คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Esprisod 3 : | Knife & Fork |
•▪︎ มีด ส้อม ▪︎•
============
เข้าสู่วันที่สองในการออกล่า จระเข้การาระ ทั้งสามชีวิตออกไล่ล่าจระเข้ยักษ์ตามออเดอร์ของโคมัตสึ ที่ต้องการหาวัตถุดิบที่จะใช้ในงานเลี้ยงที่จะจัดในโรงแรมกรูเมต์อย่างต่อเนื่อง แต่ยังไม่พบมันเลยแม้แต่เงา
มีสิ่งที่ผิดสังเกตุที่เกิดขึ้นบนเกาะบารอนมากมายที่ทั้งสามคนนั้นไม่เข้าใจ ตั้งแต่ทางเข้าที่พวกเขาพบกับลิงไฟร์เดย์ สิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายลิง แต่มีความแปลกประหลาดกว่ามาก พวกมันที่มีความขี้ขลาดและขี้กลัวสูง แต่กลับปรากฎตัวให้เห็นตามแนวโขดหินรอบเกาะหลายตัว
อีกทั้งระหว่างทางก่อนที่จะมาถึงบึงน้ำ ยังพบเข้ากับบารอนไทเกอร์อีก ทั้งๆที่มันน่าจะอาศัยอยู่ในส่วนลึกของป่าบารอนที่มีอากาศร้อนชื้นกว่านี้ มันค่อนข้างพบตัวได้ยาก แต่การที่มันออกมาเพ่นพ่าน คงเพราะว่ากำลังมีอะไรบางอย่างที่ไล่พวกสัตว์ออกมาจากถิ่นที่พวกมันอาศัยอยู่
"ระบบนิเวศของที่นี่ ดูเหมือนกำลังปั่นป่วนนะคะ ทั้งๆที่อยู่ใกล้กับแหล่งน้ำแท้ๆแต่กลับไม่มีสัตว์เลยสักตัว"
"จริงของเธอ ระหว่างทางนี่ก็พบแต่ตัวแปลกๆเต็มไปหมด แต่ที่บึงน้ำนี่กลับไม่มีตัวอะไรเลย เจ้าจระเข้การาระคงจะออกไล่ล่าไปทั่วเกาะนี้ พวกสัตว์ถึงได้หนีออกมาจากถิ่นอาศัยของมันสินะ" โทริโกะว่าพลางย่างกบงูไปด้วย กลิ่นไหม้จางๆของเนื้อย่างลอยมาเตะจมูกของสาวผมดำจนเธอนึกหิวขึ้นมา "ฮ่าๆ หิวแล้วหรอ กินสิ นายก็ด้วยโคมัตสึ"
"เอาสมุดคืนมาก่อน..." เรย์ยื่นมือแบออก ส่งสัญญานว่าให้เขาคืนสมุดจดบันทึกเก่าๆของตัวเธอคืนมา โทริโกะกลอกตาไปมา ทำเป็นไม่สนใจท่าทางของเธอแต่ยื่นเนื้อส่วนหนึ่งให้แทน "ถ้าไม่คืนก็ขอไม่กินก็แล้วกันค่ะ"
"เฮ้...สมุดนี่มันสำคัญถึงขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ!?" เขาว่าแต่ปากก็กัดเข้าไปที่กบงูที่เพิ่งย่างเสร็จใหม่ๆ พร้อมกับหยิบสมุดเล่มเล็กที่สภาพของมันเริ่มเก่าเต็มทีมาพลิกไปพลิกมาดูภายนอกรอบๆสมุด
มันเป็นเพียงสมุดที่ทำมาจากต้นกระดาษที่จะไม่เปียกน้ำหรือไหม้ไฟ อยู่ได้นานหลายปี หน้าปกก็เป็นปกหนังเย็บอย่างปราณีต เขาไม่เข้าใจเลยว่าน้องสาวคนนี้ทำไมถึงได้หวงมันนักหนา
"สมุดนั่น...เป็นของสิ่งเดียวที่เหลือทิ้งไว้จากเรื่องวันในนั้น มันทำให้ฉันไม่ลืม ว่าตัวเองเป็นใคร และที่ใช้ชีวิตอยู่ทุกวันนี้ ก็เพื่อใช้ส่วนที่เหลือของพวกพ้องที่ตายไป...เพราะงั้นช่วยคืนมันมาด้วยค่ะ!" เธอพูด โดยเลือกใช้น้ำเสียงที่จริงจังขึ้นกว่าเดิม จนพี่ชายต่างสายเลือดต้องถอนหายใจออกมาและเอาสมุดสุดรักของเธอส่งคืนให้เจ้าของไป เรย์ถึงได้ยอมกินตามที่เขาบอก
"ก็ได้ ถ้าหวงสมุดนี่มากก็รักษามันดีๆ แต่สมุดที่ฉันซื้อให้ก็อย่าลืมเอาออกมาใช้บ้างล่ะ เก็บไว้บ้านแบบนี้มันน่าน้อยใจจะตาย"
"อย่าพูดอะไรแปลกๆได้ไหมคะ! ฟังแล้วขนลุก..." เรย์ทำหน้าตาแสดงออกว่าไม่ชอบให้คนพี่มาพูดอะไรแปลกๆใส่เธอ โทริโกะทำท่าทางไม่รู้ไม่ชี้ แล้วหันไปสนใจเนื้อกบงูย่างต่อ
"นานๆทีพี่ชายคนนี้เอาใจ ไม่รู้สึกดีบ้างเหรอ?"
