ฑรฑรืฑร์ฟ 8]]y'9y;]t8i ส่วนตัว

ลำดับตอนที่ #13 : Ray W. Traylor

 APPLICATION 

"เรย์จะทำเต็มที่เพื่อทุกคนเลยน้า!!"

A_UNDEAD

ชื่อ :  เรย์ ดับเบิ้ลยู เทรเลอร์ [ Ray W. Traylor ]

ชื่อเรียก :  เรย์ [ Ray ]

เพศ : หญิง

เชื้อชาติ/สัญชาติ : เชื้อชาติ อเมริกัน สัญชาติ สหรัฐอเมมริกา

อันเดธรุ่นที่ : 1

เสียชีวิตเมื่อ : ตอนอายุ21ปี

สาเหตุการตาย : โดนผลักตกจากดาดฟ้า

ลักษณะภายนอก : เรย์เป็นหญิงสาวผู้มีดวงตาสีน้ำตาลและผมสีขาวยาวถึงข้อพับ ปกติเธอจะไม่ค่อยมัดผมยกเว้นเวลาต้องทำอะไรจริงจัง ผมหน้าของเธอจะติดกิ๊บสีสดใสหลายอัน เธอเจาะหลายจุดมากทั้งหู(ที่เจาะตั้งแต่ติ่งหูไม่จนถึงก้าน) สะดือ ลิ้น ไปจนถึงคิ้ว และสักรอยสักที่ต้นขาข้างซ้ายกับแขนทั้งสองข้าง(คือถ้าถอดเสื้อนอกก็รอยสักเต็มสองแขน) ชอบใส่รองเท้าผ้าใบเพราะเป็นคนไปไหนมาไหนด้วยการเดินมากกว่านั่งรถ มักจะสวมกระโปรงเป็นส่วนใหญ่ ใส่เสื้อด้านในเป็นเสื้อแขนสั้น แขนกุดหรือสายเดี่ยวและสวมเสื้อนอกแขนยาวสีดำดำและใส่โชกเกอร์มีห่วงที่คอเสมอ

รสนิยม : เรย์เป็นพวกแพนเซ็กชวล(Pansexuality)เธอไม่สนใจเลยว่าเพศสภาพหรือเผ่าพันธุ์นั้นเป็นอย่างไร ถ้าเธอชอบก็คือชอบเท่านั้น แต่รสนิยมส่วนตัวของเรย์ที่เป็นเอกลักษณ์คือความมาโซเลเวลร้อยของเธอ ทั้งความเจ็บปวดทางร่างกายและจิตใจ การถูกทำร้ายหรือด่าทอดูถูกทำให้เรย์รู้สึกตื่นตัว และนั่นทำให้เวลาต่อสู้ยิ่งเธอถูกกระทำมากเท่าไรเธอก็จะฮึดขึ้นมากเท่านั้น ต่อให้กระดูกหักจนแทบตายเธอถ้ายังสามารถขยับได้ต่อให้ต้องคลานเรย์ก็จะยังสู้ได้อยู่ เธอไม่มีการกลัวเจ็บตามสัญชาตญาณการป้องกันตัวอัตโนมัติของสิ่งมีชีวิตเธอกลับโหยหาความรู้สึกเจ็บปวด เมื่อได้รับแล้วเธอก็ต้องการมากขึ้นและมากขึ้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ความฝันสูงสุดของเรย์คือตายอย่างทรมานคามือคนที่เธอชอบหรือเพื่อนดีๆสักคน

