ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CreatE [1]
ความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม
ให้ความสุขกับทุกคน และฉัน...
ก็หวังให้มันเกิดแบบนั้น กับฉัน เหมือนกัน...
\" ตึง!ปัง!โครม!อ๊ากก! \"
เสียงดังหนวกแก้วหูเกิดขึ้นตอนสายของบ้านหลังหนึ่งใจกลางเมืองของกรุงเทพ
\"ยัยมิน!ทำอะไรวะ!\" ชายหนุ่มวิ่งมาดูยังบันไดกลางบ้าน พร้อมตะโกนว่าผู้เป็นน้องสาวด้วยความตกใจ
\"เปล่า! แหะๆ พี่มิค เราตกบันได\" สาวน้อยผมสีน้ำตาลเข้มยาวประบ่าพูดพลางยิ้มแหยๆให้ผู้เป็นพี่ชาย
เมื่อเห็นท่าไม่รู้ร้อนรู้หนาวของน้องสาวตัวดีอย่างนั้นยิ่งทำให้มิคหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น
\"ดูก็รู้โว้ย ว่าตกบันได แกนี่ ทำอะไรไม่เป็นผู้หญิงเอาซะเลย\" มิคว่าพลางบ่นอุบอิบ
\"เฮ้ย!สายแล้วเว้ย\" อยู่ดีๆ ยัยน้องสาวตัวดีคนเดิมก็ตะโกนลั่นขึ้นมา ทำให้มิคผงะ เผลอเกือบจะหงายหลัง
\"ไปแล้ว!\" ว่าแล้ว มินก็วิ่งออกไปทันที
\"เฮ้ย!ดะ...เดี๋ยว\" ไม่ทันซะแล้วพูดไม่ทันจบ น้องสาวตัวดีก็ติดเท้าหมาวิ่งออกไปนอกบ้านหยั่งกะนักวิ่งทีมชาติซะแล้ว
\"เฮ้อ... ยัยน้องบ้า จะมีคนมาจีบไม่เนี่ย สมควรแก่การแห้วมา16ปีซะจริงเชียว\" มิคบ่นอุบอิบก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
\"เฮ้ย! ฉันก็สายแล้วนี่หว่า\" ว่าแล้วมิคก็วิ่งไปสตาร์ทรถ พร้อมบึ่งออกไปนอกบ้านทันที
~[^o^]~
\"แง........ฉันจะไปทันมั้ยเนี่ย\" มินวิ่งไปร้องไปอย่างขมขื่น....... ชีวิตช่างเศร้า~
\"จ๊ากกก! อย่าเพิ่งปิดซิเพ่!\" มินร้องตะโกนไปหาพี่ยามหน้าโรงเรียนด้วยความตกใจ เพราะพี่ยามกำลังจะเลื่อนประตูปิดอยู่นั่นเอง และถ้าเป็นเช่นนั้น....
เธอจะต้องยืนรอจนกว่าอาจารย์จะมาทำโทษเธอที่หน้าโรงเรียนเท่านั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง! เอสเพียซเชลลี่ วันนี้ไม่ว่าจะมองไปที่ทิศไหนๆ ก็ยังไม่มีใครจะมาสายซักคน
\"หุๆ\" เสียงพี่ยามสะท้อนความสะใจเล็กๆ ดังออกมาเมื่อประตูใกล้จะปิดสนิท
\"พี่!อย่า!\" มินวิ่งไปทุบประตูเสียงดังปึงปัง ก่อนจะย้ายไปที่ป้อมยาม พร้อมส่งสายตาอ้อนวอนผ่านไปทางหน้าต่างที่กระจกเปิดเอาไว้
\"คือว่า..พี่คะ... แบบว่า หนูอ๊ะ!ลืมของใช่ม้า ก็ต้องเดินเข้าไปเอาที่บ้านใช่ม้า แล้ว........
\"ปึง!\"
หนอย~ ไอ้ยามเวรไว้สบโอกาสเถอะ ฉันจะเอาคืน โทษฐานบังอาจที่มาปิดหน้าต่างใส่หน้าฉันได้นะ ฮึ่ม!
