Dark Markjin (end)

อย่าหาสาระจากเรื่องนี้

ไม่ใช่ฟิคมาร์คจินในแบบที่ตั้งใจ

มันวูบเข้ามาแวบนึงในช่วงที่อารมณ์ดาวน์สุด

ไม่เกิน 5 ตอนแน่นอนแบบแวบเดียวไง (แต่5ตอน?_ _!)

จริงๆอยากเขียนออกมาให้มาร์คเลวและจินยองเล๊วเลว

แต่!!! ทำไม่ลงรักเมนมากกกกกก

ละเมออะไรป้า

ข้ามไปอ่านเลยเถอะตัวเอง

////////////////////////////////////////////////ค่ะ///////////////////////////////////////////

(เป็นรูปที่แคปได้ถูกใจที่สุด ภาพเดียวอธิบายทุกอย่าง)

               “ไอ้พี่มาร์คลุกดิวะหนัก”

          “ขอกอดก่อนไม่ได้หรือไง”

          “กอดมาทั้งคืนแล้วป่ะ ลุกดิจะรีบไป”

          “ไปไหน?”

          มาร์คขมวดคิ้วเงยหน้ามองคนใต้ร่างที่สวมแค่กางเกงนอนตัวจิ๋ว

          “ก็ไปบ้านวอนพิลไงเมื่อคืนก็บอกแล้วมั้ย”

          “ไปทำไมอีกวะ ไม่ให้ไป”

          พอคนพี่งี่เง่าคนน้องก็จัดการดันร่างที่ทับอยู่จนหล่นเตียง

                 “โอ๊ย เจ็บนะโว้ย!!”

          คนพี่โวยวาย แต่มีหรือคนน้องจะสนใจ เมื่อคืนตกลงกันแล้วแลกกับ 3รอบ นี่ยังคิดว่าคุ้มมั้ยที่ต้องมาเจ็บสะโพกอยู่แบบนี้

                 จินยองไหวไหล่อย่างไม่แคร์ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปไม่สนใจเสียงโอดครวญด่าทอของคนพี่ซักนิด          

     “อะไรๆก็วอนพิลๆ ทีเมื่อคืนยังครางชื่อกูอยู่เลย”

     มาร์ครู้สึกหงุดหงิดจนต้องลุกไปหยิบบุหรี่ที่วางอยู่หัวเตียงมาสูบแก้เซ็ง

30 นาทีต่อมา

     จินยองอยู่ในชุดเสื้อเชิตแขนยาวสีขาวกางเกงยีนส์ขาดเซอร์แต่ดูดีก่อนจะปิดท้ายด้วยแจ็คเกตหนังสือดำขึ้นสวมทับอีกที ทรงผมที่ยุ่งฟูถูกเซตเป็นบ๊อบที่ดูยังไงก็โคตรจะน่ารักน่าฟัดในสายตามาร์ค และถ้ามีแต่มาร์คที่คิดเขาก็คงไม่ต้องคอยหึงหวงจินยองอยู่แบบนี้หรอก ใครๆได้เห็นจินยองก็ชอบทั้งนั้น ไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชาย โดยเฉพาะเพื่อนสนิทอย่างไอ้วอนพิลที่ทำไมแฟนอย่างมาร์คจะไม่รู้ว่ามันคิดยังไงกับจินยอง ก็มีแต่เจ้าตัวนั่นแหละที่ยังมั่นใจว่าแค่เพื่อนกัน ต่อให้มันกอดคอหรือหอมแก้มจินยองก็ยังคิดว่ามันแค่เพื่อน

     “จะกลับกี่โมง”

     จินยองยกแขนขึ้นดูเวลาที่ตอนนี้บอกว่าเป็นเวลา 2 ทุ่มแล้ว

     “ไม่รู้ดิอาจจะซักตี2”

     “ทำไมไปนาน”

     เสียงพูดที่ติดไปทางหงุดหงิดเริ่มทำให้จินยองรำคาญแต่ก็ยังข่มอารมณ์ไว้ไม่อยากให้ปาร์ตี้คืนนี้หมดสนุกตั้งแต่ยังไม่เริ่ม เขาเป็นคนใจร้อนอารมณ์เสียง่ายและถ้าโมโหก็ไม่อยากจะคิดถึงผลที่ตามมาเท่าไหร่

