ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue: | Last Girl |
•▪︎ ชาวเผ่าคนสุดท้าย ▪︎•
===================
ใครจะรู้...ในโลกที่อาหารสามารถหาได้ง่ายดาย แค่การเดินออกจากบ้านก็มีของกินมากมายรออยู่ตรงหน้า วัตถุดิบมากมายถูกค้นพบมากขึ้นเรื่อยๆ ตามมาด้วยเม็ดเงินมหาศาลที่ไหลเวียนอยู่ในประเทศที่มีความอุดมสมบูรณ์ ราคาของวัตถุดิบมากมายพุ่งสูงแข่งกับความต้องการของตลาดโลกที่มีมากขึ้นในทุกๆวัน
ฟังแล้วดูท่าทางปัญหาความขาดแคลนอาหารคงจะไม่มีทางที่จะเกิดขึ้นได้เลย
ไม่ใช่หรอก...ปัญหาขาดแคลนอาหารมันเกิดได้กับทุกพื้นที่ ไม่เว้นแม้แต่โลกยุคกรูเมต์ อย่างโลกที่สาวน้อยร่างบางอาศัยอยู่นี่
นี่เป็นเรื่องราวของฉันเอง เด็กผู้หญิงจากชนเผ่าเก่าแก่ที่ครั้งนึงเคยถูกเข้าใจว่า สูญพันธุ์ ไปจากโลกแล้ว
ฉันชื่อว่า....
.
.
.
.
.
.
ใจกลางป่าดงดิบ ในที่ที่เทคโนโลยีสมัยใหม่ยังคงเข้าไม่ถึง ยังมีหมู่บ้าเล็กๆที่ตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยว ผู้คนในหมู่บ้านเป็นลูกหลานของชนเผ่าเก่าแก่ที่ไม่มีใครรู้จัก ที่พวกเขามีร่างกายภายนอกที่ดูบอบบางแต่แฝงไปด้วยอันตรายและความแข็งแกร่ง ผิดจากรูปลักษณ์ภายนอกของพวกเขา
"วันนี้ก็เอาปลาไก่งวงมาเหรอคะ"
"อีกแล้วเหรอ ผมเบื่อแล้วนะ~"
ชนเผ่าที่แข็งแกร่งผิดจากรูปลักษณ์ นิสัยที่รักสงบ และเคารพวัตถุดิบทุกชนิดที่พวกคนในหมู่บ้านหามาได้ ทุกคนมีกฏเหล็กอย่างนึงคือจะไม่พูดหรือบ่น แม้ว่าวัตถุดิบนั้นจะเป็นของที่เกลียดมากสักแค่ไหนก็ตาม เมื่อหามาได้ก็ต้องกินมันให้หมด ถือว่าเป็นการเคารพในวัตถุดิบอย่างหนึ่ง
"พูดแบบนั้นเดี๋ยวปลานี่มันก็ไม่อร่อยหรอก! อีกอย่างนะ เรย์เข้าไปช่วยพ่อหาเจ้าพวกนี้มาได้เยอะเลยล่ะ"
ชายหนุ่มในชุดชนเผ่ากำลังยืนชูขวดไม้ใส่เครื่องเทศขึ้นโชว์เด็กหนุ่มตัวน้อย ตาสีฟ้าสดใสเริ่มลุกวาวเพราะขวดไม้ใส่เครื่องเทศนับสิบขวดที่คนเป็นพ่อชูให้ดู กลิ่นหอมอ่อนๆของเครื่องเทศลอยทะลุออกมาจากขวดทำเด็กหนุ่มถึงกับยิ้มออกมา
"นี่พี่เรย์หามาเหรอ อันนี้กลิ่นใหม่เลยแหะ อันนี้เผ็ดยังกับพริกเป็นสิบเม็ดเลย แหวะ!!"
"ฮ่าๆๆๆ มาเถอะ ดูท่าทางเย็นนี้คงจะได้เจ้านี่มาเลี้ยงคนทั้งหมู่บ้านเลยนะ เรย์ มาช่วยพ่อเตรียมด้วยล่ะ...อะ อ่าวไปไหนอีกแล้ว!!!?"
"สงสัย พี่เรย์จะหนีเข้าไปเที่ยวในป่าอีกแล้วละมั้ง!"
"แหม่ ลูกคนนี้ไม่มีความเป็นผู้หญิงเอาซะเลยนะ แบบนี้หนุ่มๆที่ไหนจะมาชอบกันเล่า..."
