ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เจรจากับหุ้นส่วน
ในขณะเดียวกันที่โอลด์แฮมเชียร์ วาลเดียร์นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องหนังสือเงียบๆ
“อยู่นี่เองเหรอวาลเดียร์” ลาลิเธียเดินเข้ามาหาเขา
“มีอะไรให้ข้ารับใช้หรือท่านหญิง” วาลเดียร์เงยหน้าขึ้น
“ข้าได้ยินมาว่าท่านพ่อเชิญเพื่อนมาจิบน้ำชา”
“คงจะเป็นลอร์ดเทรเชอร์กับบุตรกระมัง เขากำลังจะมาเป็นหุ้นส่วนธุรกิจค้าอาวุธของท่านเจ้านี่”
“บุตรเหรอ” ลาลิเธียพึมพำแต่วาลเดียร์ก็ยังได้ยินอยู่ดี
“ใช่ บุตร ท่านหญิงสนใจรึไง” วาลเดียร์ยิ้ม สายตาที่สบเข้ากับสาวน้อยทำให้ดวงหน้านางระเรื่อขึ้นมา
“เปล่าหรอกน่าวาลเดียร์ ข้าก็ถามไปงั้นเอง” นางพูดพลางคิดเรื่อยเปื่อย
“แต่ท่านหญิงอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้” วาลเดียร์พึมพำ “ท่านหญิงไปแต่งตัวเสียสิ เดี๋ยวท่านเจ้าจะว่าเอาได้อีก”
“ค่า”
14.00 น. ผู้มาเยือนเดินทางมาถึงหน้าประตูคฤหาสน์แล้ว
“ขอต้อนรับสู่โอลด์แฮมเชียร์ ท่านคงเป็นลอร์ดเทรเชอร์และบุตร” เฟลลิกซ์พ่อบ้านยิ้ม “เป็นเกียรติที่มาเยือน”
เทรเชอร์คนพ่อยิ้มตอบอย่างอ่อนน้อม
“ช่วยเอาม้าข้าไปพักผ่อนด้วยนะ” เขาพูด
“ท่านเจ้าเชิญท่านที่ห้องทำงาน” เฟลลิกซ์กล่าวแล้วยิ้มอีกทีก่อนจะจูงม้าไปทางโรงนา
“ตามมาเมอร์คิวลัส” เทรเชอร์กระตุกแขนลูกชาย “สงบไว้นะ”
“อา ลอร์ดเทรเชอร์ เชิญทางนี้” ลอร์ดฟาร์มุนด์ผายมือไปยังเก้าอี้ที่ว่างอยู่
“ขอบคุณ” ผู้รับเชิญกล่าวตอบ
“นี่เกรกอรี่น้องชายข้า แล้ววาลเดียร์ ข้างนั้นก็ลาลิเธียลูกสาวคนเล็ก” เขาหยุด “โจเซเฟียหายไปไหน” เขาถามลาลิเธีย ซึ่งตอบด้วยการยักไหล่ “ลูกคนนี้” เขาบ่นแล้วหันกับมากลางโต๊ะ “ลูกสาวคนโตข้าคงติดธุระนิดหน่อย เดี๋ยวก็คงมา
“ท่านรู้ว่าข้าเชิญท่านมาด้วยเหตุอันใด เอ่อ ดื่มน้ำชาก่อนก็ได้” เขาหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบเสียเอง
“ขอบคุณ แต่ข้าอยากคุยเรื่องงานใก้เสร็จๆมากกว่า” แล้วทั้งสองก็คุยหารือเรื่องการถือหุ้น แผนการค้าเละเรื่องสัพเพเหระต่อไป ท่านชายเทรเชอร์ที่ถูกกำชับให้สงบก็นิ่งได้ดังว่า แต่ถูกจับจ้องด้วยสายตาของสองชายหญิงอย่างไม่รู้ตัว
“เป็นอันว่าเป็นไปตามนั้น อยู่ทานข้าวเย็นกับข้านะ ทาร์ทัส” ลอร์ดฟาร์มุนด์ลุกจากเก้าอี้ ด้วยความเป็นชายสูงวัยร่างใหญ่ก็ทำให้ลุกได้ยาก
“แน่นอน ควอนเต้”
แอ๊ด ... เสียงประตูดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนา
“เอ่อ ขอโทษที่มาช้า” โจเซเฟียปิดประตู