     “ปาร์ตี้มั้ยให้เลิก4ทุ่มหรือไง”

     จินยองถอนหายใจมือก็หยิบกระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์ยัดใส่เสื้อแจ็คเกตที่สวมกับกระเป๋ากางเกงแล้วเดินออกจากห้องไม่สนใจมาร์คที่ยืนหน้าตึงอีกต่อไป

     จินยองนั่งลงกับพื้นต่างระดับเพื่อสวมรองเท้า แต่แล้วก็รับรู้ได้ถึงแรงกอดที่มาจากด้านหลัง นี่แหละมาร์คถึงจะโกรธเซ็งยังไงก็ยังชอบทำตัวน่ารักให้เขาใจเต้นแรงอยู่เสมอ

     “ถ้ากลับช้าจะไปตาม”

     หน้าเล็กที่ซุกอยู่กับต้นคอขาวที่หอมกรุ่นชวนให้อยากจะจับกดอีกซัก 2รอบ พูดเสียงอู้อยู่ใกล้หู จินยองหันข้างไปจูบกลุ่มผมยุ่งๆ ทำให้คนที่กอดอยู่พอใจอย่างมาก

     “ไปละ”

     ใส่รองเท้าเสร็จจินยองก็ลุกขึ้นยืนแต่มาร์คยังคงกอดเอวไว้ไม่ยอมปล่อย จินยองเลยแกะมือนั้นออกก่อนจะหันไปหา

     “ตี2 สัญญา”

     แล้วก็แถมจูบไปอีกหนึ่ง

     “ขับรถดีๆหล่ะ”

     มาร์คว่าพลางยกมือขึ้นลูบแก้มเนียนเบาๆ จินยองยิ้มมุมปากก่อนจะหันหลังกลับเปิดประตูออกไป มาร์คมองตามจนประตูนั้นปิดลง เขาถอนหายใจยาวความกังวลเริ่มก่อตัวสูงขึ้นกว่าเดิม เขาไม่ชอบวอนพิลเช่นเดียวกับที่วอนพิลไม่ชอบเขา จริงอยู่ที่วอนพิลกับจินยองเจอกันก่อนสนิทกันก่อนเป็นเพื่อนกันมาก่อน แต่พอเขาที่มาทีหลังได้ครอบครองหัวใจหินๆของจินยอง วอนพิลก็แสดงออกทันทีว่าไม่ชอบ เคยจะมีเรื่องกันหลายครั้ง แต่เพราะจินยองขอเลยได้แต่ข่มอารมณ์ไว้ทั้งคู่ เขารู้ว่าจินยองลำบากใจ จินยองรักเขาแต่ก็รักเพื่อนอย่างวอนพิลเหมือนกัน ถึงจะเป็นรักที่ต่างกันแต่จินยองก็ดูเหมือนจะแคร์เพื่อนมากกว่าแฟน และนั่นทำให้วอนพิลดูจะถือไพ่เหนือกว่าเขาอยู่เสมอ

     2:55 am

     จินยองยังไม่กลับ เขานั่งรอคนรักตั้งแต่ออกจากบ้านไปจนถึงตี 2ที่จินยองบอกเขาโทรไปแล้วจินยองบอกกำลังจะออกมา แต่นี่มันจะตี3 แล้วโทรไปก็ไม่รับ มาร์คกระวนกระวายใจจนสุดท้ายก็แต่งตัวออกมาจามหาจินยองที่บ้านวอนพิล

     ปาร์ตี้แม่งโคตรเละ ขวดเหล้าเบียร์เกลื่อนทางเดิน บริเวณสระว่ายน้ำมีชายหญิงบ้างก็หลับบ้างก็กำลังนัวเนียกันอยู่ แต่เขายังไม่เห็นจินยองเลยทั้งที่รถก็ยังจอดอยู่ และวอนพิล วอนพิลไปไหน?

