คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Esprisod 6 : | Jealous |
•▪︎ พี่ชาย ▪︎•
==============
"ถ้ำตรงนี้เหรอคะ ที่เป็นจุดที่วาฬปักเป้าจะขึ้นมาวางไข่ในปีนี้น่ะ" เรย์จ้องมองกระดาษแผนที่เส้นทางของถ้ำ ที่ปีนี้วาฬปักเป้าจะใช้เป็นจุดวางไข่ด้วยความตื่นเต้น ถึงทางมันจะดูเหมือนกับเขาวงกตก็ตาม
"ใช่แล้ว การพยากรณ์ของฉันมีโอกาสเป็นจริงถึง 97% เชียวนะ"
"แต่มันก็ยังมีอีก 3 % ที่มันจะพลาดไม่ใช่เหรอคะ" เรย์กล่าว ในมือกำลังจดรูปแบบแผนที่ลงในสมุดเล่มเล็กๆสีฟ้า เป็นสมุดเล่มที่พี่ชายตัวโต โทริโกะ เป็นคนซื้อให้เมื่อหลายวันก่อน และเธอเลือกที่จะหยิบมันออกมาใช้แทนสมุดปกติที่เธอพกติดตัวเสมอ "แต่ฉันจะเชื่อคำพยากรณ์ที่บอกว่าวาฬปักเป้าจะปรากฎตัวที่นี่ของพี่นะคะ"
"อ่า...งั้นเหรอ" โคโค่พูด พร้อมกับยิ้มบางๆให้กับน้องสาว "พวกเราจะลองไปสำรวจเส้นทางกันก่อนไหม"
"ไม่ดีกว่าค่ะ เมื่อวานได้รับเมลจากโคมัตสึซัง วันนี้เขาจะมาที่นี่เพื่อจับวาฬปักเป้าด้วย ฉันอยากจะรอไปพร้อมกับเขาดีกว่าค่ะ" เธอว่าพลางยกมือถือขึ้นเปิดเมลนั้นให้เขาดู โคโค่แอบสังเกตุเห็นรอยยิ้มบางๆที่เปื้อนใบหน้าของน้องสาว ดูผิดวิสัยของเธอ ที่มักจะแสดงทุกอย่างผ่านสายตามากกว่าจะแสดงออกทางสีหน้า
"โคมัตสึ? ใครล่ะนั่น" ประโยคหนึ่งหลุดออกจากปากของเขา ทำให้เรย์หุบยิ้มลงทันที เธอเลิกคิ้วขึ้นสูงพลางหันกลับมาจ้องพี่ชายที่จู่ๆก็ทำเสียงขึงขังขึ้นมา "โทษที...แค่สงสัยน่ะ"
"โคมัตสึซังเป็นหัวหน้าเชฟที่โรงแรมกรูเมต์น่ะค่ะ เขาเข้ามาขอให้โทริโกะช่วยตามหาวัตถุดิบ แล้วฉันกับเขาก็สนิทกันหลังจากนั้นค่ะ" เธออธิบาย "พี่โคโค่...มีอะไรหรือเปล่าคะ?"
"ไม่มีอะไร แค่สงสัยว่าสนิทกันมากถึงขนาดที่ทำให้น้องสาวยิ้มยากของฉันยิ้มได้แบบนี้ เขาคงเป็นคนดีสินะ" โคโค่ว่าและยิ้มออกมา มือหนาของเขาอยากจะยกไปวางบนกลุ่มผมสีดำขลับนั่นเต็มที แต่เขาต้องเก็บความอยากนั้นเอาไว้ในใจตัวเอง เขาไม่ลืมว่าตัวเองนั้นเป็นอะไร
"มนุษย์พิษ"
สิ่งมีชีวิตอันตรายระดับสูง
นั่นเป็นคำจำกัดความที่พวกนักวิทยาศาสตร์ใช้เรียกเขา
"ไม่อยากทำให้เรย์ต้องตกอยู่อันตราย..."
