คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Esprisod 16 : | Rei 's House |
•▪︎ ปกติ ▪︎•
=============
"ซานี่ นี่แกแอบขโมยสมุดยัยเรย์ไปคืนให้เธอเองงั้นเหรอ!!"
"ใครดีใครได้ ใครใช้ให้นายเก็บเอาไว้กับตัวล่ะ ยัยเรย์ซึมตั้งแต่กลับมา แกก็น่าจะรู้ว่าเพราะอะไร ยังจะไปแกล้งยัยนั่นอยู่ได้!"
"ทั้งสองคนครับเบาๆกันหน่อยสิ..."
"เห็นด้วยกับโคมัตสึ พวกนายสองคนควรจะเบาเสียงลงกว่านี้หน่อย ตอนนี้พวกเราอยู่ในโรงแรมกรูเมต์ที่ไม่ได้มีพวกเราเป็นลูกค้ากลุ่มเดียวนะ"
การทะเลาะกันแบบเด็กๆระหว่างสองจตุรเทพโทริโกะและซานี่ เกี่ยวกับเรื่องสมุดของเรย์ที่ถูกสตาร์จุนชิงเอาไป และโทริโกะเป็นคนจัดการกับหุ่นตัวนั้นและเอามากลับมาได้ เขากะจะคืนให้เธอด้วยตัวเอง แต่ดันถูกซานี่ฉกไป และส่งคืนให้กับเรย์ซะเอง จึงเกิดเป็นการทะเลาะกันเล็กๆของทั้งสองมาหลายวันแล้ว
ตั้งแต่การไปนำเนื้ออัญมณีกลับมา ทั้งสามหนุ่มจตุรเทพไม่ได้รับการติดต่อมอบหมายงานอะไรมาจาก IGO เลย และน้องสาวของพวกเขา เรย์ ก็เงียบหายไป ไม่มีใครรู้ว่าเธออยู่ที่ไหนในตอนนี้ พวกเขาไม่เคยไปที่บ้านของเธอเลยสักครั้ง ทุกๆวันที่เจอก็มักจะเป็นตอนที่ต้องลากเธอออกมาจากห้องทำงานที่ศูนย์วิจัยที่ 8 ซะอย่างเดียว
"ป่านนี้ยัยเรย์จะทำอะไรอยู่ที่ไหนกันนะ" โทริโกะว่าพลางตักเอาเนื้ออัญมณีในจานเข้าปากตัวเอง
"เรย์เป็นนักวิจัย ถ้าขัดคำสั่งหัวหน้าแมนซั่ม ตอนนี้เธอคงจะทำงานอยู่ที่ศูนย์และสลบคาโต๊ะทำงานเหมือนทุกๆทีน่ะ" โคโค่ฑุดเสียงเรียบราวกับมันเป็นเรื่องปกติก่อนจะยกชาขึ้นดื่มช้าๆ
"ยัยนั่นบาดเจ็บโดนพักงานอยู่ต่างหากล่ะ...ปล่อยให้เธออยู่คนเดียวจะไม่เป็นไรจริงๆเหรอ! " ซานี่ที่นั่งเท้าคางมองไปยังทั้งสองคน "พวกเราควรไปดูอาการเธอสักหน่อย..."
"จะไปยังไง ที่อยู่จริงๆยัยนั่นก็ไม่รู้"
"รู้สิ ประธานอิจิริวต้องรู้อะไรบ้างนั่นแหละ"
เมื่อคิดได้แบบนั้น พวกเขาทั้งสามมุ่งหน้าไปที่บริษัท IGO เพื่อพบกับอิจิริว คนที่เรย์มักจะตามไปทุกๆที่ที่เธอสามารถตามเขาไปได้ ราวกับลูกสาวที่คอยเดินตามรอยของพ่อตัวเอง และเหมือนโชคจะเข้าข้างทั้งสามคน ที่วันนี้อิจิริวอยู่ที่บริษัทและไม่ได้ออกไปไหน
"ตาแก่!! รู้ที่อยู่เรย์ไหม!?"
