ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เมื่อเทพบุตรถูกปรักปรำ
“ดูท่านหญิงจะถูกคอกับเขาดีนะ” คู่เต้นรำคนเก่าถามเข้า
“ข้ารู้จักกับน้องชายเขาน่ะ”
“อืม คนที่ตายไปแล้วน่ะเหรอ ต่ำพอๆกันกับคนที่ยังอยู่น่ะแหละ ข้าว่าข้าเคยได้ยินเรื่องราวตระกูลนี้พอควรนะ และแต่ละเรื่องก็ไม่สู้ดีทั้งนั้น ท่านหญิงอย่าไปยุ่งกับพวกเลือดกาอย่างนั้นเลย” เขาพูดออกมาอย่างไม่ต้องการให้ใครเเสดงความคิดเห็น นางกำลังไม่เข้าใจว่ามีประโยชน์อันใดที่ทำให้เขาพูดจาเเบบนี้
“ท่านชายวินสเลต ยังไงก็ตามท่านไม่ควรไปกล่าวร้ายเขา” โจเซเฟียจ้องหน้าถาม “แล้วท่านดีไปกว่าเขานักเหรอ”
“ ดีกว่าไหมเหรอ เฮอะ เลือดข้ามันเลือดบริสุทธิ์ ยังไงมันก็สูงกว่าอยู่แล้ว” เขายิ้มอย่างวายร้าย
“ถึงเลือดสูงส่ง แต่ทำตัวต่ำทราม เลือดมันก็มีแต่จะด่างพร้อย”
“ท่านหญิงมีสิทธิ์อะไรมาว่าข้า” เฮนรี่เสียงแข็งขึ้นบ้าง เขาบีบข้อมือของโจเซเฟีย
“แล้วท่านชายล่ะ มีสิทธิ์อะไรไปว่าเขา ปล่อยข้านะ” โจเซเฟียสะบัดข้อมือแล้วเดินออกจากห้องโถงใหญ่โดยไม่กล่าวคำอำลา
หญิงสาวนั่งลงบนโขดหินใหญ่ในสวน ต้นไม้รอบตัวกลายเป็นสีดำมืดไปหมดชวนให้หวาดกลัวได้ดีทีเดียว
“เฮ้อ ผู้ชาย อย่างนี้เหรอที่ท่านพ่ออยากได้นัก”
“ท่านหญิงพึมพำอะไรอยู่” ชายร่างสูงหลังเงาตะคุ่มถาม
“ช่างมันเถอะวาลเดียร์ แล้วเจ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่” นางถามเขา
“ก็ตอนที่ได้ยินอะไรเมื่อกี๊ไม่ชัดน่ะล่ะ แล้วทำไมท่านหญิงไม่อยู่ในงาน ออกมาอย่างนี้อันตรายนะ”
“โธ่วาลเดียร์ นี่บ้านข้า” นางตอบ เเต่ก็ซึ้งใจกับความเป็นห่วงของเพื่อนชาย
วาลเดียร์เป็นชายผมบลอนด์เข้มร่างสูงกำยำ ครอบครัวของเขาเป็นองครักษ์ของที่นี่ เขามีน้องชายอีกหนึ่งคนคือเจมีน วาลเดียร์สนิทกับโจเซเฟียและลาลิเธียมานาน ทั้งสี่เติบโตขึ้นที่โอลด์แฮมเชียร์ วาลเดียร์เป็นคนเงียบขรึม ใจเย็น ไม่ค่อยพูดจา ส่วนเจมีนตรงข้ามกับพี่ชายเขาสิ้น
“ในงานน่าเบื่อจะตาย” นางจับผมเล่น
“ไม่มีเทพบุตรมาจุติบ้างหรือ”
“ก็... มีมั้ง ไม่ก็ไม่มี หรืออาจจะมี อย่าคุยเรื่องนี้เลย ผู้ชาย...น่ารำคาญ” นางพูดพลางคิดถึงวินสเลต
“ท่านคงลืมไปว่าข้าก็ผู้ชาย แต่ก็ไม่ได้น่ารำคาญซักนิด”
