วุ่นรัก สลับใจ ตีพิพม์ในชื่อ ตรวนร้ายวิวาห์ลวง

ลำดับตอนที่ #3 : ผิดแผนให้อย่างจัง

3

ผิดแผนให้อย่างจัง

                รถกระบะสีดำเคลื่อนตัวจากถนนใหญ่เข้ามาในพื้นที่ส่วนบุคคลเพื่อแล่นตรงสู่ไร่ภูวดิษฐ์ สองข้างทางตอนนี้เริ่มเต็มไปด้วยต้นไม้เป็นพุ่มสูง มีดอกไม้สีเหลืองอร่ามเป็นพวงระย้าอยู่เต็มต้น ชื่อของมันคือราชพฤกษ์ เป็นต้นไม้ที่คุณนายสุโกศลชื่นชอบ สามีผู้ล่วงลับจึงสั่งให้คนปลูกไว้เต็มสองข้างทางเพื่อหวังทำให้นางมีความสุขตั้งแต่ตอนที่เขายังมีชีวิต ไม่นานนักแผ่นป้ายที่ทำมาจากไม้ขนาดใหญ่ แกะสลักเป็นลวดลายก็บอกให้หญิงสาวรู้ว่าตนได้มาถึงที่หมาย และทันทีที่รถแล่นผ่านรั้วสีขาวเข้ามาข้างใน หญิงสาวก็รู้สึกเหมือนตนเองหลุดออกมาอยู่อีกซีกโลกหนึ่ง แถมยังเป็นโลกในแบบที่เธอเคยใฝ่ฝัน สองขาเล็กๆ ก้าวลงมาจากรถเมื่อมันจอดสนิท ภาพบ้านขนาดใหญ่ที่ทำมาจากอิฐออกแนวยุโรปสไตล์คันทรี่ มีปล่องไฟอยู่ข้างบน ประตูหน้าต่างกระจกบานกว้างแต่งขอบด้วยสีขาวสะอาดตาและดอกไม้สีชมพูตัดกับม่วงหรือฟ้าเข้มทำให้ดูน่าลุ่มหลง ยิ่งฉากเบื้องหลังของบ้านหลังนี้คือภูเขาลูกโต ที่มองเห็นจากไกลๆ ซ้อนทับไล่เรียงกันไปมา ก็ยิ่งทำให้พลอยชมพูถึงกับยืนแน่นิ่งไปเลยทีเดียว

                “หนูเพชร...นั่นหนูเพชรจริงๆ ด้วย”

                หลังเธอยืนชื่นชมความงานสถานที่เพียงไม่กี่อึดใจ หญิงวัยกลางคนรูปร่างออกท้วมนิดๆ ก็เร่งฝีเท้าออกมาจากบ้านพร้อมรอยยิ้มที่เปิดกว้าง และคนรับใช้ที่ติดสอยห้อยตามกันมานาน วินาทีนั้นพลอยชมพูต้องรีบหันมาตั้งสติ เธอพยายามระบายริมฝีปากยิ้ม ตอนนี้ความตื่นเต้นเริ่มโหมกระหน่ำ แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ปลอมตัวเป็นพี่สาว แต่ก็ยังรู้สึกประหม่าเพราะการปลอมตัวในคราวนี้มีอนาคตของคนที่เธอรักวางไว้บนบ่า แถมยังต้องแสร้งทำให้เหมือนพี่ของเธออย่างแนบเนียนด้วยการแต่งหน้าทำผม ใส่เสื้อผ้าในแบบที่เธอไม่คุ้นเคย

                “สวัสดีค่ะคุณป้า ไม่ได้เจอกันแป๊บเดียว คุณป้ายังสวยเหมือนเดิมเลยนะคะ”

                พลอยชมพูยกมือขึ้นไหว้กล่าวคำทักทาย ทิ้งท้ายคำป้อยอที่พี่สาวมักจะชอบฉอเลาะ พวกผู้หลักผู้ใหญ่เพื่อให้รักและเอ็นดู ตามที่หล่อนกำชับมา

                “แหม...หนูเพชรนี่ยังน่ารักและปากหวานเหมือนเดิม ป้าล่ะอยากจะได้หนูมาเป็นสะใภ้พรุ่งนี้มะรืนนี้จะแย่อยู่แล้ว เอ๊ะ! ว่าแต่...ไหนคุณแม่ของหนูบอกว่าเพื่อนของหนูจะมาส่ง แต่ทำไมป้าไม่เห็นใครมากับหนูเลยสักคน”

