ฉันคือ...อลิซ

ลำดับตอนที่ #9 : EP : 9 อลิซเปลี่ยนไป

EP :  9 อลิซเปลี่ยนไป

“พ่อตอนเย็นไม่ต้องมารับนะ” อลิซบอกผู้เป็นพ่อที่เป้นคนมาส่งเธอในวันแรกของการมาโรงเรียน และอีกอย่างพ่อเธอต้องไปทำงานต่อด้วย อลิซได้แต่ยิ้มเมื่อได้ยินเสียงกรี้ดเมื่อน้องของเธอลงไปก่อน

“พี่ลงมาได้แล้ว” อลันหมุนตัวมาชะโงกหน้าบอกพี่สาวตัวเองที่กำลังคุยกับพ่ออยู่ในรถ ปล่อยให้เขาลำบากกับผู้หญิงพวกนี้

“รู้แล้วน่า” อลิซตอบก่อนจะก้าวขาลงจากรถชุดนักเรียนสีดำนี้เป็นอะไรที่ดีมาก

“พี่ผมว่าเสื้อของผมมันเล็กอะ”

“มันไม่ได้เล็กหรอกอลันนายนะตัวใหญ่ขึ้น” อลิซเอ่ยบอกน้องชายตัวเองก่อนจะยื่นมือไปยี้ผมของอลันเล่นอย่างหมั่นไส้ คนอะไรโตเร็วชะมัด

“พี่ไปส่งผมหน่อยสิ” อลันบอกเพราะไม่อยากจะปล่อยพี่สาวของเขาเอาไว้คนเดียว มันไม่ปลอดภัยที่เขาจะปล่อยพี่เอาไว้ท่ามกลางฝูงหมาป่า

“อะไรนะ ทำไมเขาไม่เดินออกมาสักทีแล้วนั้นใครนะ” ทุกต่างสงสัยว่าทำไมชายหนุ่มผมแดงนั้นถึงไม่ยอมเดินเข้าโรงเรียนสักที ทั้งที่ออกมาจากรถตั้งนานแล้ว

“เอ๊ะ นั่นคุณคาโลนี่น่า เดินมาทางนี้ทำไมอะ หรือว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นคนรู้จักของคุณคาโลกัน”

“เฮ้ย เด็กใหม่…” คาโลยังพูดไม่ทันจบดี ก็ตกใจนิดๆ เมื่อได้เห็นหน้าของผู้หญิงผมสีแดงสวยเปล่งประกายที่ยืนอยู่ข้างๆ เด็กผู้ชายผมสีแดงเหมือนกัน และทั้งสองก็เดินผ่านหน้าเขาไปเลย

คาโลคิดว่าเด็กผู้หญิงดูคุ้นหูคุ้นมาก แต่คงไม่ใช่คนเดียวกันหรอก ยัยอ้วนหมูตอนนั้นไม่มีทางสวยฟ้าดินถล่มแบบนี้หรอก

“พี่ คนเมื่อกี้ใครนะ ดูไม่ปลอดภัยเลยพี่อย่าเข้าไปใกล้นะ” อลันเอ่ยบอกแม้จะเดินออกมาไกลแล้วก็ตาม ยิ่งสายตาที่ผู้ชายคนเมื่อครู่มองพี่สาวของเขามันยิ่งไม่ปลอดภัย

“อืม” อลิซรับปาก ก่อนจะเดินไปส่งอลันที่ห้องประชุมเพราะเด็กใหม่ ส่วนเธอก็ต้องกลับห้อง เธอกลับมาครั้งนี้เธอจะไม่ยอมให้ใครมารังแกเธอได้แน่

“เดี๋ยวน่ะ ยังเหลือเวลาเดี๋ยวผมไปส่งพี่ที่ห้องส่งดีกว่า” อลันมองดูนาฬิกาที่ข้อมือก่อนจะพูดขึ้นแล้วคว้ามือของอลิซไป เขาไม่ยอมให้พี่สาวของเขาเดินไปเข้าห้องเรียนคนเดียวหรอก หมาป่าแถวนี้มันเยอะ

“จำทางกลับได้ใช่มั้ย” อลิซถามเพื่อความแน่ใจ ไม่ใช่ว่ามาส่งเธอแล้วหลงทางหาห้องประชุมไม่ถูกนะ

“ผมความจำดี” อลันบอกพร้อมกับใช้นิ้วชี้ไปที่ขมับด้านขวาของตัวเอง

นั้นทำให้อลิซหมั่นไส้อลันอย่างอดไม่ได้ ตลอดทางพวกเธอไม่ได้สนใจสายตาหรือคำพูดของคนอื่นเลยสักนิด แต่เมื่อเธอเดินมาถึงห้องของเธอพวกคนที่ยืนอยู่หน้าห้องก็มองมาที่พวกเธอสองคนทันที

“มาหาใครคะ”

อลิซไม่ตอบแต่หันไปบอกอลันที่กำลังเป็นที่สนใจของพวกผู้หญิงอยู่ในตอนนี้

“ห้องนี้ล่ะ มีอะไรก็มาได้ ไม่งั้นก็โทรมา”

“ครับ เดี๋ยวเที่ยงผมมาหานะ” อลันบอกด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินจากไปทันที

อลิซเดินเข้าห้องไปแล้วนั่งที่โต๊ะเดิมของตัวเองทันที โดยไม่สนสายตาแปลกๆ ที่มองมาที่ตัวเอง

