The boy who cry เมื่อผมกลายเป็นหนุ่มน้อยเวทมนตร์ [ดอง]

ลำดับตอนที่ #4 : DRUG 1 หัดช่วยตัวเองซะ

DRUG 1 หัดช่วยตัวเองซะ

เด็กหนุ่มตื่นขึ้นมาในตอนเช้าบนเตียงในห้องโทรมๆแคบๆของตัวเอง เขาลุกขึ้นนั่งแล้วหันซ้ายหันขวาเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจเมื่อนึกถึงฝันประหลาดเมื่อคืนนี้ เขาคิดว่ามันคงเป็นเพราะเมื่อวานเขาเครียดมากเขาเลยฝันไปว่าตัวเองได้กระโดดลงมาจากตึกสูง เจย์หันไปมองนาฬิกาที่บอกเวลาสี่ทุ่มของวันเสาร์ มันทำให้เขาดีดตัวออกจากเตียงแล้วคิดว่าอะไรกันที่ทำให้เขานอนหลับตั้งแต่คืนวันศุกร์ข้ามมาถึงตอนนี้ได้ แต่ก่อนที่เขาจะรีบลุกออกจากห้องก็มีเสียงดังขึ้น

“นอนกินบ้านกินเมืองเกินไปแล้วไอ้ขยะสังคม”

เสียงน่ารักๆที่เหมือนกับเสียงของเด็กผู้ชายดังขึ้นทำให้เจย์หันไปตามเสียงนั้น ก้อนกลมสีขาวนั้นมีลักษณะทางกายภาพที่ยากจะบอกว่ามันคืออะไร เพราะมันเป็นก้อนสีขาวที่เหมือนจะเป็นเยลลี่แต่ก็เหมือนจะเป็นแป้งหรืออะไรบางอย่าง โดยรวมแล้วมันค่อนข้างอธิบายยากทีเดียว แต่สสารรูปร่างประหลาดนี้กลับคุ้นตาราวกับหยุดออกมาจากความฝันของเจย์

“มองหาพ่อมึงเหรอ จะไปทำห่าอะไรก็ไปสิเจ้างั่ง”

เสียงนั้นยังคงดังออกมาจากปากที่ดูเหมือนยิ้มนั่นโดยที่ปากไม่มีการขยับเลยแม้แต่น้อย ดวงตากลมโตน่ารักจ้องมองมาที่เจย์ที่ยังคงสับสนอย่างไร้อารมณ์ก่อนที่มันจะลอยเข้ามาใกล้เขาทำให้เขาพยายามถอยหนีก่อนจะล้มลง

“นะ...นี่มันฝันบ้าอะไรเนี่ย”

“ฝันเรอะ? บ้ารึเปล่าไอ้มนุษย์ มึงตื่นแล้วนี่ไง”

ก้อนกลมๆทีลอยอยู่นั้นพูดเมื่อเห็นเจย์พยายามหยิกแก้มของตัวเองก่อนที่มันจะเล่าว่าการฆ่าตัวตายของเจย์นั้นไม่ใช่ความฝันและมันนั้นคือพระเจ้า

“แล้ว...ทำไมผมต้องมีชีวิตอยู่ต่อด้วยล่ะ”

“เพราะตายในวันที่ฉันไม่ต้องการ ก็แค่นั้นแหละ”

ก้อนกลมที่อ้างตัวว่าเป็นพระเจ้าพูดก่อนจะเปล่งแสงเป็นประกายออกมาแล้วกลายเป็นเด็กหนุ่มผู้มีผิวสีขาวซีด ผมสีขาว สวมเสื้อสีขาว และแม้แต่ดาดำของเขาเองก็เป็นสีขาว

“มึงบังอาจมาตายในวันที่กูกำลังอารมณ์ดี”

