คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Esprisod 2 : | 4 Heavenly King : Toriko |
•▪︎ กินของของลูกค้า ▪︎•
=================
วันต่อมา
บนเรือ
"จระเข้การาระ งั้นก็ต้องไปต่อที่เกาะบารอน ที่อยู่ห่างจากฝั่งไปอีก 5 กม.สินะคะ"
"อ่า เจ้านั้นเป็นจระเข้โบราณ อาศัยอยู่ที่เกาะบารอนและเป็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่บนจุดสูงสุดของที่นั่น ว่ากันว่ายิ่งมันมีอายุมาก ขนาดตัวของมันและระดับความยากก็จะเพิ่มตามไปด้วย ความอร่อยของเนื้อก็เพิ่มเหมือนกัน มากที่สุดที่เคยพบก็คงเป็นราวๆ 150 ปีได้ล่ะมั้ง...ยิ่งพูดก็ยิ่งอยากกินแหะ" ชายตัวโตเจ้าของผมสีฟ้าพูดไป ที่ปากก็มีน้ำลายไหลยืดออกมา ทำให้เรย์ต้องถลึงตาใส่เขา ด้วยความเคยชินเขาจึงรีบเช็ดน้ำลายตัวเองออกทันทีก่อนน้องสาวจะบ่นขึ้นมาอีก
"พี่จะกินของงานเลี้ยงไม่ได้นะคะ ยังไงก็รีบๆทำงานให้เสร็จๆไปเถอะ ฉันอยากกลับไปทำวิจัยต่อแล้วค่ะ" เธอว่าพลางเปิดสมุดจดของเธอไปนั่งคุยกับโคมัตสึที่ตอนนี้อยู่ในชุดเตรียมพร้อมลุยป่าอย่างสนุกสนาน
"ยังพกไอ้สมุดเก่าๆเล่มนั้นอยู่อีกเหรอ ทั้งๆที่เมื่อวันก่อนฉันเพิ่งซื้อเล่มใหม่ให้เธอไปแล้วนี่!" โทริโกะว่าพลางชี้นิ้วมาที่สมุดเล่มบางในมือของเรย์ ที่ตอนนี้หน้าปกและสีของกระดาษเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอ่อนๆแล้ว
แถมเมื่อหลายวันก่อนเขาก็เพิ่งซื้อสมุดเล่มใหม่ไปให้น้องสาวขี้บ่นไป แต่เธอไม่ยักจะเอามันมาใช้เลย นั่นทำให้ใบหน้ามีแผลเป็นมุ่ยด้วยความไม่พอใจ
"สมุดเล่มนี้มันอยู่กับฉันมาตั้งนาน จู่ๆจะให้เปลี่ยน ฉันไม่เอาหรอก แต่ถ้าเล่มนี้เต็มจนไม่มีที่จะจดแล้ว ฉันจะเอาที่พี่ซื้อให้มาใช้ก็ได้ค่ะ" เรย์ว่า ก่อนจะหันกลับไปทางหัวหน้าเชฟอย่างโคมัตสึ ที่ตอนนี้ทำหน้าตกใจอย่างไม่ปิดบัง "ว่าแต่ว่า โคมัตสึซังก็จะไปที่เกาะด้วยใช่ไหมคะ"
"อะ..คะ..ครับ ผมอยากจะไปศึกษาชีวิตของวัตถุดิบนั่นก่อนมันจะกลายมาเป็นอาหารน่ะครับ"
"นายน่ะ เป็นเชฟใช่ไหม"
"เอ๊ะ...ทำไมถึงรู้ได้ล่ะครับ" โคมัตสึดูจะตกใจนิดหน่อยที่จู่ๆโทริโกะก็ทักขึ้นมาแบบนั้น
"กลิ่นวัตถุดิบจากมือของนายมันลอยออกมาชัดเจนมากไงล่ะ " เขาตอบกลับไปพร้อมทำจมูกฟุดฟิดไปด้วย "คงจะได้จับแต่ของดีๆ กลิ่นมันถึงได้หอมแบบนี้"
"พี่โทริโกะ เป็นคนที่มีจมูกดีที่สุดในกลุ่ม 4 จตุรเทพ ถึงกลิ่นมันจะบางเบาขนาดไหนแต่เขาก็ยังรับรู้ได้ เหมือนพวกสุนัขตำรวจอะไรพวกนั้นไงล่ะ" เรย์หันมาอธิบายให้โคมัตสึฟังโดยไม่ลืมจะเหน็บคนพี่เบาๆไปด้วย
"เดี๋ยวเถอะๆ อย่าเอาฉันไปเทียบกับอะไรๆจนเสียๆหายๆแบบนั้นได้ไหม เธอนี่นอกจากจะขี้บ่นเธอยังปากร้ายอีกนะ แบบนี้ผู้ชายที่ไหนจะเข้ามาชอบกันล่ะ!"