"เธอก็เหมือนคุณไงล่ะ หัวดื้อหัวแข็ง รักการผจญภัยเหมือนกันยังกับฝาแฝด"
หญิงสาวผมยาวสีเทาเดินออกมาจากบ้านของครอบครัวสี่คน พ่อแม่ ลูกสาวและลูกชาย เธอยิ้มร่าเมื่อเห็นของที่สามีเธอหามาได้ ก่อนจะชวนให้สองหนุ่มกลับเข้าบ้านไปเตรียมอาหารสำหรับทุกคนในเย็นนี้
ในป่าลึก เด็กสาวคนนึงกำลังเดินไปเรื่อยเปื่อย...
เด็กสาวอายุราว 12 ปี รูปร่างเล็กบอบบางแต่กลับแข็งแรงราวกับสัตว์ร้าย เธอเดินทอดน่อง ในมือมีกล่องไม้ขนาดกลางที่ภายในบรรจุสมุนไพรที่ตัวเธอเป็นคนหาได้ อีกหลายชนิดเธอก็เพิ่งค้นพบ และเก็บทุกชิ้นเอาไว้อย่างดี
ระยะเวลา 1 วันที่เธอเข้าป่ามาตัวคนเดียว เธอค้นพบทั้งวัตถุดิบชนิดใหม่ๆ และสัตว์ชนิดใหม่มากมาย เธอจดบันทึกทุกๆอย่างลงสมุดทำมือของเธอเอง ข้อมูลรายละเอียดภายนอกที่เธอเห็น เธอจดทุกอย่างลงสมุด ทั้งรูปร่าง น้ำหนักและส่วนสูงโดยประมานที่เธอคาดเดาเอาเอง
"มีแต่ของใหม่ๆ"
"ถ้าได้เข้าเมืองคงจะเจออะไรใหม่ๆเยอะกว่านี้แน่เลย..."
นั่นเป็นความฝันของเด็กสาว เธอเฝ้าฝันรอว่าสักวันเธอจะได้ออกจากหมู่บ้านและเข้าไปในเมือง เพื่อตามหาวัตถุดิบที่เธอยังไม่เคยค้นพบมาก่อน
แต่ในที่ๆเธออยู่ตอนนี้เธอก็แทบจะรู้จักเกือบจะหมดทุกชนิด แถมอาหารที่สามารถหาได้ง่ายๆ มีมากมายในป่านี้ ขนาดเด็กตัวเล็กๆก็ยังสามารถออกล่าได้ด้วยตัวเอง เป็นที่ที่ดีอะไรแบบนี้นะ
อย่าเพิ่งตัดสินแค่นี้สิ ยังไม่เข้าประเด็นเลยนะ
ไม่นานนัก ตอนนี้ ชนเผ่าเก่าแก่ที่ไม่มีใครรู้จักและรักสงบนี่กำลังประสบปัญหาหนักอย่างการขาดแคลนอาหาร หลังจากมีสัตว์ประหลาดที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อนปรากฎตัวขึ้น แม้พวกเขาจะทำการไล่พวกมันไปได้ในบางครั้งที่พวกมันรุกล้ำเข้ามาในหมู่บ้าน แต่ไม่นานนัก พวกมันก็กลับมาอีกครั้ง เป็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆ จากวันเป็นเดือน เป็นปี
"พวกมันเป็นตัวอะไร!"
"ฉันไม่รู้...แต่พวกมันแข็งแกร่งกว่าพวกเรามาก"
นานวันเข้า จำนวนของสัตว์ประหลาดนี่ก็เริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนน่าตกใจ และการเพิ่มขึ้นของมันทำให้อาหารที่เคยมีอุดมสมบูรณ์รอบหมู่บ้านค่อยๆหายไปทีละอย่าง จนกระทั่งอาหารบางชนิดมันก็หมดไปจากป่าเลยทีเดียว สัตว์น้อยใหญ่ที่เคยเป็นอาหารหลักๆของหมู่ก็หายตามไปด้วย
พออาหารมีไม่พอต่อความอยากของพวกมัน พวกสัตว์ประหลาดนั่น เริ่มจะหันมาสนใจในอาหารที่พวกคนในหมู่บ้านนั่นหามา หลายครั้งที่เกิดการปะทะกันระหว่างคนในหมู่บ้านและสัตว์ประหลาดนั่นจะเกิดการสูญเสียของทั้งสองฝ่ายขึ้น
"พวกเราควรอพยพ...เดี๋ยวนี้เลย!!"
"อาหารที่เคยหาง่ายตอนนี้เริ่มหายไปทีละอย่าง อีกไม่นานคงเป็นพวกเราที่จะเป็นอาหารของพวกสัตว์ประหลาดนั่น"
"เตรียมการอพยพ!!"
