คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Esprisod 12 : | Touch |
•▪︎ แตะ ▪︎•
=============
"หยุดเอาเส้นด้ายพวกนั้นมาแตะตัวฉันสักทีเถอะค่ะ"
"หืม...ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ รู้สึกไปเองหรือเปล่า"
"แถหน้าตาย"
หลังการส่งตัวลูกแมมมอธรีกัล ทั้ง 6 คนได้รับงานให้ออกตามหาตัวพ่อแม่ของแมมมอธตัวน้อย(?)ที่อยู่ในความดูแลของหัวหน้าศูนย์แมนซั่ม เรย์ได้แต่นึก ขนาดลูกของแมมมอธยังตัวใหญ่ขนาดนี้ ถ้าเป็นตัวพ่อแม่มันจะตัวโตขนาดไหน
ด้วยความเหนื่อยล้าที่สะสมมาเป็นเวลา 1 อาทิตย์ ตอนนี้มันเริ่มย้อนกลับเข้าตัวของสาวผมดำ จนเธอเกือบจะวูบไปหลายรอบ ยังดีที่หัวหน้าเชฟคนสนิทยังคอยเดินประกบหลังเอาไว้ตลอดเวลา
ทั้ง 6 คนมีเป้าหมายให้ไปที่ ที่ราบรีกัล เป็นที่ที่แมมมอธอาศัยอยู่ ระยะทางจากศูนย์วิจัยก็ใช่ว่าจะใกล้ๆ มันไกลโขยิ่งกว่าเส้นทางในถ้ำปลาวาฬเสียอีก อีกเป้าหมายก็คือการนำ เนื้ออัญมณี ที่อยู่ในตัวแมมมอธรีกัลออกมา ก่อนที่สมาคมนักล่าอาหารจะมาชิงมันไปก่อน
"เอ่อ...ทุกคนครับ ผมว่าเราพักกันสักหน่อยดีไหมครับ" โคมัตสึเอ่ยขึ้นมา เมื่อเขาเห็นว่าสาวผมดำด้านหลังเริ่มมีท่าทางที่ไม่ไหวแล้ว โคมัตสึรีบเข้ามาหาเรย์ทันที เมื่อจู่ๆสาวร่างบางทรุดตัวลงตรงนั้น สองมือโบกพัดไปมาเพื่อไล่ความร้อนจากร่างกาย "คุณเรย์...ผมว่าคุณคงไม่ไหวจริงๆนะครับ"
"ไม่เป็นไร...พักสักหน่อยคงจะหายค่ะ" เรย์ตอบ
"แบบนี้ทุกทีเลยนะเรย์ ทั้งๆที่ฉันคอยบอกเสมอว่าให้กินแต่ของมีประโยชน์แท้ๆ คราวหน้าจะให้ลองฟูล..." ชายผมหลากสีเดินเข้ามาหา มือของเขายื่นมาตรงหน้าของเธอเธอ แต่กลับถูกสายตารังเกียจจ้องกลับมาแทน
"ไม่ทานค่ะ..."
"หา...??" เขาทำหน้างงๆ ท่าทีของสาวผมดำที่มักสงบนิ่งอยู่เสมอ ตอนนี้อารมณ์ขึ้นๆลงๆราวกับกำลังเป็นวันนั้นของเดือน
"ฟูลคอสของพี่ซานี่...ไม่ทานค่ะ!"
"ทำไมล่ะ มีแต่ของดีๆช่วยบำรุงทั้งนั้น แล้วทำไ..."
"ถ้ายังไม่ยอมเก็บไอ้ด้ายพวกนั้นไปให้หมดสักที ก็อย่าหวังฉันจะกินฟูลคอสของพี่ กรือแม้แต่จะได้เข้าใกล้ฉันแม้แต่เมตรเดียวนะคะ!! รู้สึกเหมือนโดนพี่ซานี่แตะตัวตลอดเวลาแบบนี้ มันขนลุกจะตายอยู่แล้วล่ะ" เรย์ทำท่าทางลูบแขนตัวเองไปมาในตอนที่พูดประโยคท้ายๆ ซานี่โดนน้องสาวผมดำของเขาทิ้งบอมบ์ลูกใหญ่ใส่เข้าให้ สาวร่างบางลุกขึ้นยืนเต็มตัวก่อนจะเดินหนีออกไปอยู่กับโทริโกะแทน
"ยัยเรย์! ชิ!!"
