ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : งานเลี้ยงเต้นรำวันวาเลนไทน์
Oldhamshiere - กุหลาบแห่งโอลด์แฮมเชียร์
โอลด์แฮมเชียร์ คฤหาสน์ที่เก่าแก่ หรูหรา ยิ่งใหญ่ และร่ำรวยที่สุด เป็นสมบัติของตระกูลฟาร์มุนด์ ปัจจุบันปกครองโดย ท่านเจ้าหลุยส์ ควอนเต้ ฟาร์มุนด์ และ เอเลน่า แวนก้าคู่สมรส พร้อมทั้งบุตรีทั้งสอง โจเซเฟีย ลาลิเธีย ฟาร์มุนด์ ...
“ตื่นเถิดท่านหญิงโจเซเฟีย”
“อืม เดี๋ยวก่อน”
“ไม่ได้หรอกท่านหญิง งานจวนจะเริ่มแล้วนะท่าน สายแล้วๆ” แม่บ้านทำหน้าละเหิ่ยใจ
“ยังหรอกน่า ข้ารู้ดี” นางตอบพลางพลิกตัวกลับไปอีกด้านหนึ่ง กำลังฝันหวานอยู่เชียว
“โอ๊ยท่านหญิง ข้าจะทำยังไงดีล่ะ”
“โจเซเฟียอยู่ไหน นางเรียบร้อยแล้วหรือยัง โอ๊ย ให้ตายสิโจเซเฟีย ตื่นได้แล้ว เอ่อดารีล ข้าขอทางหน่อย ตื่นๆ ตื่นเดี๋ยวนี้” เสียงผู้มาเยือนทำให้ท่านหญิงพอจะลืมตาขึ้นมาดูโลกได้บ้าง
“ก็ได้ลาลิเธีย ดูเจ้าจะกระตือรือร้นมากกว่าข้าเสียอีกนะ” นางกล่าวงัวเงียพร้อมค่อยๆลุกขึ้นจากเตียง
“ได้ไงเล่า นอนขี้เซาอะไรอย่างนี้” น้องสาวทำหน้างอ
“ก็แหม...”
“พอเลย อีกสองชั่วโมงเองนะ เร็วๆเลยดารีล รีบๆขัดสีฉวีวรรณนางซะ ข้าจะออกไปดูข้างนอกแล้วล่ะ” แล้วนางก็ไปดังว่า มาไวไปเร็วจริงๆ
“ข้ามีแม่อีกคนแล้วเหรอเนี่ย” โจเซเฟียทำหน้าเบื่ออยู่บนเตียง
“เอาล่ะท่านหญิง ถึงเรื่องของท่านแล้ว”
นาฬิกาห้องโถงตีหนึ่งครั้งเป็นเวลาบ่ายโมง เสียงระฆังดังขึ้นให้สัญญาณว่างานเลี้ยงประจำปีกำลังจะเริ่มต้น ณ บัดนี้
ลอร์ดฟาร์มุนด์ก้าวลงจากบันไดอย่างช้าๆพร้อมกับหญิงสาวผู้หนึ่งซึ่งได้ชื่อว่ากุหลาบงามแห่งโอลด์แฮมเชียร์ นางอยู่ในชุดสีชมพูกรีดกราย ผมสีน้ำตาลอ่อนดัดเป็นลอนขับกับดวงตาสีฟ้าดั่งท้องนภายามไร้เมฆอย่างดูดี ผิวหน้าขาวเรียบเนียนถูกแต่งแต้มเล็กน้อยด้วยสีชมพูโทนเดียวกับชุด รอยยิ้มจืดๆทอดอยู่บนปากเล็กๆได้รูปเป็นกระจับ
“อะแฮ่ม” ลอร์ดฟาร์มุนด์มีอะไรจะกล่าวเล็กน้อย “ข้ารู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่โอลด์แฮมเชียร์ได้รับความไว้วางใจให้จัดงานใหญ่โตเยี่ยงนี้ หากมีเหตุผิดพลาด ขัดข้อง หรือไม่สะดวกประการใด ข้าก็ต้องขออภัยในที่นี้ด้วย” ผู้คนยังคงเงียบกริบ “ให้ทุกท่านสนุกกับงาน”
