คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Esprisod 1 : | Little Sister : Rei |
•▪︎ 4 จตุรเทพ ▪︎•
============
"กล้วยไฟฟ้า วัตถุดิบเสพติดไม่ใช่เหรอคะประธานอิจิริว ทำไมเอาของแบบนี้กลับมาด้วยละ"
หญิงสาวผมสั้นสีดำขลับตัดสั้นระต้นคอขาว ดวงตากลมสีฟ้าสดใสราวกับท้องฟ้ายามเช้าของเธอกำลังจ้องมองกล้วยทรงประหลาดที่รอบๆมีไฟฟ้าแล่นล้อมรอบด้วยความงุนงงก่อนจะหันไปมอง ชายแก่ผิวสีที่ยืนมองมันอยู่เหมือนกัน
"มันติดมากับเรือขนสินค้าที่แอบมาจากอณาจักรจีดัล เด็กคนนึงเกือบจะกินมันเข้าไปเพราะความหิว โชคดีที่มีคนไปห้ามไว้ทัน คิดว่าคงจะมีคนลักลอบขนออกมาจากคาสิโนใต้ดิน เธอคงยังไม่เคยเห็นของจริง ฉันเลยขอให้คนพวกนั้นส่งมาให้เธอศึกษามันดู เพื่อเธอสนใจ"
"จริงอยู่ที่ฉันชอบที่จะศึกษาข้อมูลวัตถุดิบชนิดต่างๆนะคะ และฉันก็ยังไม่รู้จักเจ้ากล้วยนี่ดีพอ แต่ฉันเอง ก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับวัตถุดิบที่เป็นของอันตรายแบบนี้หรอกนะคะ ประธานอิจิริว" หญิงสาวผมดำกล่าว ชายแก่ผิวสีทำหน้าเจื่อนๆไปเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังทำท่าทางถอนหายใจแกล้งตะล่อม หลอกล่อหญิงสาวที่กำลังจะเดินออกจากห้องไปให้หันกลับมา
"เห้อ...คิดว่า เรย์ จะเป็นหญิงใจดีที่จะช่วยศึกษาวิธีแก้อาการเสพติดวัตถุดิบ และปรุงมันให้ทานได้อย่างปลอดภัยแท้ๆ แหม่~ เป็นคนใจร้ายกว่าที่ฉันคิดไว้อีกนะ แบบนี้คงมีคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ต้องตกเป็นเหยื่อของมันอีกแน่ๆ...." อิจิริวแอบเหล่ตามองมาที่หญิงสาว ดูเหมือนวิธีหลอกล่อของเขาจะได้ผล หญิงสาวผมดำหันกลับมาแล้วคว้ากล่องใส่วัตถุดิบที่เก็บเจ้ากล้วยไฟฟ้าไปจ้องมองอย่าพินิจ "ถ้าเรย์ช่วยศึกษามันและทำให้มันทานได้โดยไม่เกิดอาการเสพติด คงช่วยลดปัญหาการลักลอบขนวัตถุดิบผิดกฎหมายและการขาดแคลนอาหารที่เพิ่มขึ้นในช่วงนี้ได้นะ"
"ฉันจะทำค่ะ...ถ้ามันจะช่วยลดปัญหาพวกนั้น" ดวงตาสีฟ้ากำลังลุกวาว แม้ใบหน้าวัยละอ่อนไม่สมกับวัยของเธอจะไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆออกมาให้เห็น แต่เพราะความสนิทที่มีระหว่างอิจิริวและเรย์ ทำให้เขารู้ได้ว่าสาววัยรุ่นตรงหน้านี่กำลังดีใจมากแค่ไหน "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เรย์ขอตัวนะคะ"
"เดี๋ยวสิ ยังมีงานอีกอย่างให้เธอทำ ช่วยเอานี่ไปให้หมอนั่นด้วย"
"หมอนั่น...พี่โทริโกะ เขากลับมาจากเกาะแล้วเหรอคะ" สาวผมดำหันกลับมาจ้องมองชายแก่ผิวสีด้วยความสนใจ เขาจึงพยักหน้าให้แทนคำตอบ
"จริงๆก็ยังหรอก แค่มีคนอยากจะพบเขา ฉันเลยอยากให้เธอ ช่วยพาเขาไปส่งให้หน่อยน่ะ"
"....แล้วคุณโยฮันเนส..."
