คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #77 : EP : 77 รู้จักกัน
EP : 77 รู้จักกัน
“พวกเจ้าเตรียมตัวให้พร้อมวันนี้มันจะเป็นจุดจบของพี่สาวของข้า”
เสียงของเงือกสาวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเครียดแค้นพลางพากองกำลังเงือกและสัตว์ทะเลไปยังอาณาจักรเผ่าเงือก
“วันนี้แหละที่ข้าผู้นี้จะได้ขึ้นเป็นราชินีของเผ่าเงือก” เงือกสาวตัวนั้นพูดขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะหัวเราะอย่างชอบใจเมื่อนึกภาพของตัวเองที่ขึ้นเป็นใหญ่
“นายท่านด้านหน้ามีพวกทหารอยู่จำนวนมากเพคะ”
เงือกสาวตนหนึ่งว่ายน้ำเข้ามาพร้อมกับเอ่ยบอกด้วยความรวดเร็ว
“อ้อมไปอีกทาง ข้าไม่ต้องการให้นางรู้ตัวก่อน”
เงือกสาวเอ่ยบอกพลางเปลี่ยนเส้นทางให้เข้าไปในราชวังอย่างรวดเร็ว
“ผมจะไปหาลูก”
โคลันเอ่ยบอกเมื่อเห็นคนตรงหน้ายังคงนิ่ง
“นายท่านดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นที่เผ่าเงือกครับ”
ชายหนุ่มเอ่ยบอกเคอาร์ทันทีเมื่อได้รับรายงานมาจากเพื่อนร่วมงานของเขา
“อ่า งั้นข้าคงต้องไปที่เผ่าเงือกแล้วสินะ”
เคอาร์พูดขึ้นเมื่อได้ยินแบบนั้นก่อนจะหันไปสบตากับลูกชายของตัวเองที่นั่งกระวนกระวายทำให้อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างชอบใจ
“จะไปก็รีบไป” โคลันเอ่ยบอกตอนนี้เขาอย่างจะรีบไปหาลูกของตัวเองจะแย่อยู่แล้ว
“อืม” เคอาร์ครางรับเบาๆ
ก่อนจะดีดนิ้วพื้นที่ตรงหน้าตูหน้าบ้านก็เปลี่ยนไปมันมีประตูสีทอง บานหนึ่งปรากฏขึ้นจากนั้นก็ค่อยๆ
เปิดออกทำให้เห็นสิ่งที่อยู่ด้านในนั้นเป็นสีดำ
“ประตูมิติ ไม่ธรรมดาเลยนี่”
โซมาสเตียนพูดขึ้นเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของตัวเอง เขาหันไปมองเคอาร์แวบหนึ่งก่อนจะหันไปมองประตูมิติที่อยู่ตรงหน้าแล้วเดินเข้าไปเป็นคนแรกพร้อมกับนึกถึงสถานที่ที่เขาจะไป
พรึ่บ!
โซมาสเตียนมาปรากฏตัวอยู่ที่ส่วนดอกไม้แห่งหนึ่งซึ่งพื้นที่แห่งนี้นั้นไม่มีใครอยู่เลยสักคน
โซมาสเตียนมองสำรวจได้ไม่นานก็เห็นเคอาร์กับโคลันปรากฏตัวออกมาตามด้วยลูกน้องอีกสี่คน
“คงต้องปลอมตัวกันหน่อย”
เคอาร์บอกก่อนจะดีดนิ้วอีกครั้งทุกคนก็เปลี่ยนไปเป็นเงือกทันที
“ไปที่งานเลี้ยงกันเถอะ”
เคอาร์เอ่ยบอกพร้อมกับยิ้มอย่างสนุกสนานพลางนึกถึงใบหน้าของหลานๆ ของตัวเองไปด้วย
“มีอะไรเหรอพี่”
อลันเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทางของพี่สาวตัวเองหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง
อลิซส่ายหน้าไปมา ก่อนจะเดินต่อไป
พลางคิดว่าเธออาจจะเข้าใจผิดก็ได้ เพราะโคลันกับโซมาสเตียนจะมาที่นี่ได้ยังไง