นิสัย : เรย์เป็นคนร่าเริงและอารมณ์ดี เธอมักจะชอบไปคลอเคลียนัวเนียกับคนอื่นอยู่ตลอดเวลา เธออยากจะสนิทกับทุกคนๆ แต่บางคนก็ไม่ชอบเธอเพราะเธอเป็นคนแปลกๆ ชอบพูดอะไรเข้าใจยากและอารมณ์แปรปรวน บางทีเรย์ก็อารมณ์ดีและสดใสสุดๆบางทีก็ซึมเศร้าและร้องไห้จะเป็นจะตายกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ เป็นคนขี้น้อยใจและเกลียดการโดนเมินเอามากๆ จนบางทีก็ดูน่ารำคาญ แต่ถ้าถูกตวาดจะไม่กล้าเข้าหน้าไปเลย มีความคิดว่าตัวเองนั้นไม่มีค่าเสียเท่าไรพอมีคนมาสนใจก็จะดีใจมากๆ แต่ถ้าถูกว่าก็จะหงอไปเลย มีจิตใจที่เปราะบางยากที่จะควบคุม ถ้าใครที่เรย์ให้ใจไปแล้วต่อให้สั่งให้ไปตายก็จะทำให้อย่างไม่ลังเล พยายามจะทำให้คนอื่นมีความสุขแต่บางครั้งก็ดันไปทำให้เขาปวดหัวแทนเพราะมีตรรกะพิลึกๆในสมองนี่แหละ กลัวแมลงสาบมากๆถ้าโดนแกล้งด้วยแมลงสาบนี่คือร้องไห้เลย เรย์ชอบความเจ็บปวดแต่ไม่ชอบความเศร้า แต่ถึงแบบนั้นเธอก็มักจะแอบเศร้าคนเดียวอยู่เสมอ เรียกว่าวันไหนไม่ได้ร้องไห้นี่มันนอนไม่ได้จริงๆ แม้จะมีตรรกะบิดเบี้ยวอย่างการเข้าใจว่าความเจ็บปวดคือความรัก แต่ถ้าคนทำนิสัยดีด้วยปกติเธอก็ดีด้วย และไม่ชอบเห็นคนอื่นเศร้าแบบตัวเองเลย

ประวัติ : เรย์โตกับพ่อเพราะแม่ของเธอตายตอนคลอด พ่อมักจะโทษเรย์และทำร้ายร่างกายเธออยู่บ่อยๆตั้งแต่เด็กแม้จะบอกว่ารักเธอก็ตาม อีกทั้งเพื่อนที่โรงเรียนเองก็ชอบแกล้งเธอเพราะเรย์นั้นเป็นคนที่ดูแปลกๆ การถูกกระทำอย่างหนักไม่ได้ทำให้เธอสิ้นหวัง แต่เรย์กลับบิดเบี้ยว เธอเข้าใจว่าสิ่งนั้นคือความรัก ในความคิดของเด็กสาวที่ยังไร้การแต่งแต้มนั้นมีเพียง รักแต่ตบ รักแต่ด่า อ้อ นี่น่ะหรอการแสดงออกถึงความรัก จิตใต้สำนึกของเรย์ตัดสินเช่นนั้น ทั้งเพื่อปกป้องตัวเองและเป็นการสะสมจากสิ่งที่เธอเจอ เรย์เริ่มมีตรรกะที่พิลึกพิลั่นอย่างชัดเจนเมื่อย้ายโรงเรียนตอนอายุ16 ในโรงเรียนใหม่เธอเข้ากับเพื่อนได้ดีและเป็นที่สนใจเพราะเธอเองก็น่ารักไม่น้อย แต่เรย์กลับกลั่นแกล้งเพื่อนอยู่บ่อยๆ เธอเพียงทำเพราะสามัญสำนึกที่บิดเบี้ยวของเธอที่สั่งอยู่เสมอว่าความรู้สึกแบบนี้แหละคือการแสดงออกถึงความรัก ความเจ็บปวดและความรุนแรงคือรัก นั่นทำให้เธอเริ่มถูกคว่ำบาตรและโดนเพื่อนกลับมาเป็นฝ่ายต่อต้านเธออีกครั้ง แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไร ออกจะดีใจเสียด้วยซ้ำ

เรย์เข้าเรียนมหาวิทยาลัยสาขาจิตรกรรมเธอชอบและมีความสามารถในด้านนี้ อีกทั้งยังมีสไตล์ของตัวเองอย่างชัดเจน ภาพวาดของเธอนั้นมักจะเป็นอารมณ์ที่ยากจะเข้าใจและคลุมเครือแต่ก็หนักแน่นและรุนแรง นิสัยที่ชอบทำให้ชีวิตคนอื่นตกต่ำของเธอนั้นหายไป เพราะเธอรู้ว่าถ้าทำแบบนั้นมากๆจะโดนเมินเอา เธอจึงทำตัวปกติแต่ชอบเขาหาคนที่ชอบรังแกหรือใจร้ายกับเธอเป็นประจำแทน และการแกล้งที่เธอโดนมันก็แรงขึ้นๆจนเธอถูกถีบตกลงมาจากดาดฟ้าโดยไม่ได้ตั้งใจในที่สุด

