คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Esprisod 14 : | Food Hunter Organization : Starjun|
•▪︎สมาคมนักล่าอาหาร▪︎•
==============
"ดูเหมือน โทริโกะจะจัดการพวกนี้ไปก่อนเราแล้ว ถึงได้ไม่มีสัตว์ร้ายอยู่ตามจุดต่างๆเลย...แล้วทำไมพวกเขาถึงมาทางนี้กันล่ะ"
สนามเด็กเล่นของปีศาจ เป็นเหมือนแหล่งรวมสัตว์ร้ายที่มีความยากตั้งแต่ระดับต่ำๆจนไปถึงเกือบระดับ 50 การเลือกเส้นทางที่จะผ่านที่นี่ไปก็เหมือนกับการเล่นเกม ถ้าเลือกถูกก็อาจจะไม่ต้องเจอกับสัตว์ร้าย ถ้าเลือกผิดก็จะตรงข้ามกัน ถ้าไม่ใช่พวกมีฝีมือพอตัวก็อาจจะตายกันตั้งแต่ด่านแรกกันเลยทีเดียว
แต่จากการสังเกตุข้างทาง สัตว์ร้ายหลายตัวก็นอนหมดสภาพ แต่มันยังไม่ตาย ท่าทางก็คงจะเป็นฝีมือรินและโทริโกะที่จัดการมันได้ กลิ่นน้ำหอมที่รินใช้ก็ยังคงหลงเหลือกลิ่นจางๆเอาไว้อยู่ บ่งบอกว่าตอนนี้ทั้งเรย์และเทอร์รี่ใกล้จะถึงตัวพวกเขาต็มทีแล้ว
"เร่งให้เร็วๆไปเลยนะ นิ่งไปเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งไปเตือนพวกเขาได้เร็วเท่านั้น"
"...." เทอร์รี่ยังคงมองกลับหลังไปและส่งเสียงขู่อยู่เสมอ ก่อนที่มันจะออกตัววิ่งตามร่องรอยของโทริโกะไปด้วยความเร็วที่เพิ่มมากกว่าเดิม
แค่ไม่นาน ดวงตาสีฟ้าของเรย์ก็สบเข้ากับสองหนุ่มสาวที่กำลังถูกนกยักษ์ที่มีหน้าเป็นคนโจมตีใส่ไม่ยอมหยุดหย่อน ควันขโมงสีเขียวลอยในอากาศล้อมรอบทั้งสองเอาไว้ กลิ่นที่ฉุนกึกจนเรย์ปวดขมับและต้องปิดจมูกเอาไว้
"โทริโกะ...เทอร์รี่ ตรงนั้น!!" เธอชี้ให้หมาป่าสีขาวได้เห็นสถานการณ์ด้านล่าง
เทอร์รี่ไม่รอช้าที่จะเข้าไปช่วยโทริโกะ ด้วยการกระโดดใส่นกยักษ์นั่นเพียงครั้งเดียว นกตัวนั้นก็กระเด็นไปอีกทางก่อนที่เทอร์รี่จะปรากฏตัวต่อหน้ารินและโทริโกะและสะบัดหางไปมาราวกับว่ามันคิดถึงเขามาก เหมือนกับลูกหมาตัวใหญ่ๆที่ได้เห็นเจ้าของก็ไม่เชิง
"ปลอดภัยกันทั้งคู่ใช่ไหมคะ!" เรย์ลงจากหลังของเทอร์รี่ พุ่งเข้าไปหาทั้งสองคนทันที
"เรย์! เธอก็ด้วยปลอดภัยใช่ไหม!"