“เอ่อ ขอโทษนะ พอดีว่าย้ายมาใหม่เหรอครับ” อลิซตวัดสายตาไปมองผู้ชายคนนั้นนิ่งจนผู้ชายคนนั้นสะดุ้ง จากนั้นเธอก็เอาหนังสือขึ้นมาอ่านเล่น โดยไม่สนใจใครอีก

“เราไปบอกคุณโซมีดีมั้ยว่ามีนักเรียนเข้าใหม่มา”

“ไม่ต้องหรอกๆ ตอนนี้คุณโซมีอยู่กับคุณอิลไลนะ เราไปถูกหมายหัวแน่” เพื่อนอีกคนเอ่ยบอกเพื่อนสนิทตัวเองเพราะไม่อยากถูกหมายหัว

“แต่ดูพวกผู้ชายสิ ก่อนหน้านี้ยังดูคลั่งไคล้คุณโซมีอยู่เลย แต่ดูตอนนี้สิ” เด็กสาวอีกคนพูดขึ้นด้วยความหมั่นไส้ป่นอิจฉา เพราะไม่ว่าจะมองมุมไหนเธอคนนั้นก็สวยไร้ที่ติ สวยกว่าคุณโซมีซะอีก

“ช่างเถอะน่าๆ ก็ดีแล้วนี่ถ้ายัยหมูอ้วนมาแล้วจะได้ไม่มีที่นั่งไง ดีจะตาย” เธอคนนั้นพูดขึ้นด้วยท่าทางชอบใจ

“นี่ๆ บอกได้มั้ยว่าย้ายมาจากโรงเรียนไหน”

“นี่ๆ บอกได้มั้ยว่าพักอยู่ที่ไหน”

“นี่ๆ บอกได้มั้ยว่ามีแฟนหรือยัง”

อลิซนั่งไม่ตอบใครทั้งนั้น หึ พวกรวยแต่โง่พวกนี้เธอเกลียดที่สุดเลยล่ะ แต่นั่งได้ไม่นานคนที่เธอรอคอยก็มาถึงเสียที

“มุ่งอะไรกัน”

“เอ่อ พอดีมีนักเรียนมาใหม่ค่ะ” เด็กสาวที่นั่งอยู่หน้าประตูเป็นคนบอกมองไปยังคุณโซมีที่เกาะแขนของคุณอิลไลไม่ยอมปล่อย

“มีนักเรียนใหม่เหรอ ไม่เห็นรู้เลย” จีน่าที่พูดขึ้นพร้อมกับหันไปมองโซมีอย่างสงสัย ก่อนจะมองไปยังพวกผู้ชายที่ไปมุ่งอยู่ที่โต๊ะของยัยหมูอ้วนนั้น

“ผู้หญิงเหรอ” แอนนาหันไปถามผู้หญิงที่นั่งข้างประตู

“ค่ะ”

“สวยมากมั้ย” แอนนาถามต่อ

“เอ่อ ก็สวยนะคะ แต่ก็สวยไม่สุด” เด็กสาวที่นั่งข้างประตูเอ่ยบอก

“กลับไปนั่งที่ได้แล้ว” ในตอนนั้นพวกผู้ชายได้ยินเสียงบอกของคุณจีน่าที่ร้องบอกก็เลยต้องกลับไปนั่งที่ตัวเองอย่างเสียดาย

ในตอนที่พวกผู้ชายเดินกลับไปนั่งที่ ทุกคนที่มาใหม่ก็ได้เห็นคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะของยัยหมูอ้วนนั้น โซมีที่เกาะแขนของอิลไลอยู่ก็ยิ่งเกาะแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

อิลไลมองผู้หญิงคนนั้นนิ่ง มันเหมือนมีอะไรมาดึงดูดสายตาของเขาไม่ให้ขยับไปมองสิ่งรอบข้าง ได้แต่จ้องมองไปยังจุดนั้นจุดเดียว

“อิลไลกลับห้องเถอะค่ะ”โซมีออกปากทันที เมื่อเห็นสายตาของอิลไลที่จ้องมองผู้หญิงคนนั้นไม่หยุด

ท่าทางหยิ่งยโสของผู้หญิงคนนั้น ทำให้เธอรู้สึกไม่ชอบใจอย่างมาก นึกว่าตัวเองสวยมากหรือไงกัน ไม่ได้ๆ วันนี้เธอจะก่อเรื่องไม่ได้ พ่อของเธอกำชับเอาไว้ เดี๋ยวจะมีรายการต่างๆ มาถ่ายรายการที่นี่ด้วย วันนี้เลยก่อเรื่องไม่ได้เด็ดขาด

“อืม” อิลไลตอบรับพร้อมกับยังไม่เลิกจ้องมองผู้หญิงคนนั้น แต่สุดท้ายก็ต้องเดินกลับห้องไปจนได้เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ ว่าเขาก็แอบสนใจอยู่เหมือนกัน

มาแล้วๆๆ ใครอยากอ่านอีกตอนขอเสียงหน่อย ว่าจะไปแก้ชื่อกลุ่มแต่ก็ลืม ลืมบอกไปชื่อเรื่องนี้เป็นชื่อตั้งชั่วคราวน่า เพราะยังหาชื่อตั้งจริงๆ ไม่ได้ก็เอ่ยเอาชื่อหนีไปก่อน นิยายเรื่องนี้มันยาวน่า บอกไว้ก่อนการเดินเนินเรื่องจะช้าๆ หน่อยๆ เพื่อใครใจร้อนอยากให้เรื่องมันเดินเร็วๆ จะได้เข้าใจ