คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Esprisod 13 : | Rei & Terry |
•▪︎ ภาษาหมา ▪︎•
================
"เข้าใจหรือยังล่ะว่าทำไมฉันถึงไม่เก็บเจ้าด้ายพวกนี้น่ะ"
ร็อคดรัมตัวที่กำลังพุ่งมาโจมตีสองสาวถูกอะไรบางอย่างดีดกระเด็นจนลอยสูงขึ้นฟ้าไปไกล เช่นเดียวกับอีกตัวที่ถูกซานี่สะท้อนการโจมตีใส่กลับเข้าตัวมัน จนเปลือกแข็งเหมือนหินของร็อคดรัมแตกกระจาย ร็อคดรัมอีกตัวที่ยังไม่หมดฤทธิ์ มันทำท่าจะวิ่งเข้ามาจัดการซานี่ แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ร็อคดรัมตัวนั้นไม่ยอมเข้าไปใกล้เขามากกว่านั้น
"พวกเราถอยกันไปไกลๆดีกว่าค่ะ"
"เอ๋...ทำไมกันคะ" ทีน่าที่ยืนถือกล้องถ่ายวิดีโออยู่ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย
"เส้นด้ายของซานี่น่ะ ถ้ายู่ใกล้มากไปก็จะโดนลูกหลงไปด้วย เพราะงั้นอยู่ไกลๆเอาไว้จะดีกว่านะ"
ซานี่ยืนอยู่ต่อหน้าร็อคดรัม เขาไม่ได้ขยับตัวเลยแม้แต่น้อย แต่ยักษ์หินตัวโตที่เหมือนจะหมดความอดทน มันกลับพุ่งเข้าหาอันตรายซะเอง เส้นด้ายจากปลายผมของซานี่หลายแสนเส้นเข้าตรึงร่างยักษ์ของร็อคดรัม รัดมันแน่นจนมันแน่นิ่งล้มลงกับพื้นไปทันที
ทุกคนคนหันไปทางชายผมหลากสีที่ช่วยพวกตัวเองเอาไว้ รินที่ดีใจสุดๆ เธอรีบวิ่งเข้าไปหาซานี่ผู้เป็นพี่ชายด้วยความดีใจ เช่นเดียวกับเรย์ที่ลุกขึ้นยืนมองซานี่อยู่ไกลๆแทนที่จะวิ่งเข้าไปหาเหมือนกับริน
"พี่ชาย~ ขอบคุณนะ"
"เปลือกของเจ้านี่น่ะ ถ้าเอาไปทำจานหรืองานหินอ่อนคงจะงดงามน่าดู เอากลับไปด้วยดีไหมนะ"
"เดี๋ยวสิ! แล้วเนื้ออัญมณีละคะพี่ชาย!"
"ช่างหัวมันกันสิ ตอนนี้ต้องรีบเอาเจ้าเปลือกพวกนั้กลับไปให้ช่างฝีมือแปรรูปมันเป็นจานหินอ่อนสวยๆก่อนแล้วล่ะ" ซานี่เริ่มใช้เส้นด้ายจากปลายผม รวบรวมเอาเปลือกของร็อคดรัมเอาไว้ โดยมีเสียงบ่นจากน้องสาวรินบ่นตลอดเวลา
"โคมัตสึ บดไอ้นั่นมาใส่แบล็คกลาสเพิ่มทีสิ!