                คุณนายสุโกศลชะเง้อคอมองไปด้านหลังของหญิงสาว พลอยทำให้เธอต้องรีบเหลียวหลังมองตาม เพราะเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่าเธอไม่ได้มาที่นี่เพียงลำพัง แต่ครั้งพอหันไปแล้วไม่เห็นรถกระบะสีดำที่เคยจอดอยู่ หญิงสาวก็นึกเอาเองว่าไอ้หน้าหล่อปากสุนัขคนนั้น คงจะขับรถออกไปจากที่ไร่แห่งนี้โดยไร้ซึ่งคำร่ำลา หญิงสาวไม่ได้ติดใจอะไรในเรื่องนี้ เธอคิดเพียงแค่รีบไสหัวไปไกลๆ ก็ดี จะได้ไม่ต้องเสียเวลาอธิบายอะไรกับคุณนายตรงหน้านาน

                “เพื่อนหนูเขารีบน่ะค่ะ ก็เลยขอตัวกลับไปก่อน”

                “อ๋อ...หรือจ๊ะ ไม่เป็นไรจ้ะ แค่หนูมาถึงที่นี่อย่างปลอดภัยป้าก็ดีใจแล้ว”

                นางยกมือถึงมากอบกุมสองมือว่าที่ลูกสะใภ้พร้อมใบหน้าที่ยิ้มแฉ่ง คนรับใช้ข้างกายของนางเองก็อดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้ม ชื่นชมความสวยงดงามของหญิงสาวตรงหน้าด้วยเหมือนกัน

                “คุณเพชรสวยอย่างกับนางฟ้า อย่างที่คุณนายพูดเอาไว้จริงๆ ด้วยค่ะ นี่ถ้าใครได้ไปเป็นเมีย คงจะต้องรักต้องหลงหัวปักหัวปำแน่ๆ”

                “ขอบคุณค่ะคุณป้า แต่อย่าชมเพชรถึงขนาดนั้นเลยค่ะ เพชรไม่ได้สวยอะไรถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ”

                สองมือบอบบางละออกจากคุณนายสุโกศล ยกขึ้นไหว้ขอบคุณนางกำไลผู้เป็นบ่าวอย่างนอบน้อมด้วยลืมไปว่าตอนนี้เธอกำลังสวมบทบาทเป็นเพชรไพลิน สาวมั่นไฮโซ เป็นคุณหนูช่างฉอเลาะและหัวสูง หากแต่ท่าทีของเธอก็ทำให้นางกำไลรีบยกมือขึ้นมารับไหว้ และมันก็ทำให้ทั้งนางกับคุณนายสุโกศลยิ่งเอ็นดูเธอมากขึ้นกว่าเดิม

                “หนูเพชรนี่น่ารักนะจ๊ะ ถ้าลูกชายของป้าได้มาเห็นและรู้จักหนู เขาจะต้องหลงรักหนูตั้งแต่วินาทีแรกอย่างแน่นอน”

                หญิงสูงวัยทั้งสองจ้องมองมาที่เธอด้วยตั้งความหวังว่าเธอจะสามารถทำให้ใจแข็งๆ ของอิทธิฤทธิ์อ่อนเป็นขี้ผึ้งดุจรักแรกพบ ซึ่งนั่นก็คือสิ่งที่พลอยชมพูคาดหวัง ยิ่งทำให้เป้าหมายตกหลุมรักได้เร็วเท่าไหร่เธอก็จะยิ่งเป็นอิสระได้เร็วเท่านั้น เธอจึงทุ่มเทกับการฝึกปรือของพี่สาวเรื่องการโปรยเสน่ห์ให้ผู้ชาย ทำตาหวานๆ เล่นหูเล่นตานิดๆ แต่อย่ามาก ส่งยิ้มน้อยๆ ดูเย้ายวนและน่าชิมแต่อย่าพร่ำเพื่อ เมื่อเห็นว่าเหยื่อใกล้จะติดกับให้รีบละสายตาทำเป็นว่าไม่แยแส จะเพิ่มเสน่ห์และคุณค่าให้ผู้ชายอยากใกล้ชิดเพื่อพิชิตหัวใจของเรา

