คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Esprisod 9 : | instinct |
•▪︎ ปลอดภัย ▪︎•
===============
'โคมัตสึซัง!!' เธอตะโกนออกมา แต่เธอกลับไม่ได้ยินเสียงของตัวเองเลย และแม้ว่าเธอจะตะโกนออกไปจนสุดเสียง แต่ที่เรย์ได้ยินก็มีเพียงความเงียบงัน เงียบขนาดที่แม้แต่เสียงลมก็ไม่ได้ยินเลย
มือที่มีเล็บแหลมคมของงูยักษ์เริ่มบีบรัดร่างของเธอแน่นขึ้นเรื่อยๆจนเหมือนกระดูกทั้งร่างเธอจะลั่นเปราะ แต่เรย์กลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด กลับกัน นั่นทำให้สาวผมดำหน้านิ่งแสดงอารมณ์ออกมาทางสีหน้าเป็นครั้งแรกในชีวิต
มือเล็กจิกลงบนมือที่มีเล็บแหลมของงูยักษ์ ก่อนจะกระชากมันจนเนื้อบางส่วนหลุดติดมือของเธอมาด้วย มันอ้าปากร้องออกมา แต่เสียงนั่นไม่ได้ส่งเข้าถึงหูของเรย์เลยสักนิดเดียว สาวผมดำไม่ได้ปล่อยให้เวลาเสียไป เธอเข้าจู่โจมอย่างรวดเร็วและรุนแรงไปพร้อมกัน
งูยักษ์เดวิลกำลังจนมุม ถึงมันจะตัวใหญ่กว่า แต่ก็สู้อารมณ์โกรธและการปล่อยตัวให้ทำตามสันชาตญาณของมนุษย์ตรงหน้าของมันเองไม่ได้
'จะหนีงั้นเหรอ...หมดมุขแล้วสินะ ไอ้งูผี!!' ครั้งแรกที่เรย์สบถคำด่าออกมา เธอกำลังสนุกกับการปล่อยตัวเองให้ทำแบบนี้ จนสติของเธอจะเริ่มเลือนหายไปทีละนิด เรย์ปล่อยให้อารมณ์โกรธเข้าควบคุมและไม่ยอมยับยั้งความอยากอาหารที่จู่ๆก็พุ่งพล่านจนควบคุมไม่ได้
'ฉันสัญญาเลย ถ้าฉันฆ่าแกได้แล้ว ฉันจะกินแกให้เรียบไม่ให้เหลือแม้แต่กระดูกเลย ไอ้งูผี!!"
สัญชาตญาณดิบของสัตว์ป่าที่พร้อมจะต่อสู้เพื่อเอาตัวรอด
เลือดของชาวเผ่าลึกลับที่มีชีวิตอยู่อย่างสันโดษมาเนิ่นนาน ได้รับรู้รสชาติมากมายของวัตถุดิบรอบตัวและวิธีการต่อสู้ โดยเปลี่ยนสันชาตญาณดิบที่มีนั้นมาเป็นพลังให้กับตัวเอง ความเข้มข้นของเลือดพวกนั้นมันยังไหลเวียนอยู่ในร่างกายบอบบางของเธอ
มันกำลังตอบรับความอยากอาหารของเรย์
เธอล้มมันได้ เพียงไม่นาน เรย์สามารถล้มเจ้างูยักษ์เดวิลได้ด้วยตัวคนเดียว ถึงสภาพของเจ้างูยักษ์หลังเธอล้มมันได้จะดูไม่ดีเท่าไหร่นักก็ตาม ทันทีที่ร่างบางได้สติกลับมาเป็นปกติ เหมือนว่าพลังงานทั้งหมดในร่างกายของเธอถูกสูบออกไปจนหมดเกลี้ยง สองขาเรียวเล็กของเธอทรุดลงกับพื้นทันที
'โคมัตสึ....'
เรย์หันมองไปที่ ชายตัวเล็กที่ยังคงนอนแน่นิ่งอยู่ที่เดิม เธอฝืนตัวเองให้ตรงไปหาโคมัตสึช้าๆ เรย์คลำหาชีพจรจากข้อมือของโคมัตสึ แต่เธอไม่รู้สึกถึงมันเลย สองแขนเล็กพยายามจะช่วยปั๊มหัวใจให้กับเขา ทั้งเขย่าตัวและตบหน้าของคนตัวเล็กอย่างแรง
จนมีเงาสูงใหญ่ของใครสักคนกำลังทาบทับเหนือหัวของเธอ จนเรย์ต้องเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเงานั้นช้าๆ
หน้าตาและรูปร่างที่คุ้นเคยดี เรย์แทบจะกระโดดกอดคนมาใหม่ เขาขยับปากพูดบางอย่าง แต่เธอไม่ได้ยินอะไรเลยสักอย่าง เธอยักไหล่พร้อมเอียงคอมองชายแก่ตัวใหญ่ที่มีทรงผมประหลาดด้านหลังตัวเองด้วยความงงงวย
ชายแก่ทำท่าถอนหายใจ ก่อนเขาจะหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากด้านในเสื้อตัวนอก และใช้มันสอดเข้าไปในหูของเรย์ช้าๆ ทันใดนั้นเหมือนเธอได้กลับมาสู่โลกปกติ เสียงลมเบาๆและเสียงการเสียดสีของเสื้อผ้า เธอกลับมาได้ยินอีกครั้ง
"คุณปู่จิโร่!!" ราวกับเป็นคนละคนกับที่กำจัดงูยักษ์เดวิลด้วยตัวเอง สาวผมดำรูปร่างบอบบางเกาะแขนยักษ์ของจิโร่เอาไว้แน่น จนคนโดนเกาะต้องผลักเธอให้ออกห่าง เพื่อที่เขาจะได้เข้าไปช่วยโคมัตสึที่ยังนอนนิ่งอยู่บนพื้น
"หัวใจหยุดเต้นเพราะช็อคกับเสียงพลุ ดูเหมือนว่าแก้วหูจะแตกด้วยสินะ"
"ยังช่วยเขาได้ใช่ไหมคะ"
"ฉันยังติดหนี้เรื่องเหล้าจากไอ้หนูนี่อยู่ เพราะงั้นช่วยได้อยู่แล้วน่ะ" จิโร่หยิบเอาเครื่องแปลกๆออกมาจากในเสื้ออีกครั้ง รูปร่างคล้ายกับเครื่องช็อตไฟฟ้า ที่มีแท่งยื่นออกมา
จิโร่จี้ปลายแท่งนั้นลงบนอกของโคมัตสึ และกดเครื่องนั้นไปทีนึง ทำให้หัวใจของโคมัตสึกลับมาเต้นอีกครั้ง และทำการซ่อมแก้วหูให้กับโคมัตสึเหมือนกับที่ช่วยซ่อมให้เธอ
"ตื่นได้แล้ว ได้ชีวิตใหม่ก็ใช้ให้มันคุ้มๆหน่อยนะเจ้าหนู!"