"แปลกนะที่พวกเธอสามคนรวมตัวกันมาหาฉันแบบนี้น่ะ!" ชายแก่ผิวเข้มหันมาทักทายสามหนุ่มที่จู่ๆก็รวมตัวมาหาเขาในวันนี้ "ที่อยู่ของเรย์จัง!? เธอไม่เคยบอกพวกนายสามคนหรือไงกัน?"
ทั้งสามคนมองหน้ากันไปมาและส่ายหน้าพร้อมกัน อิจิริวที่เห็นว่าสาวผมดำไม่ยอมบอกที่อยู่กับทั้งสามคน เขาก็หัวเราะเสียงลั่น เขารู้ดีว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมบอก
อิจิริวเฝ้าสังเกตุพฤติกรรมของสี่จตุรเทพมาตั้งแต่เด็ก เรย์ที่เป็นเพียงเด็กผู้หญิงคนเดียวในตอนที่ทั้งสี่คนฝึกหนักอยู่กับเขา ไม่แปลกใจที่พวกเขาจะเอ็นดูกับความน่ารักของเด็กผู้หญิงผมดำในตอนนั้น ต่างจากตอนนี้ที่เธอดูโตกว่าอายุไปมาก
ซึ่งอิจิริวเองก็ยังนึกรักและเอ็นดูเรย์เหมือนลูกสาวคนเล็กของตัวเขาเอง อาจจะเพราะว่าเธอดูเป็นเด็ก 'ปกติ' ที่สุดในกลุ่มจตุรเทพ แต่ว่า...เพราะเป็นเด็กที่มีนิสัยปกติที่สุด มันเลยกลายเป็นว่าความไม่ปกติของสี่หนหน่อจตุรเทพ ทำให้เธอนึกอึดอัดและอยากจะขอแยกไปอยู่คนเดียวในที่ๆไม่มีใครรู้จักเธอ
"ถึงเธอจะขอร้องไม่ให้ฉันบอกกับพวกนาย ยังไงก็จะไปหาเรย์จังกันให้ได้สินะ!"
"แน่นอน!!" จู่ๆสามคนนี่ก็ตอบขึ้นมาพร้อมๆกัน นั่นยิ่งทำให้เขาอยากจะหัวเราะออกมา
"งั้นก็ไปตามกระดาษนี่ เธออยู่ไม่ไกลจากที่นี่สักเท่าไหร่นักหรอก"
"ถ้าเจอตัวเมื่อไหร่ คงต้องเคลียร์เรื่องที่อยู่กับยัยนั่นสักหน่อยแล้วล่ะมั้ง..."
กระดาษใบเล็กที่เหมือนว่าจะฉีกออกมาจากสมุดเล่มโปรดของเรย์ เขียนเป็นแผนภาพแปลกๆ ไม่มีทั้งทิศและสัญลักษณ์อะไรที่เป็นจุดสังเกตุเลยสักนิด ทำเอาทั้งสามคนที่เดินตามหาบ้านของเรย์มาหลายชม. จนพวกเขาเริ่มจะท้อนิดๆแล้ว จนโคโค่สังเกตุเห็นอะไรบางอย่างที่แปลกๆไปในตรอกแคบๆ
"ตรอกนี้จะไปโผล่ที่ไหนต่องั้นเหรอ..."