สิ้นเสียง การบรรเลงดนตรีก็เริ่มขึ้น ลอร์ดฟาร์มุนด์เปิดฟลอร์เต้นรำกับบุตรี นางมีอาการประหม่าเล็กน้อย ในเมื่อจุดประสงค์หลักของงานคราวนี้คือการให้โอกาสพบปะหนุ่มสาวรวมไปถึงการเลือกคู่ โจเซเฟียย่างเข้าสิบเก้าเหมันต์เเล้ว ... มันก็น่าจะถึงเวลาของนางซะที จึงไม่แปลกที่หนุ่มน้อยใหญ่จะจ้องนางอย่างไม่วางตา
สักพัก พื้นกลางห้องโถงก็คลาคล่ำไปด้วยคู่หนุ่มสาว โจเซเฟียจึงขอตัวออกมาเดินดูรอบๆงานเรื่อยเปื่อยอย่างเบื่อๆ ก็นางยังไม่ต้องการให้ใครมาเป็นเจ้าของชีวิตนาง คอยเจ้ากี้เจ้าการนู่นนี่หรอกนี่นา
บ่ายเย็นคล้อยจนค่ำ งานก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเลิกและก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะสนุกขึ้นเลย ทันใดนั้น นางก็เหลือบไปเห็นชายผู้หนึ่งที่อีกฝั่งของห้องโถง เขามีผมสีน้ำตาลอ่อนยาวประบ่า หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส รูปร่างสูงสันทัด ชายหนุ่มกำลังพูดคุยกับเพื่อนสาวอยู่ใกล้กับโต๊ะเครื่องดื่มในบ้านของนาง
“ท่านหญิง ให้เกียรติเต้นรำกับข้าสักเพลงไหม” เสียงหนึ่งทำให้นางหยุดจากการมองเทพบุตรตกสวรรค์คนนั้น
นางตั้งปณิธานแน่วแน่แล้วนะว่าจะไม่เต้นรำกับผู้ใด
“ข้า เฮนรี่ วินสเลตแห่งสวอนนิง ยินดีที่ได้รู้จักท่านหญิงโจเซเฟีย ฟาร์มุนด์” โจเซเฟียยิ้มและพยักหน้าให้เขา เฮนรี่ยิ้มให้นางอยู่ตลอดเเม้ว่าสีหน้าของหญิงสาวจะดูเเย่เพียงใดก็ตาม นางเกือบจะเหยียบเท้าเขาหลายทีเพราะไม่มีสมาธิเอาเสียเลย
เมื่อถึงจังหวะที่มีการเปลี่ยนคู่ โจเซเฟียก็หมุนตัวไปอย่างหน่ายระอา เเต่เมื่อนางหันไปก็กลับได้พบกับสายตาที่ทำให้งานดูมีสีสันขึ้นทีเดียว
“ท่านหญิงฟาร์มุนด์” เขาเอ่ย
โจเซเฟียก็ตกใจเช่นกัน ใครจะไปรู้ว่ายิ่งใกล้ก็ยิ่งงาม ทั้งดวงหน้าเรียว ขนตาแพที่หญิงสาวหลายคนยังแอบอิจฉาทอดตัวอยู่บนดวงตาสีน้ำตาล จมูกคมเป็นสันและริมฝีปากบางยังเพิ่มเสน่ห์ให้เขาอีก แล้วไหนจะรอยยิ้มนั่น โอย
“สวัสดี ท่านชาย...”