“แน่ใจเหรอ” โจเซเฟียยิ้ม จริงของเขาแหละเนอะ “ข้าเพลียแล้วล่ะ ราตรีสวัสดิ์วาลเดียร์” แล้วนางก็จากไปดังว่า
โจเซเฟียเดินผ่านด่านฝูงชนเข้าไปในงาน คนที่สนุกก็ยังคงสนุกอยู่ วันนี้นางได้พูดคุยกับท่านชายตระกูลเวลลีฟส์ โวเเรม ฟินปุยส์ เเละอีกมากมาย เเต่ก็ยังไม่มีใครถูกใจนางเลยสักคน ยิ่งวินสเลต ลืมไปได้เลย
“อุ๊ย” นางอุทานเมื่อเดินไปชนชายผู้หนึ่ง “ขออภัยด้วย”
“ไม่เป็นไรหรอก อ้าว ท่านหญิงฟาร์มุนด์” เขายิ้ม “เฟรมลิน จอห์นสันขอรับใช้ท่าน” เขาโค้งให้นาง
“ยินดีที่ได้รู้จัก แต่ข้าคงต้องขอตัวก่อนนะ” โจเซเฟียยิ้มให้เขา
“โจเซเฟีย โจเซเฟีย” โจเซเฟียหันไปตามเสียงเรียก ภาพที่เห็นคือเพื่อนเก่ากวักมือเรียกนางอยู่
“อลิซาเบธ เจ้าเป็นยังไงบ้าง ไม่ได้เจอตั้งนาน เจ้าก็ยังสวยเหมือนเดิม” อลิซาเบธ เพอร์กินส์เป็นหญิงสาวร่างเล็ก ผมสีบรูเน็ต นางกับโจเซเฟียรู้จักกันมานานมาก
“แหม เจ้าก็ยังปากหวานเหมือนเดิมเช่นกัน -- นั่นใครเหรอ”
“เฟรมลิน จอห์นสัน ท่านชายจอห์นสัน นี่อลิซาเบธ เพอร์กินส์ เพื่อนข้า” เฟรมลินโค้งให้นางและนางก็ย่อให้เขา “ข้าขอตัวก่อนล่ะอลิซาเบธ ท่านชายจอห์นสัน”
“ท่านหญิงเพอร์กินส์ ให้เกียรติเต้นรำกับข้าสักเพลงนะ” เขาเอ่ยปากเมื่อโจเซเฟียออกไปเเล้ว
“ลาลิเธีย มีอะไรเหรอ” โจเซเฟียถามน้องสาวที่เข้ามานั่งในห้องนาง
“ข้ามีอะไรจะคุยกับเจ้านิดนึง”
“อืม” นางค่อยๆรูดซิปหลังกระโปรงออกและรอฟังน้องสาว แต่นางก็ไม่พูดอะไรเสียที “ว่าไงล่ะ”
“คือ...” โจเซเฟียเข้ากอดน้องสาวและหอมแก้มฟอดใหญ่
น้องข้าน่ารักขนาดนี้ใยไม่มีชายใดมาติดพันบ้างนะ
“มีอะไรให้ข้าช่วยรึไง”
“เปล่าหรอก ข้าไม่รบกวนแล้ว ฝันดีนะ” ลาลิเธียออกไปด้วยสีหน้าสับสนเเละกังวลใจที่พี่สาวไม่ทันสังเกต
“เฮ้อ น้องคนนี้” โจเซเฟียหยิบหนังสือปกกำมะหยี่สีแดงออกมาแล้วเริ่มเขียนอะไรลงไป
“14 ก.พ. 03
น่าเบื่อ วันที่น่าเบื่อผ่านไปอย่างเชื่องช้า เทพบุตรลงมาจุติในบ้านข้าอย่างที่วาลเดียร์ว่าจริงๆล่ะ แต่ดันพาเอาซาตานมาด้วยนี่สิ เฮ้อ”
เช้าวันต่อมา โจเซเฟียลงมาทานอาหารเช้า (หลังจากไม่ได้ร่วมโต๊ะสามวัน) นางก็พบว่าท่านอารออยู่แล้ว
“เป็นไงบ้าง โจเซเฟีย สนุกไหม” เขาถาม
“น่าเบื่อจะตายท่านอา ท่านก็รู้ว่าข้าไม่ชอบ เดี๋ยวก็จัดนั่นฉลองนี่ เกิดเป็นท่านหญิงนี่ลำบากจริง”