เด็กหนุ่มแปลกประหลาดพูดพร้อมกับเหยียบอกของเจย์ที่ล้มอยู่กับพื้นให้ติดผนังห้อง

“แล้วยังไม่ยอมตื่นมาฟังคำอธิบายรอบแรกอีก”

ทุกสิ่งที่เขาพูดนั้นไม่ทำให้เจย์เข้าใจอะไรมากขึ้นเลยแม้แต่น้อย มันกลับทำให้เจย์ยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่เสียมากกว่า

“กูจะบอกให้นะไอ้ขยะ ตอนนี้จอมมารกำลังจะวางแผนยึดครองโลกครั้งหนึ่งหมื่นสามพันสี่ร้อยห้าสิบเจ็ดและโลกของพวกแกจะต้องวิบัติแล้วตกอยู่ภายใต้เงามืด สำหรับพระเจ้าอย่างกูแค่ดีดนิ้วไอ้จอมมารห่านั่นก็หลับได้แล้ว แต่พวกมึงต้องหัดรับผิดชอบโลกของตัวเองซะบ้าง จะให้กูนั่งช่วยพวกมึงตลอดได้ไงวะ?! เพราะงั้นถึงเวลากู้โลกแล้วโว้ย!!”

เด็กหนุ่มด่ากราดพร้อมกับเพิ่มแรงกดที่เท้า

“แล้วผมจะช่วยโลกได้ไงเล่า”

เจย์ถามกลับทำให้อีกฝ่ายยกเท้าออกแล้วถอนหายใจ ก่อนที่จะพูดด้วยท่าทางที่ดูสงบลงเล็กน้อย

“ฉันให้พลังของฉันกับแกไปแล้ว ถึงมันจะเป็นแค่หนึ่งส่วนล้านของพลังของฉันทั้งหมดก็เถอะ แกจะใช้มันได้ถ้าแกแตะที่ตราของฉันบนตัวแก ก็แค่นั้นแหละ ไปรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้แล้ว”

เด็กหนุ่มแปลกประหลาดพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะหายตัวไปในทันที ทำให้เจย์ที่ยังคงสับสนทำอะไรไม่ได้นอกจากตั้งสติแล้วกลับไปนอนบนเตียงของตัวเอง

นาฬิกาบอกเวลาตีสองเด็กหนุ่มยังคงนอนไม่หลับ เขาไม่มั่นใจว่าเขาบ้าไปแล้วหรือนี่คือฝันร้ายกันแน่ สุดท้ายแล้วเจย์จึงลุกขึ้นแล้วหยิบเสื้อกันหนาวสีแดงที่มีอยู่ตัวเดียวมาสวมแล้วออกไปข้างนอก จุดหมายปลายทางเดียวที่เขานึกออกในเวลานี้คือร้านสะดวกซื้อเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมงที่อยู่ถัดไปจากบ้านของเขาประมาณครึ่งกิโลเมตร

เจย์นั้นเข้าไปซื้อไอศครีมก่อนจะเดินไปนั่งเล่นในสวนสาธารณะที่อยู่ไม่ไกลนัก แต่ระหว่างที่เขากำลังนั่งเบื่อๆอยู่นั่นเองเขาก็รู้สึกเจ็บที่ต้นคอขึ้นมา ความเจ็บนั้นเป็นความรู้สึกที่แปลก มันเจ็บในระดับที่เขาทนได้เหมือนกับว่าถูกมดกัดหลายๆตัวพร้อมกันและมันยังรู้สึกยิบๆอยู่ที่คอของเขาไม่หยุดแม้เขาจะลอยเกาหรือลูบมันก็ตาม

“เฮ้ มานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวได้ยังไงเนี่ยหนุ่มน้อย”

เสียงของใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลังก่อนที่ขาของเจย์จะถูกกระชากทำให้เขาล้มหน้าฟาดกับพื้นอย่างจัง เจย์มองไปที่ข้อเท้าของเขา มันถูกสิ่งเหมือนกับเถาวัลย์สีเขียวพันไว้ แต่ก่อนที่เขาจะได้พิจารณาอะไรมากกว่านั้นเขาก็ถูกมันลากเข้าไปใกล้ขึ้นช้าๆก่อนจะถูกยกขึ้นกลางอากาศอย่างรวดเร็ว เจย์ที่ถูกยกห้อยหัวอยู่นั้นพยายามมองลงไปด้านล่าง สิ่งที่เขาเห็นคือต้นไม้ขนาดใหญ่มีปากอยู่ตรงกลาง เขากำลังจะโดนหย่อนลงไปในปากกว้างๆที่มีฟันแหลมคมทับซ้อนกันอยู่หลายชั้น

แต่ก่อนที่เขาจะถูกกินเถาวัลย์ที่รัดข้อเท้าของเขาอยู่ก็ขาดพร้อมใครบางคนที่กระโดดคว้าเขาไปอีกทาง ก่อนที่เขาจะตกลงไป เขาหันกลับไปมองต้นไม้แปลกประหลาดนั่นอีกครั้ง แต่ตอนนี้กลับมีไฟสีดำลุกท่วมไปหมดพร้อมกับเสียงกรีดร้องที่ดังสนั่นไปทั่ว

“เสียงดังชิบหาย ไปได้แล้วคุโระ เดี๋ยวมีคนมา”

ชายร่างสูงแปลกหน้าแต่งตัวด้วยเสื้อที่ทำจากกำมะหยี่และโค้ทยาวสีดำสนิทพูดพร้อมกับเสยผมของตัวเอง ดวงตาสีเหลืองใต้หน้ากากสีขาวนั้นมองมาที่ชายหนุ่มที่ประคองร่างของเจย์อยู่ก่อนที่จะรีบวิ่งออกไป ชายแปลกหน้าอีกคนที่สวมหน้ากากครึ่งหน้า และแต่งตัวเหมือนพวกไม่เต็มบาทพอๆกันวิ่งตาม แต่เพราะอะไรก็ไม่อาจทราบได้เขากลับดึงร่างของเจย์ที่ยังมึนงงไปด้วยก่อนที่ทั้งสามจะมาหยุดที่ซอยเปลี่ยวแห่งหนึ่ง

“ถอดชุด”

ชายร่างสูงพูดก่อนจะมีแสงสว่างวาบขึ้นรอบตัวเขาแล้วชุดพิลึกๆของเขาก็กลับกลายเป็นชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดารวมถึงหน้ากากของเขาก็หายไปด้วย

“ให้ตายดิ ถ้าฉันไม่ทำงานดึกคงไม่รู้ตัวหรอกนะ...อ๊ะ”

เขาหันกลับมามองเพื่อนของตัวเองแล้วชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นเจย์ที่ถูกอีกคนหนึ่งลากมาด้วย ชายแปลกหน้าทำตัวไม่ถูก เขาหันกลับไปทางเดิมก่อนจะถามขึ้น

“คุโระ นายลากหมอนั่นมาทำไม”

เขาถามโดยไม่หันมามอง ดูเหมือนเขาจะไม่อยากให้ใครเห็นหน้าเสียเท่าไร

“ไม่เป็นไรหรอกคุณทอมัส เขาเป็นพวกเรา”

คุโรเซะพูดพร้อมกับถอดชุดของตัวเองออกในลักษณะเดียวกันกลับเป็นชุดไปรเวทธรรมดาๆ และเผยใบหน้านิ่งเฉยของเขาที่ไร้หน้ากากปกปิดให้เจย์เห็น ทอมัสหันกลับมาเมื่อได้ยินคำพูดของคุโระเซะ ก่อนจะมองไปที่คอของชายหนุ่ม ตราสีดำคล้ายรอยสักที่มีรูปร่างคุ้นตาทำให้เขาถอนหายใจออกอย่างโล่งอกก่อนจะพูดต่อ