สุดท้ายฉันก็เลือกวิธี เบสิคที่นางเอกทั่วไปใช้กัน วิธีที่ทำแล้วดูเป็นกุลสตรีที่มีมารยาททางสังคมสูงสุด นั่นก็คือ…วิธีปีนรั้วของโรงเรียนเข้าไปนั่นเอง! (มันกุลสตรีตรงไหนฟะ?)
ว่าแล้ว ฉันก็ปีนไปยังรั้วด้านหลังของโรงเรียนทันที แต่ว่า... มันปีนยากชะมัด ที่เหยียบก็ไม่ค่อยจะมี อนาถที่สุด! วันนี้มันคงจะเป็นวันที่ฉันซวยที่สุดในรอบปีแหงๆ
“ ฮึ้บ! เย้! ” ในที่สุดฉันก็มาถึงซะที อุตส่าห์ปีนอยู่นมนานหลายล้านปีแสง
“แควก!” เฮือก!
“....................”
ให้ตายเถอะ วันนี้ชีวิตฉันมันจะซวยซ้ำซวยซ้อนอะไรกันขนาดนี้ กระโปรงแสนดีของฉัน ~ ถูกเหล็กแหลมบนรั้วโรงเรียนเจาะขาดซะแล้ว..............
“ TT^TT โฮ~อะไรมันจะตอบสนองความซวยได้ทันใจขนาดนี้”
ว่าแล้ว ฉันก็ไม่สนใจแล้วปีนลงไปทันที
“อ๊ะ!” โอ้วพระเจ้าช่วยกล้วยทอด กระโปรงเจ้ากรรม! ขาดเป็นรูยังไม่พอ ยังจะรั้งกระโปรงฉันไว้อีก สรุปได้อย่างเดียว.......
ร่วงซิเพ่!
“ ตุบ! โอ้ย! “ นั่นไง โดนใครเขาเข้าอีกแล้วไง
“ใครวะ!”
“เฮือก!”
บุคคลที่ฉันโดดไปทับลุกขึ้นมาช้าๆ ก่อนจะมามองหน้าคู่กรณีอย่างเอาเรื่อง โอ๊ว~ เท่ไม่เบา แต่ทำไมทำหน้าตาเหมือนไปอมอุจจาระสุนัขมาเช่นนั้นจ๊ะ?
“.........................”
“เฮ้ย!”
“คะ!” ซู้ด~น้ำยายไหย -.,-
“-_-;”
“^O^;;”
“เธอรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร?” นายสุดหล่อ(หุๆ)ถามอย่างเอาเรื่อง แต่ไม่เป็นไรจ๊า หล่ออย่างนี้ มินมิน ยกให้ (ยกใจให้เร้ย)
“เฮ้! ยัยป้า ได้ยินมั้ยวะ”
“ผึง! ^O^++++++++”
โอ๊~ ป้า เรียกฉันว่าป้าเหรอยะ หูยยยย ป้าบ้านอีตานี่คงจะสวยน่าดู บังอาจมาก ว่าฉันว่าป้า ไม่เคยลองของซะแล้ว
“ดูซิ! ทำหน้าหล่อๆฉันเสียหมด” ตาบ้านั่น (เปลี่ยนๆ -^-++) เอามือลูบหน้าตัวเอง
เอิ๊กซ์! ฉันควรจะขอลายเซ็นหรือขอเชคแฮนด์กับเขาดีมั้ยเนี่ยในฐานะมนุษย์เพศพ่อที่หลงตัวเองที่สุดในโลก ฉันว่าตานี่น่าจะหลุดมาจากพิพิธภัณฑ์ ริบลี่ย์ เปล่าวะเนี่ย
“เฮ้ย! ยังจะมาทำหน้าเหรอหราอีก นี่ยัยบ้า ขอโทษฉันซักทีซิวะ”
“ฝันไปเถอะ” เหอะ ให้ตายก็ไม่ขอโทษนายหรอก อีตาคนหลงตัวเอง
“นี่เธอลองดีเรอะ!” หว๋าย...ชักจะน่ากลัวว่ะ
“เฮ้ย! UFO!” ชิ่งครับชิ่ง
“หมับ!”