ทักษะพิเศษ : วาดรูป,ทำอาหาร,ต่อสู้ระยะประชิดแบบประยุกต์

การตรวจจับมานา : ดมกลิ่น

อบิลิตี้ : ควบคุมไฟฟ้า สามารถดึงไฟฟ้าจากทุกสิ่งที่มีไฟฟ้ามารวมไว้ที่ตัวเองแล้วใช้เป็นพลังโจมตีได้(ฟิลปล่อยสายฟ้าออกจากมือ) รวมถึงเรียกสายฟ้าทำให้ฟ้าผ่าก็ทำได้ มีความรุนแรงสูงและมีระยะที่ไกล แต่ก็ทำให้คนอื่นโดนลูกหลงได้ง่าย นอกจากใช้ในการโจมตีแล้วาหากหัวใจหยุดเต้นไฟฟ้าในตัวจะปั้มหัวใจให้อัตโนมัติทำให้ฟื้นขึ้นมาได้เรื่อยๆเสมอ

ความโดดเด่น : อบิลิตี้และการฟื้นฟู

อุปกรณ์ที่ใช้ : สนับมือแมว(คือสนับมือชนิดที่มีส่วนแหลมนั่นแหละครับแต่มันมีสองชื่อเรียกเลยเอาชื่อนี้ละกัน)ทำจากเหล็กแบบคู่(ใส่สองมือ) และมีดพับพกพาอีกสามเล่ม

รูปแบบ/สไตล์การต่อสู้ : เรย์ชอบต่อสู้ระยะใกล้ ชอบใช้อาวุธสู้แบบระยะประชิดถ้าไม่เกินมือจริงๆก็ไม่อยากใช้พลังเท่าไร การต่อสู้ของเธอนั้นแทบไม่ต่างกับหมาไล่กวดเสียเท่าไรเพราะเธอจะสนใจความเสียหายของอีกฝ่ายมากกว่าชีวิตของตัวเอง เรียกว่าอาวุธน่ะมีแต่พอสู้จริงๆคว้าอะไรได้ก็ไอ้นั่นแหละอาวุธ แต่ถ้าใช้พลังจะกลายเป็นการต่อสู้ระยะกลางอันสุดแสนน่าเบื่อและความเร้าใจติดลบสำหรับเรย์ไปในทันที เหมาะกับการต่อสู้แบบทีมมากกว่าเดี่ยวเพราะต้องการคนคุมสติอย่างมาก

จุดอ่อน : ถ้าเครื่องติดแล้วบางทีก็จะสู้แบบลืมว่าพวกเดียวกันจะโดนลูกหลงไปด้วย และจะแพ้ทางพวกโจมตีระยะไกลเพราะจะไม่ค่อยระวังพวกที่ลอบโจมตีจากที่ไกลๆหรือมุมอับ

ความประพฤติ : ตามใจตัวเอง - ดี

เพิ่มเติม : - เรย์มีความผิดปกติทางจิตพอสมควรครับ เพราะงั้นอาจจะเป็นโจทย์ยากสำหรับไรท์หน่อย

- เพราะนางจิตไม่ปกติและความขัดแย้งในตัวเองสูงสุดๆเพราะงั้น อย่าเอาเหตุเอาผลกับคนแบบนี้เลยนะครับ

- ใจดีกับน้องหน่อยเถอะ หาใครมาเรียกสติน้องที555 ไม่อยากให้ตายแบบไร้ค่า

- อ่อนไหวและแปรปรวนสุดๆ มายด์เบรกไปเกือบทั้งสมองแล้ว เอาไปใช้เป็นพวกกล้าตายได้เต็มที่เลยครับ เพราะน้องเรย์กับหมาบ้ามีเส้นบางๆกั้นอยู่

  

[มุมมองของตัวละคร]

ไม่ต้องอธิบายในเชิงคาแรคเตอร์นะครับ เขียนเหมือนพิมพ์รายงาน

มุมมองที่มีต่อมนุษย์ : ไม่ได้ใส่ใจเสียเท่าไรสำหรับมนุษย์ธรรมดา เพราะไม่คิดว่าตัวเองต้องรับผิดชอบปกป้องมนุษย์ ถ้าดีมาก็ดีกลับถ้าเหยียด...ก็ช่วยเหยียดอีกเยอะๆนะ แต่ถ้าพวกมีอำนาจหน่อยก็คอยระวังเพราะไม่อยากมีปัญหาด้วย

มุมมองที่มีต่ออมนุษย์ : สิ่งที่น่าปวดหัวกว่ามนุษย์ เพราะเรย์คิดว่าพวกเดียวกันน่าจะดูอารมณ์แปรปรวนและมีความคิดที่แตกต่างกันอย่างชัดเจนกว่ามนุษย์ปกติ อีกทั้งบางคนก็ทำตัวเครียดกับเวลาลิมิต พวกคิดมากน่ารำคาญ แต่ก็อยากจะสนิทๆกันไว้นะ