"ไม่!! เรย์ยังไม่ออกจากป่าเลย!! ฉันจะไม่ไปจนกว่าจะหาตัวลูกสาวของฉันพบ!!"
และในวันนึง...
เรื่องแย่ๆที่กำลังจะถูกบันทึกเอาไว้ในประวัติศาสตร์ชีวิตวัยเด็ก มันได้เกิดขึ้น ไม่ว่าเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นมันจะเป็นตัวอะไรก็ตาม พวกมันมาจากไหน แต่ภาพตรงหน้าที่สะท้อนในดวงตาสีฟ้าสดใสคู่สวยของสาวน้อยผมสีดำขลับ หมู่บ้านของเธอ ครอบครัว คนที่เธอรู้จัก ตอนนี้นอนแน่นิ่งเกลื่อนไปทั่ว ร่างกายบอบช้ำ รอยบาดแผลที่เกิดจากการต่อสู้ กองเลือดกองใหญ่ บ้านที่พังเละเทะไม่มีชิ้นดี
เกิดอะไรขึ้นกับหมู่บ้านของเธอ...
นั่นเป็นสิ่งที่อยู่ในหัวของเธอตอนนี้
เสียงคำรามดังขึ้นจากในกองซากบ้านที่พังเละเทะ ทำเอาสาวน้อยร่างบางถึงกับสะดุ้งโหยง เธอตกใจมากเมื่อร่างสูงที่ปกคลุมด้วยขนสีดำ ปากยาวที่เหมือนปากนกของมันมีฟันแหลมซี่เล็กๆมากมายเรียงกันอยู่ในนั้น มันกำลังเคี้ยวอาหารของหมู่บ้านอย่างตะกละตะกราม ดวงตากลมโตสีเหลืองสะท้อนแสงวาวโรจน์ กำลังจ้องมองมาทางเธอ
สัญชาตญาณไวกว่าความคิด เธอออกตัววิ่งอย่างรวดเร็วโดยไม่คิดจะหันกลับไปมองทางข้างหลังเลยแม้แต่น้อย สัตว์ประหลาดขนดำตัวนั้นวิ่งตามมาอย่างรวดเร็ว มันคำรามลั่นราวกับอยากจะจับเธอมากินให้ได้
น้ำตาเม็ดโตไหลอาบแก้มขาวของเธออย่างห้ามไม่ได้ ความกลัวตายกำลังเข้าปกคลุมจิตใจของสาวน้อยผมดำ เธอออกวิ่งเข้าไปในป่าลึก ที่ๆเธอคิดว่ามันจะปลอดภัย จนมันมาถึงสุดทาง ขอบหน้าผาที่ข้างล่างเป็นเหวลึก และไม่มีทางให้หนีอีกแล้ว
"ถะ..ถอยออกไป!! ไอ้สัตว์ประหลาด เข้ามาอีกก้าวฉันจะแทงแกแน่!!"
สาวน้อยตะโกนขู่มันไป มือเล็กที่กุมมีดหินเคลือบพิษเอาไว้อย่างสั่นระรัวด้วยความกลัว จริงอยู่ที่เธอมีพละกำลังที่แข็งแกร่ง แต่ด้วยนิสัยรักสงบ ทำให้ฝีมือการต่อสู้ของเธออ่อนกว่าคนอื่นๆมาก และด้วยภาพที่ปรากฎตรงหน้าก่อนกน้านี้ที่เธอได้เห็นครอบครัวของเธอถูกมันจัดการไป ทำให้เธอรู้ว่าตัวเธอไม่มีทางที่จะสามารถชนะมันได้เลย
เสียงคำรามดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมร่างขนสีน้ำเงินเข้มออกไปทางดำของเจ้าสัตว์ประหลาดนั้นจะกระโจนเข้ามาใกล้เธอ เด็กสาวหลับตาปี๋ สองแขนยื่นมีดออกไปตรงหน้า แค่อยากจะหยุดมันไว้ก่อนจะมาถึงตัว เธอรู้ว่ายังไง คืนนี้เธอก็ต้องตายแน่ แต่เธอก็เตรียมใจแล้ว ถึงตายไปก็จะได้ไปหาครอบครัว พวกเขาคงกำลังรอเธออยู่บนฟ้า ที่ดาวดวงไหนสักดวง