     มาร์คเดินเข้ามาในบ้านอย่างรู้ทางถึงจะมาไม่บ่อยแต่เขาก็จำทางได้หมดห้องนั่งเล่นชั้นล่างมีแต่คนอื่นไม่ใช่จินยองของเขา มาร์คกำหมัดขบกรามแน่น เลือดในร่างเริ่มเดือดจนเส้นเลือดขึ้นแขนปูดโปน เขาก้าวเท้าขึ้นบันไดไปเรื่อยๆ จนมาหยุดหน้าห้องวอนพิล ไม่ทันได้เปิดประตูก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยลอดออกมาจากห้อง มาร์คกัดปากตัวเองแน่นนับ 1 2 3 ในใจก่อนจะเปิดประตูเข้าไปอย่างไร้มารยาท

     จินยองนอนอยู่บนเตียง วอนพิลนอนอยู่บนเตียง วอนพิลไม่ได้ใส่เสื้อ กระดุมเสื้อจินยองถูกปลดออกจนเห็นอกขาว ในมือวอนพิลมีบุหรี่ ในมือจินยองมีขวดเบียร์ ทั้งสองกำลังคุยหัวเราะกันออกรสจนไม่ทันสังเกตอีกคนที่เปิดประตูเข้ามา

     “จินยองกลับบ้าน!!!”

     10 วันแล้วที่มาร์คต้องนอนคนเดียว กินข้าวคนเดียว ไปไหนคนเดียว ไม่มีจินยองอยู่ข้างๆเหมือนทุกวัน ตั้งแต่วันนั้นจินยองก็โกรธเขาจนหนีกลับไปนอนที่บ้านตัวเอง ไม่รู้จะโกรธอะไรหนักหนา เขาแค่ต่อยไอ้วอนพิลที่มันทำหน้าเหมือนคนชนะใส่ทั้งที่ยังนอนอยู่ข้างคนรักของเขา นี่เขาไม่ฆ่ามันก็บุญเท่าไหร่แล้ว

     “หงุดหงิดโว้ย!!!”

     มาร์คขว้างแก้วไวน์ที่เพิ่งดื่มไปกระทบผนังจนแตกละเอียด เขาคิดถึงจินยอง คิดถึงเสียงทุ้มหวานที่คอยบ่นเวลาเขาทำอะไรไม่ถูกใจ เสียงที่คอยตะคอกเวลาโมโห หรือเสียงหวานๆเวลาร่วมกิจกรรมเข้าจังหวะกัน เขาคิดถึงทุกอย่างที่เป็นจินยอง

Line

     มาร์คหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนอกขึ้นมาดูข้อความจากเพื่อนเขาซึ่งเป็นเจ้าของสนามแข่งรถ มาร์ครู้สึกร้อนวูบใจสั่นไหวตั้งแต่ยังไม่เปิดอ่านข้อความ

     (จินยองมาแข่งรถ กำลังจะมีเรื่อง)

     ไม่รอช้ามาร์ครีบลุกคว้าแจ็คเกตสวมรองเท้าลวกๆรีบบึ่งรถไปสถานที่ที่ว่าทันที ความกังวลและความกลัวกำลังกัดกินหัวใจของเขา

     “แพ้แล้วพาลนี่หว่า”

     แจ็คสันดันอกผู้ชายที่แข่งรถแพ้จินยองไว้เพราะอีกฝ่ายตั้งใจจะมาหาเรื่องจินยองเต็มกำลังดูจากสีหน้าและแรงที่ดันอกเขาอยู่ก็รู้ สายตาเคียดแค้นถูกส่งไปหาจินยองที่นั่งพิงกระโปรงรถคันเก่งของตัวเองอยู่ แต่ถึงอีกฝ่ายจะแสดงว่าจะหาเรื่องยังไงคนชนะก็ยังไม่สะทกสะท้าน จินยองยกยิ้มกวนโมโหพร้อมส่งสายตาอย่างผู้ชนะไปอย่างไม่แคร์

     “ไอ้สัส!!”