"ตรอกนั่น เหมือนจะไปโผล่ที่หลังบริษัท IGO นะ มีอะไรหรอโคโค่..." โทริโกะเข้ามาและมองเข้าไปในตรอกมืดๆนั้นด้วยความสงสัย
"คลื่นแม่เหล็กจางๆ...ดูคุ้นมากๆ เหมือนของเรย์จากข้างในนี้" โคโค่เดินเข้าไปข้างในก่อน ตามด้วยอีกสองคนที่เดินตามมาติดๆ
ตรอกมืดๆที่มีอากาศไม่ถ่ายเท แถมมีกลิ่นท่อน้ำทิ้งโชยมาตลอดเวลา ดูไม่เหมาะจะเป็นที่อยู่อาศัยได้เลย พวกเขาเดินเข้ามาจนเกือบจะสุดทางเดิน กลุ่มเด็กที่มีสภาพเลอะเทอะมอมแมมแต่ใบหน้ากลับยิ้มแย้มอย่างมีความสุขวิ่งสวนพวกเขาออกมาพร้อมกับอาหารมากมายในมือ
ทั้งสามคนมองหน้ากันไปมาและออกเดินตรงไปต่อเรื่อยๆ จนมาโผล่ยังที่ใหม่ที่พวกเขาไม่รู้ว่ามีที่นี่ บ้านหลังเล็กๆที่ตกแต่งแบบธรรมชาติ ทั้งต้นไม้และดอกไม้เล็กๆวางรายล้อมรอบๆตัวบ้าน กลิ่นหอมของอาหารลอยมาแตะจมูกของพวกเขา ทำเอาท้องร้องกันทั่วหน้า
หลังจากเดินตามกลิ่นอาหารมาจนมาหยุดที่หน้าบ้านหลังเล็ก ประตูไม้เปิดออกช้าๆ พร้อมกับร่างบอบบางในชุดเสื้อขาวหลวมๆกับกางเกงขาสั้นตามแบบชุดธรรมดา ที่แขนซ้ายบาดเจ็บจนต้องเข้าเฝือกเอาไว้ เธอเดินออกมาจากในตัวบ้านพร้อมห่ออาหารจำนวนนึงที่มีอยู่เต็มกระเป๋าผ้าของเธอ
"เรย์!?" ทั้งสามเอ่ยชื่อของเธอขึ้นพร้อมกัน จนทำเอาสาวผมดำถึงกับสะดุ้งสุดตัว
"พี่โทริโกะ พี่โคโค่ พี่ซานี่!! หาที่นี่เจอได้ยังไง!! ประธานบอกมาใช่ไหมคะ!!" เรย์ขมวดคิ้ว ปากก็บ่นอุบอิบไม่หยุด ก่อนเธอจะหันกลับมาสนใจพี่ชายทั้งสามอีกครั้ง พวกเขาโวยเรื่องกระดาษแผนที่ที่ได้มาจากประธานกับเธอ
"กระดาษนี่มันอะไรกันยัยเรย์ ไม่เห็นตรงกันเลยสักนิดเดียว!! เส้นทางมั่วๆนี่มันอะไร!!" เรย์ดึงกระดาษออกมาจากมือของโทริโกะเอามาดูใกล้ๆ ก่อนเธอจะหลุดหัวเราะร่าออกมาจนน้ำตาไหล
"พวกพี่คงโดนประธานหลอกแล้วล่ะค่ะ นั่นเป็นแผนที่ของร้านก๊งเหล้าของประธานกับหัวหน้าแมนซั่มน่ะค่ะ ฮ่าๆๆๆ"
"หนอย!!!ตาแก่!!!!"