                ถ้อยคำราวบทกลอนที่พี่สาวคอยพร่ำบอกเริ่มวิ่งแล่นอยู่ในหัว และเมื่อจู่ๆ คุณนายสุโกศลมองข้ามหลังเธอไปที่ใครบางคน คำร้องทักของนางก็ทำให้พลอยชมพูต้องรีบตั้งหลัก

                “อ้าว....พ่อตัวดีมาพอดี...นี่ไงหนูเพชรคนที่แม่พูดถึงอยู่เป็นประจำ และนี่จ้ะ...ลูกชายของป้า”

                นางเอื้อมมือไปแตะแขนหญิงสาวพร้อมผายมือ ราวเชื้อเชิญให้เธอหันไปมองคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง พลอยชมพูต้องพยายามรวมรวมความกล้าขับไล่ความประหม่า นึกถึงคำพร่ำสอนของเพชรไพลิน...ยิ้มหวานๆ เซ็กซี่ๆ เล่นหูเล่นตาให้ดูน่ากินแต่อย่ามาก สร้างความประทับใจแรกให้เหยื่อติดกับ แต่ทว่า....

                “คุณ!!”

                ระหว่างที่เธอกำลังหันหลังเตรียมตั้งท่าโปรยเสน่ห์ ริมฝีปากอิ่มก็ต้องสะดุดยิ้มทันทีที่หันมาแล้วเห็นคนที่คิดว่าจะไม่ได้เห็นหน้าอีกต่อไป

                “ทำไมถึงยังไม่กลับไป มายืนเสนอหน้าอะไรอยู่ตรงนี้”

                หญิงสาวรีบตะคอกใส่คนตรงหน้า สร้างความตกอกตกใจให้คุณนายสุโกศลและนางกำไลเป็นอย่างมาก

                “กะ...เกิดอะไรขึ้นคะ คุณเพชรรู้จักคุณอิฐด้วยอย่างนั้นหรือคะ”

                นางกำไลรีบเอ่ยถาม และคำถามของนางก็เริ่มทำให้หญิงสาวสับสน

                “ป้ารู้จักผู้ชายปากหมาคนนี้ด้วยหรือคะ”

                มือบางชี้ไปที่ร่างสูง ซึ่งตอนนี้กำลังยืนกระตุกริมฝีปากยิ้มใส่หน้าเธอ เหมือนกำลังนึกขันในบางสิ่ง คุณนายสุโกศลเห็นท่าทีแปลกๆ ทั้งจากลูกชายและหญิงสาวที่นางเชื้อเชิญมาเป็นแขกประจำไร่ จึงขอเป็นผู้ชี้แจงแถลงไขออกมาเอง

                “คือ อย่างนี้จ้ะ ผู้ชายปากหมาคนนี้...เอ้ย! ไม่ใช่ ป้าหมายถึงตาอิฐนี่เป็นลูกชายของป้าเอง ว่าแต่หนูไปรู้จักกับตาอิฐตั้งแต่เมื่อไหร่หรือจ๊ะ”

                นางถามด้วยความสงสัย แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะไม่ได้อยู่ในสภาพที่จะตอบคำถามได้ นอกจากยืนเบิกตากว้างมองหน้าอันยียวนของอิทธิฤทธิ์แล้วอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น

                “เพิ่งรู้จักกันเมื่อกี้นี้ครับ เผอิญตอนขับรถกลับมา ผมกับไอ้จ้อนบังเอิญเห็นผู้หญิงท่าทางกระแดะลากกระเป๋าอยู่ข้างถนน เลยสงเคราะห์พาขึ้นรถมาส่งถึงที่ ผมเองก็เพิ่งจะรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงกระแดะคนนั้น เป็นคนเดียวกับที่แม่หามาให้ผมทำเมีย”

                “ตายแล้วตาอิฐ! ทำไมพูดจาอะไรอย่างนั้น”

                คนเป็นแม่หน้าแทบหดเหลือสองนิ้ว ยามลูกชายพูดจาไร้มารยาทจนไม่นึกแปลกใจเลยว่าทำไมพลอยชมพูถึงเรียกเขาว่าผู้ชายปากหมา

                “ก็มันจริงไม่ใช่เหรอครับ แม่อยากให้ผมได้ผู้หญิงคนนี้มาเป็นเมีย แต่เท่าที่ดูๆ แล้ว...”