เป็นอย่างเดียวที่เขาคิดและพยายามจะทำมาตลอดเวลาที่อยู่ใกล้ๆกับเธอ
"พี่โคโค่!?"
"อะ...อะไรเหรอ เรย์" ด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่แฝงความเป็นห่วงของสาวผมดำ ช่วยเรียกให้เขาตื่นจากห้วงความคิด ใบหน้าเรียบเฉยเหมือนกับน้ำเสียง แต่แววตาสีฟ้าสดใสคู่นั้นกลับสั่นไหวไปมาพร้อมกับกระพริบถี่ๆ
มือเล็กๆของเธอเอื้อมขึ้นมาหมายจะจับที่มือหนา โคโค่รู้ดีว่าน้องสาวคนนี้คิดจะทำอะไร เขาลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารที่ตั้งอยู่กลางบ้าน พลางหยิบเอาผ้าคลุมสีขาวสะอาดขึ้นมาสวมทับ ก่อนจะรีบเดินดุ่มๆออกจากบ้านไปโดยไม่หันกลับมามองสาวผมดำที่ตอนนี้ นั่งมึนอยู่กับแผนที่บนโต๊ะ
"เป็นอะไรของเขากันนะ ทั้งพี่โทริโกะ พี่โคโค่ ทำตัวแปลกๆกันทั้งคู่เลย"
เป็นเวลาสักพัก หลังจากที่โคโค่ออกจากบ้านไปโดยไม่ได้บอกอะไรกับเรย์เลยสักคำเดียว ปล่อยเธอนั่งพ่นลมอยู่ในบ้านที่ก่อด้วยอิฐก้อนสี่เหลี่ยมเงียบๆ รอให้พี่ชายใจดีของเธอกลับมาด้วยความเบื่อหน่าย
หลังจากที่นั่งรออยู่ได้ชั่วครู่ เรย์ได้ยินเสียงของคิส เอมเพอร์เรอร์โครว ของโคโค่ร้องขึ้นมา เธอแอบมองผ่านหน้าต่างของบ้าน ได้เห็นตอนที่คิสกางปีกออกแล้วบินออกไปจากข้างบ้านไป เธอรีบเปิดประตูและวิ่งออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ใจหนึ่งก็คิดว่าไม่มีอะไรอีกใจแอบคิดว่าเจ้านกยักษ์นี่จะทิ้งเธอไว้บนโขดหินนี่คนเดียว
แต่เธอก็ต้องโล่งใจ เมื่อเห็นนกยักษ์นั่นร่อนลงตรงขอบผาอีกฝั่ง ใกล้ๆกับร่างของคนสามคน เธอที่มองจากตรงนี้ ไม่เห็นใบหน้าของทั้งสาม แต่เดาว่าหนึ่งในนั้นต้องเป็นโคโค่แน่นอน สามคนนั้นกำลังปีนขึ้นบนหลังของคิส ก่อนที่มันจะบินข้ามผามาลงตรงด้านหน้าเธอ
"นั่น...คุณเรย์ไม่ใช่เหรอครับ! คุณเรย์"
"โคมัตสึซัง!!" ในจังหวะก่อนที่คิสจะร่อนลงมา สายตาของเรย์สบเข้ากับชายตัวเล็กเข้า จนเผลอยิ้มออกมาเมื่อได้เห็นใบหน้าที่มีจมูกเป็นเอกลักษณ์ของเพื่อนสนิท "ฉันได้รับเมลแล้วค่ะ ไม่คิดว่าจะมาเร็วแบบนี้นะคะ"
"ครับ ผมก็ไม่คิดเหมือนกันว่าคุณเรย์จะอยู่ที่นี่ด้วย แหะๆ"
"นี่ถึงขนาดมาค้างบ้านเจ้าโคโค่เลยงั้นเหรอ ฉันชักอยากจะรู้แล้วล่ะ ว่านัดที่เธอว่ามันคืออะไรน่ะ" รอยยิ้มที่ปรากฎบนใบหน้าเมื่อครู่หายไปทันที เมื่อเธอได้ยินเสียงของพี่อีกคนที่เธอไม่ค่อยอยากจะเจอสักเท่าไหร่
"ฉันก็คิดว่าโคมัตสึซังจะมาคนเดียวซะอีกนะคะ"
"รอแต่หมอนี่หรือไงกันเธอน่ะ"
"ใช่ค่ะ...ฉันรอแต่โคมัตสึซัง" เรย์ตอบหน้าตาย ทำเอาคนตัวโตคิ้วกระตุก กัดฟันยิ้มกลบความหงุดหงิดที่กำลังปะทุในใจ ความตรงไปตรงมาและความปากร้ายของน้องสาวตรงหน้าทำเขาแทบสติแตกทุกที เหมือนกับโคโค่ไม่มีผิด
"แหม่...โคมัตสึ โคมัตสึ อยู่นั่นแหละ ไม่เห็นหัวพี่ชายคนนี้แล้วใช่ไหมหะ ยัยเรย์"
"ไม่เห็นตั้งแต่พี่ทำกำแพงของศูนย์วิจัยเป็นรูแล้วค่ะ!!"