“เฟอร์นันเดส มองฟิลด์ จากเอสเทรีย”มือหนาของเขาที่กุมอยู่กับมือนางทำให้นางเหยียบเท้าเขาจนได้
“โทษที มองฟิลด์เหรอ อืม” ดูๆไปยิ่งคล้ายคนรู้จักแฮะ “ท่านชายรู้จักอะไรกับอัลแบร์โต้รึเปล่า”
“รู้จักสิ ก็อัลแบร์โต้เป็นน้องชายข้า” เขาตอบพลางยิ้ม “อัลแบร์โต้เคยพูดถึงท่านหญิงให้ข้าฟัง เขาชมว่าท่านหญิงงามมาก ข้าได้เจอตัวจริงแล้วอยากจะกลับไปบอกเขาเลยว่าวิชาพรรณนาโวหารของเขาด้อยกว่าความเป็นจริงเหลือล้นอย่างไม่น่าให้อภัยเลยล่ะ แต่เสียดายที่คงทำไม่ได้”
“ทำไม”
“เขาจากข้าไปแล้วน่ะสิ ไปไกลแล้วด้วย ไกลมาก” เขาตอบด้วยสายตาเลื่อนลอย
“โอ ข้าเสียใจด้วย” นางแสดงความรู้สึกเสียใจ โจเซเฟียกับอัลแบร์โต้เคยเป็นเพื่อนร่วมเรียนกันมาก่อน แต่นางก็ไม่ได้เจอเขานานแล้วจนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นมากเพียงนี้
“อุบัติเหตุรถชนเมื่อสองปีมาแล้ว” เฟอร์นันเดสขยายความ
“แล้วทำไมข้าถึงไม่รู้เรื่องเลย” นางถามอย่างงงๆ
“จริงๆเราทั้งหมดย้ายไปอยู่กับทางย่าในบียาร์รีลนานแล้ว และเรื่องนี้ก็ถูกปิดเงียบด้วย ท่านหญิงก็เลย....”
ถึงจังหวะเปลี่ยนคู่ซะนี่
++++++++++++++++++
หวัดดีสำหรับตอนเเรกค่ะ
โอลด์แฮมเชียร์ คฤหาสน์ที่เก่าแก่ หรูหรา ยิ่งใหญ่ และร่ำรวยที่สุด เป็นสมบัติของตระกูลฟาร์มุนด์ ปัจจุบันปกครองโดย ท่านเจ้าหลุยส์ ควอนเต้ ฟาร์มุนด์ และ เอเลน่า แวนก้าคู่สมรส พร้อมทั้งบุตรีทั้งสอง โจเซเฟีย ลาลิเธีย ฟาร์มุนด์ ...
“ตื่นเถิดท่านหญิงโจเซเฟีย”
“อืม เดี๋ยวก่อน”
“ไม่ได้หรอกท่านหญิง งานจวนจะเริ่มแล้วนะท่าน สายแล้วๆ” แม่บ้านทำหน้าละเหิ่ยใจ
“ยังหรอกน่า ข้ารู้ดี” นางตอบพลางพลิกตัวกลับไปอีกด้านหนึ่ง กำลังฝันหวานอยู่เชียว
“โอ๊ยท่านหญิง ข้าจะทำยังไงดีล่ะ”
“โจเซเฟียอยู่ไหน นางเรียบร้อยแล้วหรือยัง โอ๊ย ให้ตายสิโจเซเฟีย ตื่นได้แล้ว เอ่อดารีล ข้าขอทางหน่อย ตื่นๆ ตื่นเดี๋ยวนี้” เสียงผู้มาเยือนทำให้ท่านหญิงพอจะลืมตาขึ้นมาดูโลกได้บ้าง
“ก็ได้ลาลิเธีย ดูเจ้าจะกระตือรือร้นมากกว่าข้าเสียอีกนะ” นางกล่าวงัวเงียพร้อมค่อยๆลุกขึ้นจากเตียง
“ได้ไงเล่า นอนขี้เซาอะไรอย่างนี้” น้องสาวทำหน้างอ
“ก็แหม...”