"ค่ะ...ไม่มีเวลาให้อธิบายมาก พี่โทริโกะ เหมือนว่าไอ้ตัวสีดำที่พวกเราเจอในถ้ำปลาวาฬ...มันกำลังจะมาที่นี่แล้วค่ะ!" เรย์รีบอธิบายให้พี่ชายของเธอฟัง โทริโกะที่เคยเจอมันมาก่อน เขารู้ดีว่าตัวสีดำนั่นอันตรายขนาดไหน
ทั้งสามคนเร่งฝีเท้าเพื่อให้ออกจากสนามเด็กเล่นของปีศาจให้เร็วที่สุด ด้วยการนำทางของเทอร์รี่ทำให้สามารถออกมาได้อย่างปลอดภัยโดยไม่ต้องสู้กับสัตว์ร้ายเลยสักตัว
ถัดจากที่นี่ เดินไปอีกสักพักก็จะถึงผาสูงที่ด้านบนเป็นที่ราบรีกัล ที่ๆแมมมอธรีกัลอาศัยอยู่ เรย์ยังคงรับรู้ได้ถึงอันตรายที่กำลังใกล้เข้ามาจากด้านหลัง เช่นเดียวกับเทอร์รี่ ดูเหมือนว่าการที่ทั้งคู่มาหาโทริโกะจะเป็นเรื่องที่ผิด ร่องรอยที่พวกเขาทิ้งเอาไว้ อาจจะนำพาตัวสีดำนั่นมาหาโทริโกะแน่
"ทั้งสองคน...ฉันฝากเรื่องเนื้ออัญมณีด้วยนะคะ"
"เธอจะไม่ไปกับเรางั้นเหรอ!?" รินถามขึ้นมา
"มีเรื่องต้องสะสางนิดหน่อยค่ะ ถ้าเสร็จเรื่อง...จะรีบตามไปทันทีค่ะ" เรย์หันกลับมามองสาวผมสั้น เธอมีสีหน้ากังวลนิดหน่อย
"เรย์..."
โทริโกะที่เงียบมาสักพักเรียกชื่อของน้องสาวตัวเองเบาๆ ไม่มีอะไรหลุดออกมาจากปากของพี่ชายตัวโต มีเพียงดวงตาสีทองอำพันที่จ้องมองมายังสาวผมดำด้วยความรู้สึกมากมาย และเรย์ก็เข้าใจดีว่ามันหมายความว่ายังไง
"ฉันจะรีบกลับ...จริงๆนะคะ" เธอยิ้มบางๆให้พี่ชาย "รีบๆหาอะไรใส่ท้องด้วยล่ะ พี่น่ะหมดแรงแล้วนี่นา"
"รู้แล้วน่ะ...เธอเป็นน้องสาวของพวกเรานี่"
หลังจากที่เรย์และเทอร์รี่กลับไปในสนามเด็กเล่นของปีศาจ ปล่อยให้รินและโทริโกะยืนมองทั้งคู่หายเข้าไปในม่านหมอกสีขาว ในใจของชายหนุ่มมันกลับโหวงๆแปลกๆ ทั้งเป็นห่วงน้องสาวขี้บ่น และก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งวุ่นวายให้เรย์ต้องเป็นห่วงตัวเขาเอง
"โทริโกะ!! ปล่อยเรย์ไปกับเทอร์รี่แค่สองคนแบบนั้นจะดีเหรอ พวกเรากลับไปช่วยดีไหม?"
"ไม่ต้องหรอก ทั้งคู่ตัดสินใจไปแล้ว แถมยังฝากให้พวกเราไปเอาเนื้ออัญมณี ฉันเชื่อใจทั้งสองคน ว่าทั้งคู่จะต้องกลับมาแน่..."
"เทอร์รี่...ไปพาเจ้านี่มาได้ไง..."
ตรงหน้าของเรย์คือสัตว์ยักษ์ สองหัวสองหาง โอบาซอรัส ดูท่ามันจะทำตามคำสั่งของเทอร์รี่เป็นอย่างดี ด้วยการเข้าไปแทะ(?)ทำลายเสาหินที่อยู่ในสนามเด็กเล่นของปีศาจให้ล้มระเนระนาด ถ่วงเวลาไม่ให้ตัวสีดำนั่นเข้ามาใกล้กว่านี้
"ถึงจะรู้ว่ามันช่วยได้ แต่นี่มันเหมือนการทำลายล้างสนามเด็กเล่นเลยแหะ"
พื้นสั่นสะเทือนไปมา เสาหินที่ล้มไปทีละต้นๆ เรย์ยกมือขึ้นกุมขมับตัวเองให้กับความซื่อของโอบาซอรัสที่ทำตามโดยไม่นึกถึงผลที่กำลังจะตามมาเลยสักนิด เรย์ที่มองอยู่ตรงนี้เห็นมันกระโดดไปตรงนั้นทีตรงนี้ที จนมันหายวับเข้าไปด้านใน พร้อมๆกับที่เสาหินที่หยุดล้มไปแล้ว
"เกิดอะไรขึ้นข้างในกันน่ะ..."
