ฉันคือ...อลิซ

ลำดับตอนที่ #57 : EP : 57 คืนนี้ไปเที่ยวกันมั้ย

EP : 57 คืนนี้ไปเที่ยวกันมั้ย

“ในที่สุดก็ได้ออกจากป่าสักที” โอคอนเนอร์พูดขึ้นหลังจากที่เดินออกจากป่าได้อย่างปลอดภัย

“รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่” โลแวนพูดขึ้นเพราะแค่ซีมีหายตัวไปก็ใหญ่มากแล้ว ไหนจะพวกเขาหายตัวไปอีก ป่านนี้คงไม่แจ้งตำรวจไปแล้วหรอกนะ

“ปล่อยฉันลงนะ” โซมีร้องบอกเมื่อเห็นออกมาจากป่าแล้วอลันก็ยังไม่ปล่อยเธออีก

“นึกว่าอยากแบกนักหรือไม่ตัวก็หนักอย่างหมี” อลันพูดพร้อมกับจับเอวของโซมีแล้วกับลงกับพื้นแบบไม่ใส่ใจว่าอีกฝ่ายจะทรงตัวได้หรือไม่ เพราะมันไม่เกี่ยวกับเขาสักนิด

“โทรให้คนมารับสิ” อลิซหันไปบอกคาโลทันที ก่อนจะรับแหวนมิติจากคาโลมาใส่ไปด้วย

“อืม” คาโลครางตอบเบาๆ ก่อนจะโทรไปสั่งคนของตัวเองให้มารับบอกเขา

“ระหว่างนี้เราก็เดินไปด้วยก็แล้วกัน เดี๋ยวพวกนั้นตามมาทันจะแย่เอา” อิลไลพูดขึ้นก่อนที่ทั้งหมดจะพากันเดินต่อไป

พากันดินได้ไม่นานก็มีรถจำนวนสิบคันขับตรงมาหาพอดี ซึ่งเป็นรถของลูกน้องของคาโลนั้นเอง

“ขึ้นรถทันเถอะ” แล้วทั้งหมดก็เดินไปขึ้นรถลีมูซีนที่อยู่ตรงกลางของรถที่ขับมา เมื่อขึ้นรถมาได้บาร์ลอนก็พูดขึ้น

“สงสัยต้องเลื่อนทัศนศึกษาแล้วละนะ” เพราะเกิดเรื่องแบบนี้ผอ.คงไม่ยอมอยู่เฉยแน่ๆ

“ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว” โอคอนเนอร์พูดขึ้นก่อนจะหันไปมองอลิซที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

“แล้วจะเอายังไงกับคนพวกนั้น” โลแวนหันไปถามอลิซที่นั่งนิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่คนเดียว

“เรื่องแบบนี้มันก็ต้องเอาคืนนะสิ” อลิซบอกพลางวางแผนในหัวไปแบบเงียบๆ แมททิวนายได้เจอฉันแน่

“ช่วยสืบที่อยู่ของพวกนั้นให้ทีนะ” อลิซหันไปบอกคาโลทันที

“ได้” คาโลคอบก่อนจะกดมือถือเพื่อสั่งงานลูกน้องของตัวเองไปด้วยอย่างรวดเร็ว

รถลีมูซีนคันหรูวิ่งไปด้วยความเร็วคงที ก่อนจะหยุดลงเมื่อเห็นเป้าหมายนั้นก็คือบ้านของโซมีนั้นเอง รอไม่นานประตูบ้านของโซมีก็เปิดออกพร้อมกับตัวรถเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง

“ขอบใจมากนะ” โซมีหันไปบอกอลิซก่อนจะรีบลงจากรถไป ก่อนเห็นผู้เป็นพ่อของเธอวิ่งออกมาจากบ้านแล้วดึงเธอเข้าไปกอดพร้อมกับถามไปด้วย