"เธอทำอะไรน่ะ..." ซานี่ที่ดูสงสัยที่สุดถามออกไป
"เอาอาหารไปแจกให้เด็กไร้บ้านค่ะ"
"เด็กไร้บ้าน!?" ทั้งสามนึกไปถึงกลุ่มเด็กๆที่วิ่งยิ้มร่าสวนพวกเขาไป
"อื้ม...ถ้าโลกในยุคนี้ มันจะหาอาหารได้ง่ายดายเหมือนการเด็ดใบไม้ มันก็คงไม่เกิดการขาดแคลนอาหารในกลุ่มคนบางกลุ่มหรอกนะ ด้วยความยากและความไม่รู้เกี่ยวกับอาหาร ในแต่ละปีมีเด็กและคนไร้บ้านต้องตายเพราะอดอาหารจำนวนไม่น้อยเลยล่ะค่ะ ฉันที่มาจากในภูเขาลึก การอดอาหารถือเป็นเรื่องปกติมาก" เธอพูดร่าย ดวงตาสีฟ้าจ้องมองไปยังเด็กๆในสภาพมอมแมมที่กำลังยืนรอเธออยู่ไกลๆ "แต่กับเด็กๆในเมือง...การที่ต้องทนหิวและต้องลำบากแบบนี้ ฉันปล่อยให้มันเกิดขึ้นโดยที่ไม่ทำอะไรเลยไม่ได้หรอกค่ะ"
เรย์ที่หอบเอาห่ออาหารด้วยแขนข้างเดียว เด็กไร้บ้านที่กำลังรอเธออยู่รีบกรูกันเข้ามารุมล้อมเธอเอาไว้ รอรับเอาห่ออาหารจากเธอไปทานอย่างเอร็ดอร่อย ภาพที่สามจตุรเทพเห็นคือรอยยิ้มน้อยๆที่ปรากฎบนใบหน้าของสาวผมดำ ในตอนที่จ้องมองไปยังใบหน้าของเด็กๆที่ทานอาหารของเธออยู่
"โอบาซอรัส...ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ!!" โทริโกะที่สังเกตุเห็นเงาใหญ่ๆที่ข้างบ้าน เป็นสัตว์ประหลาดสองหัวสองหาง มันเดินเข้ามาใกล้กับเด็กๆ โดยที่พวกเด็กนั้นไม่นึกกลัวมันเลยสักนิด
"โอบาซอรัสนี่มันตามฉันไปทุกทีหลังจากออกมาจากศูนย์วิจัยที่ 8 ฉันเลยขอมันมาดูแลจากหัวหน้าแมนซั่มน่ะค่ะ คิดว่านอกจากอาหารอยากให้เด็กๆได้เห็นอะไรแปลกๆซะบ้างมันก็คงจะดี" เธอลูบหัวของโอบาซอรัส มันดูจะมีความสุขที่เธอทำแบบนั้นกับมัน
"เรย์ที่มักจะสลบคาโต๊ะทำงาน กลับมีมุมแบบนี้ เห็นแล้วขนลุกเลยนะ"
"นั่นเป็นคำชมใช่ไหมคะพี่โคโค่"
ทั้งสี่คนหัวเราะร่า ห่ออาหารที่อยู่ในมือของเรย์ แค่แป้บเดียวมันก็หมดเกลี้ยง เด็กได้กินอิ่มท้องแถมยังได้เล่นสนุกกับโอบาซอรัส พวกนั้นโบกมือลากับเรย์และวิ่งหายออกไปจากตรอก เหลือเพียงสี่คนและอีกหนึ่งตัว เรย์จัดการให้อาหารโอบาซอรัสและพามันกลับไปอยู่หลังบ้านเหมือนเดิม
"เห็นว่าเธอยังปลอดภัยดี แค่นี้ฉันก็พอใจแล้วละ..."
"พวกพี่จะกลับกันแล้วเหรอคะ"
"อ่า...แค่มาดูว่าเธอไม่เป็นไรมันก็ดีแล้ว"
เรย์ดูอ้ำๆอึ้งๆอยู่สักพัก ทั้งสามคนที่รอให้เธอพูดกำลังจะหันหลังกลับไปจากบ้านของเธอ ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงใสเอ่ยบางอย่างออกมา
"ไม่อยู่ทานข้าวกันก่อนล่ะ...เดี๋ยวฉันจะทำเลี้ยงเองค่ะ!"
============
To be Continued
ออกล่าอาหารกันมาเยอะแล้ว ขอออกนอกเส้นเรื่องมาแนวเรื่องที่ย้อยคิดเอาเองบ้างนะ
นี่คืออีกตัวตนของเรย์จ้า~
น้องทำแบบนี้เสมอทุกวันที่กลับมาจากงาน
อวยกันเต็มที่จ้ะ!! ต่อเรือกันเต็มที่จ้ะ!!
ถ้าวันนี้ไรท์ดีดมากพอ
เย็นนี้จะลงอีกตอนน้า~
==============
ความคิดเห็น