ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เหตุเกดเพราะต้นเสา
เมื่อโจเซเฟียไปถึงห้องอาหาร นางก็พบว่าเกรกอรี่รออยู่เช่นเคย แต่ตอนนี้เขากำลังยุ่งกับเอกสาร
“อ้าว โจเซเฟีย” เขาเงยหน้าขึ้นทักหลานสาว “นั่งตามสบายนะเทรเชอร์” เขายิ้มให้เมอร์คิวลัส
“เอกสารอะไร” โจเซเฟียนั่งลงข้างท่านอาแล้วหยิบกระดาษแผ่นสองแผ่นขึ้นมาดู
“ยอดการค้าไตรมาสที่แล้ว” เขาตอบแล้วหยิบมันไปจากมือหญิงสาว
“แล้วเป็นไงมั่งล่ะ ... ” นางกอดอกพิงกับพนักเก้าอี้
“ก็เรื่อยๆ”
“ไม่ ไม่ ข้ายังพูดไม่จบ หมายถึงเรื่องท่านอากับเมลินด้า” หลานสาวถามจริงจัง
“ไม่ใช่เรื่องของเจ้า” ชายหนุ่มหันมาทำหน้ามุ่ย “อีกอย่าง ข้าก็ไม่มีเรื่องอะไรกับนางด้วย” เขาเซ็นชื่อลงในเอกสาร
“ไม่มีเรื่องกับนาง แต่ดูเหมือนนางจะสนใจเรื่องของขวัญวันเกิดท่านอามากเลยนะ” หญิงสาวยิ้ม
“ช่างสิ ถ้าเจ้าอยากได้นางเป็นอาสะใภ้นักก็ต้องรีบไปหาหลานเขยมาให้ข้า” ท่านอาเงยหน้าขึ้นมายิ้มมุมปากกับหลานสาวตัวดีซึ่งเหลือบมองเมอร์คิวลัสอย่างไม่ได้ตั้งใจแล้วเงียบไป
“คงจะยาก ข้าจะไปรู้ได้ไงว่าลาลิเธียชอบใคร”
“นอกเรื่อง” เกรกอรี่หันหน้ากลับไปหาเอกสารเหล่านั้น
สักพัก ทุกคนก็พร้อมที่โต๊ะ
“ข้านึกว่าเจ้าจะมาไม่ถึงเสียแล้วเมอร์คิวลัส” ทาร์ทัสสพูดกับลูก “แล้วนั่นหัวเจ้าไปโดนอะไรมา”
“เปล่า -- นิดหน่อย”
“เปล่า หรือ นิดหน่อย”
“ก็ไม่มีอะไรนี่ท่านพ่อ” เขาจับรอยแดงที่นูนขึ้นมานั่นอีกครั้งแล้วเอามือเสยผมที่ปรกหน้าขึ้น
อาหารค่อยๆเริ่มมาวางตรงหน้า การรับประทานอาหารดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ชายหญิงลอบมองกันเเละกัน เเต่สายตามันไม่ได้หวานโรเเมนติคอย่างที่คิดหรอกนะ
“ข้าแปลกใจว่าทำไมเขามาที่นี่ถูก” ลาลิเธียถามพี่สาว
“เขามากับข้า”
“ มิน่าล่ะ งั้นพี่ก็รุ้สิว่าศีรษะเขาไปโดนอะไรมา” นางซักต่อพลางตักซอสมาราดบนขาแกะ
“เสา” โจเซเฟียตอบสั้นๆ
“โอ จริงหรือนี่ ท่านชายเทรเชอร์ ใยท่านเซ่อปานนั้น” น้องสาวหัวเราะ หญิงสาวอีกคนเพียงแต่ยิ้มแล้วเงยหน้ามองผู้ถูกกล่าวถึงซึ่งก็มองพวกนางอยู่
“จุจุ” นางสะกิดน้องเชิงปราม ลาลิเธียเงยหน้าขึ้น
“รับมันฝรั่งหน่อยไหมท่านชาย” คนตาสีน้ำผึ้งพูดแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่
“ขอบใจ แต่ไม่ดีกว่า” ชายหนุ่มยังคงมองอย่างไม่พอใจจนลืมไปว่าเขาเพิ่งปฏิเสธคำเชิญของสตรี
“ไม่เป็นไร” และนางก็วางมันลงบนจานของหญิงสาวอีกคน
“อาหารเย็นเป็นไงบ้าง หลานชาย” ควอนเต้ถามเมอร์คิวลัส