“เอ๊ะ!” เวร ตาบ้านี่ดันรู้ทัน แล้วจับแขนฉันไว้ซะนี่
“คิดว่าฉันโง่นักเหรอไงน่ะ แผนเด็กๆอย่างเธอน่ะ หลอกฉันไม่ได้หรอกนะ”
หนอย กวนบาทาชะมัด ฉันไม่ใช่เด็กนะ ตานี่ชักจะวอนมากไปซะแล้ว
“เฮ้ย! ตำรวจ”
“เฮ้ย! ไหนๆ” น่าน หลอกแกได้แล้วไง ฉันชิ่งก่อนล่ะ แต่เดี๋ยว! ขอคืนที ปล่อยให้มาด่าอยู่ตั้งนาน
“ป้าป! โอ้ย!” ว่าแล้ว ฉันก็ฟาดกระเป๋าคู่ชีพของฉันใส่ตานั่นทันที ฟาดไปเต็มๆจนตานั่นหงายไปเลย หุหุ
“เฮอะ! แผนเด็กๆเรอะ ดูถูกฉันมากไปหน่อยละมั้งเพ่? เจ็บดีมั้ยล่ะ กระเป๋า JACOB สุดหรูของฉัน”
“ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยตัวแสบ ฉันจะเอาคืนเท่าตัวเลย โอย...” ตานั่นเอามือกุมกุมด้วยความเจ็บ+มึนๆ
“มาเอาเร็วๆละกัน ฉันจะรอนะจ๊ะ” นั่นไงๆ แอบหยอดๆ
สุดท้ายก็มาลงได้ครบ 100% ซักทีนะคะ โอ้ว sakura สบายใจยิ่งนัก หวังว่าทุกคนจะติดตามนะคะ สู้ตายค่า~
SAKURA-MIA
ให้ความสุขกับทุกคน และฉัน...
ก็หวังให้มันเกิดแบบนั้น กับฉัน เหมือนกัน...
\" ตึง!ปัง!โครม!อ๊ากก! \"
เสียงดังหนวกแก้วหูเกิดขึ้นตอนสายของบ้านหลังหนึ่งใจกลางเมืองของกรุงเทพ
\"ยัยมิน!ทำอะไรวะ!\" ชายหนุ่มวิ่งมาดูยังบันไดกลางบ้าน พร้อมตะโกนว่าผู้เป็นน้องสาวด้วยความตกใจ
\"เปล่า! แหะๆ พี่มิค เราตกบันได\" สาวน้อยผมสีน้ำตาลเข้มยาวประบ่าพูดพลางยิ้มแหยๆให้ผู้เป็นพี่ชาย
เมื่อเห็นท่าไม่รู้ร้อนรู้หนาวของน้องสาวตัวดีอย่างนั้นยิ่งทำให้มิคหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น
\"ดูก็รู้โว้ย ว่าตกบันได แกนี่ ทำอะไรไม่เป็นผู้หญิงเอาซะเลย\" มิคว่าพลางบ่นอุบอิบ
\"เฮ้ย!สายแล้วเว้ย\" อยู่ดีๆ ยัยน้องสาวตัวดีคนเดิมก็ตะโกนลั่นขึ้นมา ทำให้มิคผงะ เผลอเกือบจะหงายหลัง
\"ไปแล้ว!\" ว่าแล้ว มินก็วิ่งออกไปทันที
\"เฮ้ย!ดะ...เดี๋ยว\" ไม่ทันซะแล้วพูดไม่ทันจบ น้องสาวตัวดีก็ติดเท้าหมาวิ่งออกไปนอกบ้านหยั่งกะนักวิ่งทีมชาติซะแล้ว
\"เฮ้อ... ยัยน้องบ้า จะมีคนมาจีบไม่เนี่ย สมควรแก่การแห้วมา16ปีซะจริงเชียว\" มิคบ่นอุบอิบก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
\"เฮ้ย! ฉันก็สายแล้วนี่หว่า\" ว่าแล้วมิคก็วิ่งไปสตาร์ทรถ พร้อมบึ่งออกไปนอกบ้านทันที
~[^o^]~
\"แง........ฉันจะไปทันมั้ยเนี่ย\" มินวิ่งไปร้องไปอย่างขมขื่น....... ชีวิตช่างเศร้า~
\"จ๊ากกก! อย่าเพิ่งปิดซิเพ่!\" มินร้องตะโกนไปหาพี่ยามหน้าโรงเรียนด้วยความตกใจ เพราะพี่ยามกำลังจะเลื่อนประตูปิดอยู่นั่นเอง และถ้าเป็นเช่นนั้น....