“บ่นอยู่นั่นล่ะ ท่านหญิงฟาร์มุนด์” ชายหนุ่มยิ้มอย่างเอ็นดู
เกรกอรี่ไม่ใช่อาแท้ๆของนาง เขาเป็นน้องชายของอาสะใภ้นางอีกที บัดนี้อาและอาสะใภ้ของนางจากไปแล้ว นางก็เลยเหลือเขาเป็นท่านอาแค่คนเดียวแม้ว่าเขาจะแก่กว่านางเพียงสามปีก็เถอะ
“ช่างเถอะ แล้วข้าจะได้กินข้าวเช้าซักบ่ายสองโมงไหมนี่ ข้ามานั่งรอนานแล้วนะ”
“เฮอะ บ่นอะไรนักหนาเล่าท่านชายฟาร์มุนด์” นั่น ย้อนเขาอีก “อีกอย่าง ใครใช้ให้ท่านอามานั่งรอล่ะ”
“ระวังตัวไว้นะหลานรัก”
“นี่แน่ะท่านอา ท่านมองหาอาสะใภ้ให้ข้าบ้างยัง” นางถามพลางหยิบหนังสือพิมพ์เช้ามาเปิดผ่าน
“ยัง” เขาตอบอย่างไร้อารมณ์ “น่ารำคาญ เดี๋ยวก็บ่นนู่นนี่เหมือนเจ้าข้าก็แย่สิ”
“เชอะ สมัยนี้หาผู้หญิงดีๆอย่างข้าไม่ง่ายนักหรอกนะ”
“ข้าก็ไม่อยากได้เหมือนกัน” เขาฉวยหนังสือพิมพ์มาจากมือโจเซเฟีย
“แล้วจะหาว่าข้าไม่เตือนไม่ได้นะท่านอา”
และแล้วทุกคนก็พร้อมที่โต๊ะอาหารก่อนที่จะเกิดศึกเล็กๆขึ้น
++++++++++++++++++++++++
ฝากด้วยนะ จะได้เป็นกะลังใจในการต่อสู้ภายภาคหน้าของผู้เขียนต่อไป
ติได้ทุกประการเลยนะคะ
บ๊าย บาย
“ข้ารู้จักกับน้องชายเขาน่ะ”
“อืม คนที่ตายไปแล้วน่ะเหรอ ต่ำพอๆกันกับคนที่ยังอยู่น่ะแหละ ข้าว่าข้าเคยได้ยินเรื่องราวตระกูลนี้พอควรนะ และแต่ละเรื่องก็ไม่สู้ดีทั้งนั้น ท่านหญิงอย่าไปยุ่งกับพวกเลือดกาอย่างนั้นเลย” เขาพูดออกมาอย่างไม่ต้องการให้ใครเเสดงความคิดเห็น นางกำลังไม่เข้าใจว่ามีประโยชน์อันใดที่ทำให้เขาพูดจาเเบบนี้
“ท่านชายวินสเลต ยังไงก็ตามท่านไม่ควรไปกล่าวร้ายเขา” โจเซเฟียจ้องหน้าถาม “แล้วท่านดีไปกว่าเขานักเหรอ”
“ ดีกว่าไหมเหรอ เฮอะ เลือดข้ามันเลือดบริสุทธิ์ ยังไงมันก็สูงกว่าอยู่แล้ว” เขายิ้มอย่างวายร้าย
“ถึงเลือดสูงส่ง แต่ทำตัวต่ำทราม เลือดมันก็มีแต่จะด่างพร้อย”
“ท่านหญิงมีสิทธิ์อะไรมาว่าข้า” เฮนรี่เสียงแข็งขึ้นบ้าง เขาบีบข้อมือของโจเซเฟีย
“แล้วท่านชายล่ะ มีสิทธิ์อะไรไปว่าเขา ปล่อยข้านะ” โจเซเฟียสะบัดข้อมือแล้วเดินออกจากห้องโถงใหญ่โดยไม่กล่าวคำอำลา
หญิงสาวนั่งลงบนโขดหินใหญ่ในสวน ต้นไม้รอบตัวกลายเป็นสีดำมืดไปหมดชวนให้หวาดกลัวได้ดีทีเดียว
“เฮ้อ ผู้ชาย อย่างนี้เหรอที่ท่านพ่ออยากได้นัก”