"โดนเรย์ เกลียดเข้าให้ซะแล้วสิพี่ชาย~" รินที่แอบยืนมองอยู่ห่างๆ เข้ามายืนขำคิกคักอยู่ข้างๆพี่ชายตัวเอง "จริงๆแล้วเรย์ก็พูดถูกนะ พี่น่ะลดๆลงบ้างก็ได้ไอ้เรื่องแบบนี้น่ะ!"
"เรื่องแบบนี้ หมายความว่าไงยะ! ไม่รู้ก็เงียบไปเลยนะ ยัยน้องสาวถึก!!"
"เอ๋!! คนเขาอุตส่าห์อยากช่วย รู้งี้ปล่อยให้โดนเกลียดต่อไปยังดีกว่า ชิ!!"
จุดที่พวกเขาหยุดพักเป็นทุ่งหญ้าโล่งๆที่มีต้นหญ้าสีดำขึ้นปกคลุมไปทั่วบริเวณ มันได้อีกชื่อว่าพรมสีดำ เรย์ที่เดินออกห่างซานี่ไปหาพี่ชายอีกคน สาวผมดำไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองที่ซานี่ โทริโกะที่เห็นเรย์เดินมาหา เขารู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นกับน้องสาวคนนี้ ดวงตาสีเหลืองอำพันจ้องกลับไปยังซานี่ที่โดนทิ้งบอมบ์ใส่ ถึงจะไม่มีใครสังเกตุเห็น แต่มีรอยยิ้มมุมปากปรากฎบนใบหน้าของโทริโกะ
ตั้งแต่สมัยเด็กๆ ทั้งเรย์และซานี่มักมีเรื่องทะเลาะกันเสมอเพราะเรื่องเส้นด้ายที่ปลายผมของซานี่ ที่ทำให้สาวผมดำรู้สึกแย่ตลอดเวลาที่อยู่ใกล้ๆ การเข้าไปใกล้ซานี่ก็เหมือนการพาตัวเองไปประเคนให้เขาได้แตะตัว นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมเรย์ถึงเลือกที่จะอยู่ห่างๆซานี่เอาไว้
"หมาป่าสีขาวตัวนั้น...แบทเทิลวูลฟ์ใช่ไหมคะ?" เรย์ที่สังเกตุเห็นหมาป่าตัวสีขาวสะอาด ที่เดินตามกลุ่มของพวกเธอมาตั้งแต่ออกจากศูนย์วิจัย เธอพยายามจะเข้าหามัน แต่ดูเหมือนว่ามันจะยังไม่ไว้ใจเธอมากเท่าไหร่
"อ่า...ตอนนี้เป็นคู่หูของฉันแล้ว ชื่อ เทอร์รี่" โทริโกะว่า พร้อมเรียกให้หมาป่าตัวนัั้นเข้ามาใกล้ๆ เทอร์รี่ยอมเดินเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะนั่งลงตรงหน้าของเขา "จะลองลูบมันดูไหม?"