“พอเลย อีกสองชั่วโมงเองนะ เร็วๆเลยดารีล รีบๆขัดสีฉวีวรรณนางซะ ข้าจะออกไปดูข้างนอกแล้วล่ะ” แล้วนางก็ไปดังว่า มาไวไปเร็วจริงๆ
“ข้ามีแม่อีกคนแล้วเหรอเนี่ย” โจเซเฟียทำหน้าเบื่ออยู่บนเตียง
“เอาล่ะท่านหญิง ถึงเรื่องของท่านแล้ว”
นาฬิกาห้องโถงตีหนึ่งครั้งเป็นเวลาบ่ายโมง เสียงระฆังดังขึ้นให้สัญญาณว่างานเลี้ยงประจำปีกำลังจะเริ่มต้น ณ บัดนี้
ลอร์ดฟาร์มุนด์ก้าวลงจากบันไดอย่างช้าๆพร้อมกับหญิงสาวผู้หนึ่งซึ่งได้ชื่อว่ากุหลาบงามแห่งโอลด์แฮมเชียร์ นางอยู่ในชุดสีชมพูกรีดกราย ผมสีน้ำตาลอ่อนดัดเป็นลอนขับกับดวงตาสีฟ้าดั่งท้องนภายามไร้เมฆอย่างดูดี ผิวหน้าขาวเรียบเนียนถูกแต่งแต้มเล็กน้อยด้วยสีชมพูโทนเดียวกับชุด รอยยิ้มจืดๆทอดอยู่บนปากเล็กๆได้รูปเป็นกระจับ
“อะแฮ่ม” ลอร์ดฟาร์มุนด์มีอะไรจะกล่าวเล็กน้อย “ข้ารู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่โอลด์แฮมเชียร์ได้รับความไว้วางใจให้จัดงานใหญ่โตเยี่ยงนี้ หากมีเหตุผิดพลาด ขัดข้อง หรือไม่สะดวกประการใด ข้าก็ต้องขออภัยในที่นี้ด้วย” ผู้คนยังคงเงียบกริบ “ให้ทุกท่านสนุกกับงาน”
สิ้นเสียง การบรรเลงดนตรีก็เริ่มขึ้น ลอร์ดฟาร์มุนด์เปิดฟลอร์เต้นรำกับบุตรี นางมีอาการประหม่าเล็กน้อย ในเมื่อจุดประสงค์หลักของงานคราวนี้คือการให้โอกาสพบปะหนุ่มสาวรวมไปถึงการเลือกคู่ โจเซเฟียย่างเข้าสิบเก้าเหมันต์เเล้ว ... มันก็น่าจะถึงเวลาของนางซะที จึงไม่แปลกที่หนุ่มน้อยใหญ่จะจ้องนางอย่างไม่วางตา
สักพัก พื้นกลางห้องโถงก็คลาคล่ำไปด้วยคู่หนุ่มสาว โจเซเฟียจึงขอตัวออกมาเดินดูรอบๆงานเรื่อยเปื่อยอย่างเบื่อๆ ก็นางยังไม่ต้องการให้ใครมาเป็นเจ้าของชีวิตนาง คอยเจ้ากี้เจ้าการนู่นนี่หรอกนี่นา
บ่ายเย็นคล้อยจนค่ำ งานก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเลิกและก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะสนุกขึ้นเลย ทันใดนั้น นางก็เหลือบไปเห็นชายผู้หนึ่งที่อีกฝั่งของห้องโถง เขามีผมสีน้ำตาลอ่อนยาวประบ่า หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส รูปร่างสูงสันทัด ชายหนุ่มกำลังพูดคุยกับเพื่อนสาวอยู่ใกล้กับโต๊ะเครื่องดื่มในบ้านของนาง