มุมมองที่มีต่อบีสต์ : เฉยๆไม่ได้ไว้ใจมากถึงขั้นเชื่อใจแต่ก็มองไว้แค่พองาม แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อยากมีเรื่องด้วย และอีกมุม เรย์แค่อยากเล่นหูกับหางเท่านั้นเอง ถ้ายอมให้จับนะ

มุมมองต่อสัตว์ประหลาด : ที่ระบายอารมณ์และเติมเต็มความรักชั้นเยี่ยม

คิดเห็นอย่างไรกับการที่ต้องฆ่าสัตว์ประหลาดใน 13 วัน : ก็เฉยๆ เพราะยังไงก็ฆ่าก่อนอยู่แล้ว

คิดเห็นอย่างไรกับหมอกสีดำ : ให้เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ คิดมากก็ปวดหัว

คิดเห็นอย่างไรกับองค์กรณ์D_E_A_T_H : น่าเบื่อเหมือนอาจารย์ปกครองสมัยมัธยมแถมจู้จี้อีก แต่ก็เป็นที่พึ่งพิงที่จำเป็น

[พูดคุยกับตัวละคร]

ตอบในเชิงคาแรคเตอร์ เฉพาะอันเดธเท่านั้น

เรย์ ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นในสถานที่อันมืดมิด ทางเดินที่ไร้พื้นและแสงระยิบระยับราวกับดวงดาว

"...ที่ไหน...? ฉันน่าจะอยู่ที่ดาดฟ้ามหาลัยนี่นา"

สายลมอ่อนๆค่อยๆพัดผ่านออกมา ม้านั่งตัวหนึ่งโผล่ขึ้นมาบนหน้าของเธอพร้อมกับร่างๆหนึ่ง เธอเป็นหญิงสาวผู้มีเส้นผมสีดำ เธอปิดดวงตาของเธอไว้ด้วยผ้าสีดำ การแต่งกายของเธอนั้นเป็นชุดสุภาพไว้ทุกข์สีดำเฉกเช่นเดียวกัน เธอนั่งอยู่บนม้านั่งนั้นอย่างเงียบๆ ก่อนที่จะเอ่ยทักทายเธอ

"สวัสดี นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่เราได้เจอกัน และมันจะไม่ใช่ครั้งสุดท้าย" เธอกล่าว

"ที่นี่ที่ไหน...แล้วป้าเป็นใคร"

"ข้าคิดว่าข้าไม่มีชื่อเป็นของตัวเอง พวกเจ้าเรียกข้าว่า 'ความตาย'" เธอกล่าวแนะนำตัวเอง

"โอ้ ดูเหมือน...สรุปแล้วฉันไม่ได้ตายเล่นๆสินะ"

"...." เธอนิ่งเงียบซักพัก ปล่อยคำพูดของเธอไป ราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องที่เธอจะพูดคุยด้วย

สายลมค่อยๆพัดผ่านอีกครั้ง เสียงแอด... ของประตูดังมาจากข้างหลังเธอ ความว่างเปล่าสีดำกลับกลายเป็นประตูบานใหญ่ที่มีเพียงแสงอันเจิดจ้าเท่านั้นที่บดบังความจริงทุกอย่างอยู่ เรย์ค่อยๆหันไปอย่างช้าๆและรู้สึกแสบตาจนต้องเอามือมาบังตาไว้

"เจ้าได้รับโอกาศในการกลับไปอีกครา" เธอกล่าว

"แต่จงจำไว้ ข้าไม่ได้ให้โอกาศใครฟรีๆ เจ้าจะต้องตอบแทนข้าอย่างเหมาะสม" เธอยิ้มให้กับเธอ

"ฮิๆ จะคืนให้เป็นร้อยเท่าเลยป้า"

"หึ.. ไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความ ไปสิ ไปเร็วเข้า ประตูอาจจะปิดในไม่ช้า ข้าไม่ใช่คนที่กำหนดเวลาคงอยู่ประตูหรอกนะ" เธอกล่าวพลางโบกมือและยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

"หวังว่าจะไม่เจอกันอีกเร็วๆนี้นะ"

ร่างของเธอเดินผ่านประตูไปอย่างรวดเร็ว ฉับพลันในตอนนั้นร่างของหญิงสีดำได้เอ่ยคำพูดขึ้น

"สิ่งที่เจ้าต้องตอบแทนข้า..."

"คือการตายที่ได้พบกับความสุข มิใช่การโห่ร้องคร่ำครวญอยู่หน้าประตูอันไร้ทางเปิดอีก..." เธอยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆเลือนหายไปพร้อมกับม้านั่ง

 

♔THEORA