เธอจะต้องยืนรอจนกว่าอาจารย์จะมาทำโทษเธอที่หน้าโรงเรียนเท่านั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง! เอสเพียซเชลลี่ วันนี้ไม่ว่าจะมองไปที่ทิศไหนๆ ก็ยังไม่มีใครจะมาสายซักคน
\"หุๆ\" เสียงพี่ยามสะท้อนความสะใจเล็กๆ ดังออกมาเมื่อประตูใกล้จะปิดสนิท
\"พี่!อย่า!\" มินวิ่งไปทุบประตูเสียงดังปึงปัง ก่อนจะย้ายไปที่ป้อมยาม พร้อมส่งสายตาอ้อนวอนผ่านไปทางหน้าต่างที่กระจกเปิดเอาไว้
\"คือว่า..พี่คะ... แบบว่า หนูอ๊ะ!ลืมของใช่ม้า ก็ต้องเดินเข้าไปเอาที่บ้านใช่ม้า แล้ว........
\"ปึง!\"
หนอย~ ไอ้ยามเวรไว้สบโอกาสเถอะ ฉันจะเอาคืน โทษฐานบังอาจที่มาปิดหน้าต่างใส่หน้าฉันได้นะ ฮึ่ม!
สุดท้ายฉันก็เลือกวิธี เบสิคที่นางเอกทั่วไปใช้กัน วิธีที่ทำแล้วดูเป็นกุลสตรีที่มีมารยาททางสังคมสูงสุด นั่นก็คือ…วิธีปีนรั้วของโรงเรียนเข้าไปนั่นเอง! (มันกุลสตรีตรงไหนฟะ?)
ว่าแล้ว ฉันก็ปีนไปยังรั้วด้านหลังของโรงเรียนทันที แต่ว่า... มันปีนยากชะมัด ที่เหยียบก็ไม่ค่อยจะมี อนาถที่สุด! วันนี้มันคงจะเป็นวันที่ฉันซวยที่สุดในรอบปีแหงๆ
“ ฮึ้บ! เย้! ” ในที่สุดฉันก็มาถึงซะที อุตส่าห์ปีนอยู่นมนานหลายล้านปีแสง
“แควก!” เฮือก!
“....................”
ให้ตายเถอะ วันนี้ชีวิตฉันมันจะซวยซ้ำซวยซ้อนอะไรกันขนาดนี้ กระโปรงแสนดีของฉัน ~ ถูกเหล็กแหลมบนรั้วโรงเรียนเจาะขาดซะแล้ว..............
“ TT^TT โฮ~อะไรมันจะตอบสนองความซวยได้ทันใจขนาดนี้”
ว่าแล้ว ฉันก็ไม่สนใจแล้วปีนลงไปทันที
“อ๊ะ!” โอ้วพระเจ้าช่วยกล้วยทอด กระโปรงเจ้ากรรม! ขาดเป็นรูยังไม่พอ ยังจะรั้งกระโปรงฉันไว้อีก สรุปได้อย่างเดียว.......
ร่วงซิเพ่!
“ ตุบ! โอ้ย! “ นั่นไง โดนใครเขาเข้าอีกแล้วไง
“ใครวะ!”
“เฮือก!”