"ไม่ค่ะ..." เธอตอบโดยไม่ต้องคิดให้ปวดหัว ปากเล็กๆนั่นก็เคี้ยวเนื้อย่างสบายใจ ใบหน้าน่ารักทำท่าทางอย่างไม่สนอะไร ราวกับเป็นการยั่วโมโหพี่ชายตัวโตเบาๆ
"ทั้งสองคนนี่ดูสนิทกันดีจังนะครับ" โคมัตสึที่ดูระวังตัวสุดๆด้วยการกอดปืนไรเฟิลกระบอกใหญ่เอาไว้เริ่มพูดขึ้นมาบ้าง
"ไม่ใช่แค่สนิทหรอก ก็เมื่อก่อนได้ไปฝึกกับตาแก่ เลยได้เจอกับเรย์บ่อยๆ แถมยัยนี่อายุน้อยที่สุดในกลุ่มแต่มีฝีมือพอๆกัน เลยให้กลายเป็นน้องเล็กไปไงล่ะ"
"บอกว่าไม่ใช่น้องเล็กไงเล่า!" เรย์สวนขึ้นมาทันควัน เรียกเสียงหัวเราะจากสองหนุ่มได้เป็นอย่างดี
ได้มีความสุขกับอาหารได้ไม่นานนัก บริเวณบึงน้ำที่มีสัตว์อยู่น้อยกว่าปกติ เริ่มส่งสัญญานเตือนว่ามีบางอย่างกำลังจะขึ้นมาจากน้ำ โทริโกะเข้ามายืนขวางหน้าเรย์และโคมัตสึเอาไว้ รอดูสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป
ทันใดนั้น เหมือนผืนน้ำสีคล้ำๆจะถูกยกขึ้น ร่างใหญ่และมีลำตัวยืดยาวสีเทาได้โผล่หัวพ้นน้ำออกมา เรียกเสียงโวยวายจากโคมัตสึได้เป็นอย่างดี งูหนองน้ำ งูสีเทาตัวใหญ่ที่มีความยากในการจับระดับ 5 มันกำลังดิ้นพล่านและส่งเสียงคำรามอยู่ในบึงน้ำสักพัก ก่อนมันจะหมดฤทธิ์และทิ้งตัวลงสู่พื้นดินใกล้แคมป์ไฟของพวกเขา
"เกิดอะไรขึ้นกับมัน...แผลใหญ่ตรงนั้น กัดโดนจุดสำคัญเลยนี่นา...แถมขนาดปากก็ใหญ่มากขนาดนี้" โทริโกะพูด สายตาจับจ้องไปยังแผลรอยกัดจนเนื้อแหว่งขนาดใหญ่ตรงท้องของงูหนองน้ำ ขนาดของมันใหญ่มากจนดูไม่เหมือนกับจะมีสัตว์ตัวไหนบนเกาะนี้ที่ทำได้
"อะ! คุณโทริโกะมีปลิงเกาะอยู่ตามตัวมันด้วยครับ!"
