คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Esprisod 10 : | Puffer Whale |
•▪︎ โจทย์เก่า ▪︎•
===============
"ฉันได้กลิ่นทะเล แสงข้างหน้านั่น ทั้งสองคนเร็วเข้า!!!"
"คุณโทริโกะ ช้าลงหน่อยครับ!!!"
"เรย์ไหวไหม"
"ยังไหวค่ะ..."
โครกก~
"น่ะ...น่าอายชะมัดเลย..."
ใบหน้าหวานแทบอยากจะมุดดินหนีไปให้ไกลๆจากตรงนี้ โคโค่แอบยิ้มให้กับท่าทางเขินอายของสาวผมดำ หลังจากที่สองจตุรเทพพบตัวเธออยู่กับโคมัตสึ และงูยักษ์เดวิลที่มีสภาพเละเทะ ไม่เป็นชิ้นดี โคมัตสึเปิดปากเล่าออกมาว่าตัวเขานั้นได้ตายไปแล้วครั้งนึง แต่ถูกชายแก่ตัวโตช่วยชีวิตเอาไว้
ทั้งโคโค่และโทริโกะรู้ดีว่าชายคนนั้นคือใคร น็อคกิ้งมาสเตอร์ จิโร่ นักล่าอาหารในตำนาน คนนั้นเองที่ช่วยชีวิตโคมัตสึเอาไว้ และช่วยเปลี่ยนคำพยากรณ์ที่มีความแม่นยำถึง 97% ของโคโค่อีกด้วย
ทั้งหมดเดินต่อมาสักพัก แสงสว่างจากตรงหน้าสาดเข้ามาจนต้องหรี่ตาลง ภายในถ้ำมืดมิดยังมีความสวยงามของทะเลอยู่ สีฟ้าที่สดใสและกลิ่นของทะเลลอยอบอวลไปทั่ว ทรายละเอียดสีขาวสะอาด บ่งบอกว่าที่นี่ยังไม่เคยมีใครบุกรุกเข้ามา
"ตรงนี้...ที่วาฬปักเป้าจะขึ้นมาวางไข่เหรอคะ"
"อ่า...พวกเราคงต้องรีบกันหน่อย วาฬปักเป้าจะใช้เวลาวางไข่เพียงไม่นาน แล้วพวกมันจะรีบว่ายกลับลงทะเลไปทันที ถ้าเราชักช้า คงต้องรอไปอีกปีเลยละ"
"พวกฉันจะลงไปจับมันเอง เธอนั่งรออยู่บนฝั่งนี่แหละ!" โทริโกะว่าพลางยื่นมือมายีกลุ่มผมสีดำของเรย์ จนจากที่มันฟูอยู่แล้วก็ฟูมากกว่าเดิม "กำลังเหนื่อย พักให้มันเยอะๆหน่อย"
"อย่ามาลูบหัวนะคะ ฉันรู้ลิมิตตัวเองดี แค่ดำน้ำแป้บเดียวแค่นี้สบายๆน่า" เรย์ตีมือของพี่ชายตัวโตอย่างแรงจนเขารีบชักมือกลับไปลูบเบาๆ
"คราวนี้ฉันเห็นด้วยกับโทริโกะ เรย์เธอควรจะพักอยู่บนฝั่งนี่แหละ โคมัตสึคุงช่วยอยู่กับเธอด้วยนะครับ"
"อะ!! ครับ!!"