“แล้วทำไมนายไปนั่งให้ไอ้ตัวพิลึกนั่นกินล่ะเนี่ย ถ้ารู้ว่าพวกเดียวกันฉันคงให้จัดการเองไปแล้ว”

“คะ..คุณพูดอะไร ผมจะไปจัดการมันได้ยังไง”

คำพูดและท่าทางสับสนของเจย์นั้นทำให้คุโรเซะและทอมัสมองหน้ากันอย่างช่วยไม่ได้

“เฮ้อ สรุปพระเจ้าบอกนายแค่นั้นเหรอเนี่ย”

ทอมัสกุมขมับเมื่อฟังเรื่องที่เจย์เล่า ในขณะที่เจย์ยังนั่งตัวเกร็งอยู่บนโซฟาราคาแพงที่คอนโดราคาสูงลิบของทอมัส

“เจ้าก้อนกลมนั่นเอาแต่ใจจริงๆ”

คุโรเซะพูดพลางจิบชาที่ทอมัสชงมาให้ ทอมัสค่อยๆเล่ารายละเอียดต่างๆที่จริงๆพระเจ้าก็ไม่ได้ให้พวกเขามามากมายนัก พระเจ้าเรียกพวกเขาว่าหนุ่มน้อยเวทมนตร์ พวกเขาถูกเลือกจากชายหนุ่มที่ตายภายในสัปดาห์ที่ผ่านมาเพื่อสู้กับจอมมารโดยที่พระเจ้าอ้างว่ามนุษย์ควรพึ่งพาตัวเองเสียบ้าง โดยทุกคนนั้นอยู่ในเมืองนี้ซึ่งเป็นเมืองหลวงของประเทศที่ทรงอิทธิพลที่สุดแห่งหนึ่งของโลก(ขี้เกียจตั้งชื่อ) แต่พวกเขานั้นไม่รู้ว่ามีทั้งหมดกี่คน หรือแต่ละคนเป็นใครบ้าง และคุโรเซะกับทอมัสเองก็เจอกันโดยบังเอิญเท่านั้น

โดยปกติแล้วปีศาจจะไม่มีกลิ่นอายของมนตร์ดำจนกว่ามันจะใช้พลัง และเมื่อมีพลังด้านมืดอยู่ใกล้ๆในรัศมีสิบเมตรพวกเขาจะรู้สึกเจ็บแปล๊บเบาๆที่ตราของตัวเอง แต่หากมีปีศาจออกอาละวาดจะมีการแจ้งเตือนผ่านของติดตัวที่คล้ายตลับกระจกพับรูปร่างเป็นแป้นกลมๆ โดยปกติมันจะเป็นกระจกธรรมดาแต่เมื่อมีเหตุร้ายมันจะสั่นเตือนจนกว่าจะถูกเปิดออกและส่วนที่เป็นกระจกจะกล้ายเป็นแผนที่นำทาง ซึ่งเจย์เองก็มีเพียงแค่เขาไม่รู้และทิ้งมันไว้บนเตียงเท่านั้น

พวกเขาสามารถใช้พลังตอนที่ไม่แปลงร่างได้แต่มันจะมีพลังแค่หนึ่งในสามของพลังจริงเท่านั้น ในการแปลงร่างนั้นก็ไม่ได้มีอะไรซับซ้อนเพียงแค่พูดว่าแปลงร่างเมื่อต้องการและพูดถอดชุดเมื่อต้องการถอดก็เท่านั้น ชุดนั้นสามารถขาดได้หากถูกทำให้เสียหายแต่เมื่อพวกเขาแปลงร่างอีกครั้งมันก็จะกลับสู่สภาพเดิมของมันเอง ชุดนั้นไม่สามารถโจมตีได้ด้วยสิ่งที่ไม่ใช่เวทมนตร์เช่นกระสุนปืนหรือมีด แต่หากสิ่งที่โจมตีมีการเจือปนของเวทมนตร์หรือปีศาจเพียงนิดเดียวมันก็สามารถเสียหายได้ หน้ากากเองก็เช่นกันที่ต้องถอดโดยผู้สวมหรือคนที่ใช้เวทมนตร์ได้เท่านั้น