     แจ็คสันต้านแรงคนเลือดร้อนไม่อยู่หมอนั่นเข้ามาถึงตัวจินยองพร้อมยกเท้าขึ้นหวังถีบอกจินยองแต่อีกฝ่ายหลบได้ทันอย่างหวุดหวิด เท้าหนักจึงประทับไปบนกระโปรงรถคันโปรดจนเกิดเสียง และนั่นทำให้เลือดในร่างจินยองเดือดเกินจะหาปรอทมาวัดได้ เขารักรถยิ่งกว่าอะไรใครก็รู้แล้วไอ้ขี้แพ้นี่กล้าดียังไงมาฝากรอยเท้าไว้แบบนี้

     ไม่ใช่ว่าอีกฝ่ายไม่รู้ถึงกิตติศักดิ์ของจินยอง แต่เพราะอารมณ์โกรธที่แพ้จินยองและเสียพนันจำนวนมากทำให้ไม่อาจเก็บอารมณ์อยู่

     พลั่ก!!!!!พลั่ก!!!!!

     ไม่รู้กี่หมัดกี่แรงกระทืบที่อีกฝ่ายได้รับ จินยองไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นตอนนี้เขาต้องระบายความแค้นความโมโหทั้งหมดที่มี ไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงห้ามปรามของเพื่อน และแน่นอนว่าในเวลาแบบนี้ไม่มีใครกล้าห้ามจินยองซักคน คนที่มาหาเรื่องก่อนตอนนี้สลบไปแล้วแต่จินยองยังไม่เลิกโมโหเขาต้องปล่อยมันออกมาให้หมด

     “จินยอง จินยองหยุด!!”

     เสียงนี้!!!!!!!!!

     จินยองหยุดหมัดที่กำลังจะปล่อยออกไปกลางอากาศ เขาเงยหน้าขึ้นมองหาต้นเสียงปรากฏเป็นมาร์คที่เขาไม่ได้เจอมากว่า10 วัน แต่นั่นไม่ใช่เสียงที่เขาตามหา

     “ทำบ้าอะไรของแก”

     จินยองกัดปากแน่นปล่อยมือจากคอเสื้อคนที่สลบ ลุกยืนเต็มความสูงเขาเสตาไปมองทางอื่นลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งเผือดมือเสยผมดับอารมณ์

     “เราต้องคุยกัน”

     เจ้าของเสียงพูดจบก็เดินไปขึ้นรถของตัวเองที่จอดอยู่ไม่ไกล จินยองมองตามจนรถคันนั้นแล่นออกไป แล้วจึงลากสายตามามองหน้าคนรักที่ยืนคิ้วขมวดทำหน้าไม่พอใจอยู่ตรงข้ามกับเขา มาร์คถอนหายใจก่อนจะกลับไปขึ้นรถของตัวเองแล้วขับออกไปเช่นกัน

     “โถ่โว้ย!!!”

     จินยองทึ้งหัวตัวเองก่อนจะเตะเข้ากับคนที่นอนสลบอยู่อย่างแรงอีกครั้งแล้วก้าวขึ้นรถตัวเองขับตามสองคันที่ออกไปก่อนหน้านั้น แจ็คสันได้แต่ยืนส่ายหัว มีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละที่จะหยุดคนเลือดร้อนอย่างปาร์คจินยองได้

     แทคยอนในมาดนักธุรกิจหนุ่มกำลังนั่งรอน้องชายแท้ๆของตัวเองที่ชอบไปก่อเรื่องให้เขาต้องปวดหัวอยู่บ่อยๆ

     “ช้าไป4 นาที”

     “ผมก็รีบแล้วป่ะ”

     จินยองตอบเสียงหงุดหงิดแต่ก็แสดงอะไรมากไม่ได้ เขากลัวพี่ชายมากกว่าพ่อแม่ตัวเองซะอีก

     “ตั้งแต่วันนี้ไปพี่จะยึดรถนาย”

     “ฮยอง!”