สักพักเลยทีเดียวหลังจากที่พี่ชายทั้งสองของเรย์กระโดดลงทะเลเพื่อจับวาฬปักเป้า โดยที่ทิ้งให้เธอนั่งเบื่ออยู่บนหาดสองคนกับเชฟโคมัตสึ เรย์ที่ทนความเบื่อไม่ไหว เธอเลือกจะทิ้งตัวนอนลงบนหาดทรายขาวโดยไม่นึกกลัวว่าเสื้อผ้าของเธอเลอะเลยสักนิด
ในหัวนึกถึงเรื่องที่เธอสามารถจัดการงูนักษ์นั่นได้ด้วยตัวคนเดียว ดวงตาสีฟ้าดั่งท้องทะเลจ้องมองไปที่ฝ่ามือของตัวเองที่ตอนนี้มีรอยแผลและรอยถลอกเต็มไปหมด จิตใจของเธอตระหนักได้ทันทีว่าตัวเธออ่อนแอ เธอคงต้องเริ่มจริงจังกับการฝึกให้มากกว่านี้ เพื่อที่จะได้แข็งแกร่งให้ทันพี่ชายของเธอ
"โคมัตสึซัง...ในตอนนั้นที่ดึงพลุนั่น คุณคิดอะไรอยู่กันคะ" จู่ๆเธอก็เอ่ยถามชายตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆไป
"ไม่รู้สิครับ ตอนนั้นผมก็กลัวมากเหมือนกัน" โคมัตสึพูด แล้วก็เงียบไปจนเรย์ต้องหันไปมองคู่สนทนาของเธอ "แต่ว่า ผมรู้ดีว่ามีแค่ผมที่อยู่ตรงนั้น และต้องช่วยคุณเรย์ให้ได้ ด้วยพลุนั่น...แล้วร่างกายมันก็...ดึงสลักไปโดยไม่ทันได้คิด ขอโทษนะครับ แหะๆ"
"ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยฉัน"
เรย์ส่งยิ้มบางๆให้กับชายตัวเล็กข้างๆเช่นเดียวกับโคมัตสึที่ยิ้มกลับมาให้เธอเหมือนกัน ทั้งคู่ไม่ได้คุยอะไรกันต่อ จนกระทั่งทั้งโทริโกะและโคโค่ขึ้นมาจากทะเล พร้อมกับวาฬปักเป้าสิบตัวในถุงตาข่าย
ปลาตัวกลมสีขาวเนียน ผิวเรียบไม่มีเกล็ด ถึงจะได้ชื่อว่าวาฬ แต่ขนาดตัวของมันพอๆกับปลาปักเป้าที่พองตัวเท่านั้นเอง ปลาสีขาวทั้งสิบตัววางลงบนแผ่นยางสำหรับรองตัวปลา โคโค่จะเป็นคนที่แล่มันเอง แต่ดูเหมือนว่าเพราะความเหนื่อย ทำให้ตัวแรกที่เขาแล่กลายเป็นพิษไปทันที
"ดูเหมือนว่าจะเหนื่อยเกินไปจนคุมมือไม่อยู่ โคมัตสึคุง ช่วยเป็นคนแล่มันแทนผมทีได้ไหมครับ"
"ให้ผมทำเหรอ ไม่ไหวหรอกครับ!"
"ถ้าให้โคมัตสึทำ แค่สิบตัวมันก็ไม่พอหรอกนะ พวกเราต้องลงไ..."
"ตอนนี้ไม่มีวาฬปักเป้าเหลืออีกแล้วล่ะ หลังจากพวกมันวางไข่เสร็จก็จะรีบว่ายกลับลงทะเลน้ำลึกทันที" เห็นได้ชัดว่ามือของโคโค่นั้นสั่นไม่หยุด โคมัตสึยังไม่ค่อยมั่นใจในฝีมือของตัวเองมากนัก แต่เขาก็ตอบตกลงและจะทำให้ได้
"เพื่อทุกคนที่ช่วยพาผมมาถึงที่นี่...และคุณเรย์ที่ปกป้องชีวิตผมเอาไว้" ที่ประโยคหลังเขาลดเสียงให้เบาลง โคมัตสึหันมองไปหาสาวผมดำที่ตอนนี้กำลังตาลุกวาวเพราะได้เห็นเจ้าวาฬปักเป้าตัวสีขาวตรงหน้าโดยไม่สนใจเขาเลยสักนิด แต่กับพี่ชายทั้งสองกลับจ้องเขาและน้องสาวสลับไปมาด้วยความไม่เข้าใจ "ผมจะทำให้ได้ครับ!"
"ผมจะคอยแนะนำการแล่ให้เอง เพราะงั้นรบกวนด้วยนะครับ โคมัตสึคุง"
"ครับ!!"