"คะ...ครับ คุณโทริโกะ!" อีกสองหนุ่มก็เอาแต่สนใจการกินอย่างเดียว
"และนี่ก็คือ ร็อคดรัมที่จตุรเทพซานี่และโทริโกะเป็นคนจัดการได้ค่ะ!" สปิริตนักข่าวของทีน่าก็ทำงานได้ดีเหลือเกินในเวลาแบบนี้
เรย์ที่เฝ้ามองทุกคนอยู่ไกลๆ เธอถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เมื่อเห็นว่าแต่ละคนดูไม่กระตือรือร้นในการไปนำเนื้ออัญมณีจากแมมมอธรีกัลเลยสักนิดเดียว กลับกัน บางอย่างในตัวของเรย์กำลังร้องบอกให้รู้ถึงอันตรายบางอย่างที่กำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
"ที่นี่คงจะมีแค่ฉันกับแกหรือเปล่านะ ที่ระวังตัวอยู่ตลอดเวลาน่ะ เทอร์รี่..." เรย์หันไปมองหมาป่าสีขาว ที่ตอนนี้มันเริ่มแยกเขี้ยวและมองออกไปยังที่ไกลๆ
เรย์หันมองตามที่เทอร์รี่มอง เธอถึงกับตกใจจนสะดุ้ง เมื่อร็อคดรัม ตัวที่ซานี่ซัดกระเด็นไปไกลและเป็นตัวเดียวกับที่รินฉีดน้ำหอมแบทเทิลใส่มัน ตอนนี้กำลังวิ่งกลับมาจากที่ไกลๆ ก่อนที่มันจะเตะลงพื้นใส่ จนทุกคนยกเว้นเรย์และเทอร์รี่ที่กระโดดหลบไปได้ทัน กระเด็นลอยขึ้นฟ้าไปไกล
"ทุกคน!!!" ทั้งห้าชีวิตลอยละลิ่วขึ้นสู่ท้องฟ้า และหายวับไปเหมือนกับพวกตัวร้ายในการ์ตูนเรื่องหนึ่งที่เธอเคยดูสมัยเด็กๆ เรย์เริ่มปวดหัวกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น จนเธอต้องเอามือมากุมหัวตัวเองเอาไว้ พลางนับเลขให้ตัวเองใจเย็นลง และเริ่มคิดหาทางตามทุกคนไป
ต่อมา....
"เทอร์รี่...เอ่อ แกอาจจะไม่ชอบวิธีของฉันนัก...แต่ว่า ช่วยพาฉันไปหาทุกคนทีได้ไหม!?"
"...." เทอร์รี่นั่งลง และเอียงคอจ้องมองมายังเธอด้วยความไม่เข้าใจ
"นี่ฉันคุยกับหมามา 10 นาทีโดยที่ไม่ได้อะไรเลยเหรอเนี่ย...ฉันคงต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ เอ่อ...เทอร์รี่~ นะขอร้องแค่ตอนนี้ ถ้าแกไม่รีบไป ทุกคนจะแย่เอานะ" เรย์พยายามใช้ทั้งคำพูด และท่าทางเพื่อสื่อสารกับหมาป่าสีขาวตัวนี้ แต่ดูมันจะยังไม่เข้าใจที่เธอกำลังจะสื่อ
"....."
"แกไม่เข้าใจฉันจริงๆเหรอ นี่ฉันต้องคุยภาษาหมาป่ากับแกหรือไง? ถึงฉันจะมาจากป่า แต่ฉันพูดภาษาหมาไม่ได้หรอกนะ!" เรย์เริ่มออกอาการหัวเสียนิดหน่อย เธอนั่งลงตรงหน้าของเทอร์รี่และเริ่มพูดกับมันเหมือนว่าเจ้าหมาป่านี่จะตอยเธอกลับมา "ต้อง...ไป...ช่วย...พวกเขา!"
อีกครั้งที่เธอพยายามจะสื่อสารกับเทอร์รี่ จนเธอเริ่มท้อและจะออกไปหาทุกคนตัวคนเดียว ในจังหวะนั้นเองที่เทอร์รี่ลุกขึ้นจากพื้นเข้ามายืนขวางตรงหน้าเธอเอาไว้ มันเริ่มแยกเขี้ยวขู่ใส่อะไรบางอย่างที่อยู่ไกลๆ
"ร็อคดรัมกลับมางั้นเหรอ...มาคราวนี้ล่ะ ฉันจะจัดการเอ..."