"อะ...อืม" ในตอนแรกเรย์ยังดูยึกหยักที่จะลองลูบหัวเจ้าหมาป่าสีขาวตัวนี้ โทริโกะดึงมือของเธอให้ลองแตะมันดู ก่อนดวงตาสีฟ้าบนใบหน้านิ่งสนิทนั่นจะเปลี่ยนเป็นประกายวิบวับๆ เทอร์รี่เองก็ดูจะพอใจที่ถูกสาวผมดำลูบหัวของมัน "ขนนุ่ม...จัง....อะ สมุดจดของฉัน...พี่โทริโกะ เอาคืนมาค่ะ"
"ขอสักวันได้ไหม เธอวางสมุดนั่นลงซะบ้างเถอะ รองานเสร็จค่อยมาเอาคืน" อีกครั้งที่เขาแย่งสมุดเยินๆของเรย์มาเก็บใส่กระเป๋าเป้ เธอคิ้วกระตุกเบาๆ แต่ก็ต้องยอมไป เพราะยังไงเธอก็แย่งคืนมาไม่ได้อยู่ดี "ดูท่าทางเทอร์รี่จะชอบเธอนะ"
เรย์แอบยิ้มน้อยๆให้กับหมาป่าตัวสีขาว จังหวะนั้น ดวงตาสีเหลืองอำพันของเขาแอบเหล่มองไปที่ด้านหลัง แค่ได้เห็นชายผมหลากสีเริ่มออกอาการหัวเสีย โทริโกะก็พอใจแล้ว
จู่ๆเทอร์รี่ก็เห่าออกมาเสียงลั่น เรียกให้ทุกสายตาต้องหันไปมองทางที่เทอร์รี่มองไป เรย์หรี่ตามองไปไกลๆ เห็นสัตว์เล็กๆจำนวนนึงกำลังวิ่งแตกกลุ่มกระจายไปคนละทิศละทาง ที่ด้านหลังของพวกมันปรากฎร่างสูงใหญ่ของอะไรบางอย่างให้ได้เห็น
"เจ้าพวกนั้นมัน ร็อคดรัม" ทีน่าที่กำลังถือกล้องถ่ายไปทั่วอยู่ถึงกับต้องลดกล้องเพื่อมองมันให้ชัดๆ "เจ้าพวกนี้มันกินไม่เลือก พอที่ตรงที่มันอาศัยอยู่อาหารหมด มันก็จะย้ายไปเรื่อยๆ ตัวทำลายแหล่งอาหารเลยนี่นา!"
"คุณทีน่า โคมัตสึคุง ถอยไปค่ะ!!" เรย์ตะโกนขึ้น เมื่อเห็นว่าร็อคดรัมตัวหนึ่งกำลังจะวิ่งเข้าใส่ทั้งสองคนที่กำลังยืนมองพวกมันอยู่ ความเร็วที่เพิ่มขึ้นชั่วขณะของเรย์ สามารถช่วยให้ทั้งสองคนรอดจากการโดนยักษ์หินตัวโตทุบแบนได้อย่างฉิวเฉียด "ปลอดภัยนะคะ"
"คุณเรย์ เมื่อกี้...เร็วมากเลยนะครับ! แค่ไม่กี่วัน พัฒนาขึ้นกว่าตอนที่อยู่ที่ถ้ำปลาวาฬอีกนะครับ" คำชมเล็กๆน้อยๆจากเพื่อนสนิทอย่างโคมัตสึ ทำเอาเรย์หน้าร้อนฉ่า
"ฉันแค่อยากทำตัวมีประโยชน์บ้าง...มันคิดได้ตอนที่อยู่ที่ถ้ำปลาวาฬ...กะ..ก็เลยแอบฝึกนิดหน่อย ไม่คิดว่าโคมัตสึคุงจะสังเกตุด้วย...ขอบคุณค่ะ" ประโยคหลังเรย์ใช้เสียงที่เบาลงจนแทบจะฟังไม่ออก
"อย่ามัวแต่เหม่อเซ่!! เดี๋ยวก็โดนทุบแบนหรอกยัยเรย์!!" โทริโกะตะโกนออกมา ช่วยเรียกสติที่หลุดไปของเรย์ให้กลับมา "ซานี่! ช่วยดูหลังให้หน่อยสิ!"
"ไม่เอาด้วยหรอก..."