“ไม่เท่าไหร่หรอก แค่เลิกประชุมแล้วเท่านั้นเอง” เขาพูดเบาราวกระซิบต่อว่านาง
“ลูกสาวคนโตของข้า โจเซเฟีย” เขายิ้ม โจเซเฟียย่อตัวลง “นี่ลอร์ดทาร์ทัส เทรเชอร์แห่งนอร์ธแฮมเชียร์ ชื่อคล้ายๆกันเลยนะ นี่เมอร์คิวลัส บุตรลอร์ดทาร์ทัส เมอร์คิวลัส เทรเชอร์” ชายหนุ่มก้มหัวเล็กน้อยจนแถบไม่เห็นความแตกต่างระหว่างก่อนและหลัง
“ถ้าไม่รังเกียจ เรียกข้าว่าอาก็ได้” ทาร์ทัสกล่าวกับร่างบาง
“ลาลิเธีย เดี๋ยวเจ้าไปเตือนดารีลให้เร่งทำอาหารด้วยนะ เราจะต้อนรับแขกด้วยความประทับใจ” แล้วหันไปยิ้มกับทาร์ทัส บุรุษผู้นั้นก็ยิ้มตอบง่ายเสียจริง “วาลเดียร์ นำทางแขกไปพักผ่อนที่ห้องรวมก่อน อ้อ ไม่สิ ท่านอยากชมรอบคฤหาสน์เราไหม”
“สุดแล้วแต่ท่านเถิด” ทาร์ทัสตอบ โจเซเฟียข้องใจเล็กน้อย พ่อของนางไว้ใจพวกเขาขนาดนี้เชียวหรือ
“งั้นเจ้าพาแขกไปเดินดูรอบๆบ้านก่อนก็ได้ แล้วสุดท้ายค่อยพาไปพักผ่อน หกโมงพร้อมที่โต๊ะนะวาลเดียร์” ผู้น้อยพยักหน้ารับและเดินนำออกไป
เมื่อทุกคนสลายตัวจากห้องทำงานขนาดสี่คูณสี่เมตรแล้วก็ถึงเวลารายงานเหตุการณ์ต่างๆของโจเซเฟีย
“นั่งก่อนโจเซเฟีย ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า”
หญิงสาวปัดกระโปรงสีฟ้าอ่อนเบาๆแล้วนั่งลง
“เรื่องอะไรรึ ถ้าเรื่องที่มาช้า ข้าขออภัยจริงๆ เกิดอุบัติเหตุขัดขวางจราจร ข้ามาเร็วกว่านี้ไม่ได้” โจเซเฟียรีบแก้ตัวไว้ก่อน
“ข้าไม่โทษเจ้าหรอก เอาบัญชีมาให้ข้าดูซิ” ผู้เป็นลูกยื่นให้ “อืม ดี เจ้าโสโครกเครสเซนต์นั่นมันมีให้ข้าแล้วหรือ โอ ข้าล่ะดีใจจริงเชียว เยี่ยมมากลูกข้า”
โสโครกเครสเซนต์เหรอ ... นางได้แต่คิดในใจแล้วกระแอมออกมาเล็กน้อย
“เออ เจ้าคิดยังไงกับเทรเชอร์ล่ะ” ควอนเต้ถาม
“ก็ดี ดูเป็นคนเอาจริงเอาจัง สุภาพ ท่าทางมีความรับผิดชอบด้วย” นางทำสายตาเบื่อหน่าย
“ไม่ ข้าหมายถึงเมอร์คิวลัสน่ะ”
“เฉยๆ” หญิงสาวตอบอย่างไม่อยากใส่ใจ
“ข้าว่าเขาก็ดูดีนะ ถึงจะเงียบๆก็เถอะ ที่สำคัญฐานะหน้าตาทางสังคมเขาก็ดี ถ้าเขากับเราได้เป็นทองแผ่นเดียวกันก็คงจะดีไม่น้อย เรือล่มในธุรกิจของข้า เงินทองก็ต้องเป็นของข้า” เขาหัวเราะคนเดียว “เจ้าเห็นเหมือนข้าไหม”
“ไม่ ข้าไม่แต่งงานกับเขาหรอก แน่นอนที่สุด”
“ข้ารู้ว่าเจ้าจะพูดอย่างนี้ เอาเถอะ ข้าจะไม่เร่งรัดเจ้าลูกเอ๋ย เรามีเวลากันอีกมาก จะไปทำอะไรก็ไปนะโจเซเฟีย” เขาพูดจบแล้วก็เดินออกไปหาอาหารว่างแถวห้องเล่นรวม
โจเซเฟียไม่รู้ว่าทำไมนางจึงไม่ถูกชะตากับเขานัก แต่งงานรึ ไม่มีวัน
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