     ความโมโหทำให้จินยองเกือบจะลุกขึ้นเถียงแต่พอเจอสายตาที่ตวัดมามองของแทคยอนคนเลือดร้อนก็สงบลงอย่างง่ายถึงจะยังโมโหอยู่มาก แต่ก็ไม่อาจแสดงอะไรต่อหน้าพี่ชายได้

     “แล้วผมจะเอารถที่ไหนใช้”

     “รถเม แท็กซี่ แล้วแต่แก”

     จินยองฮึดฮัด

     “แล้วไม่ต้องคิดจะไปขอพ่อให้ซื้อรถใหม่ให้หล่ะ ถ้าแกทำพี่จะยึดบัตรแกด้วย”

     “ฮยอง”

     จากหน้าโหดๆไม่พอใจเปลี่ยนเป็นหน้าแมวขี้อ้อนทันที

     “ผมจะไม่ทำอีกแล้วอย่ายึดรถผมเลยนะ นะ นะ”

     คลานเข่าไปหาพี่ชาย

     “ไม่ แกพูดแบบนี้มากี่ครั้งแล้วจินยอง ถ้าแกยังไม่ฟังอีกพี่จะให้แกมาทำงานที่บริษัท”

     “ไม่!!” ลืมตัวขึ้นเสียงจนพี่ชายเริ่มย่นคิ้ว

     “ผมยังเด็กอยู่เลย ทำไมไหวหรอก”

     พอเห็นท่าทางอ้อนๆที่โดนขัดใจของน้อง แทคยอนแทบจะหลุดขำออกมาเสียให้ได้ เพราะแบบนี้ไงเขาถึงได้รักและเป็นห่วงจินยองมาก เขามีน้องชายแค่คนเดียวแถมเด็กนี่ยังเป็นคนเลือดร้อนหัวแข็งไม่ฟังใคร มีเขาคนเดียวที่ปราบอยู่ แต่จะให้เขาคอยตามไปปราบพยศน้องตัวแสบทุกที่ก็คงไม่ไหว ขนาดฝากฝังให้มาร์คดูแลแต่ก็ยังไม่เห็นจะได้เรื่องอะไร

     “งั้นก็เลิกทำตัวงี่เง่า ตั้งใจเรียนแล้วก็กลับบ้านให้ตรงเวลา พี่จะโทรไปถามมาร์คถ้ารู้ว่ายังไม่กลับรู้ใช่มั้ยว่าจะโดนอะไร”

     จินยองทำหน้าบูดปากคว่ำหงึใส่พี่ชายก่อนจะเดินคอตกกลับขึ้นห้องตัวเอง แทคยอนได้แต่ส่ายหัวกับความเด็กของน้องชายตัวเอง

     จินยองกำลังนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนที่นอนเขานอนไม่หลับ มือเรียวยื่นไปเปิดไฟที่หัวเตียงตาหันมองนาฬิกาพบว่าตีสามแล้ว เขาหงุดหงิดเด้งตัวขึ้นทึ้งหัวตัวเอง เขาก้าวลงจากเตียงเดินไปโต๊ะหน้าทีวีที่มีบุหรี่เก็บไว้ในลิ้นชัก แต่ก่อนจะได้หยิบบุหรี่ขึ้นสูบสายตาก็เหลือบไปเห็นรูปที่ตั้งอยู่ที่โต๊ะอีกตัว

     รูปของเขากับมาร์ค

     เขายอมรับว่าตัวเองไม่ใช่คนรักที่ดี เขาอารมณ์ร้อน มีเรื่องไปทั่ว มาร์คเองก็ไม่ได้ต่างกันนักแต่ยังไงมาร์คก็ยังใจเย็นกว่าเขามาก มาร์คจะมีเรื่องก็ต่อเมื่อจำเป็นเท่านั้น และอีกอย่างคือมาร์คไม่ชอบเห็นแผลบนหน้าหรือบนตัวของเขาแม้แต่ที่เดียว เขายังจำสายตาที่มาร์คมองมาก่อนที่จะขับรถออกไปได้ สายตาที่เจ็บปวด แต่ตอนนั้นเขาไม่แคร์เองเพราะยังไงมาร์คก็จะต้องมาง้อเขา

     จินยองเลิกสนใจรูปที่พาเอาความคิดเด็กๆเข้ามาในหัวมือเรียวเปิดลิ้นชักออกหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ขายาวพาตัวเองมานั่งบริเวณขอบระเบียง คืนนี้ดาวสวยระยิยระยับเต็มท้องฟ้า จินยองปล่อยอารมณ์ไปกับบุหรี่ที่สูบบรรยากาศเงียบอากาศสดชื่นทำให้สมองเขาโล่ง

จินยองก็คือจินยองหงอยได้ไม่นานหรอกเชื่อสิ

“ชน!!!”