หลับตาอยู่นานหลายนาที ความเจ็บปวดก็ไม่ปรากฎบนร่างกาย เธอไม่รู้สึกอะไรเลย นอกจากแรงลมที่ปะทะกับหน้าของเธออย่างรุนแรง จนมีดในมือที่ยื่นไปข้างหน้าหลุดลอยหายไปในเหวลึก ตรงหน้าเธอมีชายแก่ที่มือถือขวดเหล้าเอาไว้ เขาขยายร่างขึ้นและเริ่มกำลังประมือกับสัตว์ประหลาดนั่นอย่างดุเดือดจนเธอต้องรีบหาที่ซ่อนเพื่อเลี่ยงการถูกลูกหลง ไม่นานนัก ดูเหมือนการต่อสู้ก็จบลง โดยคนมาใหม่นั่นเป็นผู้ชนะไป เด็กสาวผมดำเดินออกมาจากที่ซ่อน จังหวะพริบตาเดียว ร่างสูงใหญ่ของชายแก่นั่นก็กลับมาเป็นตาแก่หลังค่อมที่สูงกว่าเธอำม่เท่าไหร่ ทรงผมม้วนเกลียวประหลาดกับใบหน้าที่แดงก่ำเพราะความเมา กลิ่นเหล้าคละคลุ้งชวนอ้วกลอยมาจากตัวของชายแก่ เขาเดินตรงมาทางเด็กสาวด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย
"ฉันคงมาช้าไปสินะ...แถมฝีมือตกไปเยอะเลยแหะ...แย่จริงๆ เธอไม่เป็นไรสินะ"
"คุณคือ...??"
"ไม่ต้องรู้หรอก ฉันมาที่นี่เพื่อช่วยพวกเธอ แต่ดูเหมือนว่ามันจะช้าไป...เธอเป็นคนสุดท้ายสินะ สาวน้อย ชื่ออะไรล่ะ บอกฉันได้ไหม??"
"เร..เรย์"
นี่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราววุ่นวายที่กำลังจะเกิดขึ้นกับฉันในอีกไม่กี่ปีข้างหน้านี่ เรื่องราวที่เปลี่ยนชีวิตฉันไปตลอดกาล
เด็กสาวจากชนเผ่าเก่าแก่ลึกลับ ที่ตอนนี้ได้ออกจากป่าและได้เผชิญโลกกว้าง เสาะหาสิ่งใหม่ๆที่เธอยังไม่รู้จักอีกหมากมายนอกจากในโลกแคบๆของเธอ...
------------------------
To Be Continued
เหอๆ...ฟิคใหม่ อิอิ เป็นแค่แนวๆนะคะ เมะจบไปนานละ แต่เพิ่งมาอยากแต่ง หุ้!!
ยังไม่กำหนดคู่ตายตัวหรือตอนจบที่ชัดเจน ไปเชียร์กันเอาเอง!! ไปคิดเอาเอง อิย้อยไม่เชียร์ใครทั้งนั้น ย้อยมีหน้าที่แค่สนองนีทตัวเองเท่านั้น ชิ!!
ชื่อสัตว์ประหลาด ชื่อชนเผ่าหรืออะไรต่างๆนานาที่ยู่ในฟิค ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับตัวเมะหรือมังงะ!! อิย้อยคิดเอาเองหมดจ้ะ!! เพราะงั้น ถ้างงเดี๋ยวย้อยจะอธิบายขยายความหลังจบตอนๆนั้นเอง!!!
เมนูที่ 1 : ชนเผ่าเก่าแก่ลึกลับ
เผ่าที่ใช้ชีวิตผ่านช่วงยุคช่วงสมัยแต่ละช่วงมาอย่างยาวนาน ผู้คนใช้ชีวิตตามแบบวิถีดั้งเดิมที่เคยทำมาในแต่ละยุค ไม่เคยย้ายถิ่นฐานที่มั่นของตัวเองถ้าไม่จำเป็นจริงๆ มีการปรับตัวให้เข้ากับธรรมชาติที่เปลี่ยนแปลงไป รูปร่างบอบบางทั้งชายและหญิงแต่กลับแฝงไปด้วยความแข็งแกร่งไม่ต่างกับสัตว์ร้าย แต่เพราะนิสัยที่รักสงบเลยทำให้ฝีมือการต่อสู้ที่สั่งสมมาในรุ่นก่อนๆค่อยๆลดลงเรื่อยๆ
จบปิ๊งง!!
มีปัญหากับย่อหน้าตั้งแต่ตอนแรก เปิดมาไม่สวยเลยวุ้ย เซ็ง!! กดจัดกึ่งกลางแม่มมม! ชิ!!
•[หยดย้อย♡♡]•
เกรี้ยวกราดดด!!
▪︎========▪︎=======▪︎
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น