เรย์หันไปมองที่เทอร์รี่ มันก็มองเธอกลับมาและหันไปมองด้านในที่จู่ๆก็เงียบไป ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ที่ทั้งคู่สามารถสื่อสารกันให้รู้เรื่องได้ เทอร์รี่เริ่มส่งเสียงขู่คำรามอีกครั้ง เรย์เองก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างกำลังมา
ที่ด้านบนฟ้า ปรากฎเป็นเงาดำของสัตว์ตัวยักษ์ โอบาซอรัสตกลงมาบนพื้นตรงหน้าของเธอ บนหลังของมันมีเจ้าตัวสีดำที่เธอเคยเจอในถ้ำปลาวาฬ ในอกของเธอเหมือนกำลังจะระเบิดออกมา ทั้งความกลัวและความสงสัยที่ตีกันในอก ทำเอาเธอยืนนิ่งแข็งอยู่แบบนั้น
"แบทเทิลวูลฟ์...หัวหน้าเคยบอกว่าที่ไหนสักที่ในโลกกรูเมต์...ยังมีพวกแกหลงเหลืออยู่" เจ้าตัวสีดำนั่นเริ่มพูดออกมา มันลงจากหลังของโอบาซอรัสจ้องมายังหมาป่าสีขาวที่กำลังส่งเสียงขู่อยู่ตลอดเวลา "ไม่คิดนะว่าจะมี 1 ตัวอยู่ในโลกมนุษย์ด้วยน่ะ"
ในจังหวะนั้นที่ตัวสีดำจะยกมือขึ้น ราวกับถูกอะไรบางอย่างจิ้มเข้าที่อก มันก้มมองดูตรงจุดนั้น ลูกดอกเข็มขนาดล้มช้างได้ปักอยู่กลางอกของมัน
"พิษวาฬปักเป้าใช้ไม่ได้ผล หุ่นยนต์จริงๆด้วยสินะ...แกเป็นใครน่ะ!" หุ่นสีดำเงยหน้าขึ้นมองสาวผมดำตรงหน้าที่ถือปืนยิงลูกดอกขนาดเล็กเอาไว้ในมือ ดวงตาสีฟ้าจ้องมองมันด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง
"ฉันเป็นใครแล้วมันสำคัญยังไงกับเธอล่ะ?"
"เมื่อ 10 ปีก่อน ชนเผ่าที่อยู่อย่างสงบสุขไม่มีใครที่รอดชีวิตมาได้เพราะปีศาจรูปร่างคล้ายคนผสมกับนกเข้าจู่โจมและทำลายแหล่งที่อาหารทั้งหมดของหมู่บ้านไป แกเกี่ยวข้องอะไรกับไอัสัตว์ประหลาดนั่น!"
"ชนเผ่า...เผ่าเรย์ ที่ IGO เพิ่งตั้งชื่อให้ใหม่เมื่อไม่นานมานี่งั้นเหรอ เคยได้ยินมาจากหัวหน้าเหมือนกัน" หุ่นสีดำนั่นยกมือเหล็กของมันขึ้นเกาหัวเหล็กแบบกวนๆเรียกให้เส้นเลือดข้างขมับของเรย์ปูดขึ้นมาทันที "แต่จำได้ว่าพวกเราไม่เคยไปยุ่มย่ามอะไรกับชนเผ่าลึกลับนั่นน่ะ"
"จะมาบอกว่าไม่เกี่ยวข้อง อย่ามาพูดให้ขำไปหน่อยเลยน่ะ รูปร่าง ขนสีดำ รอยเท้า แรงกดดันในวันนั้นฉันจำได้ดี ไม่มีทางลืมมันหรอก"
"ฉันมีเหตุผลที่ต้องโกหกด้วยงั้นเหรอ? อีกอย่างฉันก็ยังไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ..."