เสียงแก้วกระทบกันไม่รู้กี่สิบครั้ง ตอนนี้จินยองกำลังเมาหัวทิ่มอยู่ในผับดังแห่งหนึ่งซึ่งมีพี่ของเพื่อนเป็นเจ้าของ

“ไอ้จินไม่ต้องคิดมากเว้ย เอารถกูไปใช้ซักคันก่อนก็ได้”

วอนพิลพูดขณะที่มือก็แอบฉวยโอกาสโอบร่างของเพื่อนสนิท

“เฮ้ยให้ยืมจริงดิ”

“กูเคยพูดเล่นกันมึงหรือไง”

“กูโคตรรักมึงเลยหว่ะ ขอบใจเพื่อน”

คำว่ารักที่จินยองบอกทำให้หัวใจของวอนพิลพองโตคล้ายลูกโป่งที่ถูกอัดแก๊สจนเต็มพร้อมจะลอย ถึงจะมีคำว่าเพื่อนต่อท้ายแต่เขาก็ไม่สนใจหรอก จะเพื่อนหรืออะไรก็ได้ขอแค่เขามีจินยองอยู่ข้างๆก็พอ

ขณะที่จินยองกำลังสนุกสนานอยู่กับเพื่อนๆ อยู่ๆสายตาก็มองผ่านไปเห็นคนคุ้นตาที่กำลังนัวเนียอยู่กับผู้หญิงหุ่นเซ็กซี่ในมุมมืดๆลับตาคนพอสมควร แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังเห็นและจำได้ดีว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร โทสะเริ่มเข้าครอบงำแถมแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปก็มากพอจะทำให้เขาไม่มีสติคิดอะไร มือเรียวคว้าขวดเบียร์ลุกขึ้นยืน ไม่ทันมีใครสังเกตการเดินจากไปของจินยอง เขาเดินตรงเข้าไปหาชายหญิงคู่นั้นแสงไฟวิบวับไปมาชวนเวียนหัวไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการมองเห็น ตอนนี้จินยองตาสว่างมาก

“ไอ้มาร์ค!”

เพล้ง!!!

เสียงกรีดร้องของผู้หญิงคนนั้นดังแข่งกับเสียงเพลงจนคนเริ่มหันมามอง ก่อนจะมีเสียงกรี๊ดดังต่อเนื่องมากมายและมีคนเข้ามามุงดู เพื่อนของจินยองก็เริ่มหันหาเขา วอนพิลวิ่งมาหาจินยองก่อนคนอื่นเขาโอบไหล่จินยองไว้เพราะตอนนี้จินยองกำลังสั่นไปทั้งตัว บนพื้นมีผู้ชายคนหนึ่งกำลังพยายามพยุงตัวเองขึ้นยืนมือกุมหัวที่มีเลือดไหลอาบ

โรงพยาบาล

“เรียบร้อยแล้วค่ะที่เหลือแค่มาล้างแผลแล้วก็ทานยาแก้ปวดกับยาฆ่าเชื้อ”

“ขอบคุณครับ”

มาร์คกล่าวขอบคุณพยาบาลก่อนจะประคองตัวเองลุกจากเตียงที่เย็บแผลเสร็จแล้ว แจ็คสันเดินเข้ามาหามาร์คก่อนจะช่วยพยุงแต่มาร์คก็ปัดมือนั้นทิ้งเสียก่อน

“กูไหว”

“เป็นไงหล่ะ8เข็ม”

มาร์คไหวไหล่อย่างไม่แคร์ก่อนจะเดินออกจากห้องฉุกเฉินอย่างคนปกติ ไม่ใช่ไม่เจ็บแต่เพราะเขาเจอเรื่องแบบนี้บ่อยเลยไม่ได้รู้สึกอะไรเท่าที่ควร แต่ครั้งนี้มันต่างออกไปคือคนที่ทำไม่ใช่ศัตรูแต่เป็น

“จินยอง”