"อ๊ากกกก!!! ตาแก่ตัวใหญ่กำลังจะฆ่าผมแล้วคร้าบบบบ!!!" ทันทีที่โคมัตสึตื่นขึ้นมา เขาก็ร้องโวยวายออกมาเสียงลั่นพร้อมออกวิ่งปร๋ออย่างกับเรื่องที่เขาตายไปแล้วเป็นเพียงฝันกลางวันของเขาเอง
"เดี๋ยวเถอะไอ้หนู!!! ว่าใครเป็นตาแก่ตัวใหญ่กันหาาา!!!"
"ปู่คะ ใจเย็นๆก่อนสิ"
"ปู่...เหรอครับ?" โคมัตสึหยุดวิ่งและหันกลับมาทางสาวผมดำช้าๆ
"ตอนเด็กๆฉันเคยอาศัยอยู่บ้านเดียวกับ ปู่จิโร่และย่าเซ็ตสึโนะ น่ะคะ ถึงจะแค่แป้บเดียวก่อนฉันจะเปลี่ยนมือมาให้ประธานอิจิริวเลี้ยงก็เถอะ แต่ฉันก็รักคุณปู่กับคุณย่ามากๆเลยค่ะ~" เรย์ว่า ใบหน้ายิ้มยากกลับยิ้มกว้างแบบที่เธอไม่เคยเป็นมาก่อน จนทำเอาโคมัตสึยังตกใจกับใบหน้าและท่าทางราวกับเด็กติดพ่อแม่ของเรย์
"เลิกเกาะแขนฉันสักทียัยหนู โตเป็นสาวแล้วยังจะทำตัวเป็นเด็กไปได้ พอเลย!รีบไปหาอะไรใส่ท้องซะก่อนที่เธอจะสลบ!" จิโร่เริ่มหมั่นไส้หลานตัวเองนิดๆ เขายันหน้าผากของเธอให้ออกห่างจากแขนของตัวเองเบาๆ "ถ้าจะเข้าไปเอาวาฬปักเป้าก็รีบๆล่ะ ระวังตัวให้มากๆ ในถ้ำนั่น ดูเหมืนจะมีสิ่งมีชีวิตแปลกๆกำลังมาด้วย"
"สิ่งมีชีวิตแปลกๆเหรอคะ..." จิโร่ไม่ตอบอะไร เขาแค่มองมายังหลานสาวแล้วเดินหายไปในความมืดตรงหน้า
"เรย์!! โคมัตสึคุง!!"
"คุณโคโค่ คุณโทริโกะ!" โคมัตสึที่หันกลับไปตามเสียงเรียกจากด้านหลัง เขาเริ่มร้องไห้ออกมาอย่างหนัด พร้อมกับเล่าเรื่องราวที่เขารู้ให้กับโทริโกะฟัง
ทั้งสองพี่ชายหลังคุยกับโคมัตสึจบ พวกเขารีบเข้ามาเช็คอาการบาดเจ็บของน้องสาวตัวเอง ปากก็พร่ำบ่นเธอไม่ยอมหยุด
"ถึงจะเป็น 3% ที่มันจะพลาด แต่ก็อย่าทำอะไรที่มันเกินตัวได้ไหม!! ฉันเป็นห่วงเธอแทบแย่ตอนที่เธอหายไป!! ถ้าเกิดคำพยากรณ์ของฉันเป็นจริงขึ้นมา...ฉันจะทำยังไง!!"
"ฉันต่างหากล่ะที่เป็นห่วงเธอยัยเรย์!! ไอ้เจ้างูยักษ์นั่นทำเธอเจ็บตรงไหนหรือเปล่า!! ทำไมสภาพมันเละแบบนั้นล่ะ เกิดอะไรขึ้น เล่ามานะ!!"
คำพูดคำถามมากมายพุ่งมาใส่เธอรัวๆจนไม่รู้ว่าจะตอบใครก่อนดี จู่ๆสติของเธอก็ดับวูบไปทั้งๆแบนั้น ทำเอาอีกสามชีวิตตกใจสุดขีด
โคร้กก....
"หิว...จังค่ะ"
===============
To be Continued
มาอีกตอนละกัน จะหนีไปทำงานแว้วว~
ใครได้น้องเป็นแฟนระวังอย่าทำน้องโกรธนะ เดี๋ยวน้องจับแดกกไม่เหลือกระดูก 55555
สัญชาตญาณ หรือ สันชาติญาณ
อันไหนถูกอ่ะ ขอสาระนะ อิอิ
=================
ความคิดเห็น