“เยี่ยม ท่านลุง” เขาตอบ หยิบผ้าขึ้นมาเช็ดปาก
“ถ้าติดใจมากินบ่อยๆ ข้าก็ไม่ว่าหรอกนะ”
“แหม ก็ว่าจะขออนุญาตอยู่เหมือนกัน” เทรเชอร์คนพ่อพูด “แต่วันนี้ข้าคงต้องขอตัวกลับก่อนล่ะ จากที่นี่ถึงนอร์ธแธมเชียร์ก็ไกลพอควร”
“ได้เลยสหาย โจเซเฟีย ออกไปส่งแขกสิ” ทาร์ทัสและเมอร์คิวลัสเดินออกไปโดยมีโจเซเฟียตามหลัง รถม้าได้เตรียมพร้อมแล้ว เทรเชอร์ทั้งสองก้าวขึ้นไป
“ราตรีสวัสดิ์หลานสาว” ทารืทัสโบกมือให้โจเซเฟีย รถม้าเคลื่อนตัวผ่านทางโค้งหายลับไป
“ตกลงเจ้าไปโดนอะไรมาฮึ”
“ทางมันมืด ข้าก็เลย ... เดินชนเสา” เขาพูดจบแล้วหันหน้าไปทางอื่นเพื่อให้พ่อได้หัวเราะ
“มีอะไรรึ ลาลิเธีย” โจเซเฟียถามน้องสาวที่เปิดประตูห้องนอนนางเข้ามา
“ก็ พรุ่งนี้พี่ว่างไหม”
“ทำไมเหรอ”
“ข้าจะชวนไปตัดเสื้อ ว่าจะไปชวนอลิซาเบธด้วยล่ะ” นางยิ้ม
“คือ ข้าว่าจะไปเยี่ยมเอลดาร์น่ะ”
“ไปกับข้าตอนบ่ายก็ได้นะ”
“อืม ก็ได้ แล้วเมื่อวานเจ้าจะพูดอะไรกับข้า คงไม่ใช่เรื่องนี้หรอก”
“คือ ... ” น้องสาวมานั่งบนเตียง “ถ้าเจ้าชอบใครซักคน เจ้าจะทำยังไง” นางถอนใจ พูดออกไปได้ซักทีนะ
“โถ นึกว่าเรื่องอะไร” พี่สาวหัวเราะ “ถ้าข้าเหรอ อืม ทำไงดีล่ะ อยู่เฉยๆมั้ง เป็นข้า ข้าคงไม่วิ่งไล่ตามผู้ชายหรอก ถ้าถูกปฏิเสธมาคงอายเขาแย่” แต่อดีตที่ผ่านมาของนางก็เป็นเช่นนั้นไม่ใช่เหรอ นางคิดไป ก็เป็นเพราะนางรีบไปบอกรักเขานั่นแหละถึงทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างพังลงในพริบตา ตอนนี้เขาก็จากไปแล้ว ...
… ‘อัลแบร์โต้ ข้า ... ข้ารักเจ้านะ’
‘แต่โจเซเฟีย ข้า ... ข้าเสียใจ ข้าไม่ได้ ... คิดอย่างนั้น’
‘ทำไมล่ะ ข้าไม่ดีตรงไหน’
‘ไม่เลย ไม่ใช่อย่างนั้น แต่ข้ารักเจ้าไม่ได้จริงๆ’ …
หญิงสาวหลับตาพลางคิดถึงอดีต ตอนนั้นนางเพิ่งจะอายุสิบห้า นางกล้าสารภาพรักกับเพื่อนชายที่สนิทสนมกันมานานได้อย่างไร แต่คิดถึงสีหน้าเขาสิ เขาอึ้งไปเลยล่ะ ... ตอนที่เขาปฏิเสธ หัวใจนางแทบสลาย
“งั้นเหรอ” ลาลิเธียทำลายความเงียบด้วยเสียงที่เบาราวกระซิบ
“ใช่ เจ้าอาจจะลืมเขาไปเลยก็ได้ ว่าแต่ ... ใครเหรอ” นางยิ้มเจ้าเล่ห์ถาม
“ยังไม่ถึงเวลาที่เจ้าจะรู้หรอก โจเซเฟีย เขาอาจจะลืมข้าไปเลยอย่างที่เจ้าว่า” หน้านางเศร้าลงแต่ก็ยังพยายามยิ้ม โจเซเฟียว่านางไม่ได้พูดอย่างนั้นนะ
“เออ จริง” พี่สาวตอบอย่างงงๆ
“ข้าไม่รบกวนพี่แล้วล่ะนะ ฝันดีล่ะ”
“เช่นกัน”
“15 ก. พ. 04
โอ พระเจ้า ข้าหลงเสน่ห์จิตรกรเข้าแล้วกระมัง วันนี้เป็นอีกวันที่ข้ามีความสุข ไม่ใช่สิ มันมาสะดุดก็เพราะใครบางคน บ้าเอ๊ย ข้าไม่ชอบเขาจริงๆเลย”