“นี่...ผมต้องเผชิญอะไรบ้างครับเนี่ย”

เจย์ถามเมื่อฟังคำอธิบายของทอมัสหมด สีหน้าเขานั้นดูไม่เต็มใจที่จะรับพลังนี้นัก แต่ทอมัสก็ยืนยันว่าเขาไม่มีทางทำอะไรกับประสงค์ของพระเจ้าหัวร้อนได้หรอก

“ฉันกลับล่ะ”

คุโรเซะพูดขึ้นเมื่อเห็นนาฬิกาบอกเวลาตีสามกว่า เขาต้องรีบกลับก่อนที่คนที่บ้านจะตื่น และเพียงแค่กล่าวลาเสียงปิดประตูก็ดังขึ้นเสียแล้ว

“ฉันไปส่งไหมเจย์ หรือจะค้างที่นี่ก็ได้นะ”

ทอมัสถามด้วยรอยยิ้มใจดีแต่เจย์ก็ส่ายหน้า เขายังเกรงใจที่จะค้างในบ้านของคนที่เพิ่งรู้จักกันเช่นนี้ ทอมัสจึงไปส่งเขาที่บ้านและบอกเขาว่าควรจะหาอะไรมาปิดคอของเขาเสียหน่อย

คุยกันแป๊บ

ตอนแรกออกแล้วในที่สุดดดดด

มาออกแค่วันเดียวก่อนเปิดเทอมเฉย

ต้องขอบคุณท่านที่ปรึกษาและรีดเดอร์กิตติมาศักดิ์และบุหรี่สองมวน

ที่ทำให้สมองเราขับเคลื่อนนะครับ

คือตอนจะแต่งมันดันไปคิดจุดกลางๆก่อนเลยออกช้าหน่อยเพราะวนหาจุดเริ่มอยู่555

โดยแต่ละตอนผมจะใช้คำว่าDRUGแทนChapterนะครับ

ดรั้งที่เป็นสแลงการเสพยานั่นแหละครับ6666

แต่ละตอนจะยาวประมาณ3-4หน้านะครับ(คือสั้นถ้าเทียบกับมาตรฐานของผมที่อยู่ที่5หน้า)

ประเด็นหลักๆคือหัวไม่แล่นแนวแฟนตาซีอย่างที่เคยบอกครับ

แล้วก็แค่อยากเขียนฉากแค่นั้นเอง ไม่ได้ตั้งใจเขียนเนื้อเรื่อง555

รู้สึกยังไงหรือคิดว่าสำเนียงการเขียนเป็นยังไงบ้างก็บอกได้ละครับ

เพราะเรื่องนี้ผมเอามันส์มากๆ ไม่แคร์อะไรเท่าไร

ถ้าผมสะเปะสะปะหรือเละเทะไปก็ดึงผมกลับอ่าวได้นะครับ

ตอนแรกผมตั้งใจจะให้เป็นสีชมพูดทั้งหมดเลยยันตัวอักษร แต่กลัวคนอ่านตาพล่ากันก่อนเลยเอางี้ดีกว่า

แล้วก็ได้อิมเมจจอมมารกับพระเจ้าเวอร์แปลงร่างเป็นคนแล้วนะครับ

ที่ช้าเพราะผมอยากให้พระเจ้ากับจมมารมีรูปที่มาจากนักวาดคนเดียวกันน่ะ

คือจริงๆก็ตั้งใจว่าจะให้มันแปลงเป็นแป๊ะอะไรก็ได้นั่นแหละแต่เอาอิมเมจหนุ่มน้อยมาเป็นร่างแปลงร่างหลักน่ะ

B
E
R
L
I
N
❀