“ท่านหญิงพึมพำอะไรอยู่” ชายร่างสูงหลังเงาตะคุ่มถาม
“ช่างมันเถอะวาลเดียร์ แล้วเจ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่” นางถามเขา
“ก็ตอนที่ได้ยินอะไรเมื่อกี๊ไม่ชัดน่ะล่ะ แล้วทำไมท่านหญิงไม่อยู่ในงาน ออกมาอย่างนี้อันตรายนะ”
“โธ่วาลเดียร์ นี่บ้านข้า” นางตอบ เเต่ก็ซึ้งใจกับความเป็นห่วงของเพื่อนชาย
วาลเดียร์เป็นชายผมบลอนด์เข้มร่างสูงกำยำ ครอบครัวของเขาเป็นองครักษ์ของที่นี่ เขามีน้องชายอีกหนึ่งคนคือเจมีน วาลเดียร์สนิทกับโจเซเฟียและลาลิเธียมานาน ทั้งสี่เติบโตขึ้นที่โอลด์แฮมเชียร์ วาลเดียร์เป็นคนเงียบขรึม ใจเย็น ไม่ค่อยพูดจา ส่วนเจมีนตรงข้ามกับพี่ชายเขาสิ้น
“ในงานน่าเบื่อจะตาย” นางจับผมเล่น
“ไม่มีเทพบุตรมาจุติบ้างหรือ”
“ก็... มีมั้ง ไม่ก็ไม่มี หรืออาจจะมี อย่าคุยเรื่องนี้เลย ผู้ชาย...น่ารำคาญ” นางพูดพลางคิดถึงวินสเลต
“ท่านคงลืมไปว่าข้าก็ผู้ชาย แต่ก็ไม่ได้น่ารำคาญซักนิด”
“แน่ใจเหรอ” โจเซเฟียยิ้ม จริงของเขาแหละเนอะ “ข้าเพลียแล้วล่ะ ราตรีสวัสดิ์วาลเดียร์” แล้วนางก็จากไปดังว่า
โจเซเฟียเดินผ่านด่านฝูงชนเข้าไปในงาน คนที่สนุกก็ยังคงสนุกอยู่ วันนี้นางได้พูดคุยกับท่านชายตระกูลเวลลีฟส์ โวเเรม ฟินปุยส์ เเละอีกมากมาย เเต่ก็ยังไม่มีใครถูกใจนางเลยสักคน ยิ่งวินสเลต ลืมไปได้เลย
“อุ๊ย” นางอุทานเมื่อเดินไปชนชายผู้หนึ่ง “ขออภัยด้วย”
“ไม่เป็นไรหรอก อ้าว ท่านหญิงฟาร์มุนด์” เขายิ้ม “เฟรมลิน จอห์นสันขอรับใช้ท่าน” เขาโค้งให้นาง
“ยินดีที่ได้รู้จัก แต่ข้าคงต้องขอตัวก่อนนะ” โจเซเฟียยิ้มให้เขา
“โจเซเฟีย โจเซเฟีย” โจเซเฟียหันไปตามเสียงเรียก ภาพที่เห็นคือเพื่อนเก่ากวักมือเรียกนางอยู่
“อลิซาเบธ เจ้าเป็นยังไงบ้าง ไม่ได้เจอตั้งนาน เจ้าก็ยังสวยเหมือนเดิม” อลิซาเบธ เพอร์กินส์เป็นหญิงสาวร่างเล็ก ผมสีบรูเน็ต นางกับโจเซเฟียรู้จักกันมานานมาก
“แหม เจ้าก็ยังปากหวานเหมือนเดิมเช่นกัน -- นั่นใครเหรอ”
“เฟรมลิน จอห์นสัน ท่านชายจอห์นสัน นี่อลิซาเบธ เพอร์กินส์ เพื่อนข้า” เฟรมลินโค้งให้นางและนางก็ย่อให้เขา “ข้าขอตัวก่อนล่ะอลิซาเบธ ท่านชายจอห์นสัน”
“ท่านหญิงเพอร์กินส์ ให้เกียรติเต้นรำกับข้าสักเพลงนะ” เขาเอ่ยปากเมื่อโจเซเฟียออกไปเเล้ว