รีไรท์เล็กน้อยค่ะ ก็ช่วงนี้จะหนักไปในทางรีไรท์นิดนึงนะ เเต่งตอนใหม่นี่รอกันนิสนึง
13-07-05
“อยู่นี่เองเหรอวาลเดียร์” ลาลิเธียเดินเข้ามาหาเขา
“มีอะไรให้ข้ารับใช้หรือท่านหญิง” วาลเดียร์เงยหน้าขึ้น
“ข้าได้ยินมาว่าท่านพ่อเชิญเพื่อนมาจิบน้ำชา”
“คงจะเป็นลอร์ดเทรเชอร์กับบุตรกระมัง เขากำลังจะมาเป็นหุ้นส่วนธุรกิจค้าอาวุธของท่านเจ้านี่”
“บุตรเหรอ” ลาลิเธียพึมพำแต่วาลเดียร์ก็ยังได้ยินอยู่ดี
“ใช่ บุตร ท่านหญิงสนใจรึไง” วาลเดียร์ยิ้ม สายตาที่สบเข้ากับสาวน้อยทำให้ดวงหน้านางระเรื่อขึ้นมา
“เปล่าหรอกน่าวาลเดียร์ ข้าก็ถามไปงั้นเอง” นางพูดพลางคิดเรื่อยเปื่อย
“แต่ท่านหญิงอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้” วาลเดียร์พึมพำ “ท่านหญิงไปแต่งตัวเสียสิ เดี๋ยวท่านเจ้าจะว่าเอาได้อีก”
“ค่า”
14.00 น. ผู้มาเยือนเดินทางมาถึงหน้าประตูคฤหาสน์แล้ว
“ขอต้อนรับสู่โอลด์แฮมเชียร์ ท่านคงเป็นลอร์ดเทรเชอร์และบุตร” เฟลลิกซ์พ่อบ้านยิ้ม “เป็นเกียรติที่มาเยือน”
เทรเชอร์คนพ่อยิ้มตอบอย่างอ่อนน้อม
“ช่วยเอาม้าข้าไปพักผ่อนด้วยนะ” เขาพูด
“ท่านเจ้าเชิญท่านที่ห้องทำงาน” เฟลลิกซ์กล่าวแล้วยิ้มอีกทีก่อนจะจูงม้าไปทางโรงนา
“ตามมาเมอร์คิวลัส” เทรเชอร์กระตุกแขนลูกชาย “สงบไว้นะ”
“อา ลอร์ดเทรเชอร์ เชิญทางนี้” ลอร์ดฟาร์มุนด์ผายมือไปยังเก้าอี้ที่ว่างอยู่
“ขอบคุณ” ผู้รับเชิญกล่าวตอบ
“นี่เกรกอรี่น้องชายข้า แล้ววาลเดียร์ ข้างนั้นก็ลาลิเธียลูกสาวคนเล็ก” เขาหยุด “โจเซเฟียหายไปไหน” เขาถามลาลิเธีย ซึ่งตอบด้วยการยักไหล่ “ลูกคนนี้” เขาบ่นแล้วหันกับมากลางโต๊ะ “ลูกสาวคนโตข้าคงติดธุระนิดหน่อย เดี๋ยวก็คงมา
“ท่านรู้ว่าข้าเชิญท่านมาด้วยเหตุอันใด เอ่อ ดื่มน้ำชาก่อนก็ได้” เขาหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบเสียเอง
“ขอบคุณ แต่ข้าอยากคุยเรื่องงานใก้เสร็จๆมากกว่า” แล้วทั้งสองก็คุยหารือเรื่องการถือหุ้น แผนการค้าเละเรื่องสัพเพเหระต่อไป ท่านชายเทรเชอร์ที่ถูกกำชับให้สงบก็นิ่งได้ดังว่า แต่ถูกจับจ้องด้วยสายตาของสองชายหญิงอย่างไม่รู้ตัว
“เป็นอันว่าเป็นไปตามนั้น อยู่ทานข้าวเย็นกับข้านะ ทาร์ทัส” ลอร์ดฟาร์มุนด์ลุกจากเก้าอี้ ด้วยความเป็นชายสูงวัยร่างใหญ่ก็ทำให้ลุกได้ยาก
“แน่นอน ควอนเต้”
แอ๊ด ... เสียงประตูดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนา
“เอ่อ ขอโทษที่มาช้า” โจเซเฟียปิดประตู
“ไม่เท่าไหร่หรอก แค่เลิกประชุมแล้วเท่านั้นเอง” เขาพูดเบาราวกระซิบต่อว่านาง