ทั้งสองเดินเข้างานมาโดยมีอาเรียเป็นผู้นำทางทำให้เงือกทุกตนนั้นมองมาที่สองพี่น้องอย่างสนใจเพราะใบหน้าที่ดูโดดเด่นทำให้เป็นที่จับตามองของเงือกทุกคนในงานเลี้ยงครั้งนี้
“ก่อนอื่นข้ามีเรื่องจะบอกความจริง
ข้าของแนะนะลูกสาวของข้าที่เกิดกับมนุษย์นางมีชื่อว่าโซมี เลสเกอร์” ทันทีที่โซร่าพูดจบก็เกิดความเงียบขึ้นมาทันทีเพราะไม่คิดว่างานเลี้ยงคืนนี้จะเป็นการประกาศเปิดตัวลูกสาวขององค์ราชินีของเงือก
จากนั้นไม่นานก็เกิดเสียงฮือฮ่าไปทั่วทั้งงานเลี้ยง
เพราะไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมาก่อน
มันเลยทำให้เงือกบางตนยอมรับไม่ได้ที่มีทายาทเป็นลูกครึ่งมนุษย์
“ข้าไม่คิดจะบังคับให้พวกเจ้ายอมรับลูกสาวของข้าแต่นางจะเป็นทายาทของข้าเพียงคนเดียวเท่านั้น”
โซร่าเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเด็ดเดียวโดยไม่สนใจเสียงที่ไม่ยอมรับลูกสาวของนาง
“ฮ่าๆ ช่างน่าชื่นชมเสียจริงพี่สาวของข้า”
เสียงหวานหัวเราะขึ้นมาพร้อมกับการปรากฏตัวของกองกำลังเงือก ทำให้บรรดาเงือกที่อยู่ในงานเลี้ยงแตกตื่นขึ้นมาทันที
“ข้าคิดอยู่แล้วว่าเจ้าต้องมาเมอร์ร่า”
โซร่าพูดขึ้นก่อนจะหันไปมองเมอร์ร่าผู้เป็นน้องสาวของตัวเองด้วยสายตาเรียบนิ่ง
“หึ ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะซ่อนสายเลือดชั้นต่ำจากพวกข้าแบบนี้”
เมอร์ร่าเอ่ยขึ้นพร้อมกวาดสายตาไปมองยังผู้เป็นหลานสาวของตัวเองสายตารังเกียจ
โซมีที่เห็นแบบนั้นก็ไม่พอใจทันที
เมื่อถูกมองด้วยสายตาน่ารังเกียจแบบนั้น
“ดูเหมือนว่าข้าจะมาทันงานเลี้ยงพวกเจ้าสินะ”
เคอาร์พูดขึ้นพร้อมกับมองหาหลานของตัวเองไปด้วย
“พ่อ”
อลันที่เห็นโคลันก็พูดขึ้นเสียงดังด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าพ่อของเขาจะมาอยู่ที่นี่
แล้วเขาก็สงสัยมากๆ ว่าพ่อตามหาพวกเขาเจอได้ยังไง
อลิซที่เห็นแบบนั้นก็รู้แล้วว่าที่ก่อนหน้านี้ที่เธอคิดว่าทั้งมาอยู่ในที่แห่งนี้นั้นคือเรื่องจริง
ไม่ใช่ว่าเธอรู้สึกไปเอง
“พ่อมาช่วยแล้ว” โคลันบอกพร้อมกับว่ายน้ำไปหาสองที่โดยไม่สนใจว่าจะถูกใครมองอยู่
“พ่อมาได้ยังไงครับ”
อลันถามด้วยความอยากรู้
“เอ่อ คือว่า เขาพาพ่อมานะ”
โคลันพูดขึ้นด้วยท่าทางอึดอัด เพราะกระด้างปากที่จะเรียกเคอาร์ว่าพ่อ
“ข้าชื่อเคอาร์เป็นปู่ของพวกเจ้าและเป็นผู้นำเผ่าฮันเตอร์ยินดีที่ได้รู้จัก”
เคอาร์หันไปบอกหลานทั้งสองของเขาด้วยรอยยิ้มไม่ได้สนใจที่อยู่ๆ
รอบตัวของเขาก็เงียบลงไป
“นะ…นี่เจ้า ถึงขนาดชวนพวกฮันเอตร์มาในงานเลยหรือ”
เมอร์ร่าพูดขึ้นด้วยความตกใจเพราะว่าฮันเตอร์นั้นได้หายตัวไปอย่างไร่ร่อยลอยมาปีแล้ว