"ก็ไม่ได้อยากให้มีใครมาชอบสักหน่อย ชีวิตที่อยู่กับวัตถุดิบมากมายให้ศึกษาแบบนี้มันก็ดีอยู่แล้วค่ะ" เธอว่า สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แต่ดวงตาสีฟ้าสวยคู่นั้นกำลังเป็นประกายวิบวับๆจนออกนอกหน้า
"ชิ...ทำพูดดี จริงๆเธอก็เหงาอยู่ใช่ไหมล่ะ!!"
"ไม่ได้เหงาสักหน่อย! อย่ามาทำเป็นรู้ดีน่ะ! พี่มีงานที่จะต้องเอาวัตถุดิบกลับไป ก็ตั้งใจกับงานซะ 'อย่ากินของของลูกค้า' และไม่ต้องมาสนใจเรื่องส่วนตัวของฉันมากนักก็ได้" เรย์สวนกลับไป ทำเอาคนพี่ถึงกับหน้าเจื่อนๆไป เพราะที่ผ่านมามีหลายครั้งที่เขามีงานหาวัตถุดิบกลับไปให้ลูกค้า แต่ดันกินของจนหมดก่อนจะถึงมือลูกค้าทุกที ทำให้เรย์ต้องมาตามแก้ให้อยู่เรื่อย
"ทั้งสองคนใจเย็นถอะครับ ดูสิ ใกล้ถึงเกาะบารอนแล้วนะครับ! " โคมัตสึเข้ามาทำลายบรรยากาศน่าอึดอัดก่อนที่ทั้งสองพี่น้องจะตีกันจนเรือแตก เรย์หันมองตามจุดที่โคมัตสึชี้ไป มองเห็นสัตว์รูปร่างประหลาดคล้ายลิงฝูงหนึ่ง พวกมันเกาะอยู่ตามโขดหินและกำลังจ้องมองเรือด้วยท่าทางหวาดกลัว
"เจ้าพวกนั้น ลิงไฟร์เดย์ ทำไมมันถึงออกมาอยู่นอกเกาะแบบนี้ล่ะ"
"เอ๋...ลิงไฟร์เดย์...เหรอครับ"
"ปกติแล้วลิงพวกนี้มันจะขี้ขลาดมากนะคะ ขนาดที่ไม่กล้าจะออกจากถ้ำของมันเลย การที่มันออกมาแบบนี้คงเพราะมีอะไรรบกวนพวกมันอยู่แน่ๆ..."
"จะอะไรก็ช่างเถอะ แต่จากตรงนี้ไปมีเพียงทางน้ำเล็กๆที่เป็นทางเข้าเพียงทางเดียว แถมมันยังเลี้ยวโค้งไปมาจะเอาเรือนี่เข้าไปก็ไม่ได้ คงต้องใช้เรือเล็กพายเข้าไปในเกาะเองแล้วล่ะ" คุณทอมว่าและชี้ไปที่หลังเรือ
เกาะขนาดเล็ก ที่มีโขดหินล้อมรอบ ทำให้เรือเข้าไปใกล้มากกว่านี้ไม่ได้ นอกจากจะเอาเรือยางพายเข้าไปด้านในต่อ ฉันพยักหน้ารับหันกลับไปจัดของของตัวเองเก็บเข้าที่ โทริโกะไปที่ท้ายเรือ เอาเรือยางที่มีอยู่เป่าด้วยตัวเองจนมันพอง โคมัตสึดูจะอึ้งๆไปนิดหน่อย แต่พยายามจะปรับตัวให้ชินกับอะไรแปลกๆวันนี้ที่เขาต้องเจอมาทั้งวัน
"เอ้า...ลงมาสิ เรือยางนี่ทำมาจากวัสดุพิเศษ เหนียวมากพอจะรับน้ำหนักได้มากอยู่ มันไม่รั่วง่ายๆหรอก" โทริโกะว่าพลางกวักมือเรียกอีกสองชีวิตให้ลงมาบนเรือด้วย
"โคมัตสึซัง ลงไปก่อนเลยค่ะ ฉันจะจับมือไว้ให้"
"อะ...ครับๆ" โคมัตสึทำท่าทางอึกอัก แต่ก็ยอมลงไปบนเรือยางก่อน เรย์จับมือทั้งสองข้างของเขาเอาไว้ ไม่ให้ชายตัวเล็กคนนี้ร่วงตกลงไปในทะเล โคมัตสึค่อยๆปีนลงจากเรือด้วยความทุลักทุเล ยังดี โทริโกะที่ลงไปอยู่บนเรือยางก่อนรอรับเขาจากด้านล่างอยู่แล้ว "คุณเรย์ ลงมาเลยครับ"
"อื้อ..." เรย์จับที่ขอบเรือเอาไว้แน่น เธอก้าวขาลงมาช้าๆ แต่เพราะคลื่นที่กระทบกับตัวเรือทำให้เรือโคลงเคลงไปมาจนเธอเกือบจะร่วงลงทะเลไป แต่ก่อนที่เธอจะตกลงไป โทริโกะที่รอรับอยู่บนเรือยางรีบเข้ามารับเธอเอาไว้ก่อน
"ระวังหน่อย เดี๋ยวก็ร่วงลงทะเล ฉันไม่ตามลงไปช่วยนะ" เขาว่าและปล่อยเรย์ลงข้างๆโคมัตสึเพิ่งถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ซุ่มซ่าม ปากร้าย ขี้บ่น นี่แหละถึงจะเป็นน้องเล็กของพวกเราล่ะนะ!"