"มีเลือดซึมออกมาจากตรงที่ปลิงดูดด้วย...รอยกัดขนาดนั้น คงเป็นเจ้าจระเข้นั่น มันคงตามเหยื่อจากกลิ่นเลือดละมั้ง..."
ไม่ทันไรเสียงพื้นสั่นสะเทือนตามแรงก้าวของสัตว์ที่มีขนาดใหญ่โตดังขึ้นจากด้านหลังของพวกเขา งูหนองน้ำก็ถูกลากกลับลงไปในบึงน้ำสีคล้ำ แต่แรงสั่นเมื่อครู่ มันเรียกให้สายตาทั้งสามคู่ต้องหันไปมองตามจุดที่เกิดแรงสั่น
ภาพของสัตว์เลื้อยคลานขนาดใหญ่ มีหกขา กรงเล็บและฟันแหลมคม เกล็ดสีแดงเข้มดูแข็งแรงหุ้มทั่วตัว ดวงตาสีเขียวสะท้อนแสงจ้องมองมายังพวกเขาทั้งสามคน
ด้วยความตกใจ โคมัตสึจึงยกกระบอกปืนเล็งไปทางมันทันทีทั้งๆที่มือของเขาสั่นอย่างแรงจนยิงปืนไม่ออก
"ตัวโตขนาดนี้ คงจะมีอายุเกิน 150 ปีไปแล้วล่ะมั้ง...คาดจากขนาดตัวคง 300 ปีได้"
"3...300 ปี!!!" เขาตะโกนโพล่งออกมาจังหวะเดียวกับที่เจ้าจระเข้ยักษ์คำรามเสียงลั่นทำเอาปืนที่เล็งอยู่หล่นลงพื้นทันที
"ถ้าอายุมากขนาดนั้น เนื้อของมันก็คงจะอร่อยมากๆเลยสินะ!!" โทริโกะเริ่มมีน้ำลายไหลออกมา "สองคนน่ะถอยออกไปเลย ฉันจะจัดการกับมันเอง!"
เรย์พยักหน้ารับและคว้าแขนของโคมัตสึไว้ เธอพาเขาออกมาให้ห่างจากระยะโจมตีของโทริโกะ ทันทีที่สองชีวิตวิ่งออกห่างไปจากตรงนั้น เจ้าจระเข้ตัวยักษ์ก็กระโจนเข้าใส่โทริโกะอย่างไม่ลังเล ปากของมันอ้าออกกว้างจนเห็นเขี้ยวขาวแหลมคมเรียงอยู่ภายในปากของมันที่มีปลิงตัวอวบอ้วนอยู่ยั้วเยี๊ยะเต็มไปหมด ทำเอาทั้งเรย์และโคมัตสึรู้สึกขนลุกไปตามๆกัน
ผิดกับอีกคนที่ดูจะสนุกที่ได้ประมือกับสัตว์ยักษ์ที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้ปกครองเกาะแห่งนี้มายาวนานกว่า 300 ปี หนึ่งมนุษย์และหนึ่งสัตว์ยักษ์ผลัดกันรุกและรับไปมาอยู่แบบนั้น จนโทริโกะตัดสินใจงัดไม้ตายตัวเองออกมาใช้เพื่อที่จะจบงานนี้เร็วๆสักที
"ชีวิต 300 ปีภายในเกาะเล็กๆนี่ ดูท่าแกจะไม่เคยพบเคยเจอกับสิ่งที่เรียกว่าอันตรายเลยสินะ ถึงได้ไม่กลัวการขู่ของฉันเลย" โทริโกะพูดขึ้น ในขณะที่จระเข้ยักษ์สีแดงจะวิ่งเข้าใส่เขาด้วยความเร็ว โดยไม่นึกกลัวแรงกดดันที่แผ่ออกมาจากตัวของโทริโกะเลยสักนิด "งั้นฉันก็จะโชว์ให้เห็น อาวุธของมนุษย์ ให้จระเข้อย่างแกได้เห็นก็แล้วกัน!"