“ได้แล้ว” คาโลบอกก่อนจะส่งไฟล์ข้อมูลไปให้กับอลิซทันทีอย่างรวดเร็ว

“ขอบใจ” อลิซบอกพลางเปิดดูข้อมูลก่อนจะยิ้มที่มุมปากนิดๆ สงสัยต้องชวนโซมาสเตียนไปเที่ยวสักหน่อย เธอกลัวว่าโซมาสเตียนจะเบื่อจะไม่ได้ออกแรง

“ยังไงก็ชอบใจพวกนายอีกครั้งนะ” อลิซพูดขึ้นในตอนที่รถลีมูซีนกำลังจะจอดลงที่หน้าบ้านของเธอ

“เรื่องเล็กน้อย” บาร์ลอนโบกมือไปมาก่อนจะพูดขึ้นพลางมองอลิซที่เดินเข้าบ้านไปแล้วเรียบร้อย

“นายว่าอลิซจะทำยังไงกับคนพวกนั้น” โอคอนเนอร์เอ่ยถามอย่างสงสัยปนอยากรู้

“อาจจะไปทรมานพวกนั้น หรือไม่ก็ทำให้พวกนั้นฐานอำนาจสั่นคลอน” โลแวนตอบพลางมองไปที่บ้านของอลิซวูบนั้นก่อนที่พวกเข้าจะพากันเดินลงจากรถ

“ถ้าให้ฉันเดามันเป็นพวกที่บุกมาหาเรื่องอลิซเมื่อคราวที่แล้วสินะ” บาร์ลอนหันไปถามคาโลที่เดินกดมือถืออยู่

“อืม” คาโลตอบแค่นั้นเพราะเขากำลังสั่งงานลูกน้องอยู่

“คืนนี้ฉันมีธุระนะ” คาโลพูดขึ้นพร้อมกับเก็บมือถือใส่ประเป๋ากางเก่ง

“ฉันไปด้วย” อิลไลพูดขึ้นเขารู้ว่าคาโลจะไปทำอะไร และเขาจะไปด้วย

“ฉันจะให้นายไปสนุกคนเดียวได้ยังไงกันเล่า” โอคอนเนอร์เอ่ยบอกยิ้มๆ ก่อนจะหันไปมองโลแวนและบาร์ลอนที่ยิ้มอย่างรู้ทันคาโล

“ตามใจ” คาโลบอกพร้อมกับยักไหล่ไปด้วย

“ดีนะพ่อไปทำงาน” อลิซพูดขึ้นหลังจากเดินเข้ามาในบ้าน ก่อนจะเจอกับโซมาสเตียนที่กำลังล้างจานอยู่

“ทำไมกลับมาเร็วนักละ หือ กลิ่นเลือดนี่” โซมาสเตียนถามก่อนจะทำจมูกฟุดฟิดไปด้วย แล้วก็พูดขึ้นมาอีกครั้งพลางมองอลิซอย่างสำรวจไปด้วย 

“พอดีมีเรื่องนิดหน่อยนะ คืนนี้เราออกไปเที่ยวกันหน่อยมั้ย” อลิซบอกก่อนจะเดินเข้าไปหาโซมาสเตียนแล้วกระซิบบอกเบา

“อืม” โซมาสเตียนครางตอบเบาๆ แต่มองตาและรอยยิ้มของอลิซเขาก็รู้แล้วว่าเธอสื่อถึงอะไร อ่า อยากรู้จริงๆ ว่ามันคือใคร คนที่อลิซอยากจะกำจัด ไม่คิดเลยว่าการมาอยู่กับอลิซจะมีเรื่องสนุกๆ ให้เขาทำแบบนี้

“แล้วเจอกัน” อลิซบอกก่อนจะเดินขึ้นห้องไปเพื่อไปเตรียมตัวและนอนพักเอาแรงเสียหน่อย สงสัยต้องบอกโคลันหน่อยแล้ว เดี๋ยวจะน้อยใจที่ไม่รู้เรื่องอะไร