"ไม่ใช่ น้องเล็กซักหน่อย!!"
เรือยางบรรทุกสามชีวิตเข้าไปภายในเกาะ ใช้เวลาพายอยู่ไม่นานนักก็เข้าถึงฝั่งที่เป็นปลายทางน้ำ เรือยางถูกจอดทิ้งเอาไว้ตรงนั้น จากนี้พวกเขาต้องเดินเท้าเข้าไปด้านในเอง ป่ามืดทึบแถมมีความชื้นสูง แมลงและสัตว์เล็กๆเต็มไปหมด
เรย์เดินรั้งท้ายประกบโคมัตสึเอาไว้ โดยโทริโกะเป็นคนเดินนำไป เสียงแกร๊กกร๊ากของใบไม้เหนือหัวที่กำลังขยับไหวไปมา เรียกให้ชายตัวเล็กแหงนมองขึ้นไปด้านบน ปลิงสีแดงตัวอวบอ้วนร่วงลงมาจากบนต้นไม้ และมีตัวนึงที่หล่นมาใส่คอของเขา
"ปลิงดูดเลือดเหรอ!!! เอาไม่ออกด้วย!!" เขาเริ่มโวยวาย มือเอื้อมมาด้านหลังจะดึงมันจากคอ แต่ดึงเท่าไหร่ก็ไม่ออกเลย
"อยู่นิ่งๆ ใบต้นโกงกางที่ดูดซับน้ำทะเลเอาไว้ คงจะมีเกลือมากพอที่ไล่เจ้าปลิงพวกนี้ได้นะ" โทริโกะพูด ก่อนจะบีบใบไม้สีเขียวที่เพิ่งเด็ดมันออกมาจากต้นไม้ใกล้ๆ น้ำที่บีบออกมาหยดใส่ปลิงตัวอ้วนจนมันยอมปล่อยคอของโคมัตสึไป "ปลิงพวกนี้มันไม่ชอบเกลือ ถ้าถูกดูดเลือดก็ใช้ใบพวกนี้ไล่มันออกไปได้ เรย์ ทำแผลให้เขาด้วย เลือดคงยังไม่หยุดไหลไปสักพักนะ"
"อะ..อืม แค่ใบไม้พวกนี้ ช่วยไล่ปลิงไปได้...จดใส่สมุดเอาไว้ดีไหมนะ..." เรย์พูด ในมือของเธอมีใบไม้เล็กสีเขียว เธอจ้องมองรูปร่างของมันอยู่นานก่อนจะหยิบเอาสมุดเยินๆของเธอขึ้นมา
"เอาไว้ทำงานเสร็จค่อยจดก็ได้ ตอนนี้เราเดินกันต่อเถอะ ถ้ามืดคงอันตรายกว่านี้แน่..." โทริโกะเห็นว่าเธอกำลังจะเริ่มจด เขาเข้ามาดึงสมุดเยินๆของเธอพับเก็บใส่ในเป้ของเขาเองก่อนจะเริ่มออกเดินต่อ โดยมีสาวผมดำเกาะแขนพยายามจะเอาของๆเธอคืนจากคนตัวใหญ่
"เดินก็ได้ แต่เอาสมุดคืนมานะ!!" สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ ทั้งเรี่ยวแรง กำลังสัดส่วนร่างกายที่แตกต่างกัน ทำเอาสาวผมดำแพ้ราบคาบ
"เสร็จงานค่อยมาเอาคืนไป!"
เรย์มองชายตัวโตอย่างไม่เข้าใจ เขาเดินทิ้งห่างออกจากเธอไปเรื่อยๆ เธอเดินไปโดยยังคงทำท่าแบมือขอของๆเธอคืนตามไปติดๆ
"เอาคืนมา!!!"
==============
To be Continued
มาละจ้าาาา~~
เนื้อเรื่องเรื่อยๆไม่ค่อยรีบร้อน ถ้าชอบอย่าลืมกดให้กำลังใจกันหน่อยนะเค๊อะ~~~ กดติดตามด้วยก็ดี คอมเม้นอิย้อยยิ่งชอบบ!! //มาจุ๊บเหม่งที แวร๊ยยย เขิลล!!
ความคิดเห็น