มาร์คเรียกชื่อคนรักที่นั่งกอดอกหน้าบูดรออยู่อย่างแผ่วเบา จินยองปรายมาตามองแล้วก็หันกลับที่เดิม ข้างๆจินยองมีวอนพิลที่นั่งโอบเก้าอี้ที่จินยองนั่งอยู่ถึงจะไม่โดนตัวแต่เขาก็หวง

“ไปกลับบ้านกัน”

มาร์คตรงเข้าไปจับมือจินยองก่อนจะออกแรงดึงเมื่อเจ้าตัวยังไม่ยอมลุก

“กูกลับก่อน”

จินยองบอกวอนพิลเสร็จก็ยอมลุกแต่ก็สะบัดมือมาร์คออกแล้วเดินนำไปยังรถของมาร์คที่จอดอยู่ แจ็คสันเป็นคนขับมาให้โดยมีมาร์คนั่งโดยสารมา ส่วนจินยองก็ออกมากับวอนพิล แต่ตอนนี้จินยองคงต้องเป็นคนขับกลับเองเสียแล้ว จินยองปิดประตูอย่างโมโหมาร์คทำได้แค่เงียบไม่กล้าพูดอะไรเพราะมีความผิดอย่างมหันต์ติดหลังอยู่

พอถึงคอนโดจินยองก็คว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป มาร์คได้แต่ถอนหายใจแล้วนั่งรอ เขายังคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรกับคนรัก เขาผิดที่ทำแบบนั้น แต่เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์และอารมณ์เปลี่ยวๆที่น้อยใจจินยองถึงได้ทำแบบนั้นลงไปไม่คิดเลยว่าจินยองจะเห็น

จินยองใช้เวลาอาบน้ำนานมากถ้าให้มาร์คเดาเจ้าตัวคงกำลังดับอารมณ์เดือดๆของตัวเองอยู่เป็นแน่ พอออกจากห้องน้ำจินยองก็เดินเข้าห้องนอนทันที มาร์คเองก็เหนื่อยเกินกว่าจะพูดอะไรจึงเข้าไปอาบน้ำบ้าง

ใช้เวลาไม่นานในการอาบน้ำเนื่องจากสระผมไม่ได้หัวแตกขนาดนี้คงงดไปอีกเป็นอาทิตย์ จินยองอยู่ในชุดนอนสีฟ้าที่เขาเลือกให้และเจ้าตัวก็ชอบใส่มันจินยองบอกว่าใส่สบายดี ส่วนมาร์คก็ใส่ชุดแบบเดียวกันกับของจินยองไม่มีผิดต่างกันแค่สีที่ของมาร์คเป็นสีชมพู

จินยองนอนคว่ำหน้ากับหมอนทำให้แก้มถูกดันอย่างน่ารัก มาร์คอดไม่ได้ที่จะย่องเข้าไปหอมแก้มเนียนๆนั้น จินยองยู่หน้าขัดใจที่โดนกวนแต่ก็ไม่ยักจะลืมตา มาร์คก้มหน้าไปใกล้ใช้จมูกโด่งคลอเคลียกับแก้มเนียนเล่นอีกครั้ง จินยองรำคาญจนหันหน้าหนีไปอีกฝั่ง มาร์คเห็นแบบนั้นก็ชอบใจ ก้าวขึ้นเตียงค่อมร่างคนรักไว้ก่อนจะแนบตัวลงกับร่างอีกคนจินยองเริ่มดิ้นสะบัดมาร์คออกจากร่างตัวเองแต่ตายังคงปิดอยู่

“ขอโทษนะ”

มาร์คกระซิบที่ข้างหู

“เลว”

จินยองตอบกลับ

“อืมรู้ แต่ก็รักหนูคนเดียวนะ”

จินยองลืมตาขึ้นพลิกตัวมานอนหงายแต่มาร์คก็ยังไม่ยอมลุกออกจากร่างคนรัก

“รักแต่ปากดิ แม่งกวนตีน”

“รักจริงๆ ก็รู้ไม่ใช่เหรอ”

สายตาที่จริงใจของมาร์คที่จ้องลงมาทำให้จินยองต้องเบือนหน้าหนี

“ไม่เอาขวดแทงซ้ำก็บุญแล้ว”

“หนูไม่ทำหรอกถ้าพี่ตายจินยองก็ต้องเสียใจอีก”