ฝ่ามือทั้งสองที่กระทบกันจะเกิดเสียงแกร๊งๆ พริบตาเดียวเจ้าจระเข้การาระก็ถูกโทริโกะใช้มือข้างหนึ่งเสียบเข้าและยกมันลอยขึ้นจากพื้น ก่อนที่มืออีกข้างจะสับเข้าตรงคอ จนหัวและตัวของจระเข้นั้นแยกออกจากกัน
"ขอขอบคุณสำหรับวัตถุดิบทั้งหลายบนโลกใบนี้"
ต่อมา
จระเข้การาระ ที่ถูกโทริโกะจัดการไปตอนนี้มันถูกแบ่งแยกเป็นชิ้นๆ วางเรียงล้อมรอบแคมป์ไฟ หนึ่งในเนื้อที่โทริโกะแล่มันออกมา กำลังย่างอยู่บนกองไฟตรงหน้า เรย์ยังคงก้มหน้าก้มตาจดบันทึกรูปร่าง ขนาดและข้อมูลเล็กๆน้อยๆของจระเข้การาระและเรื่องของใบโกงกางที่สามารถเอามาใช้ไล่ปลิงบารอนได้ และการที่จระเข้จะติดตามเหยื่อโดยการใช้ปลิงบารอนทำให้เลือดของเหยื่อไม่แข็งตัว
"เมื่อกี้มันอะไรกันครับ เสียงแกร๊งตอนมือของคุณโทริโกะกระทบกันน่ะ!!" โคมัตสึพูดขึ้นมา
"ไอ้นี่น่ะเหรอ" โทริโกะว่าทั้งๆที่ในปากยังมีเนื้อจระเข้อยู่เลย สองมือกระทบกันจนเกิดเสียงเหมือนตอนที่เขาจัดการกับจระเข้ และโคมัตสึดูจะสนอกสนใจกับสิ่งนี้เป็นพิเศษ
"เป็นการเกร็งกล้ามเนื้อส่วนมือหรือครึ่งท่อนแขนให้มันแข็งที่สุดน่ะค่ะ เวลากระทบกันเลยมีบ้างที่จะเกิดเป็นเสียงคล้ายช้อส้อมกระทบกัน ระดับพี่เขาคงทำได้สบายๆ เพราะงั้นมือทั้งสองก็เลยเปรียบเหมือนกับ มีดและส้อม เป็นไม้ตายทีใช้จัดการกับสัตว์ร้ายของเขายังไงล่ะ"
"แต่ว่า เนื้อจระเข้นี่...อร่อยชะมัด!! ทั้งน้ำมันตอนย่างที่ไหลเยิ้มออกมา ลวดลายบนเนื้อ อย่างกับเนื้อชั้นดีในโรงแรมหรูๆยังไงยังงั้นเลย"
"ยิ่งถ้าย่างบนหินร้อน น้ำมันในเนื้อก็จะยิ่งออกมามากขึ้น เพิ่มความอร่อยของเนื้อได้อีกนะครับ!"
"ทั้งสองคนอย่าทานจนหมดนะ!! นี่เป็นออเดอร์ลูกค้านะค...อุ๊บ.." ยังไม่ทันที่เรย์จะได้เอ่ยปากโวยวายอะไรออกมาเพิ่ม โทริโกะตัดเอาเนื้อบางส่วนยัดใส่ปากน้องสาวขี้บ่นไป
"จริงจังไปซะทุกเรื่อง แบบนี้ผู้ชายที่ไหนเขาจะชอบกันล่ะ!" เขาไม่ว่าเปล่า มือหนาของคนพี่ยื่นมาบีบจมูกเล็กๆจนขึ้นสีแดงจางๆตัดกับผิวขาวของเรย์
เธอขมวดคิ้มเป็นปม แต่ก็ยอมทานเนื้อนั้นลงไป ด้วยความอร่อยเธอจึงยอมเงียบลงสักครั้ง
"ครั้งนี้ ครั้งเดียวนะคะ..."
===============
To be Continued
อะ!! จบบทเริ่มต้นของคู่แรก ชะวิ้งงงง!!!
ถัดไปจะเอาใครมาก่อนดีล่ะ ตามอ่านกันต่อก็แล้วกันนน~ อัพไม่ถี่ ไม่เป็นประจำ แต่จะอัพเรื่อยๆจนกว่าคนเขียนหรือคนอ่านจะเบื่อไปเอง ห้า~~~♡♡♡
•▪︎[ หยดย้อย ] ▪︎•
ลดความเกรี้ยวกราดลงมา 1%
•《《《《《《《》》》》》》•
ความคิดเห็น