ผ่านไปไม่นานก็ถึงเวลาที่โคลันกลับบ้านมา เมื่อมาถึงเขาก็ต้องแปลกใจที่เห็นอลันที่นั่งกินขนมอยู่กลางห้อง เขาจำได้ว่าลูกๆ ของเขานั้น

“ทำไมกลับมาเร็วนักละ” โคลันถามอลันทันทีพร้อมกับมองอย่างสงสัย หรือว่าเขาฟังอลิซบอกผิดไป

“เกิดเรื่องนะคะพ่อ” อลิซที่เดินออกมาจากครัวก็พูดขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าสงสัยของโคลัน

“เรื่องอะไร” โคลันถามอย่างสงสัย

“พ่อจำคนที่จ้างในคนมาจัดการพวกเราถึงบ้านได้หรือเปล่าคะ” อลิซเอ่ยถามพลางนั่งลงข้างๆ กับโคลันไปด้วย

“อืม จำได้” โคลันตอบทำไมเขาจะจำไม่ได้กัน นั้นเป็นครั้งแรกที่มีคนบุกเข้ามาในบ้านของเขาพร้อมกับใช้ปืนข่มขู่เขาเลยนะ

“พวกมันให้ลูกน้องไปตามอลิซถึงที่นั่นค่ะ” อลิซบอกเสียงเรียบก่อนจะยกน้ำขึ้นมาดื่มไปด้วยแล้วก็พูดต่อ

“อลิซหนีพวกมันเข้าไปหลบในป่า หนึ่งวันหนึ่งคือ พอออกมาได้ก็เลยกะว่าจะไปเอาคือสักหน่อยนะคะ” อลิซหันไปบอกโคลันที่หันมามองเห็นอย่างรวดเร็ว

“พ่อไม่เห็นด้วย” โคลันพูดขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินแบบนั้น

“มาสเตียนก็ไปด้วยค่ะ” อลิซบอกเมื่อเห็นว่าพ่อของเธอจะไม่ยอมให้เธอออกไปข้างนอก

“งั้นพ่อจะไปด้วย” โคลันบอกเขาไม่มีทางให้อลิซไปเอาคือพวกนั้นโดยไม่มีเขาอย่างแน่นอน กล้าดียังไงมาแตะต้องลูกสาวของเขากัน

“เอ่อ คุณพ่อคะ คุณพ่อต่อสู้ไม่เป็นไม่ใช่เหรอคะ” อลิซถามเพราะพ่อของเธอนั้นต่อสู้ไม่เป็น แต่ถ้าใช้พวกคาถาหรือเวทย์มนต์นั้นสบายมาก แต่มันคิดที่ว่าพ่อของเธอนั้นไม่กับพวกมนุษย์ไม่ได้

โคลันเมื่อได้ยินแบบนั้นก็ทำหน้ายุ่งยากทันที เขาไม่อยากปล่อยให้อลิซไปทำอันตรายแบบนั้นเลย

“นะคะคุณพ่อ อลิซสัญญาว่าจะไม่ทำให้ตัวเองเจ็บตัวแน่นอนค่ะ” อลิซหันไปกอดแขนแกร่งของโคลันทันทีอย่างออดอ้อน

“เอ่อ ถึงจะพูดแบบนั้นพ่อก็…สัญญาแล้วนะว่าจะไม่ทำให้ตัวเองบาดเจ็บ” โคลันที่กำลังจะปฏิเสธก็ต้องใจอ่อนเมื่อเห็นอลิซกระพริบตาอย่างอ้อนๆ ไปฝึกมาตอนนี้ไหนกัน เขาไม่เคยเห็นอลิซทำถ้าแบบนั้นมาก่อนเลย

“ค่ะ”

มีคำผิดต้องขอโทษด้วยจร้า ยังไม่ได้ตรวจดูจร้า