“รู้ได้ไง”

        จินยองกลับมาจ้องหน้ามาร์คอีกครั้ง

        “เราอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีกัน สัญญาลูกผู้ชายตั้งแต่6 ปีที่แล้ว ไม่เคยลืม”

        “ลองลืมดูดิ ไม่ใช่แค่ขวดแน่”

        จินยองจ้องมาร์คตาเขม็ง มาร์คกับเขารู้จักกันตอนไปทัศนศึกษาของโรงเรียนมาร์คเป็นรุ่นพี่เขา 1 ปี เขาอยู่ม.ปลายปี1 ส่วนมาร์คปี2 ตอนนั้นมาร์คจมน้ำและจินยองเป็นคนช่วยไว้ จินยองผายปอดให้มาร์ค มาร์คไม่ได้สลบเขาได้สติตั้งแต่จินยองลากเขาขึ้นจากน้ำแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงแกล้งหลับไป พอปากนุ่มนิ่มเหมือนเยลลี่แนบลงมากับปากเขา แค่นั้นหัวใจเขาก็เต้นแรงจนเผลอจูบตอบจินยอง จินยองรู้ว่ามาร์คได้สติและกำลังจูบตนอยู่แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ได้รังเกียจสัมผัสนั้นเลย ตั้งแต่นั้นทั้งคู่ก็คบกันและสัญญาว่าจะมีกันตลอดไป ต่อให้อีกฝ่ายเลวแค่ไหนก็จะไม่เลิกรักกันเด็ดขาด

            “กลัวแล้วครับ”

       “อย่าเลี่ยนดิ เดี๋ยวอ้วกเสียดายเหล้า”

       มาร์คยื่นมือไปบีบจมูกโด่งของอีกคนอย่างหมั่นเขี้ยว

            “อย่าดิ”

        “อยากแกล้ง คิดถึงจะตายหายไปกี่วันรู้ตัวเปล่า”

        “ก็ไม่มาง้อเอง”

        “น้อยใจอยู่”

        จินยองเงียบจนมาร์คเริ่มใจหาย

            “ขอโทษ”

        คำขอโทษที่น้อยครั้งนักที่จินยองจะเอ่ยออกมา มาร์คมองอีกคนอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เพิ่งได้ยินจนจินยองเริ่มหงึ ไม่พอใจ

            “มันมาหาเรื่องก่อน”

       มาร์คยิ้มกว้างก่อนจะฝังจมูกโด่งลงกับแก้มเนียน เขาหอมแก้มจินยองซ้ำๆ ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นปากนุ่มที่แสนคิดถึง มาร์คค่อยๆละเมียดจูบอย่างนุ่มนวลมือหนาไล่ไปตามไหล่มน จินยองบิดเร้าเมื่อมาร์คเริ่มเปลี่ยนไปจูบตามซอกคอขาวเนียนของตัวเอง

            “อย่า เจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ”

       จินยองดันอกมาร์คออก เขารู้ว่าแผลที่มาร์คเป็นอยู่มันเจ็บปวดแค่ไหน เขาเคยผ่านจุดนั้นมาแล้ว ดังนั้นเขาไม่ควรจะตามใจมาร์คเพราะอารมณ์ที่วูบไหวนี้หรอก

       “เจ็บแค่ที่หัว ส่วนอื่นยังใช้งานได้ดีอยู่”

       “อย่าฝืน นอนได้แล้ว”

       “ไม่”

       “ดื้อหว่ะ”

       “ก็คิดถึงเมีย”

       จินยองกัดปากตัวเองแน่น เขาไม่ชอบอะไรหวานๆเลี่ยนๆ แต่พอมาร์คเรียกเขาแบบนั้นกำแพงปูนก็แปรเปลี่ยนเป็นกำแพงน้ำทันที (น้ำไรวะ)

            “รอบเดียวนะ”

       “ไม่รับประกัน”

        ท้ายซิว่ามาร์คจะจัดเท่าไหร่

 /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

ถ้ามีคำผิดซอรี่นะ ง่วงแต่อยากลงมากกกกกกก

 เม้นให้เค้าหน่อยก็จะน่ารักมากน๊าค๊า ^^