+++++++++++++++++++++
“อ้าว โจเซเฟีย” เขาเงยหน้าขึ้นทักหลานสาว “นั่งตามสบายนะเทรเชอร์” เขายิ้มให้เมอร์คิวลัส
“เอกสารอะไร” โจเซเฟียนั่งลงข้างท่านอาแล้วหยิบกระดาษแผ่นสองแผ่นขึ้นมาดู
“ยอดการค้าไตรมาสที่แล้ว” เขาตอบแล้วหยิบมันไปจากมือหญิงสาว
“แล้วเป็นไงมั่งล่ะ ... ” นางกอดอกพิงกับพนักเก้าอี้
“ก็เรื่อยๆ”
“ไม่ ไม่ ข้ายังพูดไม่จบ หมายถึงเรื่องท่านอากับเมลินด้า” หลานสาวถามจริงจัง
“ไม่ใช่เรื่องของเจ้า” ชายหนุ่มหันมาทำหน้ามุ่ย “อีกอย่าง ข้าก็ไม่มีเรื่องอะไรกับนางด้วย” เขาเซ็นชื่อลงในเอกสาร
“ไม่มีเรื่องกับนาง แต่ดูเหมือนนางจะสนใจเรื่องของขวัญวันเกิดท่านอามากเลยนะ” หญิงสาวยิ้ม
“ช่างสิ ถ้าเจ้าอยากได้นางเป็นอาสะใภ้นักก็ต้องรีบไปหาหลานเขยมาให้ข้า” ท่านอาเงยหน้าขึ้นมายิ้มมุมปากกับหลานสาวตัวดีซึ่งเหลือบมองเมอร์คิวลัสอย่างไม่ได้ตั้งใจแล้วเงียบไป
“คงจะยาก ข้าจะไปรู้ได้ไงว่าลาลิเธียชอบใคร”
“นอกเรื่อง” เกรกอรี่หันหน้ากลับไปหาเอกสารเหล่านั้น
สักพัก ทุกคนก็พร้อมที่โต๊ะ
“ข้านึกว่าเจ้าจะมาไม่ถึงเสียแล้วเมอร์คิวลัส” ทาร์ทัสสพูดกับลูก “แล้วนั่นหัวเจ้าไปโดนอะไรมา”
“เปล่า -- นิดหน่อย”
“เปล่า หรือ นิดหน่อย”
“ก็ไม่มีอะไรนี่ท่านพ่อ” เขาจับรอยแดงที่นูนขึ้นมานั่นอีกครั้งแล้วเอามือเสยผมที่ปรกหน้าขึ้น
อาหารค่อยๆเริ่มมาวางตรงหน้า การรับประทานอาหารดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ชายหญิงลอบมองกันเเละกัน เเต่สายตามันไม่ได้หวานโรเเมนติคอย่างที่คิดหรอกนะ
“ข้าแปลกใจว่าทำไมเขามาที่นี่ถูก” ลาลิเธียถามพี่สาว
“เขามากับข้า”
“ มิน่าล่ะ งั้นพี่ก็รุ้สิว่าศีรษะเขาไปโดนอะไรมา” นางซักต่อพลางตักซอสมาราดบนขาแกะ
“เสา” โจเซเฟียตอบสั้นๆ
“โอ จริงหรือนี่ ท่านชายเทรเชอร์ ใยท่านเซ่อปานนั้น” น้องสาวหัวเราะ หญิงสาวอีกคนเพียงแต่ยิ้มแล้วเงยหน้ามองผู้ถูกกล่าวถึงซึ่งก็มองพวกนางอยู่
“จุจุ” นางสะกิดน้องเชิงปราม ลาลิเธียเงยหน้าขึ้น
“รับมันฝรั่งหน่อยไหมท่านชาย” คนตาสีน้ำผึ้งพูดแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่
“ขอบใจ แต่ไม่ดีกว่า” ชายหนุ่มยังคงมองอย่างไม่พอใจจนลืมไปว่าเขาเพิ่งปฏิเสธคำเชิญของสตรี
“ไม่เป็นไร” และนางก็วางมันลงบนจานของหญิงสาวอีกคน
“อาหารเย็นเป็นไงบ้าง หลานชาย” ควอนเต้ถามเมอร์คิวลัส
“เยี่ยม ท่านลุง” เขาตอบ หยิบผ้าขึ้นมาเช็ดปาก
“ถ้าติดใจมากินบ่อยๆ ข้าก็ไม่ว่าหรอกนะ”