                ชายหนุ่มเว้นจังหวะสักพัก เพื่อปราดสายตาดูหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง

                “นมใหญ่ขาเรียวตูดกลมแต่ตัวเล็กขนาดนี้ ขึ้นเตียงกับผมได้ไม่กี่ยกก็คงจอด รังไข่แฟบก่อนที่แม่กับป้าจะได้มีโอกาสอุ้มหลานแน่ๆ ผมว่ารีบๆ ส่งตัวกลับ แล้วไปหาแม่พันธุ์ที่ดูมีสมองมากกว่านมโตมาให้ผมจะดีกว่า”
                งานนี้เล่นเอาหนึ่งหญิงสาวกับสองผู้สูงวัยถึงกับอ้าปากค้างทำตาโต ไม่คิดว่าอิทธิฤทธิ์จะกล้าวิจารณ์พลอยชมพูได้แบบไม่ไว้หน้ากัน คุณนายสุโกศลแทบลมจับ รู้สึกเสียหน้าจนนางกำไลต้องรีบเข้ามาประคอง ส่วนพลอยชมพูเม้มริมฝีปาก สองมือกำแน่น รีบหมุนตัวกลับหลังหันมองตามหลังคนที่เพิ่งจะหยามน้ำหน้ากันและกำลังทำทีจะเดินเข้าไปในบ้านหลังโต

                “ไอ้บ้า!! ไอ้โรคจิตวิตถาร กามไม่เลือก!!”                   

          หญิงสาวตะโกนสุดเสียงด้วยความเจ็บใจ แต่มันกลับสร้างความอภิรมย์ให้อิทธิฤทธิ์มากกว่าโกรธเคือง เพราะตอนนี้เนื้อตัวของพลอยชมพูกำลังสั่นเทาด้วยความโมโห เธอหัวเสียมากจนหน้าแดงลมแทบออกหู ส่วนคุณนายสุโกศลแม่ของเขาและคนรับใช้ ตอนนี้คงจะตระหนักดีด้วยกันทั้งคู่แล้วว่าแผนการสร้างสัมพันธ์ก่อนคลุมถุงชนมีอันต้องเป็นหมันไปแล้วแน่ๆ

                ร่างบางเดินไปมาอยู่ในห้องนอน เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นดูก็รู้ว่าได้รับการจัดแต่งใหม่ เน้นไปทางสีขาว ชมพูและสีเงินแวววาว แต่ความหวานใสก็ไม่ได้ช่วยให้จิตใจที่กำลังระอุทุเลาลงไปได้ เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่เธอไม่เคยเจอใครกวนประสาทได้เท่านี้แถมยังปากสุนัข ความหล่อเหลาอะไรที่เคยมองเห็นไม่มีค่าอะไรในสายตาของเธออีกเลย พลอยชมพูกำลังนั่งกำมือเม้มริมฝีปากอยู่บนเตียง หลังจากที่คุณนายสุโกศลถูกลูกชายหักหน้า และหลังจากที่เธอตะโกนด่าเขาคอเป็นเอ็น นางก็ใช้ให้หญิงรับใช้ที่อยู่ในบ้านนำพาเธอเข้ามาพักผ่อนถึงข้างใน จังหวะนั้นจู่ๆ โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น แม้อารมณ์จะไม่พร้อมที่จะคุยกับใคร แต่เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของพี่สาวโทรมาก็จำเป็นที่จะต้องกดรับมัน

                “เป็นไงบ้างยายพลอย แผนการราบรื่นดีหรือเปล่า แล้วไอ้บ้านั่นมันมีท่าทียังไงกับเธอบ้าง มันตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเห็นเลยมั้ย”

                มือบางกำโทรศัพท์ด้วยรู้สึกขุ่นข้อง แทนที่พี่สาวจะถามว่าเธอสบายดีหรือมีอะไรที่ลำบากใจหรือไม่ กลับถามแต่เรื่องความคืบหน้าของแผนการ ซึ่งก็เป็นแต่เรื่องของตนเองเพียงฝ่ายเดียว

                “ไม่ต้องห่วง...คราวหน้าถ้าพลอยเจอกับมันอีก มันเจอดีแน่”

                “อะไรนะยายพลอย เมื่อกี้สัญญาณไม่ชัด เธอกำลังจะบอกฉันว่าเธอจะให้มันดูของดีของเธอคราวหน้าเหรอ ตายจริง...ความคิดเข้าท่าเหมือนกันนี่เรา”

                “โอ้ย! จะบ้าหรือเปล่า ไม่คุยด้วยแล้ว!”

