นกลับยิ่งทำให้น้องสาวคนเล็กรู้สึกสงสัยมากขึ้นกว่าเดิม เธอเริ่มขมวดคิ้ว โคโค่เห็นว่าท่าทางเริ่มไม่ดี ถ้าเรย์ยังจ้องหน้าเขาอยู่แบบนี้ เขาลุกพรวดจากโต๊ะอาหารไปหยิบของใช้ที่จำเป็นสำหรับการจับวาฬปักเป้า จังหวะนั้นเองที่เรย์รีบดึงมือของเขาเอาไว้
"โคโค่...มันยังมีอีก 3% ที่จะพลาดนะคะ" เธอยิ้มบางๆให้เขา ทำให้จิตใจที่ขุ่นมัวค่อยๆกลับมาเป็นปกติช้าๆ "เชื่อใน 3% เข้าไว้นะ"
"อะ...อ่า นะ...นั่นสินะ อีกตั้ง 3% ที่มันจะพลาด"
ถ้ำปลาวาฬ
สี่ชีวิตใช้เวลาเดินทางมายัง ถ้ำปลาวาฬ ไม่นาน พวกเขาก็มาถึงที่หน้าทางเข้าและไม่รอให้เสียเวลา พวกเขาเข้ามาในถ้ำมืดๆนี่ ก่อนหน้านั้น พวกเขาได้พบกับนักข่าวสาว ทีน่า ผู้ประกาศข่าวจากกรูเมต์นิวส์ เธออยากถ่ายทำช่วงสำคัญของการจับและแล่วาฬปักเป้าและขอที่จะตามไปด้วย
"ไฟฉายของคุณทีน่า สว่างจังนะครับ" โคมัตสึว่า เขาขยับหมวกติดไฟฉายบนหัวไปมา
"ที่ใต้ไฟฉายติดกล้องเอาไว้ด้วยนะ มันเป็นของที่ใช้สำหรับถ่ายทำในที่มืดน่ะ ไม่ว่าจะมืดขนาดไหนก็มองเห็นได้ชัดเหมือนตอนกลางวันเลยล่ะ" เธออธิบายสรรพคุณของหมวกติดไฟฉายบนหัวของโคมัตสึ ก่อนที่เธอเริ่มหันไปสนใจสามคนที่กำลังเดินนำอยู่ด้านหน้าต่อ "ว่าแต่ว่า ผู้หญิงที่อยู่ข้างจตุรเทพโคโค่ คือใครกันคะ"
"คุณเรย์ เป็นคนจาก IGO ครับ" โคมัตสึจัดการแนะนำเธอให้กับทีน่าได้รู้จัก เจ้าของชื่อหันกลับมาก้มหัวให้นักข่าวสาวตามมารยาท
"เรย์ จากนี้อย่าอยู่ห่างจากฉันนักล่ะ"
"เอ๋!! นั่นมัน เห็ดสแนคนี่!!" ทั้งๆที่พี่ชายของเธอเพิ่งเอ่ยปากบอกไม่ให้เธอไปไหนไกล แค่เพียงแป้บเดียว สาวผมดำกลับวิ่งปรี่ไปพร้อมกับชายตัวเล็ก เพื่อจะไปนั่งมองเห็นทรงประหลาดสีม่วงมีจุดสีแดงบนโขดหินด้วยความสนอกสนใจ
"เห็ดนี่กรอบแถมยังเคี้ยวมันอีก อร่อยจังแหะ!!" อีกหนึ่งก็เข้าไปร่วมวงกับเขาอีกคน
"เดี๋ยวสิ!! อย่ากินหมดนะคะ ฉันยังจดไม่หมดเลยนะ!!"
ในจังหวะที่สามหน่อกำลังให้ความสนใจกับเห็นสีม่วงบนโขดหิน ในตอนนั้นเอง เสียงแกร๊กๆจากแมลงฝูงใหญ่กำลังค่อยๆเคลื่อนตัวไล่ชายแปลกหน้าสามคนออกมาจากในถ้ำ ทีน่าเองก็วิ่งตามสามคนนั้นไปด้วย แต่นั่นไม่ลดความสนใจของเรย์ที่มีให้เห็นสีม่วงตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย
"นั่น ซอมบี้ไม่ใช่เหรอ แข็งแรงกันจังนะ"
"เรย์...บอกอย่าไปไหนไกลไงล่ะ"
"พี่โคโค่!! ฉันเก็บเห็ดนี่กลับไปด้วยได้ไหมคะ! อ่ะ! แมลงพวกนั้นด้วย..." โคโค่ถอนหายใจออกมายาวๆ เมื่อสาวผมดำตรงหน้านี่ไม่ได้สนใจสิ่งที่เขาพูดเลยแม้แต่น้อย แต่กลับสนใจแต่สิ่งใหม่ที่เธอได้พบอยู่ในถ้ำมืดๆนี่มากกว่าที่จะฟังคำเตือนของเขา
"เห้อ...ฉันจับเธอเอง..." โทริโกะที่กำลังเคี้ยวเห็ดเพลินหันไปคุยกับโคโค่ เขาเดินเข้าไปหาน้องเล็กของพวกเขา มือหนาเข้าหิ้วคอเสื้อของเธอให้เดินไปพร้อมๆกัน ก่อนที่สาวตัวเล็กจะเดินหายไปในความมืดเพราะวิ่งไล่ตามแมลงตัวโตที่กำลังวิ่งหนีเธออยู่
"โทริโกะ! ปล่อยฉัน เอ๋!! แมลงตัวนั้นหนีไปแล้วนะ!!"
"แมลงตัวแค่นั้น ฉันจะจับมาให้เธอเท่าไหร่กี่ตัวก็ได้ แต่ตอนนี้เราต้องไปกันต่อแล้ว อย่าซนเป็นเด็กได้ไหม ยัยเรย์!!"
================
To be Continued
ยาวไปๆ เรื่อยๆเฉื่อยๆ ไม่รีบบบจ้ะ~ //จุ๊บเหม่งง
=============
ความคิดเห็น