"ไม่ว่าง เพราะไปส่ง ซานี่ ที่ประเทศไลฟ์เมื่อเช้านี้เอง" ชายแก่ผิวสีอธิบายให้ฟังถึงสาเหตุที่สารถีขับฮ.ประจำ IGO ไม่สามารถพาคนๆนั้นไปส่งได้ "คนๆนั้นเขาเป็นหัวหน้าเชฟจากโรงแรมกรูเมต์ ที่โรงแรมกำลังจะจัดงานเลี้ยง เลยอยากหาวัตถุดิบมาเป็นจานหลักในงาน นี่เป็นวัตถุดิบนั่น"
อิจิริวยื่นใบกระดาษเล็กๆสองแผ่นให้กับเรย์ ใบหนึ่งเป็นที่อยู่ของโทริโกะ อีกใบเป็นรายการวัตถุดิบจากหัวหน้าเชฟ เธอไล่ดูรายการจนสะดุดเข้ากับชื่อของสิ่งที่เธอยังไม่รู้จักหลายๆอย่าง ทำให้ต่อมอยากรู้ของเธอมันทำงานขึ้นมา เธอเก็บเอากระดาษจดรายการวัตถุดิบใส่กระเป๋าเสื้อ ก่อนจะโค้งหัวเป็นเชิงเคารพและเปิดประตูออกไปจากห้องทำงานของประธาน IGO
"โฮ่...ทีกับเรื่องวัตถุดิบ ดีใจยังกับเด็กได้ของเล่นเลยนะ เรย์"
ท่าเรือ
บนเรือขนาดกลางสีขาว สำหรับจับปลา ทอม ชายตัวสูงใส่หมวกแก๊ป สวมแว่นกลมบนใบหน้า เสียงหัวเราะและท่าทางการพูดที่มีเอกลักษณ์ กำลังง่วนอยู่กับการดูแลเรือสุดรักของตัวเอง สายตาหลังแว่นกลมเหลือบไปเห็นบุคคลที่คุ้นเคยจนต้องหันไปมอง
"เรย์ไม่ใช่เหรอนั่นน่ะ!! เฮ้ ไง!"
"คุณทอม สวัสดีค่ะ"
"ไม่ต้องสุภาพนักก็ได้ มันทำให้รู้สึกเหินห่างกันมากเลยนะ ทั้งๆที่เราสองคนก็รู้จักกันมาตั้งนานน่ะ"
พอได้เห็นเด็กสาวที่ปกติมักจะไปไหนมาไหนและป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆกับประธานอิจิริวโผล่หน้ามาที่ท่าเรือก็เล่นเอาเขาตกใจหน่อยๆ เรย์กล่าวทักทายตามมารยาท ถึงทอมจะเคยบอกกับเธอว่าไม่ต้องสุภาพกับเขามากนัก แต่เธอกลับยังทำเหมือนเดิมในทุกๆครั้งที่เจอกัน
"แล้วลมอะไรหอบเธอมาที่ท่าเรือของฉันละ"
"มีงานจากประธานน่ะ มีคนอยากให้โทริโกะช่วยตามหาวัตถุดิบสำหรับงานเลี้ยงโรงแรมกรูเมต์...ฉันคิดว่าเขาน่าจะอยู่ที่นี่แล้วซะอีก..." เรย์ก้มมองใบกระดาษจากอิจิริว ก่อนเธอจะเงยหน้ามองหาคนที่ต้องพาไปส่ง แต่ดูยังไม่เห็นวี่แววของเขาคนนั้นเลย
"ขอโทษครับ ผมสายจนได้"
เสียงเล็กๆของชายหนุ่มผมตัดสั้นสีดำสนิท เขามีเอกลักษณ์ของจมูกที่โดดเด่นมาก แม้จะมองจากไกลๆ ตัวเตี้ยกว่าเรย์มาก เธอมองที่ชายมาใหม่ตั้งแต่หัวจรดเท้า จากที่ประธานอิจิริวบอกเธอมา เขาคนนี้เป็นหัวหน้าเชฟจากโรงแรมกรูเมต์ที่มีลูกค้ามากมายทั้งในและนอกประเทศ ต้องการให้เธอไปส่งหาชายที่ได้ชื่อว่าเป็นหนึ่งใน 4 จตุรเทพ
4 จตุรเทพ หรือคนสี่คนที่มีพลังแข็งแกร่งกว่าคนทั่วๆไป พวกเขาได้รับการฝึกฝนอย่างดีมาจากประธานอิจิริวโดยตรง และยังได้ชื่อว่าเป็นลูกบุญธรรมทั้งสี่ของประธานอีกด้วย แต่ด้วยนิสัยที่ค่อนข้างจะแตกต่างกันทำให้หลายๆครั้งพวกเขาก็แอบมีการผิดใจกัน จนเรย์ที่มีศักดิ์เป็น น้องเล็ก ของสี่จตุเทพต้องปวดหัวบ่อย
"ผมชื่อ โคมัตสึ ครับ เป็นหัวหน้าเชฟจากโรงแรมกรูเมต์ ครับ คุณคือ...?" ชายตัวเตี้ยก้มโค้งคำนับให้ จนเธอต้องโค้งตอบตามมารยาทกลับไป
"เรย์ค่ะ จะเป็นคนพาคุณไปส่งถึงที่หมายค่ะ เชิญที่เรือได้เลยคะ โคมัตสึซัง" เรย์ผายมือไปทางเรือขนาดกลางที่ทอมยืนรอประจำที่อยู่แล้ว เธอเดินนำชายตัวเตี้ยขึ้นมาบนเรือ มุ่งเป้าไปที่เกาะกลางทะเลที่เป็นจุดที่พี่ชายต่างพ่อแม่ของเธออยู่
"คุณเรย์ เป็นคนของ IGO เหรอครับ?"