“ใช่”
โซร่าที่เห็นแบบนั้นก็พูดขึ้นเพราะยังไงอลิซก็มีสายเลือดครึ่งของฮันเตอร์เหมือนกัน
และที่นางพูดแบบนั้นก็เพื่อจะทำให้เมอร์ร่าไม่ก่อความวุ่นวายในวันนี้ได้
“อ้าว เมอร์ร่า” โคลันที่มองดูลูกๆ
ของตัวเองเสร็จแล้วก็มองไปยังรอบๆ ก่อนที่จะสะดุดไปที่ร่างบางที่เขาคุ้นเคยเมื่อตอนที่อยู่เผ่าพ่อมดแม่มด
“โค…ลัน นั่นเจ้าหรือ ทำให้เจ้าถึง…” เมอร์ร่าหันไปมองตามเสียงก่อนจะจ้องมองดูดีๆ
ก็พบว่ามันคล้ายกับเพื่อนของนาง แต่นางก็ไม่มั่นใจเพราะโคลันนั้นเปลี่ยนมาก
“เรื่องมันยาวนะ” โคลันเอ่ยบอกก่อนจะสังเกตเห็นว่างานเลี้ยงแห่งนี้ดูเหมือนจะมีเรื่องเกิดขึ้น
“เจ้ามาทำอะไรที่นี่”
เมอร์ร่าเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจเพราะโคลันไม่น่าจะมีธุระในเผาเงือกนี่น่า
“มาช่วยลูก” โคลันตอบพร้อมกับทำหน้าไม่เข้าใจเมื่อถูกเมอร์ร่าถามแบบนั้น
“ลูกหรือ เจามีลูกตั้งแต่เมื่อไรกัน”
เมอร์ร่าพึมพำเบาๆ ด้วยความไม่อยากจะเชื่อ พร้อมกับหัวใจของนางที่รู้สึกเจ็บปวดเมื่อได้รู้ความจริงว่าเพื่อนคนเดียวของเธอนั้นมีลูกแล้ว
“สิบกว่าปีแล้ว” โคลันเอ่ยบอกอย่างไม่คิดอะไรมาก
ตอนนี้ในงานเลี้ยงก็ดันเกิดความเปลี่ยนแปลงไปเมื่อเห็นเมอร์ร่ากับโคลันพูดคุยกันด้วยท่าทางสนิทสนมกัน
อลิซมองทั้งสองที่พูดคุยกันก่อนจะมองเมอร์ร่าก็พอจะเดาได้แล้วว่าอีกฝ่ายรู้สึกยังไงกับพ่อของเธอ
ตอนนี้บรรยากาศงานเลี้ยงได้เปลี่ยนไปแล้ว
เมื่อเมอร์ร่ากับโคลันนั้นกำลังพูดคุยกันจนลืมจุดประสงค์ในการมางานเลี้ยงครั้งนี้
“เจ้าไปอยู่กับพวกมนุษย์งั้นหรือ”
เมอร์ร่าเอ่ยถามพร้อมกับขมวดคิ้วไปด้วยความไม่ชอบใจเพราะเธอเกลียดพวกมนุษย์เป็นอย่างมาก
“อืม”
โคลันครางตอบแค่นั้นก่อนจะหันไปมองอลิซที่นั่งเงียบจนเขาใจหาย หรือว่าลูกสาวของเขาจะไม่พอใจที่เขาคุยกับเมอร์ร่า
ไม่ได้ๆ แบบนี้เขาต้องอธิบายให้รู้เรื่อง
“อลิซอลันนี่เมอร์ร่าเพื่อนของพ่อเองเมอร์ร่านี่ลูกของฉัน”
โคลันรีบแนะนำทั้งสองให้รู้จักกันอย่างรวดเร็ว เขาก็ลืมไปเลยว่าทั้งสามยังไม่รู้จักกัน
“เอ่อ ยินดีที่ได้รู้จัก” เมอร์ร่าที่ได้ยินแบบนั้นก็หันไปพูดกับทั้งสองด้วยท่าทางเกร็งๆ
อย่างทำตัวไม่ถูก
“เช่นกันค่ะ/ครับ”
อลิซกับลันพูดขึ้นพร้อมกับพลางมองเมอร์ร่าอย่างไม่ไว้ใจ
เมอร์ร่าที่ถูกเด็กทั้งสองมองด้วยท่าทางไม่ไว้ใจก็เริ่มรู้สึกตัวว่านางั้นแสดงอาการออกเกินไป
จนทำให้เด็กทั้งสองจับได้ แต่ถ้าเป็นโคลันนางจะดีใจกว่านี้
“เอาล่าๆ เริ่มงานเลี้ยงต่อได้”
โซร่าที่เห็นสถานการณ์ไม่ได้เลวร้ายก็พูดขึ้นนึกขอบคุนพ่อของอลิซที่ทำให้เมอร์ร่าไม่พังงานเลี้ยงวันนี้ของนาง
ความคิดเห็น