คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Esprisod 15 : | Not Bad |
•▪︎ สมุดบันทึก ▪︎•
================
"เอาสมุดคืนมา!"
เรย์เข้าแย่งสมุดจากหุ่นสีดำ มันหลบซ้ายทีขวาทีจนเธอล้มลงกับพื้นอีกครั้ง และเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากที่ไกลๆ หุ่นสีดำหลังจากได้ยินเสียง มันก็เลิกสนใจสมุดแต่ไม่ได้ส่งมันคืนมาให้เธอ
"บันทึกทุกอย่างที่รู้เอาไว้ทั้งหมดเลยใช่ไหมน่ะ...มีแต่วัตถุดิบแปลกๆทั้งนั้น เธอเป็นใครกันแน่"
"จะใครก็ช่าง เอามันคืนมา มันเป็นของสำคัญของฉันนะ!!"
อีกครั้งที่เสียงคำรามและพื้นที่สั่นสะเทือนเล็กน้อย ช่วยดึงความสนใจของหุ่นสตาร์จุน เขาหันกลับมามองที่สาวผมดำ ถึงเธอจะไม่เห็นใบหน้าจริงๆของเขา แต่ตอนนี้ที่มุมปากของสตาร์จุนกำลังยกยิ้มอย่างพอใจ เมื่อสาวผมดำตรงหน้าหมดฤทธิ์ไปแล้ว
"ดูเหมือนว่าการเล่นกับเธอจะทำให้ฉันเสียเวลามากแล้ว ไว้คราวหน้า พวกเราอาจจะได้เจอกันอีก"
"สตาร์จุน!!! เดี๋ยวสิ!!"
หุ่นสีดำนั้นวิ่งหายไปทางที่ราบรีกัล ทิ้งให้เธอตะโกนไล่หลังให้มันเอาสมุดคืนเธอมา แต่ดูเหมือนว่าเสียงของเธอจะไม่เข้าหูของมันเลย เทอร์รี่และโอบาซอรัสเข้ามาหาเธอและพาเรย์วิ่งตามมันไปทันที
ภาพตรงหน้าของเธอคือพื้นเรียบๆที่มีหลุมขนาดใหญ่อยู่ตรงกลาง ร่างใหญ่โตของช้างหกขาสองงวงตัวสีแดงลายดำ มันกำลังนั่งนิ่งๆอยู่ตรงนั้นโดยไม่ขยับตัวเลยแม้แต่นิดเดียว เทอร์รี่พาเธอลงไปข้างล่างตรงหลุมลึกตรงนั้น เรย์พบเข้ากับพี่ชายใจดีของเธอที่นอนหมดสภาพอยู่ภายในหลุม และหุ่นขนาดยักษ์เหมือนกับหุ่นของสตาร์จุนที่มันก็นอนหมดสภาพอยู่ใกล้ๆเขาเหมือนกัน
"พี่โคโค่!!"
"เรย์! มาที่นี่ได้ยังไง!?"
"พี่นั่นแหละค่ะ บาดเจ็บตรงไหนไหม?"
โคโค่ส่ายหน้า เรย์ค่อยๆพยุงให้พี่ชายของเธอลุกขึ้นนั่ง แต่เพราะแขนซ้ายที่หักทำให้การช่วยพยุงนั้นทุลักทุเลกว่าปกติ ทันทีที่เขาลุกขึ้นนั่งได้ สายตาคมพลันสังเกตุเห็นแขนเล็กๆที่มีรอยช้ำจนม่วง มันบวมดูน่ากลัว โคโค่มองแผลช้ำสลับกับหน้าของน้องสาวตัวเองก่อนจะขมวดคิ้วเป็นปม
"ไปทำอะไรมา...นี่เกี่ยวกับไอ้หุ่นสีดำที่เคยเจอที่ถ้ำปลาวาฬใช่ไหม?" โคโค่ถามจี้จุด เรย์หลบตาและไม่ยอมตอบคำถามของเขา
"ไม่เกี่ยวกันสักหน่อยค่ะ..."
"อย่ามาโกหกกันนะเรย์..."
ในจังหวะที่โคโค่พยายามจะคาดคั้นเอาคำตอบจากสาวผมดำตรงหน้า แมมมอธรีกัลส่งเสียงคำรามลั่น ก่อนที่มันจะพ่นลมออกมาพร้อมกับซานี่ที่ลอยเคว้งอยู่ในอากาศและแหกปากร้องลั่น
คิสเข้าไปรับตัวซานี่ให้ลงพื้นอย่างปลอดภัย ซานี่โวยวายนิดหน่อย ก่อนจะสงบลงและเข้ามาหาทั้งสองคนที่นั่งอยู่กับพื้น เช่นเดียวกับโคโค่ ซานี่สังเกตุเห็นแผลช้ำๆบนแขนของน้องสาวผมดำของเขา
"ยัยเรย์!! เกิดอะไรขึ้น แขนเธอ" ซานี่ดูจะแตกตื่นกว่าโคโค่ซะอีก เขาเข้ามาจับดูแขนเธอพลิกไปมา ความเจ็บแปล๊บแล่นจี๊ดไปถึงสมอง "เธอเจ็บเหรอ...ขอโทษ"
ซานี่ใช้ด้ายจากปลายผมซึ่งมันเล็กมากๆ ช่วยรักษาแขนที่บวมช้ำของเธออย่างเบามือที่สุด จนอาการเจ็บปวดเริ่มจะทุเลาลงไปเล็กน้อย
"แค่รักษาเบื้องต้น ยังไงก็ต้องกลับไปให้หมอตรวจดูอีกที..." เขาพูดเบาๆ "ระวังตัวหน่อยสิ..."