"อะ...อืม ฉันทำงานอยู่ในศูนย์วิจัย มีบ้างครั้งที่มีงานออกหาวัตถุดิบน่ะค่ะ" เรย์ตอบแค่พอให้เขารู้เกี่ยวกับงานของเธอ โคมัตสึพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ก่อนเขาจะเริ่มถามต่อ
"งั้นคุณเรย์ก็เป็นนักล่าอาหารเหมือนกันเหรอครับ"
"ฉันไม่ใช่นักล่าอาหารหรอกค่ะ ฉันแค่ชอบศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับวัตถุดิบใหม่ๆ พอได้ข้อมูลมา ฉันก็จะวาดและจดมันใส่สมุดเล่มนี้น่ะ" เรย์หยิบสมุดเล่มเก่าๆที่ตอนนี้สภาพมันเริ่มเยินๆแล้ว โคมัตสึทำตาลุกวาวเมื่อเรย์เริ่มเปิดและไล่อ่านสิ่งที่เธอจดไว้ให้เขาฟัง
"โห...คุณจดเอาไว้ละเอียดกว่าที่ผมรู้สะอีกอย่างเจ้านั่น หมึกกล้วยชีส ใช่ไหม ไข่ของมันต่างหากเหรอครับที่มีรสชีสน่ะ" โคมัตสึว่าพลางชี้มือลงมาที่ภาพของหมึกกล้วยที่มีสีเหลืองที่เรย์วาดเอาไว้ในสมุดจด
"จริงๆฉันก็เคยเชื่อแบบนั้นจนได้เห็นมันในศูนย์วิจัย ไข่ของมันมีรสชาติของชีสหลายๆชนิดเหมือนกับตัวหมึกเอง แต่ว่าไข่มันก็มีกลิ่นชีสแรงมากแถมไม่ค่อยเข้ากันสักเท้าไหร่ด้วยนะคะ"
"หมดเวลาคุยแล้วละมั้งเรย์ จะถึงฝั่งที่เกาะนั่นแล้วล่ะ"
ทอมพูด เขาชี้มือไปยังเกาะเล็กๆที่อยู่ด้านหน้า หนึ่งชายหนึ่งหญิงที่กำลังดูสมุดจดบันทึกอยู่เงยหน้ามองขึ้นพร้อมกัน พอเห็นว่าใกล้จะถึงเกาะแล้ว เรย์และโคมัตสึรีบเก็บของลงกระเป๋าเตรียมตัวจะลงที่ฝั่งทันที
ทันทีที่เรือจอดสนิท ทั้งสองคนลงมาจากเรือ ปล่อยให้ทอมนั่งเช็คสภาพเรือของตัวเขาเองต่อไป ด้านหน้าเป็นป่าทึบ เรย์หยิบกระดาษที่อยู่ของพี่ชายต่างพ่อแม่จากในเสื้อขึ้นมาดู ก่อนจะหันไปชวนหัวหน้าเชฟให้ตามมาด้วยกัน
"คุณโทริโกะจะอยู่ที่นี่จริงๆเหรอครับ" โคมัตสึว่าพลางจับกิ่งไม้ที่บังทางเอาไว้ให้ออกไปให้พ้นหน้าเขา
"ถ้าประธานบอกว่าอยู่ ก็คงอยู่ค่ะ อะ...ถึงแล้วล่ะ อยู่นั่นค่ะ"
เรย์ชี้มือไปทางด้านหน้าตรงขอบผาสูงใกล้น้ำตก โคมัตสึมองตามที่เธอชี้ไป หลังเดินอยู่ในป่าทึบเสียนาน ตรงหน้าเขาคือชายตัวโตที่มีเส้นผมสีฟ้า กำลังนั่งตกปลาด้วยเบ็ดตกปลาขนาดไซส์พิเศษอย่างสบายอารมณ์
"เอ่อ...ผมชื่อโคมัตสึครับ อยากจะขอให้คุณช่วยตามหาวัตถุดิบที่ใช้สำหรับงานเลี้ยงในโรงแรมกรูเมต์หน่อยครับ!" โคมัตสึพูดเข้าประเด็นทันที แต่ดูชายตัวโตจะไม่ได้สนใจสิ่งที่เขาพูดเลยสักนิด "เอ่อ...คุณโทริโกะครับ..."