บุคคลที่ฉันโดดไปทับลุกขึ้นมาช้าๆ ก่อนจะมามองหน้าคู่กรณีอย่างเอาเรื่อง โอ๊ว~ เท่ไม่เบา แต่ทำไมทำหน้าตาเหมือนไปอมอุจจาระสุนัขมาเช่นนั้นจ๊ะ?
“.........................”
“เฮ้ย!”
“คะ!” ซู้ด~น้ำยายไหย -.,-
“-_-;”
“^O^;;”
“เธอรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร?” นายสุดหล่อ(หุๆ)ถามอย่างเอาเรื่อง แต่ไม่เป็นไรจ๊า หล่ออย่างนี้ มินมิน ยกให้ (ยกใจให้เร้ย)
“เฮ้! ยัยป้า ได้ยินมั้ยวะ”
“ผึง! ^O^++++++++”
โอ๊~ ป้า เรียกฉันว่าป้าเหรอยะ หูยยยย ป้าบ้านอีตานี่คงจะสวยน่าดู บังอาจมาก ว่าฉันว่าป้า ไม่เคยลองของซะแล้ว
“ดูซิ! ทำหน้าหล่อๆฉันเสียหมด” ตาบ้านั่น (เปลี่ยนๆ -^-++) เอามือลูบหน้าตัวเอง
เอิ๊กซ์! ฉันควรจะขอลายเซ็นหรือขอเชคแฮนด์กับเขาดีมั้ยเนี่ยในฐานะมนุษย์เพศพ่อที่หลงตัวเองที่สุดในโลก ฉันว่าตานี่น่าจะหลุดมาจากพิพิธภัณฑ์ ริบลี่ย์ เปล่าวะเนี่ย
“เฮ้ย! ยังจะมาทำหน้าเหรอหราอีก นี่ยัยบ้า ขอโทษฉันซักทีซิวะ”
“ฝันไปเถอะ” เหอะ ให้ตายก็ไม่ขอโทษนายหรอก อีตาคนหลงตัวเอง
“นี่เธอลองดีเรอะ!” หว๋าย...ชักจะน่ากลัวว่ะ
“เฮ้ย! UFO!” ชิ่งครับชิ่ง
“หมับ!”
“เอ๊ะ!” เวร ตาบ้านี่ดันรู้ทัน แล้วจับแขนฉันไว้ซะนี่
“คิดว่าฉันโง่นักเหรอไงน่ะ แผนเด็กๆอย่างเธอน่ะ หลอกฉันไม่ได้หรอกนะ”
หนอย กวนบาทาชะมัด ฉันไม่ใช่เด็กนะ ตานี่ชักจะวอนมากไปซะแล้ว
“เฮ้ย! ตำรวจ”
“เฮ้ย! ไหนๆ” น่าน หลอกแกได้แล้วไง ฉันชิ่งก่อนล่ะ แต่เดี๋ยว! ขอคืนที ปล่อยให้มาด่าอยู่ตั้งนาน
“ป้าป! โอ้ย!” ว่าแล้ว ฉันก็ฟาดกระเป๋าคู่ชีพของฉันใส่ตานั่นทันที ฟาดไปเต็มๆจนตานั่นหงายไปเลย หุหุ
“เฮอะ! แผนเด็กๆเรอะ ดูถูกฉันมากไปหน่อยละมั้งเพ่? เจ็บดีมั้ยล่ะ กระเป๋า JACOB สุดหรูของฉัน”
“ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยตัวแสบ ฉันจะเอาคืนเท่าตัวเลย โอย...” ตานั่นเอามือกุมกุมด้วยความเจ็บ+มึนๆ
“มาเอาเร็วๆละกัน ฉันจะรอนะจ๊ะ” นั่นไงๆ แอบหยอดๆ
สุดท้ายก็มาลงได้ครบ 100% ซักทีนะคะ โอ้ว sakura สบายใจยิ่งนัก หวังว่าทุกคนจะติดตามนะคะ สู้ตายค่า~
SAKURA-MIA
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น