"หะ..." ทั้งห้าคนทำหน้าเหวอขึ้นมาพร้อมกัน
"เจ้านั่นมันกินไม่เลือก ทั้งตัวก็มีแต่หิน ตัวก็โต เนื้อของมันถ้าไม่มีวิตามินบำรุงอะไร ความอยากสู้ของฉันมันก็กลายเป็น 0 แล้วล่ะ เพราะงั้นไม่เอาด้วยหรอกย่ะ!"
ซานี่ยืนหันหลังให้ยักษ์หินตัวโต เขาไม่คิดแม้แต่จะขยับตัวเลยสักนิด กลายเป็นมีแค่ เรย์และโทริโกะที่อยู่รับมือยักษ์หินพวกนี้ โทริโกะซัดให้ร็อคดรัมตัวนึงล้มลงไปได้ แต่ดูท่าแขนของเขาจะบาดเจ็บจนใช้แรงได้ไม่เต็มที่นัก
เทอรรี่เข้ามาช่วยเหลือทั้งสองคนอีกแรง การต่อสู้จึงเบามือลงไปได้นิดหน่อย
"แขนบาดเจ็บเหรอคะ หมัดตะปูของพี่เบาลงไปเยอะเลยนี่!"
"เธอเองก็นอนไม่พอ ทั้งหมัดทั้งลูกเตะก็พลาดเป้าบ่อยๆ ระวังหน่อยก็แล้วกัน!" สองคนยืนหลังชนกัน ทั้งคู่ต่างสังเกตุเห็นสิ่งผิดปกติของกันและกันดี จึงต้องเพิ่มความระมัดระวังให้มากยิ่งขึ้นไปอีก
"ห่วงฉันบ้างสิโทริโกะ~" รินที่วิ่งเข้ามา ช่วยสนับสนุนด้วยการยิงน้ำหอมที่ช่วยให้ยักษ์หินพวกนี้ขยับไม่ได้ เรย์ที่เป็นคนวิจัยกลิ่นพวกนี้ เธอรู้ได้ทันทีว่ากลิ่นที่รินยิงออกไปนั้นไม่ใช่กลิ่นรีแลค
"คุณริน!! หยุดยิงก่อน!! นั่นไม่ใช่..."
"กลิ่นนี่มัน!! ตายแล้ว! นี่มันกลิ่นกระตุ้นความอยากต่อสู้...เอารีแลคไปไว้ที่ไหนกัน!!"
ไม่ทันขาดคำ ร็อคดรัมตัวที่เพิ่งล้มไปก็ลุกขึ้นมา มันคำรามเสียงลั่นพร้อมไล่ทุบรินไม่หยุด เธอได้แต่วิ่งหนีหลบหมัดหินนั่นไปมาจนเธอล้มลง เรย์ไม่รอช้า เธอวิ่งเข้าไปจะปกป้องให้ริน จนลืมไปว่าเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงคนนึงที่แค่ทุบครั้งเดียวก็แบนได้
ทั้งเรย์และรินนั่งกอดกันแน่น แหกปากร้องออกมาพร้อมๆกันเหมือนนัดกันมาก่อน หมัดหินของร็อคดรัมทุบลงมาอย่างรวดเร็ว แต่เหมือนมีบางอย่างมากั้นพวกเธอเอาไว้และสะท้อนมันกลับไปจนเจ้าของหมัดหินลอยละลิ่วขึ้นฟ้ากระเด็นไปไกล
"พี่คะ!/พี่ซานี่..." ทั้งสองหันไปมองคนผมหลากสีที่ยืนอยู่ไกลๆ
"เข้าใจหรือยังว่าทำไมฉันถึงไม่เก็บเจ้าด้ายนี่น่ะ เรย์"
============
To be Continued
งดอัพ 2 วันนะคะ อิย้อยเป็นไข้นิดหน่อย
(แอบกลัวว่าจะเป็นโควิด)
ขอเวลาพักผ่อนสักวันสองวันจนกว่าจะหายสนิทดี แล้วจะกลับมาอัพต่อให้นะคะ~
รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ
===========
ความคิดเห็น