"โทริโกะ...พี่ช่วยให้ความสนใจกับงานหน่อยค่ะ" เรย์ลองเรียกเขาดูบ้าง แต่ทันทีที่เรียกออกไป โทริโกะกลับตวัดเบ็ดขึ้นจากน้ำและออกแรงเหวี่ยงมันขึ้นสุดแรงจนเกิดน้ำกระเซ็นไปทั่ว พร้อมกับปลาตัวใหญ่ที่มีก้ามปูอยู่ถัดจากส่วนเหงือกของมันติดเบ็ดจึ้นมาด้วย
ไม่รู้ว่าด้วยเพราะขนาดปลาหรือเพราะโทริโกะสามารถยกมันขึ้นมาได้ด้วยตัวคนเดียว ทำให้โคมัตสึถึงกับร้องโวยวายออกมาเสียงหลง จนเรย์ที่อยู่ข้างๆต้องตกใจกับเสียงของเขา แต่ปลาตัวนั้นที่โทริโกะตกมันขึ้นมาได้กำลังลอยเคว้งอยู่ในอากาศ จังหวะนั้นเองมีนกเขียวตัวยักษ์บินโฉบลงมาจะขโมยปลาของเขา
แต่ทันทีที่นกยักษ์ตัวนั้นใช้กรงเล็บของมันจิกลงบนเนื้อปลาก้ามปู โทริโกะออกแรงกระตุกมันลงมากระแทกกับพื้นจนทั้งปลาและนกยักษ์แน่นิ่งไป
"ตกปลาแต่ได้นกแถมมาด้วย โชคดีจริงๆนะว่าไหม เรย์"
"จะสนเรื่องเจ้าปลาก้ามปูกับนกอินทรีห้าหางก็ได้ แต่ช่วยใส่ใจกับคำพูดขอร้องของโคมัตสึด้วยสิคะ" เรย์พูดแต่ในมือกลับหยิบเอาสมุดขึ้นมาจดรายละเอียดของสัตว์ยักษ์สองตัวที่เขาเพิ่งจับมาได้ยิกๆ ก่อนจะยื่นรายการวัตถุดิบส่งให้ชายตัวโต เขาเลิกคิ้วหนาขึ้นหลังได้อ่านมัน และส่งมันคืนให้น้องสาวนอกสายเลือดขี้บ่นของตัวเอง
"ฉันก็ฟังอยู่น่า ยังขี้บ่นเป็นแม่เหมือนเดิมเลยนะ เรย์!...วัตถุดิบสำหรับงานเลี้ยงของโรงแรมใช่ไหม งั้นก็คงเป็นเจ้า จระเข้การาระ ที่อยู่ที่เกาะบารอนคงจะเหมาะที่สุดน่ะนะ"
"จระเข้ การาระ!!!"
==============
To Be Continued
ยาวไปไหม สั้นไปไหมหรือประมานนี้กำลังดี เม้นบอกได้ถ้าอิย้อยใส่ข้อมูลตรงไหนผิดไป ย้อยชอบนะคนเม้นอ่ะ//อุ๊ยเขิล!
ไม่เชียร์ ไม่ชิปคู่ไหนทั้งนั้น ทุกคนมีสิทธิ์เท่าเทียมกันทั้งหมดนั่นแหละ! ชิ เนื้อเรื่องแน่นอนว่า ก็เพื่อสนองนีทตัวเอง ไม่ตามใจใครแล่ววว! ชิ๊!!!//ใส่เอฟเฟคน้ำลายกระเซ็น!!
•▪︎[หยดย้อย]▪︎•
เกรี้ยวกราด!!
======================
ความคิดเห็น