"ขอบคุณ...นะคะ"
"ทุกคนยังอยู่ในตัวแมมอธ...หวังว่าพวกเขาจะปลอดภัยกันนะ" โคโค่พูดแทรกขึ้นมา เรียกให้เรย์หันกลับไปสนใจแมมมอธตัวยักษ์ที่นิ่งสนิทเพราะพิษของเขา
"ทุกคนอยู่ในนั้นเหรอคะ..."
เวลาผ่านไปเนิ่นนานจะท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี คิสออกไปตามหมอจากศูนย์วิจัย เรย์ ซานี่และโคโค่ ยังคงเฝ้ารอการกลับออกมาของทีน่า โคมัตสึ โทริโกะและรินที่ยังอยู่ภายในตัวของแมมมอธรีกัล จากคำบอกเล่าของซานี่และโคโค่ พวกเขาถูกแมมมอธดูเข้าไป โดยผ่านทางปากลงไปตามหลอดอาหาร และได้เจอกับหุ่นที่คล้ายกับสตาร์จุนหนึ่งตัวในนั้น
โคโค่เองก็ต้องรับมือกับหุ่นจีทีโรโบตัวยักษ์ข้างนอกคนเดียว เขาเล่ามาว่าเห็นหุ่นสีดำตามเข้าไปในตัวของแมมมอธเหมือนกัน แถมเขายังเห็นเงามรณะจากกลุ่มของโทริโกะอีกด้วย ยิ่งทำให้เพิ่มความเป็นห่วงของเรย์ให้เพิ่มมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
"กินอะไรสักหน่อยไหมเรย์..."
"ถ้าไม่กินจะไม่มีแรงเอานะยัยเรย์"
พี่ชายสองคนที่นั่งรออยู่กับเธอ เริ่มขยั้นขยอให้เธอกินอะไรสะบ้าง แน่นอนว่าน้องสาวหัวดื้อของเขาปฏิเสธทุกคำ ดวงตาสีฟ้าของเธอจดจ้องไปยังแมมอธรีกัลที่ยังคงนิ่งสนิท ทำเอาทั้งคู่ถึงกับต้องถอนหายใจออกมาพร้อมๆกัน
ในตอนนั้นเอง แมมมอธรีกัลส่งเสียงคำรามลั่นอีกครั้ง มันเริ่มขยับตัวไปมา และงวงของมันก็พองขึ้นก่อนจะพ่นเอาทุกคนออกมาทั้งหมด ซานี่ที่เตรียมรอรับทุกคนด้วยด้ายจากปชายผม เขาต้องตาลุกวาวเมื่อได้เห็นชิ้นเนื้อชิ้นใหญ่ที่ส่องแสงประกายแวววาวในมือของโทริโกะ
"เรย์...ปลอดภัยสินะ" ทันทีที่ลงสู่พื้นได้ โทริโกะไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลยนอกจากน้องสาวผมดำของเขาเอง สองแขนแกร่งเข้าโอบเธอเอาไว้แน่น ทำเอาพี่ชายอีกสองถึงกับคิ้วกระตุกเบาๆ
"พี่โทริโกะ...ฉันเจ็บ" เธอประท้วงเบาๆ จนพี่ชายตัวโตของเธอยอมปล่อยในที่สุด "เนื้ออัญมณี เอามาจนได้สินะคะ"
"อ่า...เย็นนี้เธอห้ามหนีกลับก่อนด้วยล่ะ"
เสียงของลมที่พัดอย่างรุนแรงดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงเท้าของสัตว์ตัวยักษ์ที่วิ่งตึงตังมาทางพวกเขา เฮลิคอปเตอร์จาก IGO และจากศูนย์วิจัย มาพร้อมกับลูกแมมมอธรีกัลที่วิ่งมาอย่างรวดเร็ว ทำให้แมมมอธตัวแม่ของมันที่เห็นตัวลูกส่งเสียงคำรามและเริ่มไล่กระทืบพวกเขาอย่างไม่ลดละ
ทุกคนวิ่งสวนกับลูกอมมอธ ไปขึ้นเฮลิคอปเตอร์เพื่อกลับไปยังศูนย์วิจัย แต่ละคนดูมีความสุขกับเนื้ออัญมณีที่พวกเขาเอามาได้ ผิดกับเรย์ เธอไม่ได้มีความสุขเลยสักนิดเดียว...
"พักงานไปสักอาทิตย์นึงเหรอคะ..."