“ลูกสาวคนโตของข้า โจเซเฟีย” เขายิ้ม โจเซเฟียย่อตัวลง “นี่ลอร์ดทาร์ทัส เทรเชอร์แห่งนอร์ธแฮมเชียร์ ชื่อคล้ายๆกันเลยนะ นี่เมอร์คิวลัส บุตรลอร์ดทาร์ทัส เมอร์คิวลัส เทรเชอร์” ชายหนุ่มก้มหัวเล็กน้อยจนแถบไม่เห็นความแตกต่างระหว่างก่อนและหลัง
“ถ้าไม่รังเกียจ เรียกข้าว่าอาก็ได้” ทาร์ทัสกล่าวกับร่างบาง
“ลาลิเธีย เดี๋ยวเจ้าไปเตือนดารีลให้เร่งทำอาหารด้วยนะ เราจะต้อนรับแขกด้วยความประทับใจ” แล้วหันไปยิ้มกับทาร์ทัส บุรุษผู้นั้นก็ยิ้มตอบง่ายเสียจริง “วาลเดียร์ นำทางแขกไปพักผ่อนที่ห้องรวมก่อน อ้อ ไม่สิ ท่านอยากชมรอบคฤหาสน์เราไหม”
“สุดแล้วแต่ท่านเถิด” ทาร์ทัสตอบ โจเซเฟียข้องใจเล็กน้อย พ่อของนางไว้ใจพวกเขาขนาดนี้เชียวหรือ
“งั้นเจ้าพาแขกไปเดินดูรอบๆบ้านก่อนก็ได้ แล้วสุดท้ายค่อยพาไปพักผ่อน หกโมงพร้อมที่โต๊ะนะวาลเดียร์” ผู้น้อยพยักหน้ารับและเดินนำออกไป
เมื่อทุกคนสลายตัวจากห้องทำงานขนาดสี่คูณสี่เมตรแล้วก็ถึงเวลารายงานเหตุการณ์ต่างๆของโจเซเฟีย
“นั่งก่อนโจเซเฟีย ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า”
หญิงสาวปัดกระโปรงสีฟ้าอ่อนเบาๆแล้วนั่งลง
“เรื่องอะไรรึ ถ้าเรื่องที่มาช้า ข้าขออภัยจริงๆ เกิดอุบัติเหตุขัดขวางจราจร ข้ามาเร็วกว่านี้ไม่ได้” โจเซเฟียรีบแก้ตัวไว้ก่อน
“ข้าไม่โทษเจ้าหรอก เอาบัญชีมาให้ข้าดูซิ” ผู้เป็นลูกยื่นให้ “อืม ดี เจ้าโสโครกเครสเซนต์นั่นมันมีให้ข้าแล้วหรือ โอ ข้าล่ะดีใจจริงเชียว เยี่ยมมากลูกข้า”
โสโครกเครสเซนต์เหรอ ... นางได้แต่คิดในใจแล้วกระแอมออกมาเล็กน้อย
“เออ เจ้าคิดยังไงกับเทรเชอร์ล่ะ” ควอนเต้ถาม
“ก็ดี ดูเป็นคนเอาจริงเอาจัง สุภาพ ท่าทางมีความรับผิดชอบด้วย” นางทำสายตาเบื่อหน่าย
“ไม่ ข้าหมายถึงเมอร์คิวลัสน่ะ”
“เฉยๆ” หญิงสาวตอบอย่างไม่อยากใส่ใจ
“ข้าว่าเขาก็ดูดีนะ ถึงจะเงียบๆก็เถอะ ที่สำคัญฐานะหน้าตาทางสังคมเขาก็ดี ถ้าเขากับเราได้เป็นทองแผ่นเดียวกันก็คงจะดีไม่น้อย เรือล่มในธุรกิจของข้า เงินทองก็ต้องเป็นของข้า” เขาหัวเราะคนเดียว “เจ้าเห็นเหมือนข้าไหม”
“ไม่ ข้าไม่แต่งงานกับเขาหรอก แน่นอนที่สุด”
“ข้ารู้ว่าเจ้าจะพูดอย่างนี้ เอาเถอะ ข้าจะไม่เร่งรัดเจ้าลูกเอ๋ย เรามีเวลากันอีกมาก จะไปทำอะไรก็ไปนะโจเซเฟีย” เขาพูดจบแล้วก็เดินออกไปหาอาหารว่างแถวห้องเล่นรวม
โจเซเฟียไม่รู้ว่าทำไมนางจึงไม่ถูกชะตากับเขานัก แต่งงานรึ ไม่มีวัน
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
รีไรท์เล็กน้อยค่ะ ก็ช่วงนี้จะหนักไปในทางรีไรท์นิดนึงนะ เเต่งตอนใหม่นี่รอกันนิสนึง
13-07-05
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น