ฉันคือ...อลิซ

ลำดับตอนที่ #70 : EP : 70 อาณาจักรเงือก

EP : 70 อาณาจักรเงือก

“พวกเจ้าเห็นหรือไม่นางคือองค์ราชินีของเผ่าเงือก” เสียงของปลาไหลไฟฟ้าหางแหว่งเอ่ยขึ้นก่อนจะแสยะยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย แล้วว่ายน้ำตามทั้งสามไปอย่างช้าๆ

“นายท่านต้องดีใจแน่ได้นางออกมานอกวังแบบนี้” เจ้าปลาไหลไฟฟ้าพูดขึ้นก่อนจะรีบไปรายงานผู้เป็นเจ้านายของตัวเอง

พร้อมกับยิ้มอย่างดีใจเมื่อคิดว่าเจ้านายของเขาต้องตบรางวัลให้ตัวเองเป็นแน่หากเขารายงานเรื่องนี้ไป

“เมื่อกี้นี้ผมรู้สึกว่ามีใครกำลังดูเราอยู่” ว่ายน้ำกันมาสักพักอลันก็พูดขึ้น เพราะอยากจะรู้ว่าเขานั้นไม่ได้รู้สึกไปเองคนเดียว

“อืม พี่ก็เหมือนกัน แต่ตอนนี้เรามีสิ่งที่ต้องทำก็คือทำให้โซมีกลับมาเป็นเหมือนเดิม” อลิซบอกพลางรู้สึกว่ารอบๆ ของพวกเธอนั้นมันมีปะการังที่ดูสวยจนน่าหลงใหล

แต่ของแบบนี้ดูจากภายนอกไม่ได้ เพราะมันอาจจะเป็นตัวอันตรายก็ได้

“อย่าไปสัมผัสพวกมันจะดีกว่า” อลิซบอกโซมีที่กำลังจะเอื้อมมือไปสัมผัสกับพวกปะการัง

โซมีที่กำลังจะเอื้อมมือไปจับปะการังก็ชักมือกลับมาอย่างรวดเร็วแล้วว่ายน้ำต่อไป และเหมือนเธอจะได้ยินเสียงพูดคุยกันเบาๆ แต่ที่เธอสงสัยก็คือมันไม่ใช่เสียงพูดคุยของอลันและอลิซต่างหาก

แล้วเสียงที่เธอได้ยินมันมาจากไหนกัน

“นั่นอะไรน่ะ” อลันพูดขึ้นพร้อมกับชี้ไปยังสิ่งที่เห็นอยู่ด้านหน้าของพวกเขา บริเวณที่เขาชี้ไปนั้นมันคล้ายๆ กับซุ้มประตูอะไรสักอย่าง แถมมันมีอะไรใสๆ กลั้นเอาไว้อยู่ด้วย

“นั่นมันคือบาเรีย” อลิซที่ว่ายเข้ามาใกล้ๆ ก็พูดขึ้นก่อนจะมองอย่างสำรวจก่อนจะพบว่าไกลๆ นั้นมีสิ่งปลูกสร้างอยู่ทำให้เธอเดาว่านั่นอาจจะเป็นที่อยู่อาศัยของพวกเผ่าเงือก

จุดที่สังเกตเห็นมากที่สุดก็คงจะเป็นยอดแหลมที่คาดว่าน่าจะเป็นพระราชวังเหมือนกับในหนังหรือการ์ตูนนั่นแหละ

“ดูนั้นสิ” โซมีพูดขึ้นพร้อมกับชี้นิ้วไปยังด้านหน้าของตัวเองเมื่อเห็นว่ามีเงือกว่ายผ่านมาทางนี้

“หลบก่อน” อลิซบอกพลางพากันว่ายไปหลบอยู่ด้านหลังปะการัง เพราะเธอไม่รู้ว่าหากเจอพวกเงือกตอนนี้จะเกิดอะไรขึ้น ขอเธอใช้ความคิดก่อนว่าจะเอายังไง

“ข้าล่ะไม่เข้าใจนายท่านจริงๆ” เงือกสาวตัวหนึ่งเอ่ยขึ้นในตอนนี้ว่ายผ่านซุ้มประตูออกมา

“ใจเย็นน่า อีกไม่น่าอาณาจักรเงือกก็จะตกเป็นของนายท่านแล้ว เจ้าก็ใจเย็นๆ เถอะ ถ้าเราทำแผนพังขึ้นมานายท่านเอาพวกเราตายแน่” เงือกสาวอีกตัวเอ่ยบอกเมื่อเห็นสีหน้าหงุดหงิดของเพื่อนตัวเอง

“แล้วเจ้าคิดว่าคำทำนายนั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่” เมื่อกลับมามีสติแล้วก็เอ่ยถามเพื่อนของตัวเองทันที

“ข้าว่าจริง เพราะเมื่อสิบแปดปีก่อนองค์ราชินีได้หายตัวไปพักหนึ่ง ข้าคิดว่านางน่าจะตั้งครรภ์เป็นแน่ถึงได้หายไปนานแบบนั้น และก็เป็นหน้าที่ของพวกเราที่ต้องหาเจ้าหญิงให้เจอแล้วจัดการนางทิ้งก่อนที่เงือกตัวอื่นๆ จะรู้ความจริงว่าองค์ราชินีมีบุตร” เงือกสาวอีกตัวพูดขึ้นพลางมองรอบๆ ตัวไปด้วยเมื่อรู้สึกว่าถูกมองแต่เมื่อไม่เห็นอะไรก็ว่ายน้ำต่อไป