"อืม...กระดูกแขนขวาหักแต่ไม่ได้แตกละเอียด พักฟื้นสีกอาทิตย์เดียวก็น่าจะหายดีแล้ว"
"งั้นเหรอคะ...ขอบคุณที่รักษาให้นะคะ"
เรย์เดินคอตกปละถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาจากห้องรักษาตัว ตอนนี้เธอต้องหยุดงานวิจัยทุกอย่างไปเป็นเวลา 1 อาทิตย์เต็มๆ ถือว่าเป็นเรื่องดี เธอจะได้หยุดพักร้อน หลังจากที่ต้องเผชิญเรื่องวุ่นวายมากมายตลอดเวลาในช่วงนี้ไปด้วย
"พี่ซานี่!!!" เรย์ที่เพิ่งออกมาจากห้อง เธอถึงกับสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นซานี่มาดักรอเธอที่หน้าห้องรักษา
"เจอหน้ากันที เธอก็เป็นแบบนี้เสมอเลยนะยะ!" เขาบ่นนิดหน่อย แต่ตาก็ยังจ้องไปที่แขนซ้ายที่ใส่เฝือกหนาของเธอไม่หยุด "เป็นแบบนี้เสมอมาตั้งแต่เด็กๆแล้วนี่นะ..."
"พี่ซานี่!..."
"หลายปีแล้วนะที่ไม่ได้เข้าใกล้เธอแบบนี้น่ะ..." ดวงตาสีท้องทะเลมองลึกเข้ามาในตาของเธอ จู่ๆหน้าของเรย์ก็ร้อนฉ่าขึ้นมาและรีบหันหนีพี่ชายคนสวยตรงหน้าทันที
"จะจ้องอะไรนักหนาคะ!! ขนลุกจะแย่อยู่แล้ว..." เธอยันหน้าพี่ชายให้ออกห่างไปไกลๆ แล้วรีบจ้ำอ่าวเดินหนี ก่อนจะถูกเส้นด้ายดึงมือเอาไว้และออกแรงดึงให้เธอหันกลับมามองที่เขา
สองแขนใหญ่เข้าโอบร่างบอบบางเข้าหาตัว เรย์ยังคงมึนๆกับเรื่องที่เกิดขึ้น ในหัวของเธอมีแต่เครื่องหมายคำถามมากมาย แรงกอดที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆยิ่งทำให้เธอที่เจ็บแขนดิ้นไม่หลุดจากพี่ชายคนนี้ได้เลย
"อยากจะทำแบบนี้มาตลอด...ทำไมถึงมีแค่ฉันที่เข้าใกล้เธอไม่ได้ เรย์" เสียงที่ปกติจะฟังแล้วน่ารำคาญ มันกลับแผ่วลงจนนึกใจหาย เรย์ปล่อยให้เขากอดไปอยู่แบบนั้น รอคำพูดต่อไปที่จะออกมาจากปากของซานี่ "เธอเกลียดพี่ชายคนนี้ใช่ไหม..."
"หัวไปกระแทกอะไรมาหรือเปล่าคะ?" เธอออกปากถามติดตลก
"ตอบฉันก่อน ฉันจะได้เลิกคิดไปเองซักที" น้ำเสียงจริงจังดังขัดคำพูดของเธอ
"ก็...ไม่ได้เกลียดอะไรขนาดนั้นสักหน่อยนี่คะ...พี่ก็ยังเป็นพี่ชายที่ดี และฉันจะเกลียดพี่ทำไมล่ะ..."
ซานี่ผละออกมาจากสาวผมดำ เขายกยิ้มขึ้นที่มุมปาก มือหนาวางลงบนกลุ่มผมสีดำแล้วลูบไปมาอย่างเบามือ เรย์กระพริบตาถี่ๆมองไปยังพี่ชายคนสวยที่วันนี้ดูเขาจะมาแปลกกว่าทุกๆวัน
"คราวหน้าก็เก็บรักษามันให้ดีๆหน่อยล่ะ ของสำคัญมากไม่ใช่เหรอ ยัยเรย์!?" ระหว่างที่เธอกำลังงงๆกับเรื่องที่เกิดขึ้น
สมุดเยินๆของเธอที่ถูกสตาร์จุนแย่งไป ก็ลอยมาอยู่ตรงหน้าของเธอเอง สองมือเอื้อมไปคว้ามันและกอดเอาไว้แนบอกแน่น สาวผมดำมองไปยังพี่ชายที่เดินหายไปจากที่ๆเธอยืนอยู่ รอยยิ้มที่เธอไม่เคยมีให้เขากลับปรากฎบนใบหน้าส่งมอบให้ซานี่
ก็ดูไม่ใช่ตัวอันตรายอะไรเลยนี่นา...
===========
To be Continued
ใครอยู่ดึกรายงานตัวเร้ววว~
ซานี่มาวินมากค่ะแม่! อิย้อยทำอะไรลงไปเนี่ยยย!!!
คนอื่นรีบๆทำคะแนนหน่อยเร็วววว~
ติดตามกันต่อตอนหน้านะคะ
===========
ความคิดเห็น