"จะตีกันก็เก็บไว้คราวหน้าได้ไหมทั้งสองคน โทริโกะเห็นว่ามีเรื่องจะขอร้อง พวกเรามากินไปคุยไปจะดีกว่านะ" หลังได้เห็นพี่น้องต่างไซส์กำลังเริ่มปะทะฝีปากกัน โคโค่เจ้าของบ้านรีบเข้ามาคั่นกลางระหว่างน้องสาวคนเล็กกับพี่น้องต่างสายเลือดอย่างโทริโกะเอาไว้ก่อนที่บ้านของเขาจะพัง
เขาออกแรงผลักน้องสาวตัวเล็กให้เข้าบ้านไปก่อน แต่ยังไม่วายที่เธอจะหันมาแลบลิ้นใส่คู่กรณีด้านหลัง ทำเอาเจ้าของบ้านถึงกับส่ายหน้ารัวๆ
อาหารมากมายวางเรียงรายบนโต๊ะทานอาหาร สี่ชีวิตนั่งทานกันอย่างสบายอารมณ์ แต่มีชายตัวโตและน้องคนเล็กที่เอาแต่จ้องเขม็งใส่กันไม่หยุด จนโคมัตสึคนที่อยู่ระหว่างพวกเขาถึงกับหน้าถอดสี
"ผมว่า ผมไม่น่านั่งตรงนี้เลยจริงๆครับ"
"นายสินะ โคมัตสึ เพื่อนสนิท ของเรย์น่ะ" โคโค่เดินมาพร้อมกับยกถ้วยน้้ำชามาวางตรงหน้าของโคมัตสึ พร้อมกับยิ้มบางๆให้กับเขา แต่เจ้าตัวกลับรู้สึกขนลุกวาบแปลกกับรอยยิ้มนั้น "เป็นคนดีสินะครับ"
มีความรู้สึกหนึ่งอย่างกำลังก่อตัวในจิตใจของเชฟธรรมดาๆอย่างโคมัตสึ ที่บังเอิญมาสนิทกับผู้หญิงอย่างเรย์
ชีวิตเขากำลังเดินอยู่บนเส้นด้ายบางๆที่เธอเป็นคนยื่นมาให้เขา แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้กำลังมีชายหนุ่มสองคนกำลังถือกรรไกรรอจะตัดมันได้ทุกเมื่อถ้าพวกเขาต้องการ
ผมคิดดีแล้วใช่ไหมครับที่มาสนิทกับคุณเรย์น่ะ
(TvT)
ถึงจะไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า แต่ในใจของโคมัตสึกำลังกรีดร้องออกมาด้วยความกลัว
==============
To be Continued
"อย่างมากก็แค่พิการ แต่ไม่ถึงตายหรอกค่ะ โคมัตสึซัง"
เรย์ไม่ได้กล่าวเอาไว้...
R.I.P
Komatsu
•《》《》《》《》《》《》《》•
ความคิดเห็น