“แหม ก็ว่าจะขออนุญาตอยู่เหมือนกัน” เทรเชอร์คนพ่อพูด “แต่วันนี้ข้าคงต้องขอตัวกลับก่อนล่ะ จากที่นี่ถึงนอร์ธแธมเชียร์ก็ไกลพอควร”
“ได้เลยสหาย โจเซเฟีย ออกไปส่งแขกสิ” ทาร์ทัสและเมอร์คิวลัสเดินออกไปโดยมีโจเซเฟียตามหลัง รถม้าได้เตรียมพร้อมแล้ว เทรเชอร์ทั้งสองก้าวขึ้นไป
“ราตรีสวัสดิ์หลานสาว” ทารืทัสโบกมือให้โจเซเฟีย รถม้าเคลื่อนตัวผ่านทางโค้งหายลับไป
“ตกลงเจ้าไปโดนอะไรมาฮึ”
“ทางมันมืด ข้าก็เลย ... เดินชนเสา” เขาพูดจบแล้วหันหน้าไปทางอื่นเพื่อให้พ่อได้หัวเราะ
“มีอะไรรึ ลาลิเธีย” โจเซเฟียถามน้องสาวที่เปิดประตูห้องนอนนางเข้ามา
“ก็ พรุ่งนี้พี่ว่างไหม”
“ทำไมเหรอ”
“ข้าจะชวนไปตัดเสื้อ ว่าจะไปชวนอลิซาเบธด้วยล่ะ” นางยิ้ม
“คือ ข้าว่าจะไปเยี่ยมเอลดาร์น่ะ”
“ไปกับข้าตอนบ่ายก็ได้นะ”
“อืม ก็ได้ แล้วเมื่อวานเจ้าจะพูดอะไรกับข้า คงไม่ใช่เรื่องนี้หรอก”
“คือ ... ” น้องสาวมานั่งบนเตียง “ถ้าเจ้าชอบใครซักคน เจ้าจะทำยังไง” นางถอนใจ พูดออกไปได้ซักทีนะ
“โถ นึกว่าเรื่องอะไร” พี่สาวหัวเราะ “ถ้าข้าเหรอ อืม ทำไงดีล่ะ อยู่เฉยๆมั้ง เป็นข้า ข้าคงไม่วิ่งไล่ตามผู้ชายหรอก ถ้าถูกปฏิเสธมาคงอายเขาแย่” แต่อดีตที่ผ่านมาของนางก็เป็นเช่นนั้นไม่ใช่เหรอ นางคิดไป ก็เป็นเพราะนางรีบไปบอกรักเขานั่นแหละถึงทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างพังลงในพริบตา ตอนนี้เขาก็จากไปแล้ว ...
… ‘อัลแบร์โต้ ข้า ... ข้ารักเจ้านะ’
‘แต่โจเซเฟีย ข้า ... ข้าเสียใจ ข้าไม่ได้ ... คิดอย่างนั้น’
‘ทำไมล่ะ ข้าไม่ดีตรงไหน’
‘ไม่เลย ไม่ใช่อย่างนั้น แต่ข้ารักเจ้าไม่ได้จริงๆ’ …
หญิงสาวหลับตาพลางคิดถึงอดีต ตอนนั้นนางเพิ่งจะอายุสิบห้า นางกล้าสารภาพรักกับเพื่อนชายที่สนิทสนมกันมานานได้อย่างไร แต่คิดถึงสีหน้าเขาสิ เขาอึ้งไปเลยล่ะ ... ตอนที่เขาปฏิเสธ หัวใจนางแทบสลาย
“งั้นเหรอ” ลาลิเธียทำลายความเงียบด้วยเสียงที่เบาราวกระซิบ
“ใช่ เจ้าอาจจะลืมเขาไปเลยก็ได้ ว่าแต่ ... ใครเหรอ” นางยิ้มเจ้าเล่ห์ถาม
“ยังไม่ถึงเวลาที่เจ้าจะรู้หรอก โจเซเฟีย เขาอาจจะลืมข้าไปเลยอย่างที่เจ้าว่า” หน้านางเศร้าลงแต่ก็ยังพยายามยิ้ม โจเซเฟียว่านางไม่ได้พูดอย่างนั้นนะ
“เออ จริง” พี่สาวตอบอย่างงงๆ
“ข้าไม่รบกวนพี่แล้วล่ะนะ ฝันดีล่ะ”
“เช่นกัน”
“15 ก. พ. 04
โอ พระเจ้า ข้าหลงเสน่ห์จิตรกรเข้าแล้วกระมัง วันนี้เป็นอีกวันที่ข้ามีความสุข ไม่ใช่สิ มันมาสะดุดก็เพราะใครบางคน บ้าเอ๊ย ข้าไม่ชอบเขาจริงๆเลย”
+++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น