“พี่ว่าเราต้องปลอมตัว” อลิซพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าเงือกสาวสองตัวนั้นว่ายน้ำไปไกลแล้ว

“ยังไงเหรอครับ” อลันถามอย่างไม่เข้าใจเขาขมวดคิ้วได้ไม่นานก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าเพียงแค่พี่สาวของเขาดีดนิ้ว เขาและพี่สาวของเขาก็เปลี่ยนเป็นเงือกเสียแล้ว ไม่ว่าจะมองยังไงตอนนี้เขาก็เหมือนกับเผ่าเงือกไปหมดไม่เว้นแม้แต่สีตาหรือสีผม

“ทำได้ยังไง” โซมีเอ่ยถามขึ้นมาในที่สุด เพราะยิ่งรู้จักกับสองคนนี้มากเท่าไรเธอก็ยิ่งประหลากใจทุกครั้ง ทั้งสองคนสามารถทำอะไรก็ได้ที่พวกเธอทำไม่ได้

“ถึงเวลาก็รู้เอง” อลิซพูดบอกพลางคิดว่าทำไมพวกพ่อมดแม่มดถึงได้มาจับพวกเธอไม่ลงโทษนั่นหมายความว่าโซมีอาจจะเป็นลูกครึ่งเผ่าเงือกก็เป็นไปได้

“ไปกันเถอะ” อลิซบอกโดยไม่สนใจสีหน้าของโซมีที่มีคำถามมากมายอยากจะถามเธอ พูดจบก็ว่ายน้ำไปยังซุ้มประตูก่อนเป็นคนแรกเพื่อจะดูว่าเธอจะเข้าไปได้หรือเปล่า

อลิซยื่นมือออกไปด้านหน้าเพื่อสัมผัสกับบาเรียก่อนที่มือของเธอจะทะลุเข้าไปทำให้เธอคิดว่าพวกเธอน่าจะเข้าไปได้

“เร็วเข้า” อลิซหันไปบอกกับทั้งสองที่ยังไม่เข้ามาเดี๋ยวมีเผ่าเงือกมาเจอพวกเธอเข้าจะแย่เอาได้

“เธอไปก่อน” อลันบอกพลางมองไปรอบๆ ตัวของเขาไปด้วยกลัวว่าจะมีใครมาเห็นพวกเขาเข้าเสียก่อน

โซมีที่ได้ยินแบบนั้นก็ว่ายไปหาอลิซที่รอพวกเธออยู่ด้านในทันที พอเข้ามาได้เธอก็หันไปมองอลันที่ว่ายตามเธอมาติดๆ

“เราคงเข้าไปแบบตรงๆ ไม่ได้หรอก” อลิซพูดขึ้นพลางคิดหาทางเข้าไปข้างในไปด้วย

“ก่อนอื่นเราต้องออกไปจากตรงนี้” อลันบอกเพราะเขาไม่ค่อยจะไว้ใจเท่าไร

“อืม” อลิซครางรับก่อนจะพากันว่ายน้ำตรงไปยังหมู่บ้านที่อยู่ใกล้กับเธอที่สุด คงต้องไปหาข้อมูลจากที่นั้นสักหน่อย

เมื่อทั้งสามว่ายน้ำใกล้ถึงกับหมู่บ้านแห่งหนึ่งก็พากันหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าหมู่บ้านเงือกแห่งนี้มันแปลกๆ

“ต้องใช้คาถาลวงตาสินะ” อลิซพึมพำเบาๆ เพราะเธอไม่รู้ว่าพวกเผ่าเงือกในหมู่บ้านแห่งนี้มีนิสัยยังไง เลยต้องปลอดภัยไว้ก่อน

เมื่อคิดได้แบบนั้นเธอก็ดีดนิ้วเบาๆ แล้วพวกเธอทั้งสามก็ล่องหนทันที จากนั้นพวกเธอก็ว่ายเข้าไปในหมู่บ้านเงือกที่มีความเป็นอยู่เหมือนกับพวกเกษตรกรเหมือนกับพวกมนุษย์ปลูกผักที่เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไรหรือแม้แต่เลี้ยงปลา

เอาล่ะ เธอจะเริ่มจากตรงไหนดี หรือว่าพวกเธอควรไปยังหมู่บ้านอื่นกัน อลิซคิดหนักเพราะไม่รู้ว่าป่านนี้ข้างนอกนั้นจะเป็นยังไงบ้าง

“ขนของเร็วๆ เข้า เราต้องเอาของไปส่งที่พระราชวังนะ” เงือกชราร้องบอกกล่มเงือกที่พากันขนของไปยังเกวียนขนาดใหญ่โดยมีฉลามสามตัวลากเกวียนพวกนั้น

“เข้าใจแล้วขอรับ” เงือกหนุ่มเอ่ยบอกพลางระมัดระวังของที่กำลังขนอยู่ไปด้วย

คิดออกแล้ว

อลิซร้องในใจเมื่อคิดออก เธอยิ้มเจ้าเล่ห์สงสัยต้องพึงพวกเงือกกลุ่มนี้แล้วล่ะ

อลันหันไปมองอลิซที่มีสีหน้าเจ้าเล่ห์ก็ทำให้เขารู้สึกไม่คุ้นเคยเท่าไร แต่เขารู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องอันตรายแน่นอน เขาคิดว่ามันต้องเป็นเรื่องดีอย่างแน่นอน

“เราจะตามพวกนั้นไป” อลิซบอกพลางชี้นิ้วบอกทั้งสองไปด้วย

มาแล้วจร้า