“ลาลิเธีย มีอะไรเหรอ” โจเซเฟียถามน้องสาวที่เข้ามานั่งในห้องนาง
“ข้ามีอะไรจะคุยกับเจ้านิดนึง”
“อืม” นางค่อยๆรูดซิปหลังกระโปรงออกและรอฟังน้องสาว แต่นางก็ไม่พูดอะไรเสียที “ว่าไงล่ะ”
“คือ...” โจเซเฟียเข้ากอดน้องสาวและหอมแก้มฟอดใหญ่
น้องข้าน่ารักขนาดนี้ใยไม่มีชายใดมาติดพันบ้างนะ
“มีอะไรให้ข้าช่วยรึไง”
“เปล่าหรอก ข้าไม่รบกวนแล้ว ฝันดีนะ” ลาลิเธียออกไปด้วยสีหน้าสับสนเเละกังวลใจที่พี่สาวไม่ทันสังเกต
“เฮ้อ น้องคนนี้” โจเซเฟียหยิบหนังสือปกกำมะหยี่สีแดงออกมาแล้วเริ่มเขียนอะไรลงไป
“14 ก.พ. 03
น่าเบื่อ วันที่น่าเบื่อผ่านไปอย่างเชื่องช้า เทพบุตรลงมาจุติในบ้านข้าอย่างที่วาลเดียร์ว่าจริงๆล่ะ แต่ดันพาเอาซาตานมาด้วยนี่สิ เฮ้อ”
เช้าวันต่อมา โจเซเฟียลงมาทานอาหารเช้า (หลังจากไม่ได้ร่วมโต๊ะสามวัน) นางก็พบว่าท่านอารออยู่แล้ว
“เป็นไงบ้าง โจเซเฟีย สนุกไหม” เขาถาม
“น่าเบื่อจะตายท่านอา ท่านก็รู้ว่าข้าไม่ชอบ เดี๋ยวก็จัดนั่นฉลองนี่ เกิดเป็นท่านหญิงนี่ลำบากจริง”
“บ่นอยู่นั่นล่ะ ท่านหญิงฟาร์มุนด์” ชายหนุ่มยิ้มอย่างเอ็นดู
เกรกอรี่ไม่ใช่อาแท้ๆของนาง เขาเป็นน้องชายของอาสะใภ้นางอีกที บัดนี้อาและอาสะใภ้ของนางจากไปแล้ว นางก็เลยเหลือเขาเป็นท่านอาแค่คนเดียวแม้ว่าเขาจะแก่กว่านางเพียงสามปีก็เถอะ
“ช่างเถอะ แล้วข้าจะได้กินข้าวเช้าซักบ่ายสองโมงไหมนี่ ข้ามานั่งรอนานแล้วนะ”
“เฮอะ บ่นอะไรนักหนาเล่าท่านชายฟาร์มุนด์” นั่น ย้อนเขาอีก “อีกอย่าง ใครใช้ให้ท่านอามานั่งรอล่ะ”
“ระวังตัวไว้นะหลานรัก”
“นี่แน่ะท่านอา ท่านมองหาอาสะใภ้ให้ข้าบ้างยัง” นางถามพลางหยิบหนังสือพิมพ์เช้ามาเปิดผ่าน
“ยัง” เขาตอบอย่างไร้อารมณ์ “น่ารำคาญ เดี๋ยวก็บ่นนู่นนี่เหมือนเจ้าข้าก็แย่สิ”
“เชอะ สมัยนี้หาผู้หญิงดีๆอย่างข้าไม่ง่ายนักหรอกนะ”
“ข้าก็ไม่อยากได้เหมือนกัน” เขาฉวยหนังสือพิมพ์มาจากมือโจเซเฟีย
“แล้วจะหาว่าข้าไม่เตือนไม่ได้นะท่านอา”
และแล้วทุกคนก็พร้อมที่โต๊ะอาหารก่อนที่จะเกิดศึกเล็กๆขึ้น
++++++++++++++++++++++++
ฝากด้วยนะ จะได้เป็นกะลังใจในการต่อสู้ภายภาคหน้าของผู้เขียนต่อไป
ติได้ทุกประการเลยนะคะ
บ๊าย บาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น