“ท่านหญิง ให้เกียรติเต้นรำกับข้าสักเพลงไหม” เสียงหนึ่งทำให้นางหยุดจากการมองเทพบุตรตกสวรรค์คนนั้น
นางตั้งปณิธานแน่วแน่แล้วนะว่าจะไม่เต้นรำกับผู้ใด
“ข้า เฮนรี่ วินสเลตแห่งสวอนนิง ยินดีที่ได้รู้จักท่านหญิงโจเซเฟีย ฟาร์มุนด์” โจเซเฟียยิ้มและพยักหน้าให้เขา เฮนรี่ยิ้มให้นางอยู่ตลอดเเม้ว่าสีหน้าของหญิงสาวจะดูเเย่เพียงใดก็ตาม นางเกือบจะเหยียบเท้าเขาหลายทีเพราะไม่มีสมาธิเอาเสียเลย
เมื่อถึงจังหวะที่มีการเปลี่ยนคู่ โจเซเฟียก็หมุนตัวไปอย่างหน่ายระอา เเต่เมื่อนางหันไปก็กลับได้พบกับสายตาที่ทำให้งานดูมีสีสันขึ้นทีเดียว
“ท่านหญิงฟาร์มุนด์” เขาเอ่ย
โจเซเฟียก็ตกใจเช่นกัน ใครจะไปรู้ว่ายิ่งใกล้ก็ยิ่งงาม ทั้งดวงหน้าเรียว ขนตาแพที่หญิงสาวหลายคนยังแอบอิจฉาทอดตัวอยู่บนดวงตาสีน้ำตาล จมูกคมเป็นสันและริมฝีปากบางยังเพิ่มเสน่ห์ให้เขาอีก แล้วไหนจะรอยยิ้มนั่น โอย
“สวัสดี ท่านชาย...”
“เฟอร์นันเดส มองฟิลด์ จากเอสเทรีย”มือหนาของเขาที่กุมอยู่กับมือนางทำให้นางเหยียบเท้าเขาจนได้
“โทษที มองฟิลด์เหรอ อืม” ดูๆไปยิ่งคล้ายคนรู้จักแฮะ “ท่านชายรู้จักอะไรกับอัลแบร์โต้รึเปล่า”
“รู้จักสิ ก็อัลแบร์โต้เป็นน้องชายข้า” เขาตอบพลางยิ้ม “อัลแบร์โต้เคยพูดถึงท่านหญิงให้ข้าฟัง เขาชมว่าท่านหญิงงามมาก ข้าได้เจอตัวจริงแล้วอยากจะกลับไปบอกเขาเลยว่าวิชาพรรณนาโวหารของเขาด้อยกว่าความเป็นจริงเหลือล้นอย่างไม่น่าให้อภัยเลยล่ะ แต่เสียดายที่คงทำไม่ได้”
“ทำไม”
“เขาจากข้าไปแล้วน่ะสิ ไปไกลแล้วด้วย ไกลมาก” เขาตอบด้วยสายตาเลื่อนลอย
“โอ ข้าเสียใจด้วย” นางแสดงความรู้สึกเสียใจ โจเซเฟียกับอัลแบร์โต้เคยเป็นเพื่อนร่วมเรียนกันมาก่อน แต่นางก็ไม่ได้เจอเขานานแล้วจนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นมากเพียงนี้
“อุบัติเหตุรถชนเมื่อสองปีมาแล้ว” เฟอร์นันเดสขยายความ
“แล้วทำไมข้าถึงไม่รู้เรื่องเลย” นางถามอย่างงงๆ
“จริงๆเราทั้งหมดย้ายไปอยู่กับทางย่าในบียาร์รีลนานแล้ว และเรื่องนี้ก็ถูกปิดเงียบด้วย ท่านหญิงก็เลย....”
ถึงจังหวะเปลี่ยนคู่ซะนี่
++++++++++++++++++
หวัดดีสำหรับตอนเเรกค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น