เหมือนว่าเสียงทั้งหมดของเรย์ถูกกลืนกลับลงคอไป ทันทีที่ดวงตาสีฟ้าของเธอได้เห็นสิ่งมีชีวิตสีดำ ตัวเดียวกับที่เธอเคยเจอในถ้ำปลาวาฬ เธอไม่เคยลืมแรงกดดันในตอนที่ได้เผชิญหน้ากับมันในตอนนั้นได้เลย
เทอร์รี่ไม่รอช้า มันคาบคอเสื้อของเธอเหวี่ยงขึ้นหลังของมันและออกวิ่งไปโดยไม่เหลียวมองข้างหลังเลยสักนิดเดียว ความเร็วของเทอร์รี่ที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนเรย์ต้องจับมันเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองหลุดจากหลังของมัน
หลังจากที่เทอร์รี่ออกวิ่งมาจากทุ่งแบล็คกลาส มันพาเรย์มาโผล่ที่ป่า ไวท์ฟอร์เรส ป่าที่ต้นไม้ทุกต้นจะมีใบไม้เป็นสีขาวราวกับป่าในฤดูหนาวที่มีหิมะปกคลุมไปทั่วทั้งป่า แต่นั่นไม่ได้ช่วยดึงดูดความสนใจของเธอเลยแม้แต่น้อย กลับเป็นรอยเท้าทรงประหลาดคล้ายกับรอยเท้าของสัตว์ปีก ที่มีนิ้วเท้าสามนิ้ว แต่มันไม่มีกรงเล็บ รอยนั้นกระจัดกระจายอยู่ทั่วบริเวณ
"สภาพนี่ มันเกิดอะไรขึ้นกัน..."
เรย์โดดลงจากหลังของเทอร์รี่ลงมาสำรวจดูรอบๆ ดูท่าทางจะเกิดการต่อสู้ขึ้นที่นี่เมื่อไม่นานมานี้ พื้นที่มีแต่เศษดินเศษหินที่แตกกระจายเพราะการวิ่งผ่านของสัตว์ตัวโต แถมกลิ่นน้ำหอมแบทเทิลก็ยังมีกลิ่นจางๆ ลอยอยู่ในอากาศรอบๆป่า เรย์พอจะเดาได้ว่าใครเป็นคนทำให้เกิดสภาพพื้นที่แบบนี้
"แกคงจะพาฉันมาหาโทริโกะกับรินใช่ไหม"
"...." เทอร์รี่ยังทำเป็นไม่เข้าใจเธอ ดวงตาสีแดงของมันยังจ้องมองกลับไปทางเดิมที่พวกเธอเพิ่งจะวิ่งผ่านมา ปกติตามนิสัยของแบทเทิลวูลฟ์ มันจะไม่หนีศัตรูแบบนี้ แต่การที่มันออกตามหาโทริโกะ เทอร์รี่อาจจะกำลังมาเตือนให้เขารู้ถึงอันตรายจากสัตว์สีดำที่กำลังตามมาก็ได้
"อย่าเสียเวลามากกว่านี้เลย พวกโทริโกะต้องอยู่ใกล้ๆนี่แน่ เทอร์รี่รีบไปกันเถอะ"
เรย์โดดขึ้นหลังของเทอร์รี่ มันรีบออกวิ่งไปตามทาง ที่ข้างทางเธอยังเห็นสภาพเละเทะของพื้นที่ระหว่างทางไปเรื่อยๆจนมาถึงยังที่ถัดไปจากป่าไวท์ฟอร์เรส
ขอบเหวลึกด้านล่างปกคลุมด้วยหหมอกสีขาวทำให้มองไม่เห็นก้นเหว มีแท่งหินทรงกลมราวกับมีใครไปแกะสลักให้มันเป็นทรงแบบนั้น ตั้งตระหง่านสูงๆต่ำๆอยู่ตามทางให้ได้กระโดดไปตามแท่งหินนั้นได้ ที่นี่เรียกว่า สนามเด็กเล่นของปีศาจ เป็นที่อาศัยของสัตว์ร้ายอันตรายๆหลายชนิด
เรย์ที่มองจากขอบผา เห็นสัตว์ร้ายมากมายที่เดินป้วนเปี้ยนอยู่ตามแท่งหิน ในใจเธอแอบนึกหวั่นๆกลัวว่าถ้าเธอผ่านที่นี่ไปแล้วไม่พบกับทุกคน มันจะเกิดอะไรขึ้น
"ถัดจากที่นี่ไปก็ถึงที่ราบรีกัลแล้ว คงจะได้เจอทุกคนอยู่ที่นั่นนะ หวังว่า...จะปลอดภัยกัน...ทุกคน"
============
To be Continued
ลองเปลี่ยนรูปแบบดู แบบนี้อ่านง่ายกว่าไหม ดูเป็นระเบียบกว่าแบบเก่าไหมเอ่ย (อิย้อยเขียนในโทรศัพท์นะจ้ะ~)
ยังไม่หายสนิทดี
แต่จะอัพให้เป็นระยะๆนะคะ~
•[อิย้อยไม่ได้เป็นโควิดนะ!!]•
===============
ความคิดเห็น