                พลอยชมพูหัวเสียใส่พี่สาวที่ดันหูเพี้ยนไปในทางวิปลาส แล้วยังจะเห็นดีเห็นงามในเรื่องที่อยู่แต่ในหัวของตัวเอง เธอตัดสินใจตัดสายทิ้งแม้ว่าปลายทางจะร้อง ‘เดี๋ยวๆ’ ไม่ยอมหยุด ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์จะสนทนากับพี่ของเธอ ทั้งๆ ที่ตอนแรกคิดว่าจะได้ปรับทุกข์กันแท้ๆ ร่างบางทิ้งตัวลงนอนที่เตียงหนานุ่ม มันช่างสบายต่อแผ่นหลังดีกว่าฟูกราคาถูกที่บ้านสวนเป็นร้อยเป็นพันเท่า สถานที่หรือก็โอ่อ่า เมื่อยืนมองจากบริเวณนอกระเบียงตรงห้องนอนจะเห็นพื้นที่ของไร่สวนพืชผักที่กว้างใหญ่จนสุดลูกหูลูกตา เล่นเอาขนาดไร่เล็กๆ ที่พ่อกับเธอมีกลายเป็นที่ไว้ให้มดดิ้นตายไปเลยทีเดียว กระนั้นหญิงสาวก็เริ่มที่จะคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อ คิดถึงน้องหมาสองคู่แรกที่ลองนำมาเลี้ยงเป็นพ่อพันธุ์กับแม่พันธุ์ และลูกเล็กๆ ของมันที่เธอควรจะได้อยู่เพื่อดูแลด้วยตัวของเธอเอง

                หญิงสาวมองเหม่อเธอรู้ดีว่าทางเดียวที่จะทำให้ตัวเองกลับบ้านไปใช้ชีวิตในแบบที่เคยได้ คือจะต้องทำให้อิทธิฤทธิ์หลงรัก เธอซุ่มเตรียมตัวมาดี อุตส่าห์กัดฟันยอมทำทุกอย่างรวมถึงเลียนแบบท่าทางการโปรยเสน่ห์ของพี่สาวเพื่อที่จะใช้กับเขาตอนเจอหน้ากันครั้งแรก แต่ดันมาตกม้าตายเพราะพี่สาวของเธอไม่เคยใส่ใจที่จะดูรูปของชายหนุ่มหรือเก็บมันไว้สักใบตอนที่คนเป็นแม่เอามายัดเยียดให้ เพื่อเป็นข้อมูลให้กับเธอถึงเรื่องรูปพรรณสัณฐานของเขา เพราะคิดเอาเองว่าคนบ้านนอกทำไร่ทำสวนหน้าตาต้องดูไม่ได้ อ้วนดำล่ำเตี้ย แต่เอาเข้าจริงๆ ใครกันจะไปรู้ว่ารูปร่างหน้าตาของอิทธิฤทธิ์แม้แต่เทพบุตรเมืองหลวงยังต้องอาย พอคิดมาถึงตรงนี้พลอยชมพูก็รีบดีดตัวลุกขึ้นนั่ง มือบางทั้งสองขยี้ศีรษะคล้ายต้องการสลัดความคิดที่ว่าอิทธิฤทธิ์เป็นผู้ชายที่หล่อเหลาและมีรูปร่างที่เซ็กซี่ยังกับนายแบบจากฮอลลีวูดนี้ออกไป

                “เอาวะ...ลองดูอีกครั้ง จะต้องพยายามทำให้ไอ้บ้านั่นหลงให้ได้”

                แรงปรารถนาที่อยากจะกลับบ้านทำให้พลอยชมพูฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้ง แม้ว่าในความเป็นจริงแล้วเธอจะตระหนักว่าการจะทำให้อิทธิฤทธิ์หลงรักมันไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คิดเอาไว้ในตอนแรกอีกต่อไป