ถึงจะตบปากรับทำ แต่ปลาสีขาวตัวแล้วตัวเล่าก็เปลี่ยนเป็นพิษทั้งหมด เพียงแค่การขยับมีดที่ผิดพลาดแม้แต่นิดเดียว ก็ทำให้ปลาพวกนั้นกลายเป็นพิษทั้งตัว จนไม่มีส่วนไหนที่ทานได้ ความกดดันทั้งหมดตกไปอยู่ที่ชายตัวเล็ก ที่ตรงหน้าของเขาคือปลาตัวสุดท้ายที่เหลืออยู่
ในตอนนี้โคมัตสึทั้งกลัว ประหม่าและตื่นเต้นไปพร้อมกัน เวลาที่มีดสอดเข้าใต้ผิวหนังและเนื้อของวาฬปักเป้า ความรู้สึกถึงเนื้อวาฬปักเป้าที่อาศัยอยู่ในทะเลลึกจนร่างกายที่เคยใหญ่โตหดเล็กลง เนื้อสีชมพูใสที่ทั้งหนักและอัดกันจนแน่น ทำให้การแล่มันยิ่งยากขึ้นไปอีก มือข้างที่จับมีดอยู่สั่นระรัวราวกับว่าเขากำลังกู้ระเบิดอยู่ไม่มีผิด
"ไม่...ผมทำไม่ได้"
"อะไรของนายเนี่ยย อีกนิดเดียวเองนะ"
"ผม...ขอโทษครับ" สีหน้าเศร้าสร้อยปรากฎบนใบหน้าของเชฟหนุ่ม มือที่จับมีดอยู่เกือบจะปล่อยมันทิ้งไปแล้ว เรย์ยอมละความสนใจจากวาฬที่เป็นพิษมาทางโคมัตสึ
"โคมัตสึคุง...ทำได้อยู่แล้วล่ะคะ" เสียงใสเอ่ยขึ้นมา เรียกให้ใบหน้าที่มีจมูกเป็นเอกลักษณ์ต้องหันกลับไปมอง
"คุณเรย์...แต่ว่า ผมพลาดไปตั้งเก้าตัวแล้วนะครับ ถ้าผมพลาดอีก...การที่มาที่นี่มันจะสูญเปล่าทันทีนะครับ" เขาพูด สีหน้าหม่นลงเหมือนกับหมดอาลัยตายอยากเต็มที ฝ่ามือขาวของสาวผมดำยกขึ้นกอบกุมมือที่กำลังสั่นเทาโดยไม่นึกรังเกียจกลิ่นคาวปลาเลยสักนิด
"ต้องทำได้สิ...โคมัตสึคุง มั่นใจในตัวเองหน่อยสิคะ คุณที่กล้าจะช่วยฉันจากงูยักษ์เดวิลโดยไม่ห่วงตัวเองแบบนั้น คนที่กล้าที่จะลงมือทำแม้ตัวเองจะกลัวมาก แค่แล่วาฬปักเป้าแค่นี้ ฉันเชื่อว่าคุณต้องทำได้อยู่แล้วล่ะค่ะ"
"คุณเรย์...ครับ!!" เหมือนว่าหัวใจดวงน้อยจะได้รับพลังลึกลับที่สาวผมดำส่งผ่านฝ่ามือเล็กๆของเธอ โคมัตสึรู้สึกมั่นใจขึ้นมาเล็กน้อย เขาลงมือแล่ปลาอย่างรวดเร็วตามคำแนะนำของโคโค่ จนท้องของปลานั้นเปิดออกให้เห็นถุงพิษสีม่วงที่อยู่ระหว่างช่องท้องของตัวปลา สองมือค่อยๆแกะเอาพังพืดที่เกาะตามเนื้อปลาออกช้าๆจนแน่ใจว่าหมด โคมัตสึจึงออกแรงเบาๆเพื่อดึงถุงพิษออกทันที
วาฬปักเป้าตัวนั้นเปลี่ยนเป็นสีทองทั้งตัว สองจตุรเทพที่รอลุ้นผลกระโดดไปมาด้วยความดีใจ แต่กับเรย์ที่แม้ว่าเธอจะดีใจแต่ไม่แสดงออกมาผ่านสีหน้ากลับเป็นดวงตาสีฟ้าที่ลุกวาวในตอนที่เห็นเชฟโคมัตสึแล่เนื้อปลาสีชมพูใสออกเป็นชิ้นเล็กๆ เรียงบนใบไม้อย่างสวยงาม