"เรย์..."
"สตาร์จุน..." มันพูดชื่อของตัวเองออกมา "เอาล่ะ ในเมื่อรู้จักกันแล้ว ฉันขอตัว"
"เดี๋ยวสิ!! แกยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลยนะ" เรย์ยกปืนขึ้นขู่ ถึงจะรู้ว่ามันใช้กับหุ่นสีดำนี่ไม่ได้ แต่มันก็เป็นเหมือนปฏิกิริยาอัตโนมัติที่เธอจะทำ
"ฉันก็ตอบทุกคำถามของเธอแล้วนะ ทั้งฉันเป็นใคร เกี่ยวข้องอะไรกับสัตว์ประหลาดนั่น...เธอถามฉันแค่นี้ไม่ใช่หรือไง"
เรย์เริ่มเหลืออดเต็มที เธอไม่ได้อะไรจากการมาดักรอหุ่นนี่เลยสักนิด แถมยังโดนปั่นประสาทจนอยากจะบ้าตาย หุ่นตัวนั้นหมดธุระที่จะคุยกับเธอต่อ มันเดินหันหลังให้เธอ ทิ้งให้โอบาซอรัสจัดการทุกอย่างแทน เทอร์รี่ก็เข้ามาช่วยจัดการกับมันและให้เรย์ได้จัดการกับหุ่นตัวสีดำ
ในตอนที่เธอพุ่งตัวใส่หุ่นสีดำ มันหันกลับมาเปิดปากนกของมันออกและปล่อยลำแสงสีดำใส่เธอ เรย์ที่รับรู้ผ่าน สัญชาตญาณ ของเธอเอี้ยวตัวหลบลำแสงนั่นทันที ทำให้แค่ถากๆแก้มของเธอไปนิดเดียว
"เร็วดีนะ...แต่มันก็ยังช้ากว่าฉันอยู่ดี"
เธอถอยไปตั้งหลักไม่ทันแล้ว ปากนกที่เแดอ้าออก กำลังชาจลำแสงสีดำนั่นต่อหน้าของเธอ เทอร์รี่ที่เห็นทุกอย่างเข้ามาช่วยให้เธอรอดจากลำแสงนั่นอย่างหวุดหวิด แต่โชคร้ายไปสักหน่อย ที่แขนซ้ายของเธอเหมือนจะหักเพราะความเร็วและแรงกระแทกจากการหลบลำแสงนั่น
ของๆเธอกระจายไปตามทางที่เธอหลบมา สมุดเยินๆของเธอตอนนี้ไปอยู่ในมือของหุ่นสีดำนั่นแล้ว เรย์เบิกตากว้างมองภาพตรงหน้า หุ่นสีดำที่กำลังไล่เปิดสมุดของเธอไปมาด้วยความสนใจ
"เห...จดเอาทุกอย่างไว้หมดเลยงั้นเหรอ...ของจากโลกกรูเมต์ก็มี..." มันปิดสมุดของเธอลงและหันกลับมามองยังเรย์ที่นั่งอยู่ตรงนั้น
"ชักจะสนใจเธอขึ้นมาซะแล้วสิ..."
============
To be Continued
มาแล้วจ้าาาาา!!!
หายสนิทดีแล้วจร้าา~
ยาวๆเต็มอิ่มกันไปเลยจ้ะ อัพผิดไปรอบนึง
อย่ากระทืบอิย้อยนะ!!!
ช่วงนี้มาช้าไม่เป็นเวลา
บอกเลยอิย้อยติดเกมอยู่น้า~
//เกิบผู้ใด๋บินมา//
=============
ความคิดเห็น