เตาแอลกอฮอล์ถูกหยิบออกมาจากเป้ของโคมัตสึ ครีบบางส่วนแปลงเป็นเหล้าครีบวาฬปักเป้า กลิ่นหอมอ่อนจากการเผาครีบลอยขึ้นเตะจมูกของทั้งสี่คน ทั้งรสชาติที่หวานของเนื้อปลา ทุกๆครั้งที่เคี้ยว ความหวานตามแบบของเนื้อซาชิมิก็ยิ่งออกมามากขึ้น เข้าคู่กับเหล้าที่รสชาติกำลังดี ทำให้ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาพลันหายไปจนหมด ราวกับร่างกายเหมือนได้รับการฟื้นฟูจากยาตัวดี
"ขอบคุณสำหรับอาการครับ/ค่ะ"
เมื่อทานและพักผ่อนจนหายเหนื่อยเสร็จ ก็ต้องเก็บของ และก่อนที่จะเย็นมากไปกว่านี้ พวกเขาทั้งหมดควรรีบออกจากถ้ำได้แล้ว ระหว่างที่ทั้งหมดกำลังจะหันหลังให้ทะเลสีฟ้าสวย แรงกดดันมหาศาลและรังสีอัมหิตแผ่ขยายออกจนทั้งโทริโกะและโคโค่ต้องรีบเข้ามายืนขวางอีกสองคนเอาไว้
สิ่งมีชีวิตรูปร่างแปลกตา ขนสีดำขึ้นปกคลุมทั่วทั้งตัว เท้าที่มีเพียงสามนิ้ว ปากยื่นยาวแหลมราวกับนก มันขึ้นมาจากใต้ทะเลพร้อมถุงตาข่ายใส่วาฬปักเป้านับสิบตัว มันจ้องมองมายังกลุ่มของเรย์ที่ระวังตัวกันสุดๆ ในจังหวะที่ทั้งสองจตุรเทพจะลองใช้วิธีแผ่รังสีกดดันไล่ให้มันไปไกลๆ กลับมีมือเล็กของสาวผมดำเข้ามากระชากเอาไว้แน่น
"ไอ้...ตัว...นั่นมัน อย่าเข้าไปใกล้มัน..."
น้ำเสียงใสดูสั่นกลัวสุดขีดดังขึ้นจากด้านหลังของทั้งสองจตุรเทพ ร่างบอบบางส่งแรงสั่นเทาราวกับลูกนกผ่านฝ่ามือของเธอมายังพวกเขา สองขาก้าวถอยออกห่างไปเรื่อยๆแม้ว่าเชฟหนุ่มจะออกปากเรียกให้เรย์ตั้งสติเอาไว้ก่อน แต่นั่นกลับทำให้เธอยิ่งสั่นมากกว่าเดิม
ต่างกับเจ้าสัตว์ประหลาดที่มีสีขนดำ มันยืนเกาหัวตัวเองก่อนจะเดินออกไปทางปากทางเข้า แต่มันยังไม่วายที่จะหันกลับมามองพวกเขา เช่นเดียวกับเรย์ที่จ้องมองมันกลับไปด้วยความแค้น สิ่งมีชีวิตตัวนั้นเดินหายไปในความมืดของถ้ำปลาวาฬ สองขาที่พยายามจะยืนให้อยู่ทรุดลงกับพื้นจนทั้งสองคนที่โดนดึงมือไว้ต้องเข้ามาดู
"เจ้านั่นมันตัวอะไรกัน..."
ถ้าเป็นเธอในตอนนี้ คงไม่มีโอกาสที่จะชนะมันได้เลย
ถ้าสู้ไปเมื่อครู่ พวกเขาอาจจะโดนมันฆ่าทิ้งก็ได้
ครอบครัวสุดท้ายที่เธอเหลืออยู่...เธอไม่อยากจะเสียพวกเขาไปอีกแล้ว
==============
To be Continued
อ่าห้าาา ยาวเลยยย จบชุดวาฬปักเป้า!! เตรียมไปปวดหัวกันต่อกับชุดเนื้ออัญมณีเจ้าค่าาาา~
(ตอนถัดๆไป น้อนจะเริ่มมีความดื้อความซนมากกว่าเดิมแน่นอน!! เอ็นดูวววว~)
===============
ความคิดเห็น